OsmanliTurkcesiSozlugu

akabe (A.) [ﻪﺒﻘﻋ] 1.geçilmesi güç geçit. 2.yokuş.
akabinde (A.-T.) ardından.
akâid (A.) [ﺪﺋﺎﻘﻋ] inançlar, akideler.
akâmet (A.) [ﺖﻡﺎﻘﻋ] 1.verimsizlik, durgunlaştırma, aksatma. 2.kısırlık.
akar (A.) [رﺎﻘﻋ] kazanç sağlayan mülk.
akarât (A.) [تاﺮﻘﻋ] kazanç sağlayan mülkler, akarlar.
akbeh (A.) [ﺢﺒﻗا] çok çirkin.
akd (A.) [ﺪﻘﻋ] 1.düğümleme, bağlama. 2.nikah. 3.kararlaştırma. 4.kurma.
akdâh (A.) [حاﺪﻗا] kadehler.
akdâm (A.) [ماﺪﻗا] ayaklar.
akdedilmek yapılmak, uygulanmak, icra edilmek.
akdem (A.) [مﺪﻗا] önce, önceki.
akdes (A.) [سﺪﻗا] en kutsal.
akdetmek/ eylemek yapmak, uygulamak, icra etmek, imzalamak, antlaşma
yapmak, sözleşme yapmak.
akıbet (A.) [ﺖﺒﻗﺎﻋ] son.
âkıbetbîn (A.-F.) [ﻦﻴﺑ ﺖﺒﻗﺎﻋ] sonu gören, ileri görüşlü.
âkıbetendîş (A.-F.) [ﺶیﺪﻥا ﺖﺒﻗﺎﻋ] sonunu düşünen.
âkıbetülemr (A.) [ ﺮﻡ ﻻا ﺖﺒﻗﺎﻋ]
sonunda.
âkıl (A.) [ﻞﻗﺎﻋ] akıllı, akıl sahibi.
akıl (A.) [ﻞﻘﻋ] akıl.
âkılâne (A.-F.) [ﻞﻗﺎﻋ] akıllıca.
âkıle (A.) [ﻪﻠﻗﺎﻋ] akıllı kadın.
18