Cinedergi 30

n ““Büyük Oyun”, zulmün tetiklediği katlanılamaz
acıları resmetmeyi deniyor, rüzgâr eken elbette
fırtına biçiyor ve tükenmişliğin savurduğu
mazlum-mağdur insanlar, intikam için kendi
bedenlerini infilak ettirmeyi dahi göze alabiliyor.
İstanbul’u 2003 yılında derinden sarsan
eş zamanlı iki ayrı saldırıyı unutmak mümkün
müdür? Asla! İşte Büyük Oyun, intihar komandosu
veya “canlı bomba” artık adı her neyse, o
noktadan hareket eden, sinemasal bir yetkinlikten
ve dolayısıyla etkiden noksan kalmış vasat bir
deneme.
Büyük Oyun’u, “Zincirbozan”ın genç yönetmeni
Atıl İnanç çekti. Senaryo, İnanç ile gazeteci-yazar
Avni Özgürel’e ait. Kültür ve Turizm Bakanlığı
destekli Büyük Oyun, Kuzey Irak’ta Erbil ve Musul,
ülkemizde ise Urfa, Adıyaman ve İstanbul’da
çekildi. Filmin kilit rollerinde Selen Uçer, üç
kardeş Suzan Genç, Serdal Genç, Serkan Genç
ile Rana Cabbar var. Özellikle Selen Uçer,
hakkını fazlasıyla vererek oynamış, Adana Altın
Koza’da ödül almaması jüri ve sinema adına
talihsizlikti. Suzan Genç ise, Büyük Oyun’daki
performansıyla ikinci ödülünü Adana’da aldı.
“Vaat Edilen Cennet” (Paradise Now), bedenini
bombaya çevirenlere dair kurgulanan öykülerin
doruğu idi, Büyük Oyun ise adı büyük, kendi ise
küçük bir girişim olarak kalmış, ne yazık ki... Kurgu
ve senaryoda aksaklılar var, resmen sırıtıyor,
savaş ve işgal adlı insan işi cehennemde oluşan
acı, ziyadesiyle resmedilememiş, inandırıcılık
yok ve bu, karakterle aramızda bir duygu bağı
kurmamızı engelliyor. Üstelik tempo sürekli
düşüyor, sahneler lastik gibi uzuyor. “Kaybedecek
hiçbir şeyi kalmamış insan dünyanın en
tehlikeli silahıdır” gibi büyük bir cümleyi kuşanan
Büyük Oyun, yine de ‘canlı bomba’ orijinli benzer
bir konuyu eşeleyen facia muadili “Gecenin
Kanatları”ndan fersah fersah iyi bir film, şüphesiz.
Katıldığı Uluslararası San Francisco Tiburon Film Festivali
ve Uluslararası Los Angeles Güney Avrupa Film
festivallerinden “En İyi Film” ödülleriyle dönen Büyük
Oyun, Kuzey Irak’taki köyü, ABD’li askerlerce basılan ve
ailesi katledilen Cennet adlı Türkmen kızının, ağabeyini
aramak için yönünü İstanbul’a çevirdiği zorunlu ve
zorlu macerasını anlatıyor. Öncelikle baskın sahnesi,
özensiz, amatörce ve hayli karıkatürize... Böylesi bir
projeye daha yüksek bir maliyet gerektiği açık, tam
da bu yüzden teknik zayıf. Ana karakter Cennet’in
şivesi olmamış, olamamış. Cemaat ilişkileri, Ortadoğu
sorununa bakış, kaçak ve kaçakçı gerçeği, ABD’nin
kabalığa ve güce dayalı politikası, adeta havada
kalmış. Türkmenler’in yaşadığı sorunları beyazperdeye
taşıması ise yapımın en büyük artısı. Çaresizliği,
yalnızlığı ve can pahasına hedefe kilitlenmeyi didikleyen
bu filmin iyi niyetinden kuşkum yok ancak kendi adıma
mutlaka izleyin diyemiyorum, bilginiz olsun.
KAKO Sİ?
Hah unutmadan bir de festival festival dolaşan ve
Ekim’in ilk günü gösterime giren “Kako Si?”(Nasılsın?)
var. Özlem Akovalıgil’in çektiği, hiçbir şekilde olmamış,
olamamış bir film bu. Ne belgesel, ne de kurgusal,
deneysel, deneysel dediğimiz yapımlardan biri, özetle…
Belli başlı rolleri Semahat Garuşanin (Semahat), Mesut
Akusta (Fatih), Deniz Çakır (Lidya), Kemal Okur (Ufuk),
Atilla Öner (Selim) ve Ayberk Attila (Dedeko) sırtlıyorlar.
Yaşlı bir kadının, uzun yıllar sonra İstanbul’dan
Bosna’ya tersine göçünü anlatmaya çabalayan Kako
Si?, keşke belgesel olarak çekilseymiş. Gereksiz diyaloglar,
oyunculukların ve oyuncu yönetiminin aksaması,
vs. vs. Say say bitmez, yaz yaz tükenmez. Tatsız,
tuzsuz. Tamam, para sıkıntısını ve koşulların zorluğu
anlaşılabilir ama ortaya çıkan şeye film diyemem ve
sizleri sinemaya davet edemem, emin olun, mümkün
değil.