Revista shen antoni nr 10.pdf - Famulliabinqes.com

Shën Antoni i Padovës 

Famullia e Binçës, Viti II, nr. 10, Korrik 2011 

Letnica - oazë shpirtërore

Shën Antoni i Padovës, Viti II nr. 10, Korrik 2011 

Në pushim me Zotin 

Shpendi pushon në ajër, guri mbi tokë, peshku në ujë, e unë në duart e 

Zotit, thotë Shën Augustini. 

Ne tani kemi filluar pushimet dhe të gjtihë po mundohemi tì realizojmë 

planet që i kemi bërë që pushimet tì kalojmë sa më mirë që të jetë e 

mundur. Por, a jemi të vetëdijshëm se ne si besimtarë duhet të pushojmë 

edhe në duar të Zotit? 

Papa Gjon Pali II thoshte: Pushimi duhet të jetë i mbushur me takim. 

Mendoj, thoshte Papa, takimin me natyrën, me male, deti, por edhe me 

njerëz. Por mbi të gjitha takimin me Krishtin. 

Pra, Papa na fton që gjatë pushimit duhet të gjëjmë kohë shikimin tone 

ta kthejmë drejt brendisë sonë për praninë e Zotit në botë, hapja e të 

dëgjuarit të brenndshëm ndaj Fjalës së vërtetë. Heshtja, sot aq e rrallë 

dhe shumë e nevojshme, është gjuha e Zotit, sepse vetëm nëpërmjet saj 

arrijmë të dëgjojmë ndërgjegjën tone nëpërmjet të cilës na flet Zoti, i cili 

dëshiron të na bëj të lire dhe të aftë për tì përballuar vështirësitë që i 

sjell jeta. 

Duke e dëgjuar apelin e Papës që tashmë është një amasador i ynë tek 

Zoti, ne të gjëjmë kohë edhe për vizita tek njerëzit me të cilët nuk jemi 

takuar moti kohë, të sëmurit, të pikëlluarit, por edhe për qetësi 

shpirtërore. Të gjithë juve që keni ahengje familjare, urime dhe gëzime. 

Lexues të dashur, tani në dorë keni numrin jubilar të fletushkës sonë – 10. 

Në emër të redaksisë i falënderojë të gjithë bashkëpuntorët brenda dhe 

jashtë Kosovës që me artikujt dhe përkrahjen e tyre morale, financiare 

kanë bërë që revista jonë të del dhe të përhapet nëpër besimtarët tanë, 

duke i informuar për aktivitet në famulli dhe duke i pasuruar shpirtërisht 

dhe intelektualisht me artikujt tanë. 

Të gjithë besimtarëve tanë iu dëshirojmë pushime të mira në vendlindje 

apo ku do që i kryejnë ato dhe lexim të këndshëm. Paqe dhe dashuri për 

lexuesit tanë! 

I Juaji 

Don Alberti


FALEMINDERIT DON ALBERT! 

Është vështirë të shkruash për ndarje dhe 

lamtumirë, pavarësisht kujt i adresohen ato 

dhe në çfarë forme janë. Është hera e dytë 

që po shkruaj lëtër përshëndetëse e 

falenderimi në lidhje me ndërrimin e 

meshtarëve nëpër famulli. Hera e parë ishte 

shkuarja e don Lush Gjergjit dhe ardhja e 

don Albert Demaj. Tani, shumë shpejt, erdhi 

koha që të përshendetemi edhe me don 

Albertin. Më duhet të pranoj që e kam 

shumë vështirë… 

Të gjithë ne, besimtarët e famullisë së 

Binçës, në forma të ndryshme kemi qenë të 

lidhur me famullitarin tonë të dashur, për 

këto katër vite sa shërbeu në Binçë. 

Si çdo detyrë e re që i ka vështirësitë e veta, 

edhe për don Albertin nuk ishte e lehtë të 

merrte në drejtim një famulli siç është 

famullia e Binçës, me mjaft besimtarë e në 

veçanti rini dhe mjaft aktive. Mirëpo, fal 

punës së madhe, ai shumë shpejt u adaptua 

dhe filloi me aktivitete të cilat prekën çdo 

besimtarë të famullisë sonë. Fal ndihmës së 

Zotit dhe përkushtimit të tij, të gjitha gjërat 

që i bëri për besimtarët e besuar atij do të 

mbeten gjatë në mendjet tona. Sepse, i bëri 

natyrshëm dhe në mënyrë origjinale. Ai me 

urti, mendjemprehtësi, këshillime e 

vigjilencë analizonte mirë situatën dhe 

rrethanat para çdo vendimi. Në këtë mënyrë 

nuk lejonte importim të ideve a modeleve të 

ndryshme të stërvjetëruara por veprimet e 

tija ishin në përputhje të plotë me 

aktualitetin dhe realitetin tonë fetar e 

kombëtar. 

Menjëherë pas emërimit të tij famullitar i 

Binçës më 2007., iu përveshë punës me një 

entuziazëm, dhe vullnet të fortë. Ai riformoi 

Këshillin e Kishës më të cilin pati një raport 

shumë të mirë, të mrekullueshëm pune dhe 

mirëbesimi. Themeloi me ndihmën e në 

bashkëpunim me të rinjtë Shoqatën rinore 

“Imzot Mark Sopi”, pastaj, Shoqatën e 

fëmijëve “Shën Dominik Savio”, grupin e 

Caritas-it, etj. Përpos punës së shenjt të çdo 

meshtari, kremtimin e meshës, ndarjen e 

sakramenteve etj, don Alberti pa përtes filloi 

me vullnet shumë të madh punën për 

rigjallërimin e famullisë në të gjitha sferat. 

Duke parë vullnetin, energjinë dhe dëshirën 

e tij të madhe për aktivitete të ndryshme, 

edhe ne, rinia e famullisë filluam punën tonë 

si besimtarë dhe bashkpunëtorë të tij. Çdo 

punë të tij i'a dedikonte Zotit duke thënë: “ 

çdo angazhim dhe punë e jona le të shkoj në 

nder e lavd të Zotit e për të mirën tonë 

shpirtërore.” Vallë, e si mundet atëherë të 

mos jetë ajo punë e frytëshme, bekuar, e 

mos të frymëzoj e lulëzoj një gjë e tillë?! 

Shumë shpejt besimtarët panë një rend të ri 

në famulli, në çdo festë e çdo aktivitet. 

Festat u bënë më domethënëse, sidomos me 

koktejet e ndryshme që e ndihmonin 

komunikimin e besimtarëve, një gjë që i ka 

munguar famullisë sonë. Ata, në oborr të 

Kishës, mund të pinin një gotë verë dhe 

mund ta uronin njëri-tjetrin me dëshirat më 

të mira, gjë e cila nuk kishte ndodhur kurrë 

më parë në famullinë tonë. Kjo mund të 

duket e thjesht, por për mua dhe rininë tonë 

në veçanti kjo e ka ndryshuar përgjithmonë 

çasjen e besimtarit ndaj Kishës, meshtarit e 

motrave si dhe ndaj njeriut, në famullinë 

tonë. Don Alberti dha edhe një ide të 

3


shkëlqyer për besimtarët tanë në Diasporë, 

pra, një ditë e veçantë gjatë pushimeve t'iu 

kushtohet mirëardhjës së tyre në 

vendljindje, e organizoi; Ditën e 

Mërgimtarëve. Kjo patjetër që është një ditë 

shumë e rëndësishme gjatë verës. Ditë në të 

cilën sheh gëzim, ç`mallje, përqafime dhe 

takime me të gjithë ata që nuk i ke parë me 

muaj e ndoshta edhe me vite. 

Edhe ky organizim tashmë tradicional ka 

lënë gjurmë dhe ka thyer të gjitha 

paragjykimet e ndërsjellta ndërmjet 

besimtarëve në Kosovë dhe Diasporë. Kjo 

ditë i ndihmon njoftimit tona dhe thellon 

bashkëpunimin tonë. Organizimi i tij i 

shkëlqyer me Këshillet e Diasporës ka 

rezultuar edhe me ndërtimin e shtëpive dhe 

ndihmat për festa, për besimtarët në nevojë, 

nga fondet e Caritasit të famullisë dhe fondi i 

diasporës. 

Nuk dua të përmend të gjitha aktivitetet dhe 

punën e don Albertit, të dashur besimtarë, 

sepse, i dini të gjitha, mos më tepër të 

paktën një herë keni qenë pjesë e aktivitetit 

dhe punës së tij, keni ndjerë gjithmonë 

dashamirësinë, ngrohtësinë, ndihmën dhe 

dashurinë e tij si famullitar shembull. Të 

gjitha këto mund tì lexoni në revistën e 

famullisë “Shën Antoni i Padovës” (“ad 

usum internum”) dhe në portalin zyrtar të 

f a m u l l i s ë n ë i n t e r n e t 

www.famulliabinqes.com. Edhe këto dyja 

dolën fal angazhimit të don Albertit dhe 

bashkëpunëtorëve të tij. E kam thënë edhe 

më herët, që me revistën dhe portalin po 

shkruhet historia e famullisë së Binçës, edhe 

më i gëzueshëm është fakti se kjo po bëhet 

fal punës së besimtarëve të kësaj famullie. 

Mund të marrim me mend efektet që ka 

Betlehemi në Kabash 

revista dhe portali në ngritjen e vetëdijes për 

vlerat tona, lokale dhe kombëtare, 

afirmimin e të gjithë talentëve, krijimin e një 

kulture leximi, dhe mbi të gjitha vlerën e tyre 

në informimin e të gjithë besimtarëve tanë, 

kudo që ndodhen. Sidomos tani, kur 

informata ka rëndësi elementare, në jetën e 

sotme shumë dinamike. 

Unë uroj që çdo punë e filluar me don 

Albertin të vazhdoj edhe më tutje me 

famullitarin tonë të ri, don Aleksandër Kola. 

Besimtarët tanë në Zvicërr, por edhe të 

gjithë besimtarët tjerë, kanë fatin ta kenë në 

mesin e tyre një meshtar në kuptimin e plotë 

të fjalës e një atë shpirtërorë siç është don 

Alberti, për famullinë tonë i dashur 

përgjithmonë. Ai këtë e tha publikisht edhe 

vet: “po e lë Binçën, por po e gjej një Binçë 

edhe më të madhe në Diasporë.” Pra, me 

këtë dëshmon se as ai nuk do t'na harron 

askurrë. 

Nga thellësia e zemrës në emrin tim dhe në 

emër të çdo besimtari të famullisë së Binçës, 

don Albertit i urojmë në rend të parë 

shëndet, punë të mbarë dhe suksese në 

misionin e tij të ri, me ndihmën e Zotit dhe në 

nder e lavd të Tij çdo iniciativë e punë e tij do 

të jetë e bekuar. E falenderojmë për 

mënyrën si e shpalli Ungjillin dhe si e jetësoi 

atë. 

Urimet më të përzemërta edhe për 

famullitarin tonë të ri Don Aleksandrin, 

shëndet dhe punë të mbarë në detyrën e tij 

të re, me ndihmën e Zotit dhe përkrahjen 

tonë. 

Don Albert, nga secili besimtarë i famullisë 

së Binçës, për gjithçka ke bërë: 

FALEMINDERIT! 

Me shumë respekt: Alfred Pjetri 

4


Don Aleksander Kola, 

famullitar i Binçës 

Të nderuar anëtarë të famullisë së Binçës, 

Në pesë vitet e fundit janë derdhur shumë lot nëpër kishat tona e rreth 

tyre. Me siguri për këtë, mendoj se, nuk jemi ne fajtorë. Nevoja e paraqitur 

apo arsyenat tjera i bartë mbi veti ipeshkvi. Lotët e besimtarëve për 

meshtarët e larguar prej tyre janë vetëm një dëshmi se ata janë ngusht të 

lidhur dhe të familiarizuar ndër veti. Me siguri më së vështiri e përjetojmë 

ne të cilët largohemi prej një vendi e prej jush. 

Me 01 korrik të këtij viti, në ditën e Zemres Krishtit, në Viti, Ipeshkvi ynë më 

paraqiti për famullitarin tuaj, si pasardhës i don Albert Demaj. E 

falënderoj Zemren e Krishtit, që më pengoi të mos jam i pranishëm në atë 

rast të pa këndshëm. E falënderoj që më dha fuqi të përmbahem edhe të 

dielat tjera të mos flas për këtë ndrrim. Nuk po ju premtoj asgjë 

mashtruese. Me ndihmën e Zemres Krishtit, shpresoj se ju do ta keni një 

meshtar, shumë më të vjetër, por meshtar, i cili në mundësitë natyrore, do 

t;ju rri në shërbim. Do të mundohem, me ndihmën e shna Ndout, të shën 

Nkollit dhe me ndihmën e Zemres Krishtit të jam i afërt për të gjitha 

kategoritë e moshave. Më ndihmoni, ju lutem, me lutjet tuaja! 

Famullitari juaj 

5


JETA PA ZOTIN-ROBËRI 

Asgjë në historinë njerëzore nuk është më 

e bukur se sa heroizmi i popullit për liri. Në 

një flamur i cili valon në një kështjellë të 

lashtë të Dubrovnikut (Kroaci) shkruan: 

„Libertas“. Një fjali latine thotë: „Non 

bene pro toto libertas venditur auro“ 

(Lirinë nuk duhet shitur as për gjithë arin e 

botës). Mbi tentimet, luftën për liri neve 

na flasin bukur e qart shumë gërmadha të 

trojeve tona, shumë shkrime e dëshmi të 

ndryshme arkeologjike, historike … 

Dikur kishte skllav! 

Është kjo një dukuri e shekujve të 

kahmotshëm, lidhje me këtë gjithë do të 

gjëmonim; ah ky keqpërdorim i lirisë 

njeriut, robëria… 

Romaku Varoni (shek. I. pr.K) shkruan se 

gjësendet (mjetet) ndahen në tre grupe, 

duke përfëshirë këtu edhe njeriun si rob; 

a) Gjësendet (mjetet) cilat flasin 

b) Gjësendet (mjetet) me zëra 

shtazarake (dmth shtazët e ndryshme) 

dhe 

c) Gjësendet (mjetet) pa zë. 

Pra, nga ky klasifikim është e kjart dhe e 

kuptueshme kur njerëzit hyjnë në këtë 

grup si janë të trajtuar atëherë, dmth i 

kanë shitur, maltretuar, rrahur, turturar e 

munduar në mënyra të llojllojshme e të 

ndryshme dhe atë pa farë përgjegjësie. 

romak kishin me qindëra e mijëra robër 

dhe si duket për ta kjo ishte një ndër 

pasurit më të mëdha, pra sa më shumë 

robër aq më i pasur je, dhe ndaj tyre është 

aplikuar dhunë e papashme meqë ata 

bliheshin e shiteshin sikur mall, apo mjet 

pune dhe shërbimi. Lidhje me këtë dhe si 

dëshmitarë i kësaj është edhe Seneka, 

filozof dhe bashkohëtar i J.Krishtit, i cili 

shkruan; “Jemi shumë arrogant dhe të 

ashpër ndaj robërve…” 

Me krishterizëm mirret një qëndrim 

plotësisht tjetër ndaj të gjithë njerëzëve e 

poashtu edhe robërve, sepse Jezu Krishti 

na mëson me jetën dhe shembullin e tij; 

“Nuk erdha të më shërbeni, por që unë t'ju 

shërbej”, dhe se të gjithë jemi të krijuar 

për shëlbim dhe shejtërim, kështuqë kemi 

një Atë që është në qiell kurse me këtë të 

gjithë ne mes veti jemi të barabartë, 

vëllezër dhe motra. Mirëpo, edhe pse kjo 

është një shkollë, një mësim e shembull i 

mirë për gjithë ne pa dallim, prapë se 

prapë minimalizmi i njerëzëve dhe 

injorimi i të drejtave të tyre zgjati në 

Evropë deri në shekullin e XIII., ku njerëzit 

ende turturoheshin, kurse në Afrikë e Azi, 

Nga historia është e ditur se pasanikët 

6


në shtetet arabe (apo siç e quajnë shumë 

“Bota e tretë”) deri në shekullin e XIX., dhe 

ende turturohen dhe nuk gëzojnë të 

drejta themelore njerëzore, në veçanti në 

këtë grup bënë pjesë gjinia femërore. 

Edhe pse vitin 1963 nga OKB-ja 

nënshkruhet deklarata e mbi 70% 

shteteve që janë kundër robërisë, sot e 

kësaj dite njerëzit në mënyra të ndryshme 

janë ende të robëruar. OKB-ja cekë edhe 

mënyra të ndryshme se si bëhet robëria; 

fëmijtë e mitur punojnë punë të 

dhunshme, militarizohen dhunshëm, 

njerëzit punojnë punë të rënda për pak 

para, vajëzat mirren e dërgohen nëpër 

shtëpi të ndryshme për prostitucion e 

punë tjera të pamoralshme, bëhet tregti 

me qenie njerëzore…etj etj. A nuk është 

kjo robëri e pakuptimtë?! Dhe kush 

mundët që ndaj këtyre fenomeneve apo 

mos edhe dukurive të jetë indiferent e të 

mos ketë qëndrim dhe të mos luftoj që të 

gjitha këto gjëra negative dhe të 

rrezikshme për shpirtë e trup të zhdukën 

nga rruzulli tokësorë? Apo, ruana Zot, 

vallë mos jemi edhe ne të gjithë në kohën 

e sotme të robëruar?! 

Robëria e shpirtit! 

Deri më tani më tepër u përqëndruam në 

robër fizik-truporë të njerëzëve cilët janë 

të diskriminuar në mënyra të ndryshme. 

Mirëpo, nga kateheza e krishterë neve 

dimë se njeriu është i përbërë prej shpirtit 

dhe trupit, prej trupit të shkatrrueshëm 

dhe shpirtit të pashkatërrueshëmpavdekshëm. 

Prandaj, në kohën e sotme 

nuk kemi edhe raste të takohemi me robër 

klasik siç cekëm se dikur egzistonin, 

kuptohet përveç në luftëra që ndodhën në 

hapësirat tona e që ndodhin ende nëpër 

pjesë të ndryshme të botës. Por, një robëri 

tjetër, më e rrezikshme është gjithë e më 

prezente në shoqërinë tone, në mesin 

tonë e që ndoshta as nuk jemi të 

vetdijshëm kësaj robërie, pra është kjo; 

robëria e shpirtit! 

Gazeta françeze VUS e vitit 1968., sjell një 

shembull dhe shkruan se si një njeri 63 

vjeçar me emërin Frenk Cigler, kishte 

fituar në lotari 140.000 dollar dhe meqë 

ky ishte alkoholist për fat të mirë qe i 

vetdijshëm vesit të tij dhe shkoi vet në 

gjygj e tha: “Nuk është farë fshehtësie të 

them se unë pij, jam alkoholist, dhe për 

mua kjo shumë e fituar mund të ishte 

përfitim, nëse marrë parasysh shumën të 

cilën fitova, por…” Për çudi ai vazhdoi; 

“Lus gjygjin të mbroj të hollat e mia nga 

rreziku që ia paraqes unë!”. Gjygji me këtë 

rast ia dha vetëm një shumë të vogël 

parash, mirëpo as kjo nuk e shpëtoi, sepse 

edhe pse posetonte një sasi të vogël 

parash, atë pas tre muajve e gjetën të 

vdekur në një rrugicë të Parisit, shkaktarë 

i vdekjës ishte alkoholi. 

Ky është vetëm një shembull i vogël se si 

njerëzit e “kohës moderne” janë të 

robëruar, në robëri të ndryshshme si psh. 

droga, prostitucioni, alkoholi, hajnia…, 

dukuri këto që duhet të shqetësojnë e 

7


vetdijësojnë popullin tonë e në veçanti 

rinin e cila është gjithnjë më e atakuar 

nga këto sëmundje të shpirtit, nga këto 

“robëri moderne”. 

OKB-ja jep statistika të cilat tronditinë 

botën kur thot se; në botë mbi gjysmë 

miliardi të rinjë janë mvarrës të drogës, 

narkoman. 

Dhe duke parë realitetin, por edhe 

rrezikun gjithë e më të madh të shoqërisë 

moderne, kësaj bote të industrializuar, 

konsumuese dhe materialiste, në fund 

konstatojmë; Gjitha këto që ndoshin rreth 

nesh e në shoqërinë tonë janë pasojë e 

asaj që njeriu gjithë e më shumë ka 

humbë dhe po humbë vlerat morale, 

qëllimin e jetës, në një mënyrë dëshiron të 

jetë zot i vetvetës dhe të rregulloj jetën e 

tij si don ai vet, dhe me të drejt një 

mendimtarë thot; “Njeriu gjithmonë 

është në rrezik të krijon zotin sipas 

vullnetit vet, sipas shijes vet, sipas 

dëshirës së vet, ai zot pra është vetëm 

prodhim i tij, e asesi Zoti i vërtetë. Pra, 

jeta me zotëra të tillë është jeta në robëri 

të shpirtit dhe trupit. 

Pushimet 

Tani kur është kohë e pushimeve, shumë 

njerëz nga famullia e jonë, nga fshati ynë 

e përrreth nesh, po edhe bashkatdhetarë 

tanë nga Kosova që jetojnë e punojnë në 

diasporë, vijnë për të parë familjet, të 

afërmit, miqtë e dashamirët e tyre, për tu 

çmallur e relaksuar. Në perëndim të gjithë 

jemi disi të “programuar”, punë, banesë e 

prapë njësoj… Mirëpo, tani kur jemi në 

Kosovë, mos të sillemi autonom, nëse i 

shpëtojmë rreziqeve, epsheve dhe veseve 

të këqija sa jetojmë në perëndim, atëherë 

të jemi vetvetja në perëndim dhe në 

vendlindje. Të bashkëpunojmë, të 

bashkëjetojmë, të kënaqemi me punë dhe 

vlera të cilat na trasuan të parët tanë, pra 

të jemi sa më unik dhe në dobi të njëritjetrit. 

Tì harrojmë gjelozitë, hakmarrjet, 

inatet…, të jemi të bashkuar rreth vlerave 

tona fetare dhe kombëtare. Kemi me çka 

të mirremi, janë sportet që bashkojnë të 

rinjtë, janë dasmat cilat duhet të jenë 

tradicionale dhe gëzimi të jetë në masë. 

Kemi shetitje cilat duhet të jenë në dobi të 

shpirtit dhe trupit tonë, siç janë vizitat në 

vendet momunemntale etj… 

Gjithçka le të jetë në ruajtje të vlerave, të 

moralit, dhe të traditave tona të lashta e 

të bukura stërgjysore…Gjithçka të bëjmë 

le të jetë në nderë dhe lavd të Zotit dhe 

shërbim të kombit, njëri-tjetrit e shpirtit 

tonë. Me këtë qëllim edhe Zoti do t'na ruaj 

e përcjellë si në diasporë, ashtu edhe në 

vendlindjen tonë të dashur kështu që 

edhe pushimet tona do të kenë kuptim, do 

të jenë më të frytëshme e në shërbim dhe 

dobi të shpirtit dhe trupit. Mos të 

keqëpërdoret liria, sepse; Liria e tepëruar 

qonë në anarki! 

M e k ë t o m e n d i m e , g j i t h ë 

bashkatdhetarve tanë shëndet e pushime 

të këndëshme dhe të rehatshme. 

Marjan Sebaj-Sopi . 

8


SHTEGTIMI – PËRFORCIM FEJE 

Besimtarët e famullisë së Binçes, kanë një 

përvojë të madhe të shtegtimit në 

shenjtëroren e Zojes Cërnagore. Shtegtimi 

bëhej përherë këmbë, shumë herë në vit, 

një pjesë e mirë këmbëzbathur, disa deri 

edhe vënin gurë në opanga, e disa edhe në 

gojë, që mos të flasin rrugës por të ecin duke 

u lutur. 

Shtegtimi është një fenomen i të 

përditshmes së krishterimit. Gjithmonë ka 

pas shtegtar që kanë vendosur të marrin 

rrugët e gjata, të mundimshme, besa edhe 

të rrezikshme, disa edhe e kanë filluar dhe 

vazhduar si dëshirë të përfundimit të jetës. 

Ka patur vendime personale ose nxitje nga 

ana e eprorëve që me udhtime drejt 

vendeve të panjohura të paraqesin vedin në 

mjediset e huaja si Kaini vëlla vrasës, me 

shenj në ball, si formë e pranimit të fajit të 

bërë e me atë përvujtnim e poshtërim, të 

meritojnë faljen e mëkatit të vet. Ka pasur 

shtegtar që kanë ecur të lidhur me pranga, 

që ecja të bëhet sa më e mundimshme. që 

të fitojnë një bindje se po e meritojnë faljen 

e mëkatit nga ana e Zotit. Nëse dikuj ju kanë 

çliruar apo këputur prangat, ka përjetuar 

gëzimin më të madh se iu ka paraqitur 

shenja se është zgjidhur prej mëkateve. Gjë 

që e përjeton çdo mëkatar pas një rrëfimi të 

mirë. 

Shtegtimet bëheshin përher këmbë që 

simbolizon udhëtimin drejt takimit me 

Zotin. 

Shtegtimet e kohes tonë, që bëhen me 

aeroplana, trena, autobusa e makina 

personale nuk e humbin vleren e përjetimit 

të takimit me Atin tonë që na pret duar 

hapur të shoqëruar me Nënën e Jezusit e të 

shenjtërve. Duke i paraparë mundimet e 

udhëtimit, shpenzimet, besa edhe rreziqet, 

nuk mund të jënë më të pa vlefshme se ato 

të të parëve tanë. Mirëpo dukuritë negative 

që paraqiten e bastardojnë jo vetem 

qëllimin e shtegtimit por edhe vet vendet 

shenjta ku shkojmë. 

Valentin Doda dhe Vilson Marku 

SHTEGTIMI FETAR SI TËRËSI 

Nëse shtegtohet, mendohet gjithnjë në 

udhëtimin tonë drejt vendit të shenjt ku na 

presin hiret, bekimet dhe ndihmat e 

nevojshme për jeten tonë tokësore. Ky 

qëllim, nuk guxon të shlyhet prej mendjës 

tonë. Prandaj, krejt qenia jonë duhet ta ruan 

dinjitetin e qëllimit tonë: Bisedat–të 

kontrolluara; lutjet personale apo në grupe; 

9


veshja e denjë edhe gjatë udhëtimit, e të 

mos flasim në vendin shenjt ku ndalemi si në 

ku l m i n a c i o n i n e u d h ëtimit tonë, 

pjesëmarrja që nga fillimi e deri në mbarim 

në kremtimin e eukaristisë, meshës; 

shfrytzimi i momentit për rrëfim të plotë, 

vëmendja e koncentruar në lterë, deri edhe 

pushimi apo shetitejt pas meshe, duhet të 

dëshmojnë se besimtarët ia kanë arrit 

qëllimit të ripërtrirjes shpirtërore. 

SJELLJET NEGATIVE - SHËMTIM I 

SHENJTËROREVE 

Atë çka shohim posaqërisht në Letnicë e bën 

shumë kendin të pyetet: 'a ka nevojë të merr 

një drejtim drej saj?!' 

Bisedat, lëvizjet e pa nevojshme gjatë 

shërbimeve l i t u r g j i ke , s h i k i m i e 

përcjellja e lëvizjes, si edhe të larguarit para 

përfundimit të meshës, çamçakezat, por 

edhe shetitjet që bëhen jashtë mureve 

e oborreve të kishës duhet ta dëshmojnë 

qëllimin dhe njetin e shtegtimit. 

Të mos flasim, mjerisht, për sjelljet e disave, 

të cilët ia ndrrojnë krejtësisht qëllimin e 

vendit ku gjenden. 

APEL: 

Lutën të gjithë pjesëmarrësit e shtegtimeve 

që shkojnë në Letnicë apo kudo tjeter në 

botë, që njetin që e bëjnë ta përkrahin me 

sjellje të denja të njerëzve të fesë; të 

respektojnë Zotin, Nënën e Tij, shenjtërit 

dhe të gjithë vllezërit e motrat, me të cilët 

rrethohet e të shpresojmë të gjithë në kthim 

me të mira qiellore. 

Don A. Kola 

MIKU I MIRË 

- Miqësia e vërtetë është si shëndeti: nuk dimë ta çmojmë për aq kohë sa e kemi. 

- Miku i vërtetë është ai, që vjen, kur të tjerët ikin. 

- Unë gjithmonë them me vete: Nëse në çastin e vdekjes kam pesë miq të vërtetë, atëherë 

kam jetuar një jetë fantastike. 

- Nëse gjithë miqtë e mi do të hidheshin nga ura, unë nuk do të hidhësha. Do të qëndroja 

poshtë saj që të mund tì prisja. 

- Mikun e vërtetë mbaje fort me të dyja duart. 

- Miqësia është një mendim ne dy zemra. 

- Mos ec para meje –ndoshta s'të ndjek dot. Mos ec pas meje – ndoshta s'di të të udhëheq. 

Udhëto përkrah meje, të jesh MIKU im. 

- Miku është ai që njeh këngën e zemrës tënde dhe mund ta kendoj edhe atëherë kur ti ke 

harruar fjalët. 

- Në jetë zgjedhim rrugë të ndryshme, pavarësisht se ku shkojmë, marrim me vete një 

pjesëz nga tjetri. 

- Miku i mirë është ai njeri kur të mbron para tjerëve, dhe te kritikon kur jeni vetëm ju të dy. 

- E errët dhe e frikshme është rruga pa dritën e sinqertë të MIQËSISË. 

- Miqësi, faleminderit që egziston ! 

Përgatiti: Vilson Marku 

10


EJANI E SHIHNI 

Sa të rëndësishme janë këto takime, që kanë 

si qëllim jo vetëm të njiheni të miqësoheni, të 

përjetoni përvoja të ndryshme por mbi të 

gjitha të pasurohemi shpirtërisht dhe të 

formoheni si të krishterë që në të ardhmen 

në zgjedhjen e jetës suaj të mos kini frikë të 

zgjedhni qoftë jetën martesore por edhe 

jetën e kushtuar Zotit si motër (apo meshtar) 

sepse ti je ëndrra e Zotit. 

Të dashur! 

Ungjilli i Gjonit 1, 35-42 na flet për një takim 

të rëndësishëm. Jezusi na paraqitet në ecje 

dhe gjatë kësaj ecje vëmendjen ia tërheqin 2 

nxënës. Na paraqitet në ecje sikur do të vijë 

në takim neve që e kërkojmë çdo ditë. 

Jezusi kalon - kthehet- dhe pyet. Jezusi 

dialogon me ta, i pyet, tipike e Hyjit, ai është 

në shërbim të tyre, do të bëjë diçka për ta. 

Është e vërtetë që Jezusi kalon çdo ditë në 

kërkoni? Sigurisht që njeriu prej Zotit kërkon 

të jetë i lumtur. Sot është momenti kur unë 

nuk dua të jem kot në këtë jetë por ta pranoj 

Jezusin e të shkoj të bisedoj me të. Ti nuk je 

kot në këtë jetë. Sa herë që ti nisesh drejt 

Zotit ai të FIKSON duhet ta vështrojmë edhe 

ne dhe kjo është feja: KRYQËZIM SHIKIMESH. 

KU BANON? - e pyetën ata kërkues të parë të 

Hyjit. Shtëpia, banesa simbolizon 

n g r o h t ë s i n ë . S h t ë p i a ë s h t ë v e n d 

marrëdhëniesh, marrëdhënie mes motrës, 

vëllait, prindërve, miqve. Kur kemi problem 

tek familja vimë e gjejmë ngushëllim, 

m b ë s h t e t j e . J e t a fa m i l j a r e ë s h t ë 

marrëdhënie, prandaj e dua Jezusin të banoj 

me të, të krijoj marrëdhënie të ngushta me 

të. Po ku banon Zoti? Ku mund ta takojmë 

atë, ku e ka shtëpinë? Ai që nuk ka shkuar tek 

Jezusi gjithmonë do të ecë në fe i pasigurtë, i 

jetën tonë kthehet dhe na pyet. 

Çdo ditë e re është një mundësi 

për ta takuar Zotin në jetën 

tonë dhe ai na drejtohet me 

pyetjen: 

ÇFARË KËRKON? 

Të dashur djem e vajza, çfarë 

kërkon ti nga Jezusi? Cilat janë 

dëshirat e tua më të thella, më 

të rëndësishme? Jezusi në 

ungjill e bën edhe 2 herë këtë 

pyetje. E bën në kopsht 

përpara se ta kapin dhe e bën 

edhe pas Ringjalljes kur gratë 

shkojnë për të kërkuar tek varri 

dhe nuk e njohin ai ju paraqitet 

me të njëjtën pyetje: kë 

11


dyshimtë. Ai iu përgjigjet: 

EJANI E SHIHNI - Jezusi nuk dëshiron të japë 

përgjigje por të marrë përgjigje. Eja do të 

thotë dil jashtë, nga egoizmi, mos jeto pa 

ideale. Ti je i krijuar për gjëra të mëdha. Eja 

do të thotë shkëputu nga gjërat që nuk të 

japin siguri. Eja shkëputu nga gjërat që të 

pengojnë. 

EJA PAS MEJE është ftesa që na bën Jezusi. 

Zoti ka një project, plan me ty. Ti nuk je një 

këpurdhë që del rastësisht pas shiut. Zoti ka 

një projekt mbi ty sepse Ti je shikimi i Zotit. 

A je duke menduar për jetën tënde??? 

Mbaj mend: Duke ndjekur Krishtin jeta 

ndërtohet TANI. Jezusi sot të thotë: 

“Kam nevojë për ty... EJA: 

Duart e mia janë të gozhduara në kryq, nuk 

arrij të bekoj dhe të fal. Këmbët e mia janë të 

shkatërruara nga gozhdat, nuk mund të shkoj 

të takoj bijtë e mi. Kam nevojë për duart dhe 

këmbët e tua. “Dua tu them akoma shumë 

gjëra miqve të mi, mi jep hua fjalët e tua, më 

dhuro inteligjencën tënde, sepse janë akoma 

të shumtë thesaret që duhet tìu zbuloj atyre. 

Kam nevojë për ty, unë Krijuesi dhe Zoti!” 

“Mos ki frikë, nuk je ti që duhet të duash, jam 

unë që dua në vendin tënd, që flas nëpërmjet 

teje, që fal, që zbres, që shpëtoj, ti vetëm më 

jep hua zemrën tënde, botën tënde, për të 

tjerat mendoj unë” 

Si do tì përgjigjemi Krishtit në kërkesat që na i 

bënë? 

m. Monika Kolbuçaj 

Mësuesja kërkoi nga nxënësit e klasës të një shkollë fillore, që të shkruanin një temë hartimi, 

në të cilën të kërkonin që Zotit t'ju japë atë që dëshirojnë. Pasi u kthye në shtëpi, u ul dhe filloi 

të lexojë atë që kishin shkruar nxënësit, ku njëri nga shkrimet i bëri shumë përshtypje, saqë 

nuk arriti ta përmbajë veten nga të qarit. Pikërisht në ato momente në shtëpi hyri 

bashkëshorti, i cili menjëherë e pyeti: “Çfarë ke që po qan e dashur?” Ajo u përgjigj:”Tema e 

hartimit që ka shkruar njëri nga nxënësit.” 

- ”E çfarë ka shkruar?” - ”Merre dhe lexoje vete!” E mori dhe filloi ta lexojë: O Zoti im, në këtë 

mbrëmje po të kërkoj diçka të veçantë, po të kërkoj që të më bësh televizor! Unë dua që të zë 

vendin e tij! Dua që të zë një vend të veçantë në shtëpi! Në mënyrë që e gjithë familja të 

mblidhen rreth meje! E të jem unë në epiqendër të vëmendjes së tyre, të më dëgjojnë pa më 

ndërprerë, e pa më drejtuar pyetje, dua që të më kushtohet ajo vëmendje që i kushtohet atij, 

edhe kur ai nuk është i ndezur, Dua të jem në shoqërinë e babait tim kur kthehet nga puna, 

edhe pse shumë i lodhur, dua që nëna ime të qëndrojë pranë meje edhe kur është e 

shqetësuar apo e mërzitur, dua që vëllezërit dhe motrat të grinden për të fituar shoqërinë 

time. Dua të ndiej që familja ime lë çdo gjë mënjanë, në mënyrë që të kalojnë kohën me mua! 

Dhe së fundi e jo përfundimisht, dua nga ty o Zoti im që të më mundësosh mua tu dhuroj 

atyre kënaqësi dhe ti dëfrej ata të gjithë. O Zoti im, unë nuk po kërkoj shumë nga Ti, unë dua 

vetëm të jetoj siç jeton çdo televizor. E kur bashkëshorti mbaroi së lexuari temën e nxënësit 

tha: O Zoti im, me të vërtete që ky fëmijë qenka i dëshpëruar, kushedi sa të këqij që i paska 

prindërit!! 

Mësuesja qau për së dyti dhe tha: Ajo është tema që ka shkruar djali ynë. 

Përgatiti: Emiliana Marku .. 

12 

O, ZOT ME BEJ TELEVIZOR


INTERVISTË ME DON FRANË SOPI 

Imzot Nikollë Kaçorri 

Luigj Sopi: I dashuri Don Franë, për fillim, 

ju lutem, na jepni një biografi të shkurtër 

nga jeta e Juaj? 

Don Franë Sopi: Ju falenderoj shumë për 

respektin dhe nderin që më bëni duke u 

interesuar për jetën dhe veprimtarinë 

time të gjatë në shërbim të Zotit dhe të 

popullit tonë të dashur martir. Unë u 

linda me 20. korrik të vitit 1946., në Binçë. 

Shkollën fillore e fillova në Binçë kurse e 

përfundova në Viti. Më pas vijova 

Gjimnazin klasik dhe këtë e përfundova 

në Pazin (Kroaci), ndërsa teologjinë e 

studiova në Shkollën e Lartë Teologjike në 

Gjakovo të Kroacisë. Për meshtar u 

shugurova më 3. gusht të vitit 1974., për 

meshtar më shuguroi tani më ipeshkvi i 

ndjerë Mons. Nikë Prela, në Binçë. 

Meshën e parë e kremtova po ashtu në 

fshatin tim të dashur në Binçë me 4. gusht 

të vitit 1974. Si meshtar i ri kam shërby në 

Prizren dhe Bistazhin prej vitit 1974 deri 

vitin 1977. Pastaj kapelan në Famullinë e 

Zllakuqanit deri në vitin 1983., pastaj 

ipeshkvi më emëroi famullitar në Klinë. 

Në Klinë qëndrova famullitar deri vitin 

2007 ndërsa tani jam famullitar në Pejë. 

Luigj Sopi: Çka ju shtyri të bëheni 

meshtarë? 

Don Franë Sopi: Në këtë vendim timin 

përfundimtarë, pra, të marrë rrugën e 

Zotit e të bëhem meshtar i Tij, kanë 

ndikuar rrethana të shumta. Njëra ndër 

të parat është vet edukimi ynë në frymën 

k a t o l i k e d m t h p ë r k u j d e s j a e 

mrekullueshme e prindërve tanë të 

përshpirtshëm dhe dëvotshëm. Ata na 

edukuan të gjithë ne fëmijtë të shumtë ku 

ishim pesë vëllezër e dy motër, në një 

frymë vërtetë kristiane njerëzore, 

humane, katolike dhe kombëtare, pra të 

nderojmë dhe respektojmë çdo njeri 

krijesë të Hyjit. Padyshim se një edukim i 

tillë ka ndikuar edhe në formimin tim 

personal. Ndihma reciproke, dashuria 

ndaj të afërmit në nevoj, bujaria, 

z e m ë r g j e r ë s i a , p ë r k u s h t i m i , 

përshpirtëria... ishin norma të familjes 

sonë që mund të them të shenjtë., 

Momenti i dytë dhe shumë i rëndësishëm 

i përzgjedhjes së thirrjet dhe shërbimit 

tim jetësorë ishte edhe shembulli i 

meshtarit dhe predikuesit të vyer e 

puntorë, njeriut të Zotit dhe atëherë 

famullitarit të Stubllës dhe Binçës don 

Dedë Rama. Nga kjo periudhë e imja 

fëmijërore kam kujtime të pashlyera dhe 

të paharruara lidhje me don Dedën. 

13


Luigj Sopi; Çfarë ju kujtohet nga ajo 

periudhë dhe cilat janë kujtimet tuaja 

lidhje me famullitarinë e parë të famullisë 

së Binçës martire don Dedën? 

Don Franë Sopi; Don Deda edhe vet ishte 

pasardhës i martirëve të Stubllës, dhe 

ndoshta më mirë se çdokush tjerët po të 

ishte në vend të tij, kuptonte besimtarët 

dhe nevojat e tyre. Ishte meshtar i denj i 

Zotit dhe popullit. Një predikues i dalluar i 

fjalës së Zotit, mësues dhe edukator, bari i 

vërtetë i cili ndante çdo moment gëzimi o 

pikëllimi me popullin e tij. Dhe pikërisht 

vitin kur u linda unë dmth vitin 1946., ai 

qe emëruar famullitar në Stubëll dhe 

Binçë, ai përcolli fëmijërinë time, ndikoi 

në edukimin tim, dhe me shembullin e tij 

jetësorë meshtarak nxiti edhe në mua 

dëshirën e madhe dhe të flakët për tu 

bërë meshtar si ai, e një ditë për të qenë i 

tëri në shërbim të Zotit dhe vëllaut njeri. 

Don Dedë Ramaj ishte famullitar i 

Stubllës dhe Binçës nga viti 1946 e deri 

vitin 1960. Ai qëndronte me banim në 

Stubëll por çdo të diel e festë si dhe për 

çdo nevoj e shërbim meshtarak, pra fetar, 

vinte pa përtesë me kali nga Stublla në 

Binçë. Ishin këto ditë të vështira për 

popullin tonë, ditë të vështira për Kishën 

tonë të pas Luftës së Dytë botërore ku 

mungonin shumë gjëra edhe më 

elementare për jetë. Mungonin edhe 

meshtarët e motrat e nderit, por nuk 

mungonte dashuria mes njerëzëve, 

dashuria ndër vëllazërore dhe dashuria 

ndaj të parëve tanë martir shembullin e 

të cilëve e ndjeknim me dashuri, pra 

qëndresën, durimin, sakrificën dhe 

shpresën për një të ardhme të mirë dhe 

ndritshme për ne dhe mbarë famullinë 

tonë si dhe popullit shqiptarë. Më 

kujtohet se si udhëtonte don Deda me një 

kalë të cilin ia kishin blerë dhe dhuruar 

besimtarët e famullisë së Binçës. Për don 

Dedën si dhe çdo meshtarë apo motër 

nderi që vinte në Binçë me dashuri 

kujdesej familja e jonë e cila edhe jetonte 

pranë Kishës dhe me kishën. Kur vinte 

don Deda në Binçë për të kryer ritet 

fetare, për kalin e tij kujdesej baba im 

Tadeja, ai ia kishte bërë kalit një vend në 

shtallën e tij. Lirisht mund ta them se don 

Deda dhe baba im kishin një miqësi 

shumë të mirë. Më kujtohet kujdesi i 

babës tim për don Dedën, ai pra na 

dërgonte neve fëmijtë (apo ndonjë 

besimtarë tjetër të famullisë sonë) për 

Stubëll që ta marrim dhe shoqëronim 

priftin për të ardhur dhe thënë meshën 

në Binçë. e shenjtë. Ai donte shumë 

fëmijtë dhe atyre iu kushtonte mjaftë 

kohë. Ishte i përkushtuar dhe me 

kënaqësi zbatonte çdo shërbim që 

kërkohej nga ai si famullitarë, me një fjalë 

ishte i papërtesë, shumë i afërt dhe 

dashur, kjo që na shtynte edhe ne të jem 

pranë tij dhe ta përcjellim dhe dëgjojmë 

me vëmendje. Shembulli i tij jetësorë po 

ashtu siç ceka edhe më parë ishte nxitje, 

dhe insipirm që edhe unë të mendoj e më 

vonë të marrë dhe ndjek rrugën e tij, pra 

rrugën meshtarake. besimtarëve të 

14


famullisë së Binçës, të cilën famulli nuk e 

harron as në ato ditë të vështira të jetës 

së tij. Nuk i harron as të mirat e mikut të tij 

e babës tim Tades të cilit i është 

mirënjohës dhe e përshëndet shumë. Ja 

këtu ju sjellim një fragment të shkurtër 

nga një letër dërguar familjes së tij në 

Stubëll. 

Këtu paraqesmi një pjes të Letëres të Don 

Dedë Ramaj dërguar familjes së vet nga 

burgu i Nishit 

Shna Ndoun e kena edhè trí dit me soden. 

Jau fatoj Binçës ket festë të lume! Le të 

luten per mue se une nuk i kam harrue 

edhè kujtoj se jamë famullitari i tyne. 

Mos harrò me mâ pershndet Tadén e 

Andres shum. 

Luigj Sopi: Në gusht të vitit 1974 jeni 

shuguruar meshtar. Si e përjetuat Ju dhe 

familjiarët, në rend të parë si dhe famullia 

e jonë këtë ditë? 

Don Franë Sopi: Po, pikërisht pas një 

rrugëtimi të gjatë, pas përgaditjeve të 

gjata shkollore universitare e shpirtërore 

arriti dita më e hareshme dhe e dashur në 

jetën time. Pa dyshim se dita më e 

madhe, më e dashur dhe e lumtur në 

jetën time ishte ajo ditë e 3. gushtit të vitit 

1974, kur u shugurova meshtarë në 

Binçën tonë të dashur dhe martire, 

meshtarë më shuguroi i ndjeri Imzot Nikë 

Prela. Tani edhe zyrtarizova betimin tim 

që me përkushtim dhe dashuri do t'i 

shërbej të tërë jetën time Zotit dhe 

popullit. Dita e shugurimit tim ishte ditë 

gëzimi e hareje, ditë e madhe për mua, 

familjen time, famullinë e Binçës, për 

dioçezën tonë si dhe mbarë popullin tonë 

martir. Thirja ime ishte fryt i edukimit 

adekuat, dhuratë e Zotit dhe shpërblim i 

martirizimit të të parëve tanë, sepse; 

Gjaku i martirëve, fara e të krishterëve... 

Me katër gusht pata Meshën time të 

Parë. Me këtë rast predikatar ishte don 

Mark Sopi, që atëherë ishte edhe ai 

meshtar i ri nga famullia dhe familja e 

jonë. Për prindërit e mi, vëllezërit e 

motrat, farefisë, ishte kjo ditë e veçant që 

së fundi e shohin edhe birin e tyre 

meshtar pranë altarit të shenjtë. Aty pati 

shumë lotë gëzimi nga të gjithë.Lotët e 

babaës Tade e nënës Alfe ishin të 

drejtuara në shenjë falenderimi Zotit të 

gjithë pushtetshëm për këtë ditë që 

pritën dhe përjetuan ata që biri i tyre të 

jetë tani e tutje me tërë qenien e tij në 

shërbim të Zotit dhe kombit të tij. Pati 

shumë musafir të shquar dhe dashur, 

shkurt e tëra kjo ishte ditë feste e 

kremteje për familjen dhe famullinë tonë 

në rend të parë. 

Luigj Sopi: Të gjithë ju njohin edhe si një 

meshtar e si një puntorë i madh edhe në 

ndërtime të objekteve fetare si Kisha e 

kapela cilat mungonin në Kosovën tonë. 

Padyshim se kryevepër në ndërtimin e 

Kishës është ndërtimi i Kishës, ta quajmë 

kushtimisht “Bukuroshja e Kosovës”, pra 

Kisha madhështore në Klinë. Gjithë 

opinjoni e dinë se keni hasur në probleme 

të mëdha për marrjen e lejës së 

15


ndërtimit? 

Don Franë Sopi: Për, fillim ndërtuam 

kuvendin e kishës, apo shtëpinë 

famullitare nga do të mund të vepronim 

dhe kryenim shërbimet fetare, por edhe 

të jemi të vendosur e t'ia fillojmë me 

ndërtimin e Kishës në Klinë. Me dhjetëra 

herë e mos të dhem me qindra kërkesa e 

lutje iu drejtuam Kuvendit Komunal të 

Klinës për dhënjen e lejës së ndërtimit, 

por ata këtë nuk na lejuan asnjëherë me 

arsyetime se jeni duke dashur të ndërtoni 

qendër të nacionalizmit shqiptarë. Dhe 

kështu kjo punë e dhënies së lejës u 

zhvarrit nëpër gjygje edhe në nivele më të 

larta, po edhe organe tjera shtetërore por 

që askurrë nuk u dha pëlqimi për 

ndërtim, pra kërkesat e lutjet datojnë që 

nga viti 1983. Dhe këtë leje ndërtimi që 

pritëm vite e dekada fituam vetëm pas 

përfundimit të luftës së tmershme në 

Kosovë. Bërëm lutjen pranë organeve 

kompetente ndërkombëtare dhe atyre 

vendore, të cilat na lejuan dhe aprovuan 

l e j e n m e 3 0 . g u s h t 1 9 9 9 . , k u 

administrator rajonal në Klinë ishte z. 

Castaneda. Kështu pas plot 16 viteve 

pritjeje e durimi, por edhe sakrificave dhe 

tundimeve e sfidave të ndryshme filluam 

menjëherë po atë ditë ndërtimin e Kishës 

në Klinë. 

Luigj Sopi: Pak para përfundimit dhe 

realizimit të dëshirës suaj të flakt për 

ndrëtimin e kësaj Kishe, u emëruat 

famullitar në Pejë. Kurse me 22. maj të 

këtij viti, pra 2011., qe shugurimi i Kishës 

së bukur dhe madhështore në Klinë. Si e 

përjetuat këtë ditë? 

Don Franë Sopi: Po, është e vërtetë se 

unë në Klinë shërbeva deri në vitin 2007. 

Më pas ipeshkvi aktual e pa të rrugës dhe 

nevojës që të jam unë famullitar i Pejës. 

Të kthehem në pyetjen tuaj, për mua dita 

e inagurimit apo shugurimit të Kishës së 

Klinës ishte ditë e madhe dhe ditë gëzimi 

e hereje, ditë lumturie, ditë e lutjes dhe 

dashurisë si dhe përkushtimit, por edhe 

në momente ditë që më bëri të mendoj 

mbi gjithçka kaluam deri në realizimin, 

pra ndërtimin e saj. Dhe për momentin 

kur shiqoja besimtarët e lumtur atëherë i 

gjithë mundi im, gjithë ndjersa ime dhe 

sakrificat e shumta i harrova dhe 

mendova në kujdesin Atëror, mendova 

në martirët tanë dhe qëndresën e tyre, 

mendova edhe në fjalët e Imzot Prelës i 

cili më porositi që nga dita e parë e 

shugurimit tim; shko e ndërto, shko e 

shëro shpirtëra e zemra të lënduara, shko 

e mëso dhe shpalle ungjillin....Tani 

kuptova se jeta dhe puna ime nuk ka qenë 

e pafrytë dhe e pafalenderuar duke parë 

gjithë atë mori njerëzish të lumtur dhe të 

falenderuar e të cilët në shenjë 

mirënjohje e pranimi për punën time 

shumëvjeçare dhe ndërtim të Kishës më 

duartrokitën me minuta të tëra. Më 

pritën me emocione dhe dashuri të 

paparë si shenjë e respektit për gjithëçka 

bëra në nderë e lavd të Zotit dhe dobi të 

Elsa Gega i dëshiron mirëseardhje Ipeshkvit 

16


besimtarëve tanë. Se sa respektuan 

punën dhe mundin tim treguan edhe vet 

prezenca e besimtarëve të shumtë të 

ardhur edhe nga famullitë tjera nga 

Kosova, pastaj vet prezenca edhe 

pjesmarrja në këtë kremtim solemn të 

gjeneralit R. Carter, pastaj gjeneralit Byler 

e të cilët treguan edhe me këtë rast 

shpirtin e madh të popullit Gjerman. 

Pastaj pjesmarrës ishte edhe vet 

kryeministri i Kosovës z. Hashim Thaçi, 

organet e Kuvendit Komunal si dhe 

përfaqësues të shumë institucioneve 

tjera vendore e ndërkombëtare si dhe 

përsonalitete të ndryshëm e të larta. I 

gjithë ambienti i krijuar, e gjithë 

atmosfera preku qenine time në shpirtë 

dhe më bërën të krenohem me punën 

dhe veprën time, por duke mos harruar 

dhe falenderuar Zotin e gjithë bëmirësit 

sidomos ata të cilët na përcollën të gjithë 

kohën me lutje e bekime si dhe ndihma 

tjera të nevojshme. . 

Luigj Sopi: Dhe për fund porosia e Juaj për 

rininë e famullisë sonë të Binçës, për 

rininë Kosovare, për lexuesit e shumtë të 

portalit të ueb faqes sonë zyrtare të 

Ipeshkvi dhe Famullitari me 

këshillin e kishës dhe Motrat 

famullisë si dhe të gjithë vizitorëve e 

lexuesve tanë? 

Don Franë Sopi: Në rend të parë dua të ju 

falenderoj edhe një herë për interesimin 

e juaj dhe punën që po bëni në 

senzibilizimin dhe bashkimin e rinisë 

sonë. Së pari të gjithëve iu uroj shëndet e 

jetë të lumtur dhe vërtetë të krishtere. 

Zoti na ka dhuruar me shumë të mira, 

këto dhurata të mundohemi tì ruajmë 

me fanatizëm e mos të bijmë në kurtha e 

tundime të kohës, sidomos ju që jeni në 

diasporë ruanu e mos bjerni në defrimet 

e botës së larmishme. Merrni dhe 

ndjekne shembullin e të parëve tanë 

martir. Ata qëndruan pranë të gjithave, 

nuk u dorëzuan por dëshmuan se janë të 

Krishtit dhe se kanë dashuri në mes veti si 

bij dhe bija të një Ati qiellor. Prandaj, 

edhe në ju le të mbretëroj kjo dashuri 

vëllazërore, le të ruhen dhe kultivohen 

vlerat dhe traditat e të parëve tanë, e 

gjyshërve dhe stërgjyshërve, baballarëve 

tanë, pra, jeta dhe shembulli i tyre 

jetësorë le të jetë për gjithë ne nxitje, 

inspirim dhe shtysë për një jetë të mirë, 

të ndershme, moralshme... Askurrë mos 

e harroni kulturën, dhe origjinin tuaj. 

Përgëzoj punën e juaj dhe uroj që 

dashuria e Krishtit të lidh dhe mbanë të 

gjithve të bashkuar, ju atje në mërgim dhe 

gjithë neve të lidhur mes veti. Pra, të jemi 

sikur një trup i vetëm me shumë gjymtur, 

dhe të gjithë në këtë mënyrë të japim 

kontributin tonë në ruajtje të identitetit 

tonë fetar dhe kombëtar, amanet ky i të 

parëve tanë. Pra, jeni të sinçert ndaj Zotit, 

ndaj vetjes suaj dhe të afërmve 

tuaj...Shëndet e gjithë të mirat si dhe 

bekime prej Hyjit të gjithëpushtetshëm. 

Intervistoi; Luigj Sopi – Luzi 

Intervistën e plotë mund ta lexoni në 

portalin e famullisë 

17


KUR ZOTI E KRIJOI NËNËN 

Hyji i mirë kishte vendosur të krijonte... 

NËNËN. 

Po rropatej rreth saj tash gjashtë ditë, kur ja 

se u paraqit një engjëll i cili i tha: “Kjo këtu 

është duke të marrë shumë kohë?”. E Ai ju 

përgjigj : “Po, por a i ke lexuar cilësitë që 

duhet t'i ketë? Duhet të jetë e mundur që kjo 

të lahet tërësisht por të mos jetë nga 

plastika... Duhet të ketë 180 pjesë lëvizëse, 

të gjitha me mundësi ndërrimi... Duhet të 

mund të funksionojë me kafe e me ushqimin 

që ka tepruar ditën e kaluar... Duhet të ketë 

një puthje që mund të shërojë gjithçka, prej 

një këmbe të thyer deri te dëshpërimi i një 

dashurie... E duhet të ketë gjashtë palë 

duar. Engjëlli e tundi kokën e tha me habi: 

“Gjashtë palë duar?”. “Nuk janë problem 

duart”, tha Zoti i mirë, “por tre palë sy që një 

nënë duhet të ketë.” “Kaq shumë?” Zoti 

pohoi me kokë: “Një palë sy për të shikuar 

nëpërmjet derës së mbyllur kur të pyesë: 

„Ç'bëni atje brenda, o fëmijë?', edhe pse e di 

se ç'bëjnë. Një palë të tjerë pas koke për të 

parë atë që nuk duhet të shohë por që duhet 

ta dijë. Një palë të tjerë për t'i thënë në 

heshtje të birit i cili ka bërë ndonjë gabim të 

madh: „Të kuptoj, e të dua'”. “O Zot”, tha 

engjëlli duke ia fërkuar krahun, “shko të 

pushosh. Nesër është një...” “Nuk 

mundem”, u përgjigj Zoti. “Pothuajse e kam 

përfunduar. E kam një që shërohet vetvetiu 

kur sëmuret, që mund të përgatisë një drekë 

për gjashtë vetë me një gjysmë kile mishi të 

grirë e që arrin të mbajë një fëmijë nëntë 

vjeçar të lahet nën dush”. Engjëlli u soll një 

herë rreth e rrotull nënës, duke e vërejtur 

me shumë kureshtje: “Është tepër e butë”. 

“Po, por shumë e qëndrueshme”, ia ktheu 

Zoti. “As që mund të marrësh me mend se 

çka mund të bëjë e sa mund të durojë një 

nënë”. “A di të mendojë?” “Jo vetëm që di të 

mendojë, por edhe di të bëjë një përdorim 

shumë të mirë të arsyes e të marrëveshjes”, 

ia ktheu Krijuesi. Në atë moment engjëlli u 

përkul mbi modelin e nënës dhe e preku me 

gisht në njërën faqe.“Këtu modeli ka filluar 

të prishet”, i tha. “Nuk është prishje” - e 

korrigjoj Zoti. “Është një pikë loti”. “E për 

çfarë shërben?” “Shpreh gëzim, trishtim, 

dëshpërim, dhimbje, vetmi e krenari”. “Ti je 

një gjení!” - tha engjëlli. Me një mallëngjim 

të lehtë Zoti shtoi: “Të them të drejtën nuk 

jam unë që e kam vënë një gjë të tillë në 

faqen e nënës.” Pra, Zoti nuk do që në sytë 

tanë të ketë lot, sidomos jo lot pikëllimi, 

zhgënjimi....Kur Napoleon Bonapartën e 

pyetën: Për çka ka nevojë Franca? Pa 

hezituar përgjigji: Franca ka nevojë për 

Nëna të shenjta! Sot bota mbarë, pra edhe 

populli ynë ka nevojë për nëna të shenjta. 

Atë që do nëna, thotë një fjalë e urtë, mund 

të mbjell në zemrën e fëmijës! Nëna të 

dashur, ju jeni bashkëpunëtorët më të 

ngushta Betlehemi të Zotit në Binçë në shumimin e botës. Ju 

lindni krijesa unikate të papërsëritura. Ju 

jeni ato që e keni përgjegjësinë më të 

madhe për ardhmërinë e fëmijëve tuaj. 

Nëna jonë qiellore – Zoja e Bekuar, iu 

ndihmoftë të jeni nëna në plot kuptimin e 

fjalës, duke i pranuar fëmijët me dashuri 

dhe duke i rritur dhe edukuar ashtu siç Zoti 

pret dhe kërkon prej jush! 

Përgatiti: Liridona Gashi 

18


“PLAKU I KOSOVËS”-IMZOT NIKË PRELA 

DHE “PROFETI I PAQES”-DR.IBRAHIM RUGOVA 

Në janar dhe shkurt të këtij viti Kosova me 

pietet përkujtoj dy njerëz të mëdhenj të 

popullit shqiptar: Imzot Nikë Prelën, 

ipeshkvin e Kosovës, në 15 vjetorin e kalimit 

në amshim, dhe Dr. Ibrahim Rugovën, 

Presidentin e parë të Kosovës, 5 vjet pas 

ndërrimit të jetës, të cilët kanë lënë gjurmë të 

mira dhe të pashlyeshme në historinë tonë të 

a fë r t m e a n ga z h i m d h e f l i j i m të 

vazhdueshëm për mbrojtjen dhe paraqitjen e 

cështjes së Kosovës. Është mjaft vështirë për 

shumë arsye. Unë do t'i përmendi vetëm dy. 

Ata ishin dhe do të mbesin të pavdekshëm, jo 

vetëm para Zotit, si cdo njeri, por edhe para 

popullit, sepse veprat e tyre, mbi të gjitha 

flijimi dhe dashuria i bëjnë të tillë. Shkaku 

tjetër është disi personal, sepse ata ishin miq 

dhe,njerëz të Zotit dhe të popullit. Zoti dhe 

fati i popullit shqiptar në Kosovë i afroi dhe i 

bashkoi këta dy viganë, kaq të dalluar nga 

mosha, formimi dhe thirrja jetësore, që me 

urti dhe guxim shkonin përpara së bashku me 

popull, me nderim, me mirëkuptim dhe me 

dashuri. Ishin të aftë për flijime dhe për 

shërbime shembullore. Imzot Nikë Prela 

shpesh thoshte: ”Populli shqiptar ende nuk 

ka dalë në skenë, sepse me shekuj ka qenë i 

ndryshuar dhe ka vuajtur shumë. Ky “kapital” 

flijimi dhe gjaku na ka dhururar Gjergj 

Kastriotin-Skënderbeun dhe Nënën Tereze. 

Ajo është vetëm “hyrje”, paralajmërim, 

antifonë e njerëzve të mëdhenj që kemi 

pasur dhe do t'i kemi. Unë kam një 

parandjenjë se kësaj rradhe do të bëhet mire. 

Shpesh kafshata ishte te goja, por jo edhe në 

gojë…Deri sa të kemi njerëz tanë që e njohin 

historinë, të kaluarën tone, që nxjerrin urti, 

begati dhe virtyte nga lashtësia jonë si është 

19


edhe Dr.Ibrahim Rugova dhe të tjerët,në 

kërkim të rrënjëve tona, do të kemi edhe 

ardhmëri”. Dr.Ibrahim Rugova, presidenti i 

pare i Kosovës, në lashtësi, në traditë, në 

kulturë sidomos në hulumtimin dhe 

zbërthimin e jetës dhe veprës së Imzot Pjetër 

Bogdanit dhe të tjerëve, gjeti vlera dhe 

virtyte, frymëzim dhe guxim për veprime 

intelektuale, kulturore, pastaj edhe politike 

dhe diplomatike. Ai lashtësinë, traditën, 

kulturën e vëri në shërbim të së drejtës dhe të 

vërtetës,të politikës paqësore dhe jo të 

dhunshme, e cila ishte disi absolute për Ish- 

Jugosllavinë, për Mesdheun dhe më 

gjerë.Dr.Ibrahim Rugova thoshte: ”Arma jonë 

e fuqishme është historia, tradita, kultura, 

rrënjët dhe indentiteti ynë, si dhe rinia 

jonë…Nëse do ta mundim urrejtjen, ndarje 

dhe percarjet, sidomos traditën e gjak apo 

hakmarrjes, atëherë do të jemi të lire dhe 

popull demokratik…S'ka rëndësi kush do të 

fitojë në zgjedhje, me rëndësi është të fitojë 

paqja, demokracia…Tani vetëm intelektualët 

mund ta mbrojne popullin nga barra serbe. 

Kjo është e drejta dhe detyra jonë, vazhdimi i 

veprës së vetëdijesimit, si dhe ndërtimi i 

identitetit tone…Me cdo mënyrë kemi 

kërkuar zgjidhjet e mundshme paqësore, por 

ghithnjë kemi qenë të injoruar dhe të 

diskriminuar. Prej nesh kërkohet që të heqim 

dorë prej vetvetes, që mos të jemi shqiptarë, 

se vetem ashtu do të ishim “të mire” për 

diktaturën serbe. Ne duam dhe kërkojmë në 

mënyrë demokratike që t'na pranojnë për atë 

cka jemi, pa e dëmtuar askënd…Intelektualet 

shqiptarë duan të jenë në shërbim të 

popullit...Kemi mbetur pa struktura, pa 

pushtet, pa liri. Kisha Katolike në krye me 

ipeshkvin tonë Imzot Nikë Prela gjithkund na 

paraqet dhe na del zot, si dhe gjatë historisë 

sone…”Imzot Nikë Prela dhe Dr.Ibrahim 

Rugova për here të pare janë takuar në 

mbarim te shkurtit 1981, pas vizitës së 

ipeshkvit në Vatikan dhe takimit me papën 

Gjon Pali II /5 shkurt 1981/. Me atë rast 

Ipeshkvi me gojë dhe shkrim I tha 

Papës:”…Shenjtëri, bëni dicka për Kosovën 

tonë e cila gjendet para shpërthimit…”.Papa, 

pasi na dëgjoi me shumë vëmendje dhe 

dashuri, tha: ”Mos keni frikë, komunizmi dhe 

ateizmi ka vdekur, është ne fazën e fundit. 

Fitorja është e Zotit dhe e popullit, e lirisë dhe 

e demokracisë…”.Imzot Nikë Prela ia rrëfeu 

Dr.Ibrahim Rugovës këtë takim dhe i tregoi 

për takimet e shumta që patëm në Vatikan 

dhe gjetiu. Me atë rast ia dhuroi dy vëllime të 

“Dritës”: Besëlidhja e Re dhe Nëna jonë 

Tereze. Dr.Ibrahim Rugova çmoi lart takimin 

dhe dy librat duke thënë: ”Kjo është mënyra 

më e mirë për ta mbrojtur dhe paraqitur 

popullin tone botës…”.Pas këtij takimi u 

krijua një miqësi, mirëkuptim dhe 

bashkëpunim i rrallë dhe shumë i dobishëm. 

Këta dy njerëz të dalluar u kuptuan me pak 

fjalë, edhe pa fjalë, sepse ne mendje dhe në 

zemër kishin të mirën e popullit. Gjatë viteve 

të 80-ta paten shumë takime, bisedime, 

shqyrtime, analiza për gjendjen e Kosovës, 

sidomos rreth krijimit të strategjisë paqësore 

dhe jodhunore, veçmas pas heqjes së 

autonomisë së Kosovës, gjatë pajtimeve të 

gjaqeve, themelimit të SHHB”Nëna Tereze” 

dhe në krijimin e sistemit paralel shkollor dhe 

shëndetësor. Pa këta dy njerëz vendimtar në 

këtë lëvizje, e cila na paraqiti para botës në 

dritën më të mire, dhe na ruajti nga rrënimi 

dhe masakrimi masiv, vështirë do të 

shpëtonte populli shqiptar.” 

Përgatiti: Nue Beka 

20


RËNDËSIA E BESIMIT NË VETVETE 

Është e njohur shprehja sa të kesh 

vetëbesim, aq do të arrish. Duket qartë se 

besimi në vetëvete është një nga kërkesat 

kryesore për sukses, lumturi dhe për të 

arritur qëllimet. Në të vërtetë vetëbesimi 

është i dobishëm në çfarëdo fushe të 

jetës. Në jetën tonë të përditshme ne 

shohim persona të cilët duken të 

pandalshëm në punët të cilat ata 

ushtrojnë. Ndersa shembuj të dëgjuar 

kemi plot si; aktorë të pashoq, sportistë 

të mëdhenj, shkencëtarë madhështorë, 

studentë me nivel të lartë dhe njerëz që 

me fitimet e tyre materiale kanë prekur 

kufijte e pabesueshmerise. Këta kanë 

qenë dhe janë aristokracia e botës së 

biznesit si; Ford Rockfeler, Bill Gates etj 

(po flas në nivel ndërkombëtarë). 

Cfarë i ka bërë këta njerëz kaq të zot? 

Thjesht vullneti dhe vetëbesimi i tyre. Një 

vullnet i fortë, sidomos kur kombinohet 

me vetëdijen e energjisë e të forcës 

personale, bën të mundur “mrekullira”. 

Ai mund të shërojë semundje e te ngrejë 

njeriun në këmbë. Ai mundëson sukses të 

padiskutueshëm në çdo aktivitet. S'ka 

asgjë që të mos i nënshtrohet njeriut me 

vullnet të fortë dhe vetëbesim të 

palekundur. Madje edhe njerëzit më të 

zakonshëm e krijojnë fatin e tyre shumë 

më tepër nga sa janë të vetëdijshëm për 

këtë, në bazë të faktit se sa besim kanë 

tek aftësite e tyre. Kjo nuk do të thotë se 

të kesh vetëbesim të madh je në gjendje 

për të bërë atë që dëshiron, planifikon 

apo parashikon. Por njeriu duhet të ketë 

shpresa dhe standarte për veten që janë 

reale dhe të arsyeshme. Për arsye se 

mungesa e vetëbesimit është një nga 

shkaqet e dështimit në një punë apo 

perpjekje. Vetëbesimi përshkon të gjitha 

aspektet e jetës së një personi në forma 

dhe sasi jo të njejtë. 

Pra, mund të ndjesh një vetëbesim të 

fortë në studime, sport, ndërsa në të 

njejtën kohë nuk ndihesh fare i sigurt në 

fusha të tjera, si p.sh paraqitja personale, 

marrëdhëniet shoqërore etj. Sa e sa 

persona kanë nevojë për një kompliment 

apo t'i shprehim një mendim pozitiv që 

ata të ndryshojnë imazhin e tyre për 

vetën. Në fakt të gjithëve u pëlqen kur 

dikush u nxjerr në pah një cilësi pozitive. 

Por disave u tronditet vetëdija personale, 

u lëkundet vetëbesimi sapo u bëjmë një 

kritikë të vogël apo u tregojmë një të 

metë të tyre. Prej kësaj ata i harrojnë të 

gjitha cilësitë pozitive që kanë, dhe 

fillojnë të ndjejnë vetëdyshim. Ky është 

gabimi i vogël por shumë fatal i shumicës 

së njerzëvë. Ne jemi të gjithë unik në këtë 

botë. Askush tjetër nuk është si ne dhe ne 

secili kemi aftësi të veçanta që asnjëri 

tjetër në botë nuk i ka të kombinuara si 

ne. Nuk na mbetet tjetër veç t'i njohim 

dhe tì zhvillojmë vazhdimisht. 

Për të shpjeguar më mirë rëndësinë e 

vetëbesimit do të doja të ju ilustroja me 

21


një shembull të cilin e kam shkëputur nga 

një shkencëtar që jep një spjegim: 

“Njeriun po e krahasoj me ujin dhe 

vetëbesimin me temperaturën. Kur 

temperatura e ujit është nën zero, uji 

shndërrohet në akull, njeriu është i 

vdekur. Kur njeriu ka vetëbesim të 

rendomtë, pra uji është në gjendjen e tij 

të zakonshme, ai rrjedh poshtë, të 

mbushë zbrazetirat e i nivelizon ato. Sipas 

këtij ligji vepron edhe njeriu me 

temperaturë të zakonshme. Me shumë 

dëshirë ecën poshtë si uji. Me shumë 

dëshirë bën punë të lehta dhe të thjeshta. 

Këto punë ai i nderon dhe i beson, sepse 

ecja poshtë është shumë e lehtë. Nuk 

beson me bindje në asgjë. Sepse po të 

besojë do të detyrohet të marrë rrugën e 

mundimshme “thikë” përpjetë, që 

natyrisht është një rrugë që kërkon 

angazhim. Kur ngrihet temperatura e ujit 

mbi 100°C uji vlon dhe shndërrohet në 

avull. Avulli nuk ka rrugën e ujit, poshtë, 

por ka drejtim tjetër. Me lehtësi shkon 

“thikë” përpjetë. Por kur shtohet 

temperatura edhe me shumë, uji i 

shndërruar në avull dhe ka fuqi të vëjë në 

lëvizje edhe lokomotiven e trenit dhe të 

tërheqë edhe shumë vagona të rëndë!” 

Pra, kjo gjendje arrihet me besim të 

vërtetë në vete. Me vetebesim dhe bindje 

të plotë ke gjithmon në vete energji 

pozitive që sikurse “avulli që bënë të vëjë 

në lëvizje lokomotivën me shumë vagon” 

gjithashtu edhe planet e projektet tona të 

kenë po të njëjtën fuqi dhe energji për t'i 

realizuar ato plane e projekte. Kështu 

krijohet ajo gjendje ku arrihen caqet më 

të larta të qëllimeve në jetën njerëzore. 

Një fjalë e urtë thotë: “Mënyra më e mirë 

për t'a parashikuar të ardhmen është të 

fillosh ta ndertosh atë...dhe nëse nuk e 

parashikon të ardhmen, as që do t'a kesh 

atë...” 

Valentin Dodaj 

Falënderojmë sponzorin tonë 

FONDI I FAMULLISË NË ZVICËR 

22


KËNGA NË MESHË 

Ne kremtimin e meshës është e 

përshtatëshme të shprehin, lavdinë dhe 

falënderimet tona, për mes kënges, për 

këtë mund të themi se muzika në meshën 

e shenjtë zë një vend të veçantë. 

Kremtimi i meshës krijon bashkësinë e 

krishterë, muzika e shenjtë, shpreh 

harmoninë e mbrendëshme, që 

përshëndet ardhjen e Hyjit. 

Dekreti i Vatikanit na tregon edhe arsyen, 

ai thotë: “Muzika rritët në shejtëri deri në 

atë shkallë, sa që është i lidhur ngusht me 

veprimin liturgjik. 

Qellimimi i saj është lavdia e Hyjit dhe 

shejtërimi i besimtarëve” 

Nëse është diçka që e ka shoqëruar dhe 

karakterizuar bashkësinë e krishterë 

përmes shekujve, sigurisht që është 

muzika dhe kënga, sepse populli i 

krishterë ka qenë gjithmonë pa dyshim 

”nje popull që këndon” e që në këtë 

mënyrë dëshiron të shprehë fenë e tij, në 

lutjen e tij, duke e marrë seriozisht nxitjen 

apostolike, që e gjejmë në bibël (krah Kol 

3. 1b) 

“Këndoni lavde hyjit me gjithë zemër 

psalme , e këngë të përshpirtëshme'' . 

Kënga në kulturën njerëzore të çdo kohe 

ka qenë vendi dhe mjeti më i privilegjuar, 

për të shprehur ndjenjat e ndryshme dhe 

qëllimet, gëzimin dhe trishtimin, 

falënderimin dhe lavdet, kremtimet dhe 

nxitjet. 

Bashkësia e krishterë me këngën që gjatë 

kultit i japin Zotit, ka qenë një motiv të 

shpreh kundrejt Zotit këto ndjenja sepse 

është i vetëdijshëm çfarë Zoti ka bërë dhe 

bën për popullin e vet. 

Të këndosh para të tjerëve, dhe aq më 

tepër me të tjerët është një mënyrë e 

frytshme për të dëshmuar–treguar 

praninë vetiake, për të marrë pjesë së 

bashku në të njejtin gëzim. 

Kënga është konsideruar edhe mjet për 

të manifestuar njerzishmërinë e 

ndjenjave, sepse provokon ritmin e saj 

dhe melodinë e saj një funksion të tillë të 

zërave që do të edukoheshin sikur një gjë 

e vetme. Etërit e Kishës nënvizonin që 

kënga i jep fjalës nje forcë të madhe për 

t'u kuptuar lehtë, që pastaj të pëlqehet 

më shumë dhe të meditohet. 

Në fund muzika, qoftë istrumentale, 

qoftë vokale, mund të krijojë një klimë 

feste, t'u japë disa manifestimeve 

shkëlqime triumfi, dhe po në këtë mënyrë 

muzika bënte pjesë në momentet e 

mëdha të liturgjisë së Izraelit. 

23


Në liturgjinë e shenjët të kënduarit është 

një shprehje gëzimi, dhe nëse e 

mendojmë më me vëmendje, është 

shprehje dashurie. 

Gjithçka në meshë – në tekst, në melodi, 

në ekzekutim duhet të korrespondojë 

kuptimit të misterit të celebruar, pjesëve 

të ritit, dhe të koheve liturgjike. 

Papa gjon Pali II-të, ju ka kujtuar 

besimtarëve katolik t'i riapin një vend të 

parë muzikës dhe këngës gjatë meshës. 

Ai na kujton se duhet ta lusim Zotin jo 

vetëm me formula teologjikisht të sakta, 

por, edhe në mënyrë të bukur dinjitoze. 

Duhet të bejmë që të kthehët në ne 

”bukuria e muzikës dhe e këngës". Ps 150 

përfundon duke na ftuar në lavdërim – 

çdo krijesë, ta lavdërojë Zotin. Në 

lavdërimin Hyjnor është i ftuar mbi të 

gjitha krijesat njerëzore në zërin, dhe me 

zemrën e tij. Muzika më e lartë është ajo 

që na ngreh, na gjallëron zemrën, dhe 

pikërisht këtë harmoni pret Zoti në 

liturgjitë tona. 

Bukuria e Këngës 

Kënga është një aspekt i jetës liturgjike 

për të cilën është e nevojshme një 

përgatitje teknike, liturgjike shpirtërore. 

Një këngë e kënduar mirë, është burim 

gëzimi, qoftë për atë që e këndon, qoftë 

për atë që e dëgjon. 

Një këngë e kënduar keq është një 

mundësi më shumë që të largohën 

besimtarët. Kënga nuk duhët të 

konsiderohët si një zbukurim që i bëhet 

lutjes jashtë, por m ë tepër se diçka që 

shpërthen nga thellësia e shpirtit, që 

lutet dhe e lavdëron Zotin, manifeston në 

mënyrë të plotë dhe perfekte karakterin e 

kultit të bashkësisë. Në çdo kremtim 

muzika është kanali i thellë i komunikimit 

në intimitet me Zotin e jetës. 

Cilësia e këngës dhe e muzikës nuk duhet 

të jetë indiferente në kremtimin e 

meshës. Kënga është arti i një fjale që 

transmetohet dhe komunikon hirë. 

Shën Agustini thotë: këndoni Zotit një 

këngë të re, duhet tì këndosh atij por jo 

stenueshëm. Këndoni me art, shvishuni 

nga njeriu i vjetër, sepse tashmë e kemi 

njohur këngën e re, një njeri të ri, një 

testament të ri. Kënga del nga njerëzit e 

ri, njerëzit e rinovuar që i përkasin 

mbretërisë së qiellit. 

E gjithë dashuria jonë për të na nxitë të 

këndojmë një këngëte re, zgjidhe pra një 

këngë të re, jo me gjuhë por me jetë, 

këndo dhe ec. 

Njerëzit të cilët së paku një herë në jetën 

e tyre e kanë ndier dhe përjetuar Zotin 

dhe dashurinë e tij që ka për njeriun, janë 

të ftuar që tì këndojnë himne, dhe lavde 

Zotit të tyre, që kështu të shprehin 

dashurinë dhe nderimin, gëzimin dhe 

paqen atij që jeton në amshim. 

Pra, tì këndojmë Zotit me jetën tonë në 

këtë tokë, që kështu duke i kënduar këtu, 

të mund të marrim pjesë në festivalin e tij 

në mbretërinë e amshuar 

Përgatiti: Marjeta Doda 

24


SHËN ELIA PROFET 

Të mërkurën me 20 korrik solemnisht u 

kremtua festa e shën Elisë profet. 

Meshën e udhëhoqi don Franë Sopi, biri 

famullisë sonë, famullitar i Pejës. Ai bukur 

gjatë predikimit foli për profetin më të 

madh të Besëlidhjes së Vjetër dhe 

porosinë që shenjti e barti për ne. 

Para përfundimit të meshës, famullitari 

ynë don Aleksandri ndër të tjera tha: 

I nderuari don Franë, 

Sot, me 20 korrik ditën e shën Elisë profet, 

u mbushën plot 65 vjet prej se i Madhi Zot 

i gëzoi prindërit e tu Tadeun dhe Alfen me 

lindjen tënde. 

Atëherë ishte gëzim i thjeshtë dhe i 

zakonshëm, kur në një familje u lindte 

djali, por, askush në ato vite të para të pas 

luftës së dytë botërore nuk mund të 

parashikonte ardhmërinë tënde, të cilën 

ardhmëri, - besojmë se, e ka përgatitë për 

ty vet shën Elia në të cilën ditë ti u linde. 

Gatishmëria e familjes tënde që 

meshtarin e përbashket te famullisë 

Stubëll Binçë don Dedë Ramaj, i cili sot e 

ka përvjetorin e vdekjes, e më vonë edhe 

famullitarin tjetër don Lukë Cirimotiqin, 

ta përcjellin në relacionin Stubëll –Binçë - 

Stubëll, në të cilin shërbim ishe edhe ti 

shpeshherë i angazhuar, duke mos i 

harruar lutjet e nënës Alfe, në ty u zgjua 

dëshira që të bëhesh meshtar. 

Kur të shuguroi ipeshkvi në vitin 1974, 

Shën Elia e fitoi një pasardhës. 

Goja e jote nuk pushon të predikon e të 

mëson si nuk pushoi as goja e shën Elisë 

profet. 

Ishe i pa lodhshëm në ngritjen e jetës 

shpirtërore krahas ndërtimeve, 

kulminacioni i të cilave është Kisha e 

mrekullueshme e Zojes së Këshillit të 

Mirë në Klinë. 

Je i pa lodhshëm në ndërmjetësimin e 

familjeve të ngatrruara, e, ke edhe shumë 

merita tjera, të cilat na detyrojnë që sot të 

falënderohemi për meshtarinë tënde të 

frytshme dhe të urojmë 65 vjetorin e 

lindjes, duke të uruar që ky jubile, mos të 

shkakton frikë, por nxitje për një vazhdim 

sa më të zellshëm për ta përcjellë grigjen 

e besuar, drejt lumturisë së parrizit. 

DON FRANË, URIME 65 VJETORI I 

LINDJES! 

Shtola që famullia e Binçës po ta dhuron, 

eshtë URIM që ta përdorësh edhe shumë 

e shumë vite të tjera në shërbimin tënd 

meshtarak! 

E paq ndihmën e Virgjëres Mari, të shën 

Elisë profet dhe të të gjithë shenjtërve! 

Driton Simoni 

25


AKTIVITET NË FAMULLINË TONË 

14.05.2011- E shtune, ishte një turnir në 

futboll që u mbajt në Ramnishtë. Morën 

pjesë 4 ekipe nga famullia jonë dhe tri nga 

Stublla. Ishte shumë intersant që të partë 

lujtën fëmijtë e kl II e III nga te dy famulliltë, 

kishte edhe disa vajza të kl II e III. Ishte 

gjithçka shumë mire dhe miqesore. Fitojë 

ekipi nga Razora me meritë. Falenderojme 

don Albertin për organizimin e turnirit dhe 

pagesen e fushes. 

15.05.2011- E diele, pas meshes në Kabash 

dhe në Binçë, famullitari ynë bekojë 

makinat - autot tona. Ne Kabash kishte 

vërtet shumë makina. Ndersa pas dite në 

ora 3 shtegtuam në këmbë në Letnicë nga 

Binça udhës së malit. 

Në shtegtimin tonë në Letnicë morën pjesë 

më shumë se 100 persona të të gjitha 

moshave. Shkuam udhës së vjetër: 

Buzuvik, Begucë, Lubizhdë, Shoshare, 

Letnicë. Natyra shumë e bukur. kemi lut së 

bashku dhe kemi kaluar vërtet mirë. Në 

Letnicë na priti don Krista dhe shumë 

besimtarë tjerë nga famullia jonë. I lutem 

Litanitë e Zojës dhe kënduam N ` Cërnagore 

kemi një nanë. Zoja i pranoftë lutjet dhe 

njetet tona. 

21.V.2011 Në Kabash kishim krezmimin, të 

cilin sivjet me lejen e ipeshkvit e ndau don 

Lush Gjergji, vikar general I ipeshkvisë. 

Krezmimin e morën 33 të rinj nga kl IX. Don 

Lushi e ceku edhe vet se shumicën e këtyre 

fëmijëve edhe i ka pagëzuar, iu ka nda 

kungimn e parë dhe tani po i krezmon. 

Urime. . 

12.06.2011- E diele, festë e trefishtë: 

Rrëshajtë, Nata e shna Nout dhe kungimi i 

parë. Ishte mesha në Kabash, ku 22 fëmijë 

morën kungimin e parë, Ishte shumë 

solemne. Fëmijët rreth elterit të veshur 

shumë bukur. Falënderojmë Zotin për këtë 

dhuratë. Pas meshës ishte një koktej i vogël 

i përgatitur për ta. Urime fëmijëve dhe 

prindërve të tyre. Krishti i ruajt. Ishte Festa 

e Rrëshajëve, Lindja e Kishës Katolike, 

anëtarë të së cilës jemi të gjithë. Nata e 

shna Nout. Mesha pas dite në ora 18 qe e 

tha don Anton Ukaj. Pas meshës ishte 

procesioni me truporën e shna Nout. 

Festa e shna Nout në Binçë 

Shën Antoni i Padovës është shenjti vetëm 

që në Kosovë festohet në 4 famulli në të 

njëjtën ditë dhe besoj solemnisht: Në 

Prishtinë, Gjakovë, Gllogjan dhe tek ne. 

Pra, shën Antoni i Padovës, shenjti i botës 

solemnisht u kremtua edhe në famullinë 

tonë. Dita ishte bukur, jo shumë e ngrohtë, 

e këndshme për tù thënë mesha 

përjashta, pasi që kisha do të ishte tepër e 

vogël për tì pranuar të gjithë besimtarët e 

ardhur me këtë rast. 

Meshën në ora 11 e udhëhoqi don Nikson 

Shabani, famullitar i Prizrenit, i cili bukur 

foli për jetën e Pajtorit tonë dhe porosinë 

që shenjti ka për ne sot. Këndimi si 

zakonisht në Binçë ishte shumë i bukur, po 

ashtu edhe pjesëmarrja e populit dhe 

meshtarëve. 

Shna Nou – lutu për ne! 

26


Zemra e Krishtit 

Të premtën me 1 korrik në Viti u kremtua 

s o l e m n i s h t f e s t a e Z e m r ë s s ë 

Krishtit.Meshët ishin në ora 9 nga 

famullitari ynë don Alberti e në ora 11 e 

udhëhoqi në bashkëmeshim me disa 

meshtarë ipeshkvi ynë mons Dodë Gjergji. 

Ai ndër të tjera tha: Zemra e Krishtit duhet 

të jetë model për zemrat tona. Sot duhet të 

ndalemi dhe të analizojmë sa zemrat tona i 

përngjajnë Zemrës së Krishtit? Pastaj i ftoj 

besimtarët të pranojnë të mësohen nga 

Zemra e Krishtit që është zemër butë e 

përvujtë! 

E veçanta e kësaj meshe ishte pranim 

dorëzimi zyrtar mes famullitarit tonë të 

deritanishëm don Albert Demaj dhe 

famullitarit tonë të ri don Aleksandër Kola. 

Për shkaqe objektive don Aleksandri nuk 

ishte i pranishëm. 

Këndimi ishte shumë i bukur, pjesëmarrja e 

popullit shumë e mirë. 

Zemra e Krishtit i pastë në Zemrën e vet të 

gjitha familjet dhe Kishën tonë. 

Festa e Shen Elise 

20.07.2011 - E merkure, ishte festa e Shën 

Elisë. Te dy meshet ishin ne Binçe, ne ora 9 

te cilen e udhehoqi don Lush Sopi, ndersa 

mesha e dyte ne ora 11 te cilen e udhehoqi 

famullitari i Pejës, dhe biri i famullisë sonë, 

Don Franë Sopi ne bashkemeshim me 6 

meshtare te tjere. Po kete ditë Don Frana 

festoi edhe 65 vjetorin e lindjes. Në emër te 

famullisë seminaristi Driton Simoni e 

falenderoj për te gjitha punët që ka bërë 

deri me tani, duke ja dhuruar edhe nje 

dhurat simbolike në emër te famullisë. 

Gjithashtu edhe famullitari yne don 

Aleksandri uroj që don Franes tì punoj 

shëndeti edhe më tutje të punej si deri më 

tani, që Zoti ta bekoj atë dhe të gjithë ata qe 

e ndihmojnë ne detyren e tij meshtrake 

.Shën Elia u lutë për te gjithë ne. 

27.VII.2011 Ishte shëtitja me fëmijtë e 

gurbetçarëve. Një autobus të udhëhequr 

nga don Alberti dhe m Monikë me mbi 60 

fëmijë ishin te Vali ranç, një ambient vërtet i 

bukur dhe relaksues edhe për fëmijë. Pastaj 

ishim edhe në Don Bosco në Gjilan, ku 

fëmijtë patën rastin të luanin futboll, 

basketboll, volejboll dhe lojëra të tjera. 

Ishte bukur dhe të gjithë u ndamë të 

kënaqur. 

Përgatiti; Klodina Gashi 

Boton: Sh.R. “Imzot Mark Sopi” 

Binçë, Viti, Kosovë. 

Tel. 044 211 081; 0280 380 645 

E-mail: shr.imzotmarksopi@hotmail.com 

Ad usum internum 

Vizitoni web faqen e famullisë 

Përgjegjës: Don Aleksandër Kola, famullitar 

Lektor: Gjon Toma 

Redaksia: Nue Beka, Alfred Pjetri, Vilson 

Marku, Emiliana Marku, Nue Marku, 

Valentin Dodaj, Klodina Gashi. 

www.famulliabinqes.com 

27

Anëtarët e Shoqatës rinore Imzot Mark Sopi dhe kori i Famullisë-Binçë 2010

Revista shen antoni nr 10.pdf - Famulliabinqes.com

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?