9 Temmuz 1937; Makyevelizmin, kemalizme dönüştürülen

Hiciv dolu ve çok güzel selis bir ifade ile yazılmış şiirleri, mahrem
kitaplar meyanında basılmıştı. Türkçe kadar kürtçe de bilen türkçe de şiirler
yazan Ali Şir Kürd Taali Cemiyeti reisi Seyid Abdulkadir ile muhaberede
bulunmuştu.
1921 yılında Koçuşağı aşiretini teşvik ederek köyleri bastıran ve bu şekilde
huzursuzluk çıkaran Ali Şir hükûmet dairelerini de bastırıyor memurları
soyduruyordu…(…)….1921 yılında Koçgiri âsilerini tenkil için yapılan bunca
fedakarlık ve bunca kuvvet bu millete pek pahalıya mal olmuştu. Ali Şir bir yılan
gibi başı ezilen isyandan sonra kendisi de 1937 isyanına kadar kış uykusuna
çekilmiş Dersim dağlarında uyumuştu. 1937’de onu sade « Sadattan » değil,
« Dersim’in erkânıharp », « milli şairi » olarak da görüyoruz.
Tayyyare seslerinin bir « sinek vızıltısı » olduğunu terennüm eden bir
kahramandı ( !) Ali Şir söz de padişahı sever, padişah taraftarı imiş gibi milli
hükümet kurulduğu vakit bir herze daha yumurtlamıştı. « Ayağında
kundura…. »
Kongura dan maksat Erzurum, Sivas kongresi…ve bir aralık Sivas
kongresi üzerine yürümek isteyen Dersimliler gurubu da, onun ilhamı ve
onun telkini ile fetihler yapacaktı. Ali Şir hükûmetten daima kaçmış, ömrünü
dağlarda, kaya oyuklarında geçirmişti. Onun yakınları kendisini hükûmete teslim
olmaya davet etmişler, hepsini reddetmişti. Bu davet, davet edenler
cehaletlerinden, davete icabet etme (memesi olmalı) sini de, şüphesiz Ali Şir’in
zekâsından ileri geliyordu.
« Dersim’in erkânı harbi » diye anılan Ali Şir‘i öldüren ve bu suretle asilerin
kol ve kanatlarını kıran Zeynel ile olan bir konuşmamı da tafsilâtı ile
kaydedeyim. Zeynel, pehlivan yapılı, iri fakat güzel cüsseli bir erkek güzeliydi,
kıpkırmızı kanlı yüzü, pos ve gür bıyıklarına rağmen, dünya erkekleri arasında bir
müsabaka yapılsa, birinciliği muhakkak Zeynel alırdı.
Ali Şir’i öldürdüğü gün kendisine yüz altın verilmişti. Fakat Zeynel’in bu cinayeti
cumhuriyet hükümetine ve orada çarpışan kuvvetlere bir iyilik olsun diye
yaptığına kani değildi. Çünkü maalesef o da Dersim’in kötü an’anelerinin esiri idi
ve Ali Şir’i düşmanı olduğu için öldürmüştü. Kendini ilk defa idam esnasında
gördüğü zaman bu koca adamdan beklenmiyen bir hayret gösteren Zeynel,
ruhunu ve dimağını çerçeveleyen müstesna gösterişi dışında tam, beş değil altı,
yedi asır geride kalmış iptidaî insanın düşünüşünden ileri gidemiyordu. Onu en
çok meraklandıran şey teyyare idi ve büyük arzusu da tayyareye binmek,
İstanbul’a gelmek idi. Zeynel’in üç, dört yakın adamı ile Elâzığ’ da kaldığı motelin
salonuna davet ederek görüşmüştüm. Yanyana ve adamları ile gurup halinde
resimleri çektirdik, kendisine ve adamlarına çay ısmarladım. Adamları ağızlarını
açmıyor, iki elleri dizlerinde, tazim ile duruyorlardı.
-Zeynel, Ali Şir’i niçin öldürdün ?
-O, bizim başımıza çok belâlar getirdi.
Zeynel, yerden göge kadar haklıydı. Ali Şir hakikaten Dersim’in başına birçok
felâketler getirmişti. Ama, Zeynel, Dersim davasının Ali Şir gibi hareket edenlerin
temizlenmesi ile tamamıyle sona ereceğine inansa idi, iş Ali Şir’in öldürülmesiyle
sona ermiyeceğini bilseydi, elbette ki bu işi yapmazdı. Çünkü Zeynel medeni bir
şehirde yaşamak istiyordu. Dağlara şose yapılmasına aklı ermiyor.
-Biz o yolları rahat geziyoruz. Büyük araba yoluna lüzum yok, diyordu.
27