OsmanliTurkcesiSozlugu

alîm (A.) [ﻢﻴﻠﻋ] çok bilen.
âlîmakâm (A.) [ مﺎ ﻘﻡ ﯽﻝﺎﻋ]
yüksek makamlı.
âlînazar (A.) [ﺮﻈﻥ ﯽﻝﺎﻋ] yüksek görüşlü.
âlîşan (A.) [نﺎﺵ ﯽﻝﺎﻋ] şanı yüce.
âliye (A.) [ﻪﻴﻝﺎﻋ] yüce, yüksek.
aliyyülâlâ (A.) [ﻼﻋﻻا ﯽﻠﻋ] en iyisi.
Allâh (A.) [ﷲا] Tanrı, Allah.
allâme (A.) [ﻪﻡﻼﻋ] büyük bilgin.
âlû (F.) [ﻮﻝﺁ] erik.
âlûbâlu (F.) [ﻮﻝﺎﺑﻮﻝﺁ] vişne.
âlûd (F.) [دﻮﻝﺁ] bulanmış, bulaşmış.
âlûde (F.) [ﻩدﻮﻝﺁ] bulanmış, bulaşmış.
âlûdedâmen (F.) [ﻦﻡاد ﻩدﻮﻝﺁ] iffetsiz.
âlûdegî (F.) [ﯽﮔدﻮﻝﺁ] bulaşma, bulaşıklık.
âlüfte (F.) [ﻪﺘﻔﻝﺁ] 1.iffetsiz, fahişe. 2.alışık.
âmâc (F.) [جﺎﻡﺁ] 1.hedef. 2.nişan tahtası.
âmâcgâh (F.) [ﻩﺎﮕﺝﺎﻡﺁ] nişan alınan yer.
âmâde (F.) [ﻩدﺎﻡﺁ] hazır.
âmâdegî (F.) [ﯽﮔدﺎﻡﺁ] hazırlık.
a'mâl (A.) [لﺎﻤﻋا] davranışlar, ameller.
âmâl (A.) [لﺎﻡﺁ] emeller.
âmâl (A.) [لﺎﻡﺁ] emeller.
âmâr (F.) [رﺎﻡﺁ] 1.sayım. 2.hesap.
24