andaina 54

34
Despois de facer cursos coas mulleres
empezamos cos homes, empezamos cos
recursos específicos. Decatámonos de que
o que facía falla era o mesmo, un modelo
de organización e alguén como López
Veiga que dixese, cúmprase isto
A: Pero isto é rechamante, porque existen
percebeiras é ese un traballo moito máis duro
e arriscado, non?
PS.: Nalgunhas zonas hai percebeiras, tampouco
en todas. A verdade é que foi un sector dun recurso
específico bastante marxinal tamén.
Despois de facer cursos coas mulleres empezamos cos
homes, empezamos cos recursos específicos. Decatámonos
de que o que facía falla era o mesmo, un modelo
de organización e alguén como López Veiga que dixese,
cúmprase isto. Empezamos con recursos específicos en
encontros con eles. Tremenda diferenza! Eu pensaba,
como é posible tantos séculos de sometemento...,
pero como nos valoramos tan pouco as mulleres, como
temos ese sistema de crenzas instalado, como!! Porque
elas danlles cincuenta mil voltas a eles en todo. Elas son
como esponxas, encántalles saber, aprender, poñelo en
práctica... Eles sábeno todo, escoitan sen ningún interese…!
Estabamos empezando con eles, non foron uns
resultados tan espectaculares, pero vale, bastante ben.
No percebe conseguiron organizarse e sacar moitos
cartos, por deixalo medrar, claro, senón habería pedras
limpas. Tamén, os de navalla e longueirón, os de
ourizo... Entón chegou Mucha de conselleira e neses
catro anos non volveu facer ningún encontro nin nada
de nada. Non houbo máis formación nin organización,
porque xa eles estaban suficientemente organizados
e sabían todo o que tiñan que facer. Se os que estaban
organizados chamaban os gardacostas polos furtivos,
nada, porque o servizo de gardacostas tiña orde de non
facer nada, porque os corpos represivos non son ben
mirados na esquerda, polo visto.
O que máis satisfacción me dá é comprobar que o
proceso estaba ben feito, porque elas aí se mantiveron.
A: A verdade é que causa asombro que en data tan
tardía como 1995 o sector do marisqueo a pé no noso
país estivese nesas condicións. Pero tamén é certo
que resulta abraiante que AREAL se constituíse en 2002
sendo un modelo de referencia europeo! É dicir,
o cambio aquí foi espectacular, pero parece que en
Europa tampouco estaban para botar foguetes.
PS: Certamente AREAL foi un modelo de organización
a nivel mundial. E sinceramente penso que a nivel de
organización en Galicia temos moito que exportar.
Integrámonos nunha agrupación de mulleres europeas
que se chama AKTEA, a rapaza que a coordina e que
creou a rede de mulleres desde a universidade, Katia
Frangoudes, é grega pero vive en Francia, en Bretaña.
Organizaron o primeiro encontro desta rede de mulleres
e alá me fun eu con mariscadoras. Alucinei por
colores, porque me decatei de que xa lles damos
cincuenta mil voltas a aquelas! Mulleres de Francia,
Italia, Reino Unido... presentábanse así: «eu son muller
de pescador... ou son filla de pescador... ou son compañeira
de pescador...». Non estaban alí por seren elas
pescadoras, eran mulleres de...
Aquí actualmente hai nove ou dez patroas maiores, hai
representación das mulleres nos cabidos e en todos os
órganos de decisión. Onte estiven con Montse, que é a
que está no servizo onde eu estiven, e vaise facer o 9 de
febreiro outro encontro coas mariscadoras. Elas están
encantadas, queren verse, queren falar despois de todo
este tempo. Espero que, como sempre, o encontro dea
para moito debate, para analizar o que se fixo e para
marcar novos obxectivos. n