Pokaż treść!

— 120 —
rupa lodu, pokrywająca łąkę została przez przybierającą
wodę podmytą i połamaną. Gdy nareszcie kry
i woda spłynęły, spostrzeżono, że po kamieniach granicznych
pozostały tylko niezagrzebaae doły. Kamienie
zaś znaleziono porozrzucane na łące, poniżej miejsc,
zkąd wyrwane zostały.
Tego figla spłatał lód, który wyrwał z gruntu
wmarzłe w swą masę głazy i unosił dopóty, dopóki
nie połamał się na kry, które już były zbyt słabe do
utrzymania tak znacznego ciężaru. Autor dodaje, źe
ośm koni niewyciągnęłoby każdego z tych kamieni; kry jednak
potrafiły to zrobić.
Poznawszy potężną siłę lodu, możemy łatwo pojąć,
jakim sposobem niektóre wielkie głazy były odrywane
od skał za przypływem wód potopu i rozniesione
po dolinach i górach tam, gdzie obecnie leżą.
Gdyby się znalazł ktoś, powątpiewający o możności
dźwignięcia przez bryły lodu tak olbrzymich gła­
zów, jak Pflugstein — to niech będzie przekonany, że
nie takie ale dziesięć razy większe odłamy z łatwością
mogą odbywać kilkudziesięcio-milowe podróże na lodzie.
Dnia 9-go Lutego 1838 r., D um ont d' Urville widział
i zmierzył pływającą lodową górę, na 11,000 sążni
długą, a na 100 stóp wznoszącą się ponad powierzchnią
morza, ze ścianami zupełnie pionowemi. Podtug
jego obliczeń, część bryły lodu nad wodą ma się do
reszty, ukrytéj pod powierzchnią morza, jak 1 do 7:
podług innych postrzegaczy jak 1 do 4, a nawet jak
ï do 12.
http://rcin.org.pl