mart2013

loglifetr
de eve ilk doğukanlar girerdi.
Çünkü ilk onların annesi çağırırdı.
Maç yapacağınız zaman
en sona doğukan kalırdı. Çünkü
top oynamayı beceremezdi.
Genelde şişman ve gözlüklü
olurlardı(dalga geçtiğim anlamı
çıkarmayın bende şişman
ve gözlüklüyüm ama Doğukan
değilim). Eğer Doğukan’ın annesi
sizi balkondan izliyorsa
“oğlumu da oyuna alın” derdi
kıramazdınız ve Doğukan’da
oynardı.
Eskiden kökmek/kökülmek
vardı. Ütmek/ütülmek vardı.
Şimdi bunların hiçbiri yok.
Eskiden mahallenin yaşca
büyük abileri oyunun ortasında
gelir, oyunun içine ederdi.
Ama kimse ses etmezdi. Biraz
korkudan biraz saygıdan. O
abiler “at bakayım babanın kıllı
göğsüne” derdi. Sivri burun,
yumurta topuk kunduralarla
toplara vururlar, en olmadık
yere atarlardı topu ve tabi son-
ra “hadi eyvallah” der kaçarlardı.
O zamanlar Murphy Kanunlarını
kimse bilmezdi ama bizzat
yaşardı. Şöyle ki eğer top bir
apartmanın balkonuna giderse
mutlaka o evin sakinleri köye
gitmiş olurdu. Koca apartmanda
dolu o kadar ev varken, sizin
topunuzun 3 ay boyunca
köyde kalacak olan kişilerin
evinin balkonuna gitmesini
Murphy kanunlarından başka
bir şey izah edemez.
Gaddar amcalar olurdu. “Gidin
az ilerde oynayın oğlum burası
oyun parkı mı?” der kışlardı
bizi. Her mahallede vardı öyle
amcalardan. Kaç tane topumuzun
katiliydi o amcalar.
Şimdi öyle gaddar amcalar
pek yok. Zaten var olsalar dahi
onlara ihtiyaç yok çünkü koca
koca siteler var artık. Her sitenin
top oynanacak alanları var.
Mahalle parklarında basket sahaları
var (genelde futbol için
kullanılan). O yüzden bu dayılara
pek iş düşmüyor artık. Pek
fazla top bıçakla ortadan ikiye
yarılmıyor, kamyonun altında
toplar patlamıyor ve maalesef
ki artık mahallenin bütün çocukları
ceplerindeki bozuk paralarını
ortaya koyup ortaklaşa
top almıyor.
Artık sivri burun kunduralarla
oyunların içine eden mahalle
abileri de yok.
Geride kaldı bu işler maalesef.
Artık çocuklar evden çıkma-
14
dan, toplum içine karışmadan
asosyal olarak büyüyor.
Elbette hala misket, taso oynanan,
mahalle maçlarının
yapıldığı, kimsenin saat köstek
bilmeden eve gidiş saatini
akşam ezanına göre ayarladığı
mahalleler vardır ama bu
mahallelerin sayısı artık çok az
maalesef.
Eskiden atari salonları vardı.
Tekken oynardık ama atari
oynamak her çocuğun harcı
değildi çünkü pahalı bir meretti.
Bazen büyüklerinden para
alırsan gider oynar, bazen
de gidip oynayanları izlerdin.
Şimdi o atari salonları da yok.
Her şeyin gelişip daha fazla
makineleşmesi sürecine atarileri
de kurban verdik. Tabi onlarda
bir makine ama atariler
şimdiki alet edevatın yanında
ilkel kalıyordu. Şimdi atarilerin
yerini bilgisayarlar, playstationlar
aldı. Eskinin tasosunun,
misketinin, çelik çomağının insanlar
üzerinde bıraktığı olumlu
etkiyi, onları eğlendirme görevini
artık blackburry, iphone
gibi makineler yapıyor.
Eskiden misketleri kah 2.5 litre
kola şişesinin içinde kah annelerimizin
salça koydukları
şişelerin içinde biriktirirdik. Ve
şimdi Apple ile Blackburry ile
atılan havalar eskiden misket
sayısı ile atılırdı. Bir şişe dolusu
misketi olanın en az bir
iphone sahibi kadar havası
olurdu. Benim gibi geri kafalı
adamlar için 1 salça şişesi misket
1 iphone’den daha değerlidir
mesela.
Giden hiçbir günün geri gel-
mediği gibi o günlerde geri gelmeyecek
maalesef. İşte böyle
satır aralarında kalır ancak.
Bu yüzden ağlanıp dövünmenin
pek bir faydası olmayacak.
Biz top oynadığımız arsaları
lüks sitelere tercih ettik. Biz
etmediysek de anne babalarımız
etti. Mahalle bakkallarını
süpermarketlere tercih ettik.
Koca koca marketlerde fonda
çalan bir müzik eşliğinde alışveriş
yapmayı, “Ali abi bunu
bizim hesaba yaz” cümlesine
tercih ettik.
Kaza yaptıktan sonra “ne vardı
şu emniyet kemerini taksaydım
sanki?” cümlesinin size ne kadar
faydası varsa, işte bu saatten
sonra ağlanıp dövünmenin
de o kadar faydası var. O koca
siteleri yıkmazlar artık. Çünkü
gecekondular yıkılırken dozerin
önünde duran, müteahit’in
kızını seven Kemal Sunal’lar
ve o filmlerdeki temiz insanlar
da yok artık. Hepsi köylerinden
göç etti. Hepsi yerlerini sattı.
Fikirtepe imara açıldı mesela.
Şimdi bütün eski binalar yıkılacak
ve yerine gökdelenler
dikilecek. Herkes kaç daire
alacağına, alacağı dairelerin
kaç para edeceğine bakıyor.
Çocuğuna bırakacağı güzel ve
temiz bir geleceğin ona bırakacağı
mirasla doğru orantılı
olduğuna inanıyor.
O yüzden biz bu savaşı maalesef
kaybettik ve bugünden
sonra sürekli geriye gideceğiz.
Bundan belki 50-100 sene
sonra “misket ne ya ahahahah!”
diyen çocuklar olacak.
Bakarsınız belki bir sürpriz olur
“yıkarım ula bütün buraları”
deyip dozer şoförünün elinden
zorla anahtarı alıp yıkımı durduran
Kemal Sunal’lar, Cüneyt
Arkın’lar, Kadir İnanır’lar çıkabilir.
Belki...
Bu yazıda, okuyan herkesi biraz
eskiye götürerek eskiyi yâd
etmesini, misket oynadığı günleri
hatırlamasını sağlamayı
istedim. Umuyorum ki başarmışımdır..
İçinizdeki ışığın sizi götüreceği
benlik duygusu hiç sönme-
15
sin. Bu ay yükseleniniz akrep,
ve yıldızlar sizin için çok güzel
şeyler söylüyor. Pozitif enerjinizi
hiç bir zaman kaybetmeyin,
doğayla barışık olun. O
sizi gitmek isteyeceğiz yere
götürecektir.
Şaka şaka.
Allah yar ve yardımcınız olsun.
Hadi eyvallah!
Aykut Bektaş
1hilalugruna.blogspot.com