mart2013

Gökkuşağı
Sabah mahmurluğunu
henüz
üzerimden atamamışkenkahvaltı
yapmaya
başlamıştım bile.
Kızarmış ekmek, biraz tereyağı,
Ayvalık’ın yeşil zeytini ve
cam kupada bir bardak çay.
Benim için kahvaltıyı şölen
haline getirmenin yolları da
çayımı yudumlarken cep telefonumdan
birkaç köşe yazarı
okumak ve 4. kattaki evimin
mutfak penceresinden uzun
uzun dışarıyı seyretmek. İşte
böyle bir anda Hasan Cemal’in
köşe yazısını okurken küçük
bir ‘s’ vermek üzere başımı
kaldırıp camdan dışarı bakıyorum.
Dışarıda kasvetli bir hava
olmasına rağmen, kara bulutları
delip geçen ısrarlı güneş
ışıkları tam karşımda müthiş
bir manzara doğuruyor. Bir ve
hatta dikkatli bakıldığından işte
ikinci gökkuşağı da karşımdaydı.
Bir kısmı beton blokların
arkasında adeta hapsedilmiş
olsa da o ne güzel görüntüydü
öyle.
Birden heyecanla aklıma çocuklarım
geliyor, onlar görmeli
diyorum bu manzarayı
kaçırmamalılar. Eşime sesle-
niyorum; “Aylin koş, çocukları
mutfağa getir gökkuşağı çıktı”
Bir yandan da mutfak ile salon
arasındaki kapının camından
ne yaptıklarını izliyorum.
Halının üzerinde küçük kızım
Ahsen’le oynayan eşim sesimi
duyup başını cama doğru
çeviriyor. Sonra bir çırpıda
yerinden kalkıyor ve dizlerinin
üstünde koltuğa çıkıyor. “Asya
gel kızım, bak gökkuşağı çıkmış”
diyor. Asya adeta ayakları
yeri döve döve koşuyor ve hop
bir zıplayışta koltukta. “ Ben bir
kere daha gökkuşağı görmüştüm
anne” diyor. Sonra “bunun
rengi neden az diyor?”. Eşim
bir yandan parmağı ile gösterdiği
gökkuşağını Asya’ya anlatırken
bir yandan da koltuğa
çıkmaya çalışan ufaklığa, kafasını
çevirip bakmadan ama
arkaya doğru uzattığı eliyle
kollamaya çalışarak yardım
ediyor. Çayımdan bir yudum
daha alıyorum. Sonra aklıma
fotoğraf çekmek geliyor. Telefonumu
elime alıp bu manzarayı
çekmeye çalışıyorum.
Kadrajı nasıl yapsam, dik mi
ya da yatık mı çeksem soruları
kafamda belirdiği anda elim o
süratle tüm bu sorulara gözlerimin
yardımıyla cevap bulmaya
çalışıyor. Sonra diyorum
gökkuşağını perdeleyen şu
10 11
apartmanı silikleştirmeli. Yolu;
Instagram. Öyle ya Instagram
hem kendi çekim hatalarımızı
hem de görüntüye giren ‘şeyleri’
silikleştirerek, karartarak
daha da allayıp pullamıyor
muydu? O sırada üniversite de
gördüğüm fotoğrafçılık dersini
hatırlıyorum. Ama ne fotoğrafçılık
dersi… Öyle dört duvar
arasında değil. Çanakkale’nin
yağmurunda, çamurunda,
rüzgârında sokaklarda elimizde
sırayla dolaşan Ahmet
Hoca’nın tele objektifli fotoğraf
makinası - markası Minolta
mıydı acaba, hatırlamıyorum-
çoğunlukla tarihi bir yapıdaki
detaya doğru onu doğrultur
doğru kadraj, doğru enstantane,
doğru diyafram, doğru İSO
ayarı falan diye acemiliğimizle
dakikalarca uğraşır ve tele objektifin
ağırlığıyla yorulmuş sol
bileğimizle en sonunda ancak
flu bir fotoğraf elde ederdik.
Rahmetli Ahmet Hoca ( Sipahioğlu)
kaşını oynatır, gözünü
oynatır, söylenir durur kimi zaman
beceriksizliğimize küser
arkasını dönerdi. İşte tüm bu
anılar zihnimde canlanmış, bilmem
ne kadardır ağzımın içinde
ekmek parçasını yuvarlayıp
duruyorken Asya koşarak mutfağa
geliyor.
- Baba sende gördün mü gökkuşağını?
- Evet, gördüm kızım, bak hala
orada.
İşe gitmek için hazırlanmış olduğumu
görünce gözlerini hemen
üstüme dikerek;
- Peki, sen niye böyle giyindin?
Nereye gideceksin?
- Ben birazdan gökkuşağına
çıkacağım. En üstüne çıkınca
da sana oradan el sallayacağım
tamam mı?
- Tamam, baba ama düşme
dikkat et olur mu? Bir de baba,
biliyor musun, ben bir kere
gökkuşağından kaymıştım.
- Oo, gerçekte güzel miydi?
- Çok güzeldi baba. Ama pantolonuma
böyle renkler çıkmıştı
sonra annemde bana kızmıştı.
Gözlerini büyüte büyüte, neredeyse
nefes almadan anlattığı
hikâyeyi çok sevmiştim. Bir
yandan hevesle onu dinliyor
bir yandan da içimden Allaha
dua ediyordum. “Allahım sen
yavrularımı her daim sağlıklı
kıl, onlara mutluluk ve huzur
ver.” Sonra geldiği hızla içeri
koştu bizim Asya. Bende çektiğim
fotoğrafı allayıp pulladıktan
sonra dostlarımla paylaşmak
istedim. Altına da şu
yorumu yazdım: Bana, çocuklarıma
güzel dakikalar yaşatan
gökkuşağı iyi ki varsın. Biliyorum
bugün daha güzel bir gün
olacak. Mesela sebepsiz yere
insanlar birbirlerine gülümseyecek,
günaydın diyecekler.
Mesela durduk yere, öyle miydi
böyle miydi demeden, ulusal
çıkar demeden, süreç demeden,
baltalama demeden, şehit
demeden, örgüt demeden
barış diye haykıracak insanlar,
sebepsiz… Mesela çocuklar
gökkuşağına çıkıp kayacaklar
yeryüzüne, sonra rengârenk
olacak pantolonları, elleri,
yüzleri gelecekleri rengârenk.
Gökkuşağı sen var ya sen az
şey değilsin, sebepsiz yere yaşatırsın
insanı.
rıdvan gölcük
www.ciplakayakla.com