Untitled

U wnijścia do namiotu stało dziewczę strojne, piękne, uśmiechnięte,
z kwiatkami powtykanymi we włosy, śmiało patrząc w oczy królowi,
jakby się nic z majestatu jego nie ulękło. Wielka piękność i świeżość
jej twarzyczki nie samego tyłko króla uderzyła: książę Witold,
a dalej nieco stojący dwór, oczy w nią mieli wlepione. Było coś wyzywającego
i niepokojącego w tym zjawisku łeśnym, które jakąś boginię
puszcz litewskich przypominało.
Król z cicha szeptał: Raganta! i znowu rzucał słomki dokoła siebie,
ale oczów oczarowanych oderwać od niej nie mógł.
Książę Witold wreszcie przystąpiwszy do księżnej Aleksandry spytał,
kogo by to z sobą przywiozła?
- Czarownicę macie, która łudzi oczyma pęta - rzekł śmiejąc się.
Księżna odwróciła się i postrzegła dziewczę.
- Dowiedzcie się co za jedna - odpowiedziała - nie nałeży ona do
mojego dworu, w gościnie u mnie z matką i wujem, a spotkałam ich
właśnie, gdym tu w drogę jechała.
Jagiełło przysłuchiwał się ciekawie, patrzył i spluw’ał, coś szepcząc.
- Dziwnie piękna — ciągnęła dalej księżna — a co więcej, dziwnie
śmiała, wesoła i mądra, więcej niż na dziewkę przystało. Od wczoraj
mi cały mój dwór zbałamuciła. ”90
Szanowni Czytelnicy pewnie sami dostrzegli, że proza to próby nie
najwyższej, monotonna i opisowa bardziej niż obrazowa. I wcześniej,
i później - w trakcie uczty. Dopiero, gdy odjeżdżał król pojawiła się
ponownie Ofka Noskówna, czyli znana nam dziewczyna świeżo mianowana
wiedźmą, w scenie iście prefeminstycznej:
„Księżnej Aleksandrze, nie mniej poruszonej, łzy płynęły z oczów,
schyliła się do ręki brata, który ją ściskać począł milczący. Wszystek
dwór księżnej wysypał się z namiotów i obozowiska patrzeć na rozstanie
i odjazd dworu.
W gromadce kobiet stała Ofka z oczyma jakby rozognionymi, którymi
rzucała po wszystkich, drżała z jakiejś niecierpliwości.
- Co ci, szalona dziewczyno? — szepnęła matka, czując jej poruszenia.
- Co mi jest? — na ucho poczęła mówić Ojka. — Oto bym z nimi na
koń wsiadła. Dałabym rok życia, dałabym dwa, żebym mogła pojechać
w’ tym orszaku.
- Milczałabyś, nieszczęśliwca - odezwała się niespokojna, aby kto
nie usłyszał - co ci się po głowie roi?
- Siedzieć za piecem i nie widzieć, co tam będzie? A, to nie do
wytrzymania! — powtarzała tupiąc nogami Ojka. ”91
93