9 Temmuz 1937; Makyevelizmin, kemalizme dönüştürülen

Eğer Alşer Efendi öngörüye sahip olan yoldaşı Zarife Hanım’ı dinlemiş olsaydı,
kirivlik bağını göz önüne almaz ve bu sonucu yaşamazlardı. Onlar, Dersim'de
yaşadıkları süreç içinde asalakça, başkalarının emeklerini, ürettiklerini yiyerek
değil, üreterek yaşamayı tercih etmişlerdir. Birbirlerine karşı olan saygıları ve
dayanışmalarıyla sohbetlere konu olmuşlardır. Bugün de yaşamları ve ilişkileri
açısından örnek alınması gereken aile şekillenmesine, siyasi ilişkiye sahiptirler.
Dostları onları anlatıyor
Gulşa Akkuş; “Zarife ! O, bambaşka bir insandı. O Koçgiri'liydi. Kahraman, şair,
Kürt davasına inanmış Alşer'in karısıydı. Amcam Kasım oğlu aşiret reisiydi.
Nazmiye'de kaymakamlıkta yapmıştı. Aşiretler arasında hatiplik yapardı. Seyd
Rıza'ya çok yakındı. Sık sık birbirlerini ziyaret ederlerdi. Seyd Rıza Agdat'ta
yaylaya çıkacağımız bir yeri bize temin etti. Oraya « Warê Kasım oğlu » denir.
Amcama çok misafir gelirdi. Baytar Nuri'ye « Çolık Nuri » derlerdi. Zarife ve
Alşer’de gelirlerdi. Amcam bu çifte bir ev tahsis etti. Onlarla birlikte yaşadık.
Zarife cesur, çok akıllı, silahşor, yiğit bir kadındı. Bu kadını hepimiz, herkes
seviyorduk, seviyoruz. Ben onun adını kızlarımdan birine taktım. Ve onun ismini
koyduğumu da gizli tuttum. Kızımın aynı onun gibi olmasını istiyordum.
Zarife'nin ismi dünyada kalsın, kaybolmasın diyordum. Zarife ve Alşer'in
evlilikleri çok sade ve canlıydı. Bizim orda ki karı - koca ilişkisinden ayrıydı. Biz
kocalarımızın köleleri gibiydik. Zarife’nin durumu faklıydı. Bu farklılık bizim
dikkatimizi çekiyordu. Kendi yaşamımı onların yaşamıyla kıyaslardım. Bizim
yanımız da kaldıkları süre içinde bir sefer olsun kavga ettiklerini, birbirlerine
kırgın olduklarını görmedim, duymadım. Alşer Efendi de Zarife'nin bir dediğini iki
etmezdi. Alşer Efendi Zarife'nin ismini kullanmaz, ona hep « Hevalê » derdi. Öyle
çağırırdı. Kürtleri, Kürdistan’ı ne kadar çok seviyorlardı ? Bunu ben biliyorum.
Çok, çok büyük bir bağlılıkları vardı. Her şeyleri Kürdistan’dı. Başkalarının
tayyarelerinin üzerinde uçmadığı bir Kürdistan onların bütün isteğiydi.
Bir seferinde Zarife'nin yanındaydım. Çiyay Munzur'un Zeranik (Yeşil
yazı) tarafına bakarak, bir yandan da benimle konuşuyordu. « Bu dağlar umut
dağlarıdır. Bizim isteklerimizin gerçekleşmemesi diye bir şey olmaz » diyerek
konuşmasını sürdürdü. Kürtlerin başarılı olacaklarına, kazanacaklarına kesin
gözüyle bakıyordu. Benim sorularıma, bizlerin sorularına tane tane yorulmadan
cevap verirdi. Cevap vermekten bıkmazdı. Zevk alarak anlatırdı.
Amcam kendilerine biraz hayvan vermişti. Zarife'yle birlikte ayran
yapardık. Meşk yayardık. Oda bizim gibiydi. Ev işlerini de yapardı. Evlerine çok
sayıda gelen giden olurdu. O aşiret kadınıydı. Misafirperverliği dillere destandı.
Aşiret mensuplarını zevkle misafir ederdi. Zevkle « xêr hatın » derdi. İnsanlarla
görüşme onu mutlu ederdi. Onun bir diğer yanı nişancılığıydı. Silah şördü. Her
zaman « Kollık pışto » sunu (tabancasını) beraberinde taşırdı. Kütüklüğü çapraz
bağlardı. Kütüklüğü hep mermi doluydu. Bir gün Zerenik'te (Yeşil yazı) Kem
oğulların harmanın da atış yapılacaktı. Atıcılar, nişancılar arasında Zarife'de
vardı. Bizim insanlar zaman zaman atış yaparlardı. Çevredeki aşiretlerden de
atış için gelirlerdi. O gün harmanın öbür ucuna, loğun üzerine bir şişe koydular.
O şişeye nişan alınacaktı. Kadın, çoluk çocuk herkes izlemeye geldi. İlkin Zarife
atış çizgisine geçti. O, kollik pıştosu ile ilk atışın da şişeyi vurdu. Seyredenler de
çığlık koptu. Ve bir süre aralıksız mermiler sıkıldı. Kendini kabul ettirmiş bir
kadındı. Onun yeri ayrıydı.
33