OsmanliTurkcesiSozlugu

ahid (A.) [ﺪﻬﻋ] söz, yemin.
ahidşiken (A.-F.) [ﻦﮑﺵﺪﻬﻋ] sözünden dönen, antlaşmayı bozan.
âhîhte (F.) [ﻪﺘﺨﻴهﺁ] kınından çıkmış, sıyrılmış.
ahîr (A.) [ﺮﺧﺁ] son, en son.
âhir -i kâr [رﺎﮐ ﺮﺧﺁ] 1.sonunda. 2.sonuç.
âhirbîn (A.-F.) [ﻦﻴﺑﺮﺧﺁ] ileri görüşlü.
âhire (A.) [ﻩﺮﺧﺁ] son.
ahîren (A.) [اﺮﻴﺧا] geçenlerde, son zamanlarda, son olarak.
âhiret (A.) [تﺮﺧﺁ] öbür dünya.
âhiretlik (A.-T.) 1.ahiret kardeşi. 2.evlat edinilen öksüz.
âhirin (A.-F.) [ﻦیﺮﺧﺁ] 1.sonuncu. 2.sonrakiler.
âhirkâr (A.-F.) [رﺎﮐﺮﺧﺁ] sonunda, nihayet.
âhirülemr (A.) [ﺮﻡﻻاﺮﺧﺁ] sonunda, işin sonunda.
âhiz (A.) [ﺬﺧﺁ] alan.
ahize (A.) [ﻩﺬﺧﺁ] alıcı gereç.
ahkâm (A.) [مﺎﮑﺣا] hükümler.
ahlâf (A.) [فﻼﺧا] halefler.
ahlâk (A.) [قﻼﺧا] huy, ahlak.
ahlâk -ı amelî [ﯽﻠﻤﻋ قﻼﺧا] uygulamadaki ahlak anlayışı.
ahlâk -ı hasene [ﻪﻨﺴﺣ قﻼﺧا] iyi huy.
ahlâk -ı nazarî [یﺮﻈﻥ قﻼﺧا] teorideki ahlak anlayışı.
ahlâk -ı zemîme [ ﻪﻤﻴﻡذ قﻼ ﺧا]
kötü huy.
ahlâken (A.) [ﺎﻗﻼﺧا] ahlakça.
14