mart2013

Uzak Mesafe İlişkileri
Long distance relationship,
yani uzak mesafe ilişkisi.
Çoğu insan bu olguya umutsuz
vaka gözüyle bakıyor. Çünkü
“sürekli dip dibe olan insanların
bile yürütemediği ilişki o
kadar mesafeden nasıl yürüsün?”
mantığına sahipler.
Tamamen haksızlar diyemeyeceğim
lakin haklı da değiller.
Şuan tam da böyle bir ilişkinin
içerisinde olduğum için çok
daha iyi anlatabileceğim sanırım.
Bi kere zor, çok zor, ölümcül
zor.
Bazen diyorsunuz ki ‘ulan yeter
be, kafamı keseyim de kurtulayım,
dayanılmaz buna’ çünkü
görmek, dokunmak, hissetmek
istediğiniz zaman maalesef ki
elinizde avucunuzda olan sadece
koca bir hiç.
Dışarı çıktığınız zaman etrafınızdaki
çiftlere bakıp her birine
içinizden lanetler gönderiyorsunuz:
‘elleriniz kopsun da
bidaha elele gezemeyin, dudaklarınız
yansın da birbirinizi
öpemeyin, kafanıza yıldırım
düşsün de böyle kahkaha ata
ata gezemeyin!!’ çünkü sizin
sevdiğiniz insan yanınızda değil,
hatta çok uzağınızda. Bir
insanla mı yoksa telefonla ve
bilgisayarla mı ilişkiniz var ayırt
edemiyorsunuz. Özellikle telefonun
yeri bambaşka. Sürekli
yapışık olarak geziyorsunuz,
elinizden düşürmüyorsunuz.
Her fırsatta arayıp sesini duymak
istiyorsunuz. Hatta telefon
açıkken uyukluyorsunuz. Bilgisayar
başında kamerayı açıp
saatlerce vakit geçiriyorsunuz.
Her yere fotoğraflarınızı
döşüyorsunuz ki sevdiğinizin
eksikliği farkedilmesin, sık sık
mutluluğunuzun kanıtlarını görebilesiniz.
Cesaretli olup karşınızdaki insana
güvenmeniz ve olaylara
iyimser yaklaşmanız gerekiyor
eğer böyle bir ilişkiniz varsa.
Yoksa zaten uzun ömürlü olmuyor-olamıyor
maalesef...
Buna alışmak gerçekten çok
zor. Belki de imkansız. Bir seneyi
devirmemize rağmen ben
halen alışamadım mesela!
Bu durumu evrelere ayırırsak
eğer;
1.EVRE:
‘Aman ne olacak ki?’ evresi de
diyebiliriz. İki taraf da aradaki
mesafeyi çok ciddiye almaz.
Çünkü yeni aşık olmuşlardır
ve mutluluğun irvanasında fink
atma hallerindelerdir. ‘Olalala
benim sevgilim var’ modunda
gezildiği için uzaklıktan çok
da rahatsızlık duyulmaz. Hatta
uzak olmak heyecanlı ve değişik
bir his gibi gelir, bu durumdan
memnun bile olunabilir.
2.EVRE:
İki taraf da bu uzaklıktan yavaş
yavaş rahatsız olmaya başlar.
Çünkü hesaba katmadıkları
bir şey vardır: Özlemek! Çiftimiz
birbirini özlemeye başlar,
yanında olsun ister ama bir
yandan da ‘aman sürekli gözümün
önünde olsaydı sıkılırdım
böyle daha iyi’ diye olaya iyi
yönünden bakmaya çalışırlar.
Yani yine de mutlu olunabilen
bir evredir.
3.EVRE:
Artık çiftimiz bu durumdan hiç
hoşnut değildir. Etraflarında
gördükleri sevgililere imrenmeye
başlarlar: ‘herkes sevgilisiyle
istediği zaman görüşebiliyor,
benim kaderim mi bu?’
tarzı yakınmalara başvurulur.
Eski mutluluk yerini ufaktan
sızlayan bir hüzne bırakır.
4.EVRE:
Bu isyan evresidir. ‘Yeter lan
artık, özlüyorum ben çok!’
tarzında çıkışlar gündeme
getirilir. Kafalardan çılgınca
düşünceler geçer, etraflarında
gördükleri çiftlerden nefret
ederler çünkü onlar birbirlerine
uzaktır. Durumlara ve imkanlara
sövülür, tak ettiği zaman
oturup ağlanır. Kavuşulacak
gün sabırsızlıkla beklenir.
Ben şu an 4. evrede bulunuyorum.
Psycho mode: on şeklinde
geziyorum etrafta.
Evet çok zor oluyor!
Evet bazen ölüyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz!
Evet fazla dozda özlemden çıldırıyorsunuz!
Evet hunharca ağlayıp, üzülüyorsunuz!
Evet aranızdaki mesafenin her metresine
ağız dolusu küfürler savuruyorsunuz!
Evet ayda bir ya da iki kere ancak görüp,
sarılıp öpebiliyorsunuz!
Evet gereksiz bir sürü insan onun yanındayken
siz olamıyorsunuz!
Evet bazen kavuşacağınız gün size asırlar
kadar uzakmış gibi geliyor!
Ama hiç bir zaman iyimserliği elden bırakmamak
gerekiyor... Çünkü gerçek sevgi
kolay kolay ele geçmiyor, ona sahip çıkın.
Özge Kopuz
ozgelikli.blogspot.com
68 69