Puls UM

OPOWIADANIE
Gazeta Studentów
12
Katechizm na dzień powszedni
część IV
Bywa, że życie kurczy się do „tu i teraz”. Można je zamknąć w dłoni i nie wyczuje się nic wewnątrz niej. Zawęża się do
starcia kurzu z meblościanki czy zapalenia świateł, gdy już zmierzcha. Zamykanie się na przyszłość i przeszłość nie pomaga
w rozwiązaniu problemów i Robert dobrze o tym wiedział. Dlatego, słysząc prośbę o przyniesienie do szpitala starego,
zielonego pudełka, ucieszył się i zawiózł je żonie z samego rana.
Spoczywało na dnie ostatniej szuflady, leżało między apaszkami, których nigdy nie nosiła i bibelotami z jej rodzinnego
domu. Kilka spatynowanych sztućców, miniaturowy koń na biegunach, metalowa zapalniczka, ozdobny pierścień do serwetek,
wysadzany cyrkoniami klips, plastikowy pierścionek i mnóstwo innych drobiazgów, których, jak wiedział, nigdy nie
oglądała, odkąd wrzuciła je do tej szuflady. Umyślnie wybrała tę leżącą najniżej, by mieć je przy sobie, jednocześnie będąc
pewną, że przypadkiem się na nie nie natknie, szukając czegoś w toaletce. Dzieci uwielbiały tę szufladę. Czasem pod nieobecność
matki zakradały się do pokoju i przerzucały poplamione poranną kawą serwetki i klamry do włosów. To była doskonała
zabawa. Nie dość, że mogły obracać w dłoniach przedmioty, które na co dzień były im niedostępne, to jeszcze fakt,
że robią to w tajemnicy przed rodzicami, dostarczał dzieciom dodatkowej radości. W tej chwili jednak Robert nie miał czasu
na rozmyślania o dziecięcych zabawach w ściganych poszukiwaczy skarbów. Miał ledwie godzinę przed pracą, by zawieźć
pudełko żonie i zabrać dzieci do przedszkola. Miłosz, od kiedy otworzył oczy, był wyjątkowo marudny, co udzielało się
i Julce, i Robertowi, tak więc kiedy dotarł do szpitala, miał już nerwy w strzępach i podświadomie cieszył się, że zaraz usiądzie
za biurkiem i jedyne, co będzie mu towarzyszyć, to szelest papieru i bojaźliwe pukanie do drzwi interesantów. I właśnie
z tą paradoksalną myślą odwiedził Kobietę, rzucił jej na nocny stolik numer magazynu kulturalnego, kiedy przebudziła się
na dźwięk jego kroków. Rzuciła mu pytające spojrzenie, a on, bez słowa, wyciągnął z nesesera pudełko. Uśmiechnęła się
delikatnie i wyciągnęła po nie obie ręce. Robert chciał z tym zaczekać. Wiedział, że z momentem wręczenia jej pakunku,
on przestanie dla niej istnieć, nie będzie już męża, dzieci, wenflonu w ręce, a powieki przestaną nieznośnie ciążyć. Znajdzie
się znowu na skalistym wybrzeżu, wiatr wpełznie między kosmyki jej włosów, a w ustach, prócz jodu, będzie czuła jeszcze
wspomnienia, słone zupełnie jak łzy, które za nimi wylała. Dlatego wycofał się z sali, zostawiając żonę sam na sam z lekką
zawartością pudełka.
Kobieta nie otworzyła go. Przesunęła dłonią po wciąż intensywnie zielonej tekturze i zastygła w bezruchu, nieświadomie
przyciskając palce do papieru. Nie śmiała go otworzyć po tylu latach. Prawie zapomniała, co jest w środku, a przecież
było to najcenniejsze, co miała Stamtąd, z okresu, kiedy lepiła w mokrym piasku latarnię morską krzywą jak wieża w Pizie,
kiedy biegła z każdą muszelką do rodziców, kiedy razem z bratem znosili mamie kwiaty na wianki i do wazonu i gonili się
po wielkim piętrowym domu. Kobieta zorientowała się, że nie jest w pokoju sama i rzuciła okiem na drzwi. Oczywiście
Robert zostawił je otwarte na oścież, chcąc jak najszybciej uciec do pracy od gromadzących się w pokoju wspomnień.
W progu stał lekarz. Puknął we framugę knykciami, uśmiechając się do niej. Kobieta odłożyła w pośpiechu pudełko na
stolik i zaprosiła go gestem do środka.
– Lepiej? – Zerknął na nią przeglądając papiery.
– Tak, dziękuję. To zgoda? – Spytała, kiedy podał jej dokument. Skinął głową, a Kobieta podpisała go bez słowa i oparła
się z powrotem o poduszki. – Kiedy?
– Dziś wieczorem. Teraz, kiedy już diagnoza została postawiona, nie ma sensu czekać – z każdym dniem guz się powiększa.
Wolno, ale wciąż rośnie. – Mrugnął do niej, składając teczkę. Kobiecie przebiegło przez myśl, że gdyby nie podchodził
do pacjentów w tak dziwny sposób, czyniąc z choroby okazji do płatnego urlopu, szybko straciłby siły… nie, nie siły, wiarę,
chęci do pomocy. Dlatego, choć to mrugnięcie wyjątkowo jej nie pasowało do słów, które wypowiedział, uśmiechnęła się
do lekarza i po krótkiej wymianie uprzejmości została sama w sali. Siegnęła powtórnie po pudełko. Tym razem, niewiele się
namyślając, otworzyła wieczko i wyjęła zawiniątko, które znajdowało się wewnątrz. W kawałek płótna owinięta była bransoletka.
Nic wyjątkowo pięknego, zwykły sznurek spleciony w cienki warkocz. Był w kilku miejscach porozdzielany na
kilka drobniejszych pasemek, na które nanizane były kawałki nieoszlifowanego bursztynu. Bransoletka nie posiadała zapięcia.
Aby utrzymała się na ręce, należało obwiązać kilkakrotnie sznurek wokół dłoni. Kobieta nałożyła ją na dłoń nie wiążąc
jej. Poczuła na skórze szorstkość bransoletki. Z warkoczyka wystawały nitki sznurka, które kłuły i drapały skórę. Kobiecie