Radon w Środowisku - Instytut Fizyki JÄ drowej PAN

„Radon w Środowisku”, Kraków 2005
Po wytrawieniu detektorów (6,25 M NaOH, T = 348±0,5K, t = 6 godz.), zliczano
ślady (defekty powstałe pod wpływem uderzenia cząstek α w powierzchnię detektora) przy
użyciu mikroskopu NIKON Eclipse E-400 z komputerowo sterowanym automatycznym
stolikiem i cyfrową kamerą video, z której obraz analizowano za pomocą oprogramowania
LUCIA (ver. 4.61, Laboratory Imaging, Czechy).
W wyżej opisanych stężeniach 222 Rn eksponowano po trzy detektory, natomiast
zliczeń śladów dokonano z trzech losowo wybranych powierzchni o wymiarach 49 mm 2
każda. Uzyskane wyniki ekspozycji w postaci liczby śladów dla poszczególnych detektorów
poddano obróbce statystycznej, a jej efekty przedstawiono w Tabeli 1.
Tabela 1. Wyniki zliczeń liczby śladów dla poszczególnych detektorów.
Ekspozycja
Wartość „teoretyczna” 1)
Liczba śladów
Średnia wartość rzeczywista Odchylenie standardowe
I 1716 1716 188
II 3432 (2 x 1716) 3468 780
III 5148 (3 x 1716) 5369 781
IV 6864 (4 x 1716) 6592 549
1) dla ekspozycji I równa średniej wartości rzeczywistej dla ekspozycji I, dla ekspozycji II –
IV – jej wielokrotność obliczona z zależności liniowej.
W pracy obliczono i zobrazowano na wykresach zależności liczby śladów na
jednostkę powierzchni detektora od uzyskanych stężeń radonu.
Przygotowane i testowane stanowisko kalibracyjne umożliwia kalibrację detektorów
śladowych przede wszystkim do ekspozycji w atmosferze budynków mieszkalnych. Wyniki
ekspozycji w wyższych stężeniach pozwalają również na obliczanie stężenia radonu w innych
„mediach”, m. in. w powietrzu glebowym. Jednocześnie możliwe jest automatyczne zliczanie
śladów i przeliczanie ich gęstości powierzchniowej na stężenie 222 Rn w miejscu ekspozycji.
Ze względu na wykorzystanie komory kalibracyjnej o niewielkiej objętości nie jest możliwa
kalibracja detektorów adsorbujących radon, m.in. „detektorów węglowych” (np. PicoRad).
17