ELLE POP UP! 9.SAYI

Yine de trend haline gelmiş bu durumun dezavantajları
var. İngiliz influencer Grace Beverley, 2021 yılında çıkardığı
Working Hard, Hardly Working kitabında “duyuru kültürü”
ifadesini ortaya attı. Bunu “yaptığımız her şeyi duyurma konusunda
gitgide artan isteğimiz ve dolayısıyla sürekli duyurulabilecek
‘bir şeylere’ sahip olma kaygımız” olarak tanımlıyor.
Beverley, yaptıklarından memnuniyet duyma ve onay
almanın bir çeşidi olan bu durumla bir süre mücadele etmiş.
“Çalışma şeklimi, bu yaptığın işi paylaşma kültürüne
göre değiştirmeye başladığımı ilk fark ettiğimde baktığım
her yerde ‘duyuru kültürünün’ var olduğunu görmeye başladım”
diye açıklıyor. “Üretkenlik vaat eden bu bakış açısını,
kariyerimizde sağlam temeller atmak ve hedeflerimize
yönelik başarı elde etmek için en iyi şekilde değerlendirmeliyiz.”
Ayrıca şunu da ekliyor: “Kendimizi (daha) değerli
görmek ve bazen de sosyal medyadan sırf övgü toplamak
amacıyla duyurular da yapıyoruz. Bu duyurularda övünebileceğimiz
bir ‘üretkenlik’ seviyesine ulaşma çabamız,
yaptığımız işlerde yüzeysellikten ileri gitmeyerek kendimizi
gerçekten büyük bir ilerleme kaydetmekten alıkoymamız
anlamına geliyor.”
Londra merkezli bir terapist ve İngiliz Danışmanlık
ve Psikoterapi Derneği
üyesi olan Abby Rawlinson bu
konuda hemfikir. “Duyuru kültürünün
onaylanma ihtiyacımızı körüklediği
ve insanlarda her an duyurmaya
layık bir şeyler yapmaları
gerektiğine dair baskı kurduğunu
söyleyebiliriz” diyor. “Sosyal medya
paylaşımımıza beğeni veya yorum
geldiğinde beynimizin ödül merkezleri
etkinleşir ve ‘mutluluk’ hormonu
olan dopamin salgılanır. İlk başta
duyduğumuz başarımızı duyurma
heyecanı geçtikten sonra, genellikle içgüdüsel olarak onay
alacağımız bir sonraki başarıyı aramaya yöneliriz. Bu durum
bizi, takdir almak için düzenli olarak paylaşım yaptığımız
bir döngü içine sürükleyebilir.”
Hayatımdaki gelişmeleri, aslında çok da kişisel duyurularımı
paylaşma ihtiyacı duyuyorum. Bu açıdan bakınca
kendimi bu olayla bağdaştırabiliyorum. Ama Rawlinson,
kendini bu döngüye çok kaptırmanın doğurabileceği riskler
hakkında bizi uyarıyor: “Strese, tükenmişlik hissine ve
‘verimlilik kaygısına’ yol açabilir ki bu durumda kendimize
biçtiğimiz değerle elde ettiğimiz verim arasında bağlantı
kurarız ve ‘yeterli’ başarıya ulaşmadığımızda kaygı duyar
veya kendimizi eleştiririz.”
Her ne kadar pandeminin bize bıraktığı miraslardan
biri olan Great Resignation/Büyük İstifa fikrini benimsemiş
olsak da bu sürekli yeni projeleri duyurma fenomeninin,
gerçekte dur durak bilmediğimiz veya işi sonsuza dek
bıraktığımız anlamına geldiğini düşünmüyorum. Aslında
hiç olmadığı kadar çok çalışıyoruz. Artan yaşam maliyetleri,
“ÇOK ÇABALAYARAK
ELDE ETTIĞIMIZ
BAŞARILARI duyurmak
ve paylaşmak
istediğimiz için
UTANMAMALIYIZ”
fırsat eksikliği ve yurtdışında yaşama veya çalışma planlarını
baltalayan Brexit’le karşı karşıya kalınca şartlar çoğu kişiyi
daha fazla iş üstlenmeye zorladı. Kendi işlerini kuranlar,
yan uğraşları ikinci veya üçüncü işlere çevirenler ya da en
basit haliyle güvence sağlamak için günlük işinde daha uzun
saatler harcayanlar oldu.
DUYURU KÜLTÜRÜNÜN IYI YÜZÜ
Sosyal medyadaki “kişisel haber” paylaşımlarının bu denli
fazla oluşuna göz devirenler olabilir. Bense görünce ister istemez
tebessüm ediyorum. “Çok çabalayarak elde ettiğimiz
başarıları duyurmak/insanlarla paylaşmak istediğimiz için
utanmamalıyız” diyor Rawlinson. “Sonuçta insanlar bağlantı
kuracak şekilde programlanmış. Başkalarından övgü
ve takdir istememiz normal. Duyuru kültürü, özellikle yeterince
temsil edilmeyen grupların görünürlüğünü artırmak
açısından önemli bir araç görevi görebilir. Nelerin mümkün
olduğunu görebiliyoruz. İnsanların bu şekilde temsil edilmesi,
diğer gruplara yönelik olumsuz görüşlerin azalmasına
da yardımcı olabilir.”
Dergide konular editörü olduğumu duyurduğum gün bu
paylaşımı gurur duyarak yaptım çünkü
bunun için ne kadar çabaladığımı
ben biliyordum. Dört yıl boyunca çok
çaba sarf ederek gece gündüz çalıştım
ve önceki patronlarımın hazır olmadığımı
söylemesine rağmen o terfiyi
aldım. Şimdi kendi başarılarımı paylaşıyorum
ki bir gün, yoksul kesimden
gelen genç bir siyahi kadın kendisinin
de başarabileceğini ve diğer kadınlar
için yollarında duran görünmez engelleri
yıkabileceğini görebilsin. 35
yaşındaki kurumsal iletişim müdürü
Aimèe Jones buna katılıyor: “Bazı kadınların
başarıları konusunda daha sessiz kalabileceğini anlıyorum
ama bu beni durdurmadı. Bence kadınlar başarılarını daha
yüksek sesle kutlayabilmeli. Sonuçta kabullenelim, muhtemelen
bu takdiri kazanmak için çok daha fazla çalışmaları
gerekti.” Malin aynı fikirde: “Kadınların bu yönde harekete
geçmesi ve gitgide daha çok eylem alması harika.”
Duyuru kültürünün bir parçası olmayı seçip seçmememiz
fark etmeksizin kişisel haber paylaşımları bir çığ gibi
büyümeye devam ediyor. Bir sonraki aşamada neler var
peki? Tahminleri alalım. Mesela akışlarımızda yeni iş temalı
fotoğraf çekimleri görmeye başlayacağız. ABD’de bu
açıdan epey rekabetçi bir yaklaşım söz konusu. Ancak duyuru
kültürü, insanların küresel bir seviyede çok daha derin
bir bağ kurmasına imkan tanıyorsa bunun gerçekten kötü
bir şey olduğunu söyleyebilir miyiz? Bana gelince, tam şu
anda, tıpkı 2019 yılında Twitter’da yazdığım gibi, yine şöyle
diyebilirim: “Birtakım kişisel haberler: Yazımı tamamladım,
artık huzur içinde Netflix izlemeye geri dönebilirim.” Bazı
şeyler hiç değişmiyor.
ELLE 83