Pokaż treść!

107 —
Lody południowe, nie stopione jeszcze, jako materya
stała, nie mogąc ułożyć się do równowagi, będą sterczeć
po dawnemu, wytrzymując coraz silniejsze przyciąganie
ziemi, aż wreszcie podmyte i popękane nie
zniosą strasznego ciśnienia własnej masy i załamując
się, runą w morze. W tójże chwili, w skutek zmiany
środka ciężkości globu, wody, pędząc z południa ol-
brzymiemi falami, zanim się ustalą, rozleją się po całej
ku li ziemskiej i mogą zatopić na krótki czas wszystkie
lądy *).
Otóż mamy hypotezę Adhémara, hypotezę przelewania
się ■poryodycznego mórz, tłumaczącą fakt potopu.
Widzimy, że nie jest to teorya, stworzona dla wytłumaczenia
potopu, bo ten ostatni wypływa w niéj z zastosowania
praw, rządzących przyrodą i gdyby się nawet
okazało, że przyczyny tu wskazane nie były wstanie
wywołać potopu, że np. mogło mieć miejsce tylko
powolne załamywanie się lodów, to i tak całość podstaw
hypotezy nie zostałaby naruszoną. Badania późniejsze
mogą dodać jeszcze jakąś nowo wyśledzoną
*) T. Skomorowski tak mówi o téj chwili: Tym sposobem prąd
wodny, ten potok kołowy, od bieguna idący ku równikowi, nietylko się
nie zniża, ale przeciwnie dosięga znacznćj wysokości w pasach umiarko­
wanych i zatapia nawet wierzchołki, które były ponad poziomem morza.
Tak więc, w chwili prądu biegunowego, cała powierzchnia ziemi bywa
zatopiona w ciągu dosyć długiego czasu, stosownie do większej lub mniej-
széj prędkości zapadania się lodów biegunowych. Tylko wierzchołki wy­
sokich łańcuchów gór wyciągniętych w kierunku ruchu wód, oraz obszer­
ne zbyt wzniesione wyżyny mogą nie uledz zalaniu przez wody.
(Epoka lodowa ziemi — str. 57).
http://rcin.org.pl