Puls UM

Puls UM 

Drodzy Czytelnicy! 

Wstępniak, to artykuł 

pisany na końcu. Kiedy 

wszystko zapięte jest na 

ostatni guzik, siadam sobie 

wygodnie w fotelu i próbuję 

w kilku zdaniach podsumować 

numer. Dziś nie jest wygodnie…. 

Gniecie mnie brak 

weny! Bo o czym pisać, gdy 

jest już po świętach, a pusta 

kartka od 20 minut nie chce się zapełnić!? 

Właściwie, powinnam Was zachęcić do lektury kolejnego 

numeru naszej Gazety, ale chyba stałych (i wiernych) 

Czytelników nie trzeba namawiać, prawda? Mimo 

to szczególnie polecam artykuł z cyklu dotyczącego żywności 

modyfikowanej genetycznie (tym razem przegląd 

wielkanocnego koszyczka). Nawiązując do świątecznego 

jedzenia, nietrudno pomyśleć o obżarstwie i o innych 

niekorzystnych dla organizmu postawach – tutaj odsyłam 

Was do materiału, który nawiązuje do rozpoczynającego 

się roku działań poświęconych zdrowiu. 

Natomiast jeśli porusza Was widok budzącej się wiosny 

na okładce obok i nie możecie już usiedzieć w domu 

(szczególnie nad książkami), to wybierzcie się na długi 

spacer (nie zapominając oczywiście o zabraniu ze sobą 

najnowszego Pulsu). 

Miłej lektury w tak pięknych okolicznościach przyrody 

:) 

Ewa Kubacka 

Spis treści 

SPIS TREŚCI 

Mikroskop........................................................................4 

– Eksperymentalny lek działający tylko w hipotermii 

– Choroba drobnych naczyń u podłoża lakunarnego 

zawału mózgu? 

– Odwracalny etap powstawania raka płuca 

Wariograf.........................................................................5 

– ks. Tomasz Kalisz Sac 

Komisja Wyższego Szkolnictwa Medycznego...............6 

Zbrodnicza medycyna.....................................................7 

Tournée pomorskie..........................................................8 

Katechizm na dzień powszedni – część IV..................12 

Z repertuaru Filharmonii Poznańskiej.......................14 

– Wygraj bilety! 

Sztuka zakładowa..........................................................16 

The Medical Inquirer....................................................17 

O jajku, które nie było pisanką....................................21 

Światowy Dzień Zdrowia 2010.....................................24 

Sport to zdrowie.............................................................26 

Kącik filmowy................................................................28 

– Amerykańscy saperzy na misji w Iraku 

Farmaceuci tylko do „okienka”...................................29 

Poezja.............................................................................30 

Akademickie Stowarzyszenie Medycyny Ratunkowej..31 

Zgadnij, kto to?.............................................................31 

Krzyżówka.....................................................................32 

Nagrodzeni.....................................................................33 

Humor............................................................................34 

“Puls UM” Gazeta Studentów Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu 

Redaktor Naczelna: 

Ewa Kubacka (e.kubacka@pulsum.pl) 

Z-ca Redaktor Naczelnej: 

Maciej Tomczak (m.tomczak@pulsum.pl) 

Sekretarz: 

Beata Leszczak (b.leszczak@pulsum.pl) 

Redaktor Techniczny: 

Dawid Brudnicki (d.brudnicki@pulsum.pl) 

Grafik: Michał Maliński (m.malinski@pulsum.pl) 

Rysunki: Agnieszka Gut 

Kolegium Redakcyjne: Marta Kamińska, Agnieszka 

Leszczyńska, Anika Mielewczyk, Marta Mozol, Patryk 

Nowak, Katarzyna Paczkowska, Marta Ptaszyk, Marcin 

Sokołowski 

Współpracownicy: Anna Czerwińska, Maja Miłkowska, Jan 

Nowak, Piotr Skrobich 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, pok. 3 (obok administracji), 60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35, 

www.pulsum.pl; e-mail: pulsum@ump.edu.pl, 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres teksty@pulsum.pl. Nadesłanych tekstów nie zwracamy. 

Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany ich tytułów. 

Druk: Wydawnictwo Uczelniane Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, nakład 4000 egz. Numer zamknięto 9.04.2010 

Projekt okładek: M. Maliński, M. Sokołowski Skład: D. Brudnicki, P. Nowak 

3

MIKROSKOP 

Gazeta Studentów 

MIKROSKOP 

czyli porcja interesujących 

nowinek ze świata nauki 

specjalnie dla Was!!! 

Eksperymentalny lek działający tylko w hipotermii 

Hipotermia terapeutyczna polega na wykorzystaniu obniżenia temperatury ciała pacjenta dla zmniejszenia zużycia 

tlenu przez tkanki, skutkując ich ochroną w warunkach niedokrwienia. Znajduje ona zastosowanie w leczeniu chorych po 

nagłym zatrzymaniu krążenia, jak i podczas wykonywania procedur kardiochirurgicznych. Jej wykorzystanie wiąże się 

jednak ze zwiększonym ryzykiem zakrzepicy żył głębokich. Dlatego pacjentom wprowadzanym w stan hipotermii podawane 

są leki obniżające krzepliwość krwi, których działanie jest długotrwałe i już po podwyższeniu temperatury ciała 

może dawać efekty niepożądane, takie jak zwiększone krwawienie pooperacyjne. Żeby rozwiązać ten problem, opracowane 

zostało nowe białko, utrudniające łączenie się płytek krwi w temperaturze 22°C, ale pozostające nieaktywnym 

przy 37°C. W jego skład wchodzą przeciwciało skierowane przeciw receptorowi znajdującemu się na powierzchni płytek 

oraz element białkowy zmieniający kształt w zależności od temperatury, podobny do naturalnie występującej elastyny. 

Chociaż nie została jeszcze określona efektywność nowego białka w wykorzystywanej w praktyce temperaturze 32°C, 

już teraz stanowi ono interesujący przykład możliwości wykorzystania technik rekombinacji DNA. 

(American Heart Association, 9. kwietnia 2010) 

Choroba drobnych naczyń u podłoża lakunarnego zawału mózgu? 

Lakunarne zawały mózgu (LACI) stanowią jedną czwartą wszystkich udarów niedokrwiennych mózgu. W LACI 

niedokrwienie wynika z niedrożności tętnic przeszywających, drobnych naczyń wnikających w głąb mózgu. Powstałe 

ogniska niedokrwienia, średnicy mniejszej niż 15 mm, najczęściej powodują niedowład połowiczy. By zweryfikować 

hipotezę o roli choroby małych naczyń mózgu w patogenezie LACI, przeprowadzono badania siatkówki oka u 86 pacjentów 

z LACI i 80 pacjentów z udarem mózgu obejmującym fragment jego kory. Zdjęcia obrazujące sieć naczyń siatkówki 

zostały poddane analizie komputerowej, aby określić stopień złożoności struktury ich rozgałęzień (wymiar fraktalny). 

Jak zaobserowano, u pacjentów z LACI naczynia siatkówki tworzyły mniej skomplikowane rozgałęzienia. Będąca przedmiotem 

badania siatkówka jest częścią ośrodkowego układu nerwowego, a stan jej naczyń może odzwierciedlać stan 

małych naczyń mózgu. Dlatego autorzy sugerują, że u podłoża LACI leży szczególna patologia małych naczyń mózgu. 

Odwracalny etap powstawania raka płuca 

(Neurology, 6. kwietnia 2010) 

Mimo, że rak płuca jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym na świecie (WHO 2006), trudne do określenia 

pozostaje, którzy palacze są najbardziej zagrożeni kancerogenezą. Przedstawione odkrycie wskazuje, że wczesnym 

etapem nowotworzenia, zaznaczonym nawet w cytologicznie prawidłowych komórkach nabłonka oskrzeli palaczy, jest 

wzmocnienie aktywności szlaku kinazy fosfatydyloinozytolu PI3K. Zastosowanie u palaczy ze zmianami dysplastycznymi 

substancji blokującej szlak PI3K in vitro, myo-inozytolu, prowadzi do zmniejszenia obszaru dysplazji i obniżenia 

aktywności szlaku. Istnienie odwracalnego etapu powstawania raka płuca może stać się podstawą dla wprowadzenia 

bardziej zindywidualizowanej oceny jego ryzyka oraz chemioprewencji. 

4 

(Science Translational Medicine, 7. kwietnia 2010) 

Opracował: Jan Nowak


WARIOGRAF 

Imię i nazwisko: 

ks. TOMASZ KALISZ SAC 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: 

mgr n. hum. (teologia biblĳna) 

duszpasterz akademicki Uniwersytetu Medycznego, 

parafia Księży Pallotynów 

Staż na Uczelni: 4 lata 

1. Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: szalony, 

uśmiechnięty, uparty. 

2. Jestem mistrzem w: nigdy jakoś o sobie nie myślałem 

w ten sposób :-) 

3. Mam słabość do: dobrego, zimnego piwa. 

4. Nie potrafię: wielu rzeczy, np. znaleźć czasu (może 

ktoś widział? poszukiwany „żywy lub martwy” ;)) 

5. Zawsze chciałem nauczyć się: skakać na spadochronie. 

6. Chciałbym jeszcze: live dream: wyprawa w Himalaje, 

zbieram kasę już 8 lat… 

7. Autorytetem jest dla mnie: Jezus z Nazaretu (ok. 5 

p.n.e. – 28 n.e.). 

8. Kiedy kłamię: no tego staram się nie robić – w końcu 

ksiądz nie powinien kłamać. 

9. Słowa, których nadużywam: „także tego” (z kabaretu 

pt. „Wizyta księdza”). 

10. Irytuje mnie: gdy ktoś nie ma argumentów, a upiera 

się, że ma rację. 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, 

kim jestem? jestem szczęśliwy jako ksiądz, a gdybym 

nim nie był, zapewne chciałbym być szczęśliwym mężem 

i ojcem. 

12. Studentom zazdroszczę: tak wielu możliwości poznawania 

świata i ludzi. 

13. Kiedy stoję w korku: rower omĳa korki :-) 

14. Zawsze mam przy sobie: różaniec. 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: o kurcze… 

tyle tego jest ;-) 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: góry, góry, a po 

trzecie… góry! 

17. Muzyka, przy której się bawię: latino, rock&roll. 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: praise (czyli 

„muzyka wielbiąca Boga”). 

19. Energii dodaje mi: cisza, słońce, przyroda, modlitwa, 

wysiłek fizyczny. 

20. Moja dobra rada dla studentów: bądź wdzięczny za 

to, co otrzymałeś, jest tego naprawdę dużo! 

5

INFORMACJE 


6 

Komisja Wyższego Szkolnictwa Medycznego 

Komisja Wyższego Szkolnictwa Medycznego przy Parlamencie Studentów Rzeczpospolitej Polskiej jest przedstawicielem wszystkich 

Uczelni Medycznych w kraju. Składa się z 22 reprezentantów. Powołana jednogłośnie przez Radę Studentów PSRP 12 grudnia 1997 

r. na spotkaniu w Cieszynie i na posiedzeniu 8 stycznia 1998 r. w Warszawie. 

Na Konferencji w Katowicach (październik 2009 r.) wybrano prezydium KWSM w składzie: 

»» Sebastian SIREK ŚUM – przewodniczący 

»» Katarzyna WAWRZYCKA CM UJ – wiceprzewodnicząca 

»» Michał CIĘCIEL AM Wrocław 

»» Łukasz KUCMAN UM Łódź 

»» Nicole SOCHACKI WU 

Przedstawiciele Uczelni Medycznych w Polsce podejmują szeroko zakrojoną dyskusję dotyczącą zmian planów i programów studiów 

na kierunkach medycznych. Komisja reprezentuje stanowisko studentów wobec administracji oraz organizacji społecznych. Jest 

to realizowane poprzez opiniowanie projektów aktów prawnych, jak również wyrażanie opinii środowiska studenckiego Uczelni Medycznych. 

Głównym zadaniem KWSM jest nie tylko podejmowanie inicjatywy w podwyższaniu standardów nauczania studentów, ale również 

dbałość o losy absolwentów kierunków medycznych. Ważnym aspektem działalności Komisji jest również rozwijanie współpracy 

między medycznymi ośrodkami akademickimi w kraju. 

W dniach 4-6 grudnia 2009 roku odbyła się Konferencja KWSM w Gdańsku. Przedstawicielami naszej Uczelni były: Weronika 

Pelczar (Przewodnicząca RUSS), Ludwika Nowak (Przewodnicząca Komisji Promocji RUSS) oraz Kinga Kwasiżur (Przedstawiciel do 

Spraw Sponsoringu). Główne tematy poruszane na zjeździe to: 

»» projekt reformy Szkolnictwa Medycznego, 

»» nieścisłości w interpretacji regulaminu sporządzania suplementu do dyplomów absolwentów kierunków medycznych, 

»» znikoma liczba miejsc szkoleniowych na rezydenturach (ogłoszona przez Ministerstwo Zdrowia dnia 5.11.2009 r.). 

W dniach 5-6 marca 2010 roku odbyła się kolejna konferencja KWSM, tym razem w Łodzi. Przedstawicielami naszej Uczelni były: 

Weronika Pelczar (Przewodniczącą RUSS), Ania Zajączkowska (Wiceprzewodnicząca RUSS) oraz Ludwika Nowak (Przewodnicząca 

Komisji Promocji RUSS). Główne tematy obrad: 

»» „Program studiów, a założenia Deklaracji Bolońskiej” – prof. dr hab. Adam Antczak 

»» „Proces Boloński – podstawowe kierunki przemian” – prof. dr hab. Józef Kobos 

»» „Rola samorządów studenckich w tworzeniu programów nauczania zgodnych z Deklaracją Bolońską” – Przemysław 

Rzodkiewicz – ekspert Boloński 

»» „Staż i co dalej?” 

W czasie trwania Konferencji KWSM w Łodzi zostało wystosowane pismo do Pani Minister Zdrowia Ewy Kopacz, ukazujące 

nasze zaniepokojenie, dotyczące zmniejszającej się ilości miejsc rezydenckich na kierunkach lekarskich. 

W dniach 16-18 kwietnia 2010 odbędzie się kolejna Konferencja KWSM w Warszawie. 

Tematy dyskusji: 

»» „Możliwość kontynuacji studiów z kierunku Ratownictwo Medyczne w ramach studiów magisterskich”. 

»» „MOSTum – stanowisko KWSM jako punkt obrad Konferencji Rektorów Akademickich Uczelni Medycznych na posiedzeniu, 

które odbędzie się w dniach 6-7.05” 

»» „Konferencja Prasowa KWSM w Katowicach – ‘Przyszłościowa służba zdrowia’ - ramowy program i przebieg Konferencji” 

»» „Stanowisko KWSM w sprawie wdrażania na Uczelniach Medycznych procesu Bolońskiego” 

»» „Płatne staże podyplomowe dla studentów Farmacji” 

Ludwika Nowak – Przewodnicząca Komisji Promocji RUSS


INFORMACJE 

Zbrodnicza medycyna. Eksperymenty medyczne 

w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. 

Dnia 18 marca 2010 roku w Centrum Stomatologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu odbył się kolejny otwarty 

wykład z cyklu spotkań organizowanych przez Studenckie Koło Naukowe Etyki i Bioetyki pod kierunkiem mgr Katarzyny 

B. Głodowskiej. 

Spotkanie uświetnił swoją obecnością po raz kolejny pan Jan Rychliński, były więzień obozu Mauthausen. 

Studentki III roku Pielęgniarstwa: Anna Bednarek, Kinga Błoszyk i Anna Buszka przedstawiły prezentację na temat 

zbrodniczej medycyny, eksperymentów żywieniowych, farmaceutycznych oraz wytrzymałościowych przeprowadzanych 

m.in. w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Celem spotkania było przestawienie okrucieństw tychże eksperymentów, 

stosowanych w czasach narodowego socjalizmu. 

W hitlerowskich obozach Auschwitz rozwinięta była zbrodnicza działalność niemieckich lekarzy, w znacznej części 

należących do SS. Traktując więźniów jako łatwo dostępny i tani materiał doświadczalny, prowadzili oni eksperymenty 

z zakresu medycyny, patologii i genetyki. Badania te wynikały i służyły ideologicznym celom nazistowskiej teorii rasizmu 

oraz sprzeniewierzały się zupełnie zasadom etyki lekarskiej, której podstawy są zawarte w przysiędze Hipokratesa. 

Doświadczenia farmakologiczne sprawdzały działanie nowych leków na organizm ludzki wykonywanych na zlecenie 

dużych koncernów m.in. IG Farben (m. in. firma Bayer). Medykamenty nie były testowane uprzednio na zwierzętach. 

Badania nad chorobami zakaźnymi miały na celu zaspokoić ambicje lekarzy SS. Zarażanie więźniów prowadziło bezpośrednio 

do ich wysokiej śmiertelności. Szpitale w wielu obozach koncentracyjnych stawały się miejscem zadawania 

cierpienia wyniszczonym i schorowanym więźniom. Przetrzymywani byli używani także do pracy niewolniczej dla niemieckich 

firm, takich jak zakłady lotnicze Heinkel w Oranienburgu, czy fabryki Siemens lub AEG w niedalekim Berlinie, 

które dzięki wojnie uzyskały milionowe zyski. 

Przedstawię poniżej przykład eksperymentu nad leczeniem duru plamistego. 

Dur plamisty jest chorobą zakaźną, przenoszoną przez wszy, charakteryzującą się wysoką śmiertelnością. Produkcja 

najskuteczniejszej, według niemieckich lekarzy, szczepionki, wynalezionej przez polskiego zoologa Rudolfa Weigla 

(szczepionka ta była produkowana z zainfekowanych wszy), przebiegała zbyt wolno jak na potrzeby wojska, ponadto 

była bardzo pracochłonna, toteż od 1941 roku zaczęto szukać innych rozwiązań. W związku z tym podjęto w Ravensbrück 

próby leczenia duru plamistego stosując lewatywy z moczu kobiet będących w ciąży. 

Przypuszczano, iż organizmy tych kobiet mogły produkować pewne ciała odpornościowe, które, wydalane z moczem, 

posiadały właściwości lecznicze duru plamistego. 

Doświadczenia wykonał dr Percival Treite na około trzydziestu więźniarkach. Nie zaobserwowano przy tym żadnej 

zmiany stanu zdrowia, więc badania te uznane zostały przez sąd za nieszkodliwe. 

W naszym zabieganym życiu nie zastanawiamy się nad wpływem czasów socjalizmu na współczesną medycynę. Czy 

biorąc do ręki pospolitą Aspirynę firmy Bayer uświadamiamy sobie, jakie losy spotkały naszych przodków? Myślę, że 

nie. A czy firmy, które się wzbogaciły podczas II wojny światowej, zapłaciły wystarczające kary? I czy pieniądze mogą 

popchnąć ludzkość do zadawania cierpienia innym? Czy bez minionych stuleci bylibyśmy tym, kim jesteśmy? 

Dziękujemy wszystkim za uczestnictwo na naszym wykładzie. 

Zachęcamy gorąco do zapoznania się z literaturą dotyczącą obozów koncentracyjnych. 

Zapraszamy na kolejne interesujące otwarte spotkania odbywające się w Centrum Stomatologii UMP o godzinie 

17:30 w sali wykładowej 205 (I piętro). Wykład dnia 20 maja 2010 roku zostanie poświęcony „żołnierzowi” Oświęcimia 

– Marii Stromberger. 

Anna Buszka, 

wiceprzewodnicząca Studenckiego Koła Naukowego Etyki i Bioetyki 

Zapraszamy na stronę internetową (zakładka Studenckie Koło Naukowe Etyki i Bioetyki) 

www.katedranaukspolecznych.ump.edu.pl 

7

CHÓR UM 


Tournée pomorskie 8-10.01.2010 

Koszalin-Białogard-Kołobrzeg-Sianów 

Od naszego wyjazdu do napisania tej relacji minęło już 

trochę czasu. A czas ma to do siebie, że pewne wspomnienia 

zaciera w naszej pamięci, a inne, zazwyczaj te najbardziej 

istotne i wyraziste, wręcz przeciwnie – uwypukla. Dlatego 

postanowiłam zabawić się w reportera i na jednej z prób zadawałam 

wszystkim chórzystom pytania o to, jakie jest ich 

pierwsze skojarzenie z naszym pomorskim tournée, co takiego 

najbardziej utkwiło im w meandrach hipokampa i co 

sprawiło, że tych kilka dni było tak bardzo wyjątkowych. Ku 

mojemu bezgranicznemu zdumieniu, prawie wszyscy bez namysłu 

odpowiadali „Zimno!”. Rzeczywiście, Maestro przestrzegał, 

że w kościołach, w których będziemy koncertować, 

może nie być najcieplej. Liczne warstwy koszulek, bluzek 

tudzież sweterków profilaktycznie skryte pod eleganckimi 

strojami nie na wiele się jednak zdały, a z naszych ust, 

oprócz melodii przepięknych kolęd i karnawałowych przebojów, 

wydobywały się obłoczki pary. Po każdym występie 

dosłownie nie mogliśmy zejść ze stanowiących scenę stopni 

prezbiterium, gdyż nasze nogi zdawały się być przymarznięte 

do kamiennej posadzki. Na szczęście był też inny powód, 

dla którego nie tak prędko opuszczaliśmy kościelną estradę. 

W każdym z miejsc, w którym dane nam było śpiewać, zostaliśmy 

bardzo ciepło przyjęci. Bisom i owacjom nie było 

końca. Serdeczność ludzi, którzy przyszli nas posłuchać, 

sprawiała, że prawie nie odczuwaliśmy zimna i z pasją wykonywaliśmy 

kolejne utwory. To dzięki widowni ten wyjazd 

nabierał szczególnego sensu, gdyż mogliśmy dzielić się z innymi 

tym, co nam samym daje na co dzień tak wiele radości. 

Gdy tylko każdy wyrzucił z siebie wspomnienie temperatur 

zdecydowanie dalekich od pokojowych, natychmiast 

napływały kolejne reminiscencje... Bilard, karaoke, 

sianowskie torty, Leśny nienasycony i graniczne parówki, 

czarujący Jakub B. i jego pokaz mody, zapierające dech 

w piersiach zimowe morze, bitwa na śnieżki, bowling… 

– Bratek ze Smokiem wprost prześcigali się w przywoływaniu 

wrażeń, których dostarczyło nam tournée. By wymienić 

je wszystkie, szczypta chronologii nie zawadzi… 

Z Poznania wyruszyliśmy wczesnym popołudniem 8. 

stycznia 2010. Jeśli ktokolwiek wchodził do autobusu z mocnym 

postanowieniem studiowania w czasie drogi fascynujących 

podręczników o niemniej fascynujących pasożytach 

(jak na przykład ja) bądź nadrobienia zaległości w spaniu 

(co jest zjawiskiem powszechnie występującym na naszym 

Uniwersytecie), to wnet pomysł swój zmuszony był zarzucić. 

Ledwo bowiem ujechaliśmy kilkanaście kilometrów, a już 

z tyłu ozwały się głosy wesołej kompanii. Po chwili cały autobus 

wypełnił się śpiewem i w ten oto sposób do Koszalina 

zrobiliśmy przegląd piosenki wszelakiej od repertuaru sakralnego 

po skoczne disco-polo. Uprzejmie informuję, że nieśmiertelnego 

„Mydełka Fa” naturalnie również nie zabrakło. 

Nocowaliśmy w bursie przy ul. Jana Pawła II w Koszalinie 

– rodzinnym mieście dwójki naszych chórzystów. 

Maciek nawet żartował sobie, że nasz chór, zjeździwszy 

najodleglejsze zakątki Europy, jego pierwsze 

tournée odbywa akurat w Koszalinie. Jest to szczególne 

miasto także dla naszego Maestro – Przewodniczącego 

Rady Artystycznej i Dyrektora Artystycznego koszalińskiego 

Światowego Festiwalu Chórów Polonijnych. 

Właściwie to słowo „nocowaliśmy” jest w tym miejscu 

daleko posuniętym eufemizmem. Nieopodal bursy mieści 

się bowiem Galeria „Emka”, toteż spora część ekipy nigdy 

by sobie nie darowała, gdyby nie ruszyła spróbować 

swych sił w bilardzie, kręglach, no i oczywiście karaoke. 

Pozostali toczyli do późnych godzin nocnych (albo jak 

kto woli wczesnych porannych) długie rozmowy o sprawach 

ważnych i tych zupełnie błahych. W pokoju numer 

312 było wyjątkowo wesoło. Mistrzowska parodia Tofika 

w wykonaniu Ani przebojem weszła do historii i na zawsze 

pozostanie w naszej wdzięcznej pamięci. (Z całym szacunkiem, 

ale kabaret „Ani Mru-Mru” może się schować). 

Następnego ranka udaliśmy się na śniadanie do koszalińskiego 

Centralnego Ośrodka Szkolenia Straży Granicznej. 

Stoły zastawione były wyjątkowo obficie. Na każdego 

przypadały po dwie parówki. Dla niektórych dziewczyn to 

było troszkę za wiele. Na szczęście do akcji wkroczył bezkonkurencyjny 

Leśny i w mig pochłonął wszystkie w zasięgu 

widelca. Potwierdził tym samym to, co wiemy już 

od dawna – apetytu Basów zaspokoić się po prostu nie da. 

Po śniadaniu wyruszyliśmy do Mielna. Widok przysypanej 

białym puchem plaży, smaganych lodowatym wiatrem fal 

i tulących się do siebie z zimna mew, robił oszałamiające wrażenie. 

Chciałoby się tak patrzeć i patrzeć w bezkresną dal bez 

końca, ale po kilku minutach szczękania zębami niestety musieliśmy 

skapitulować. Postanowiliśmy się ogrzać w równie 

przytulnej, co wykwintnej, restauracji „Meduza”. Nie minęła 

godzina i znów wszyscy byli gotowi stawić czoła mroźnej 

zimie. Oczywiście takie wojownicze nastawienie wnet musiało 

znaleźć ujście. Skończyło się na wiekopomnej bitwie 

na śnieżki. Soprany i Alty atakowały z flanki, Basy miotały 

kulami dalekiego zasięgu, a Tenory przyjęły strategię neutralnej 

Szwajcarii. Szczęśliwie obyło się bez ofiar, bo za niespeł- 

8


na kilka godzin miał się odbyć 

pierwszy z naszych koncertów. 

Wiadomo – wznosić się 

na wyżyny sztuki śpiewaczej 

z pustym i burczącym żołądkiem 

nie jest wcale łatwo. 

(Maslow i te sprawy). Dlatego 

jeszcze przed występem znaleźliśmy 

się w białogardzkiej 

„Pompei”, w której uraczono 

nas przepysznymi i ogromnymi 

pizzami we wszystkich 

możliwych kombinacjach, 

wariacjach i permutacjach 

smakowych. Morskie powietrze 

wydatnie zaostrzyło nasze 

apetyty – do tego stopnia, 

że niektórzy jedynie żelazną 

siłą woli pokonali kilkanaście metrów dzielących pizzerię 

od naszego chóralnego autokaru. Ten z kolei był w doskonałej 

formie – szybko i sprawnie zawiózł nas do kościoła 

pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Białogardzie. 

Po profesjonalnym rozśpiewaniu punktualnie o 17.00 

rozpoczęliśmy koncert. A prawdziwy występ zawsze wymaga 

odpowiedniej oprawy. Naszym konferansjerem został 

Kacper Judka, który sprawdził się w tej roli znakomicie. 

Maestro uznał nawet, że jeśli będzie równie dobrym chirurgiem, 

to społeczeństwo może spać spokojnie. Jak zwykle 

niezastąpiony mgr Maciej Grosz zadbał natomiast o stosowny 

akompaniament do większości utworów. W naszym repertuarze 

znalazły się przecudnej urody kolędy (tak podoba 

mi się to określenie, że po prostu nie mogę się powstrzymać 

i muszę zacytować w tym miejscu Kacpra) – polskie oraz 

zagraniczne, ludowe pieśni oraz wyrafinowana i nieco egzotyczna 

mieszanka rozrywkowych standardów. Chór z pewną 

taką… niecierpliwością oczekiwał na nasz popisowy numer, 

jakim bez wątpienia jest kolumbijskie, niezwykle rytmiczne 

„Bullerengue”. Była to bowiem jedyna okazja, aby, zachowując 

odpowiednią dozę artyzmu, wprawić w ruch skostniałe 

z zimna kończyny. Wśród publiczności wyjątkowym 

uznaniem cieszyła się przejmująca pieśń „Uwoz mamo 

roz” oraz utrzymana w zdecydowanie odmiennej stylistyce 

„Talijanska Salata”, której tekst oparty jest na muzycznej 

terminologii. Jako soliści wystąpili asystenci dyrygenta. 

Mgr Paweł Łuczak oszałamiał wszystkich pojemnością 

swoich płuc (jestem przekonana, że gdyby tylko 

zechciał, to spokojnie mógłby pobić rekord Guinnessa). 

Lekarz medycyny z licencją na dyrygowanie Justyna Chełmińska 

czarowała delikatnym sopranem, a wszechstronny 


mgr Maciej Grosz robił istną furorę, gdy znienacka wyskakiwał 

zza węgła wyśpiewując swoją arię di bravura. 

Studentki dyrygentury chóralnej – Ola Pałka, Ewa Grela 

oraz wspomniana już Justyna Chełmińska miały niepowtarzalną 

okazję, aby podczas przedstawienia zdobyć kolejne zawodowe 

szlify. Ku uciesze Maestro, z ogromną charyzmą i pasją 

kierowały chórem nadając „Dzisiaj w Betlejem”, „Pójdźmy 

wszyscy do stajenki” oraz „Adeste Fideles” własne interpretacje. 

Po udanym koncercie w Białogardzie ruszyliśmy w stronę 

Kołobrzegu. Po drodze swoje 5 minut chwały przeżywał termos, 

który jednogłośnie został okrzyknięty gadżetem tournée. 

Doprawdy nic tak nie przywracało termicznej homeostazy jak 

gorąca herbatka. Ledwo żeśmy zdążyli odtajać, a już czekało 

nas kolejne wyzwanie – koncert w przepięknej kołobrzeskiej 

bazylice wzniesionej w gotyckim stylu. Występ udał nam się 

znakomicie, czemu dał wyraz ksiądz proboszcz, częstując nas 

smakowitymi batonikami. Nie bez powodu były to „Pawełki”, 

albowiem właśnie w ten ujmujący sposób został uhonorowany 

Paweł Mielcarek – organizator naszego tournée, któremu 

niniejszym należą się gromkie brawa i wyrazy uznania. 

Po dniu tak pełnym wrażeń wróciliśmy do naszej bursy. 

I znów żal nam było tracić noc na coś tak trywialnego 

jak sen. Klimatycznym spotkaniom, ożywionym rozmowom, 

jak i śpiewom przy akompaniamencie gitary, kres 

położył dopiero blady świt. Tego wieczoru niekwestionowaną 

gwiazdą został Kuba, który z kawałkiem zimnej pizzy 

w ręce zadawał szyku w swoich stylowych pantalonach. 

A jak mistrzowsko zestawił je z elegancką muchą i przeciwsłonecznymi 

okularami… Proszę Państwa, żadne słowa 

nie są w stanie tego opisać. Tu po prostu musi być zdjęcie! 

9


Niedzielne śniadanie o 8:00 rano dla większości zakrawało 

na dobry żart. Nikomu nie było jednak do śmiechu, kiedy 

okazało się, że jednak trzeba się przemóc i otworzyć jedno oko, 

potem drugie, następnie odszukać prawą nogą podłogi i finalnie 

zwlec się z łóżka. Summa summarum okazaliśmy się wyjątkowo 

zorganizowaną ekipą i w prawie pełnym składzie dotarliśmy 

do stołówki na czas. Tego dnia do Centralnego Ośrodka 

Szkolenia Straży Granicznej zawitaliśmy jeszcze na obiad, 

a paniom kucharkom podziękowaliśmy jak tylko umieliśmy 

najpiękniej – oczywiście głośno odśpiewując „Bullerengue”. 

Dopiero o 13:00 miała się odbyć Msza Św. w koszalińskiej 

katedrze, dlatego te kilka godzin, które zostały 

nam do występu, wszyscy przeznaczyliśmy na dosypianie. 

Zaryzykuję stwierdzenie, że zregenerowani i w pełni 

sił najpierw ubogaciliśmy naszym śpiewem liturgię, 

a następnie daliśmy kolejny dobry koncert w całości 

nagrywany przez Telewizję Kablową „Koszalin MAX” 

oraz Radio „VOX”. Tym razem Maestro wprowadził 

choreografię. Żłóbek umiejscowiony centralnie przed ołtarzem 

był wyjątkowo piękny, dlatego śpiewając kolędy 

rozsuwaliśmy się w kierunku naw tak, aby nie zasłaniać 

go publiczności. Wyjątkowo uroczysta atmosfera stworzona 

tym samym przez Maestro udzieliła się wszystkim 

zgromadzonym, a my śpiewaliśmy jak natchnieni. 

Najbardziej w serca zapadł nam jednak występ w Sianowie 

– małym miasteczku, do którego przybyliśmy późnym 

wieczorem. Szachulcowy kościółek, oprószony świeżo spadłym 

śniegiem, z kolorowymi witrażami, przez które łagodnie 

sączyło się na zewnątrz światło, zdawał się być wyjęty 

z innego, lepszego świata. Byliśmy zachwyceni – nie tylko 

idyllicznym urokiem okolicy, ale także prawdziwie ciepłym 

przyjęciem. Okazało się, że specjalnie dla nas włączono 


dmuchawy, które ogrzały wnętrze. W takich okolicznościach 

śpiewało się znakomicie. Ponieważ kościółek był malutki, 

pomiędzy nami a naszymi słuchaczami nie było dystansu, 

który towarzyszył ogromnym bazylikom. Nasz koncert przerodził 

się w prawdziwe kolędowanie. Na zakończenie wszyscy 

razem z mocą zaśpiewaliśmy „Bóg się rodzi”. To właśnie 

dla takich chwil jak tamta warto było spakować walizkę i wyruszyć 

w wielokilometrową podróż. Po występie czekała nas 

jeszcze jedna niespodzianka. Rodzina Pawła przygotowała 

dla nas, jak to Paweł ładnie określił, mały słodki poczęstunek. 

Owszem, był słodki, ale z całą pewnością nie mały. Okrzyki 

euforii i kulinarnej ekstazy były w pełni uzasadnione. 

Niestety tym miłym akcentem zmuszeni byliśmy zakończyć 

nasze tournée po Pomorzu. Zmęczeni, ale szczęśliwi, 

wracaliśmy do Poznania, umilając sobie podróż zaskakującymi 

zagadkami, grami i żartami, które wraz ze zbliżaniem się 

do celu traciły na lotności, a zdecydowanie zyskiwały na kalibrze. 

W końcu grubo po północy zajechaliśmy pod Collegium 

Anatomicum – calutkie skryte pod białym puchem jawiło się 

niczym posiadłość z wysokogórskiego kurortu. Nasze miasto 

„know-how” przywitało nas także niewyobrażalnie zasypanymi 

ulicami. Patrząc na arktyczny krajobraz wszyscyśmy tylko 

podziwiali w duchu umiejętności pana kierowcy, który dowiózł 

nas nie tylko sprawnie, ale przede wszystkim bezpiecznie. 

Od naszego wyjazdu minęło kilka miesięcy, a ja 

wciąż uśmiecham się na wspomnienie tamtych dni. Bo 

tak naprawdę nieważne, dokąd się jedzie, czasem nawet 

nieważne po co. Ważne natomiast z kim. A ten chór 

tworzą fantastyczni, wrażliwi ludzie, których łączy nie tylko 

piękna muzyczna pasja, ale też prawdziwa przyjaźń. 

Daria Adamczak 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 8 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany 

seans. Bilety można wykorzystać do końca czerwca 2010. Aby otrzymać wejściówki, należy poprawnie 

rozwiązać poniższą krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: m.kaminska@pulsum.pl do 15 

maja 2010 roku w tytule maila wpisując „KONKURS FILMOWY”. 

Poziomo 

– film animowany „Wpuszczony w …” albo 

film Wajdy nagrodzony Srebrną Palmą w 

Cannes 

– „… Nilu” z Michaelem Douglasem 

– prześladują Alana Harpera z serialu 

„Dwóch i pół” („Two and a Half Men”) 

Pionowo 

– film o urokach rodzicielstwa 

z Lindą 

– „… Hall” w reżyserii Woody 

Allena 

– duży w kinie mały w domu 

– Audrey Tautou jako chorobliwie 

nieśmiała dziewczyna 

5 

6 3 

1 4 

2 

1 2 3 4 5 6 

10

OPOWIADANIE 


12 

Katechizm na dzień powszedni 

część IV 

Bywa, że życie kurczy się do „tu i teraz”. Można je zamknąć w dłoni i nie wyczuje się nic wewnątrz niej. Zawęża się do 

starcia kurzu z meblościanki czy zapalenia świateł, gdy już zmierzcha. Zamykanie się na przyszłość i przeszłość nie pomaga 

w rozwiązaniu problemów i Robert dobrze o tym wiedział. Dlatego, słysząc prośbę o przyniesienie do szpitala starego, 

zielonego pudełka, ucieszył się i zawiózł je żonie z samego rana. 

Spoczywało na dnie ostatniej szuflady, leżało między apaszkami, których nigdy nie nosiła i bibelotami z jej rodzinnego 

domu. Kilka spatynowanych sztućców, miniaturowy koń na biegunach, metalowa zapalniczka, ozdobny pierścień do serwetek, 

wysadzany cyrkoniami klips, plastikowy pierścionek i mnóstwo innych drobiazgów, których, jak wiedział, nigdy nie 

oglądała, odkąd wrzuciła je do tej szuflady. Umyślnie wybrała tę leżącą najniżej, by mieć je przy sobie, jednocześnie będąc 

pewną, że przypadkiem się na nie nie natknie, szukając czegoś w toaletce. Dzieci uwielbiały tę szufladę. Czasem pod nieobecność 

matki zakradały się do pokoju i przerzucały poplamione poranną kawą serwetki i klamry do włosów. To była doskonała 

zabawa. Nie dość, że mogły obracać w dłoniach przedmioty, które na co dzień były im niedostępne, to jeszcze fakt, 

że robią to w tajemnicy przed rodzicami, dostarczał dzieciom dodatkowej radości. W tej chwili jednak Robert nie miał czasu 

na rozmyślania o dziecięcych zabawach w ściganych poszukiwaczy skarbów. Miał ledwie godzinę przed pracą, by zawieźć 

pudełko żonie i zabrać dzieci do przedszkola. Miłosz, od kiedy otworzył oczy, był wyjątkowo marudny, co udzielało się 

i Julce, i Robertowi, tak więc kiedy dotarł do szpitala, miał już nerwy w strzępach i podświadomie cieszył się, że zaraz usiądzie 

za biurkiem i jedyne, co będzie mu towarzyszyć, to szelest papieru i bojaźliwe pukanie do drzwi interesantów. I właśnie 

z tą paradoksalną myślą odwiedził Kobietę, rzucił jej na nocny stolik numer magazynu kulturalnego, kiedy przebudziła się 

na dźwięk jego kroków. Rzuciła mu pytające spojrzenie, a on, bez słowa, wyciągnął z nesesera pudełko. Uśmiechnęła się 

delikatnie i wyciągnęła po nie obie ręce. Robert chciał z tym zaczekać. Wiedział, że z momentem wręczenia jej pakunku, 

on przestanie dla niej istnieć, nie będzie już męża, dzieci, wenflonu w ręce, a powieki przestaną nieznośnie ciążyć. Znajdzie 

się znowu na skalistym wybrzeżu, wiatr wpełznie między kosmyki jej włosów, a w ustach, prócz jodu, będzie czuła jeszcze 

wspomnienia, słone zupełnie jak łzy, które za nimi wylała. Dlatego wycofał się z sali, zostawiając żonę sam na sam z lekką 

zawartością pudełka. 

Kobieta nie otworzyła go. Przesunęła dłonią po wciąż intensywnie zielonej tekturze i zastygła w bezruchu, nieświadomie 

przyciskając palce do papieru. Nie śmiała go otworzyć po tylu latach. Prawie zapomniała, co jest w środku, a przecież 

było to najcenniejsze, co miała Stamtąd, z okresu, kiedy lepiła w mokrym piasku latarnię morską krzywą jak wieża w Pizie, 

kiedy biegła z każdą muszelką do rodziców, kiedy razem z bratem znosili mamie kwiaty na wianki i do wazonu i gonili się 

po wielkim piętrowym domu. Kobieta zorientowała się, że nie jest w pokoju sama i rzuciła okiem na drzwi. Oczywiście 

Robert zostawił je otwarte na oścież, chcąc jak najszybciej uciec do pracy od gromadzących się w pokoju wspomnień. 

W progu stał lekarz. Puknął we framugę knykciami, uśmiechając się do niej. Kobieta odłożyła w pośpiechu pudełko na 

stolik i zaprosiła go gestem do środka. 

– Lepiej? – Zerknął na nią przeglądając papiery. 

– Tak, dziękuję. To zgoda? – Spytała, kiedy podał jej dokument. Skinął głową, a Kobieta podpisała go bez słowa i oparła 

się z powrotem o poduszki. – Kiedy? 

– Dziś wieczorem. Teraz, kiedy już diagnoza została postawiona, nie ma sensu czekać – z każdym dniem guz się powiększa. 

Wolno, ale wciąż rośnie. – Mrugnął do niej, składając teczkę. Kobiecie przebiegło przez myśl, że gdyby nie podchodził 

do pacjentów w tak dziwny sposób, czyniąc z choroby okazji do płatnego urlopu, szybko straciłby siły… nie, nie siły, wiarę, 

chęci do pomocy. Dlatego, choć to mrugnięcie wyjątkowo jej nie pasowało do słów, które wypowiedział, uśmiechnęła się 

do lekarza i po krótkiej wymianie uprzejmości została sama w sali. Siegnęła powtórnie po pudełko. Tym razem, niewiele się 

namyślając, otworzyła wieczko i wyjęła zawiniątko, które znajdowało się wewnątrz. W kawałek płótna owinięta była bransoletka. 

Nic wyjątkowo pięknego, zwykły sznurek spleciony w cienki warkocz. Był w kilku miejscach porozdzielany na 

kilka drobniejszych pasemek, na które nanizane były kawałki nieoszlifowanego bursztynu. Bransoletka nie posiadała zapięcia. 

Aby utrzymała się na ręce, należało obwiązać kilkakrotnie sznurek wokół dłoni. Kobieta nałożyła ją na dłoń nie wiążąc 

jej. Poczuła na skórze szorstkość bransoletki. Z warkoczyka wystawały nitki sznurka, które kłuły i drapały skórę. Kobiecie


OPOWIADANIE 

nigdy to nie przeszkadzało dlatego, 

że nie pozwalało zapomnieć brata. 

Roztkliwiały ją te zaczerwienienia, 

które pozostawiał sznurek. Czyż nie 

wyglądały tak samo jak niegdyś, po 

szamotaninie na plaży, gdy w końcu 

brat, trzymając ją mocno za nadgarstki, 

dokładnie w tych samych miejscach, 

powalał ją na piasek i tarzał 

w nim jej włosy? A potem, w ramach 

kary, wyciągał drobne ziarenka z jej 

długich włosów? Jakże się śmiali! 

Mama miała niepewną minę, a tata 

cieszył się, widząc ich w takich nastrojach. 

Gdy rozmawiali o incydencie 

w kuchni, brat zwykle zostawiał 

ją na chwilę samą w łazience, by 

podsłuchać, co mówią. Zwykle kończyli 

słowami: „Taka zabawa, skoro 

czerpią z tego radość… Piasek jeszcze nie zaszkodził.” Albo „To tylko dziecięce zabawy”, na co zwykle reagowali oburzeniem. 

Ojciec całował potem mamę w czoło, kradnąc jej za plecami kanapkę. Tak mówił Paweł. A Paweł był jej bratem, 

najdroższym, starszym bratem. A dziś, komu mama robi kanapki? A tatuś? Komu tatuś kradnie? Jak mogli do tego dopuścic? 

Tak im wszystkim było dobrze. Czyżby Paweł któregoś wieczoru zbyt wiele piasku wtarł jej we włosy? A może ona zbyt 

głośno kwiliła w łazience? Ani drapiąca bransoletka, z którą po wyjeździe się nie rozstawała, ani podrażnione rączki, nie 

przynosiły odpowiedzi na te pytania. 

Kobieta wpatrywała się w bursztyny, lekko mieniące się w świetle jarzeniówki. Niektóre z nich ledwo trzymały się na 

przetartym włosiu. Przestała ją nosić dopiero wtedy, gdy groziło to jej zgubieniem lub całkowitym zniszczeniem. W sumie… 

skoro dostała ją mając lat jedenaście… liczy sobie już siedemnaście lat! Tyle też minęło od rozwodu rodziców. 

Zacisnęła oczy myśląc o tym, co wówczas przeżyli. Cała czwórka. Co czuli, gdy ona z mamą zostawiali tatę z Pawłem, 

całe wybrzeże, wspaniałe życie, ciepły dom… Co stracili przez decyzję rodziców? Nie rozumiała wówczas, tupała nogami, 

czepiała się każdego mebla, gdy mama siłą ciągnęła ją do samochodu. Teraz wiedziała niewiele więcej – tyle tylko, że mama 

dostała pracę w Warszawie, że kariera stała przed nią otworem. Nigdy nie próbowała jej tego wytłumaczyć. Tak miało być, 

a ona musiała to zaakceptować. Tata też nie rozumiał, nawet nie chciał. Wszyscy za to zapłacili. Za upór mamy, za mało 

elastyczną postawę ojca. A Paweł… jego widywała już tylko podczas wakacji, na które przyjeżdżała nad morze. On nigdy 

nie przyjechał do mamy, dano mu wolną rękę. Zaparł się. Pamiętała, jak zakładał ręce na piersi i patrzył na ojca spod byka, 

choć sięgał mu ledwie do ramienia. Dlatego też cieszyli się podwójnie z czasu, który spędzali wspólnie na plaży. Ta ich 

bratersko-siostrzana przyjaźń zacieśniała się coraz bardziej, choć płaszczyzna, na której miała prawo funkcjonować, była 

niemożliwie wąska. Tak naprawdę, zawężała się do domu na wybrzeżu i plaży. Odkąd pamiętała, wszystko, co działo się 

między nimi najlepszego, miało miejsce właśnie na plaży, pośród fal i cudownie chrzęszczącego piasku. Toteż darzyła bransoletkę, 

którą od niego dostała przed wyjazdem, ogromnym sentymentem. Jednocześnie stanowiła ona dla niej przestrogę 

przed nadmiernym angażowaniem się w karierę, przed bezsensownymi kłótniami z Robertem czy zaniedbywaniem dzieci. 

Jej osobisty katechizm na dzień powszedni sklecony z nadmorskich drobiazgów. 

Kobieta przesuwała przez chwilę bursztyny na sznurku, rozmyślając o tym, co się wtedy zdarzyło, jak się czuła jako 

dziecko, jak wyglądała matka po rozstaniu, jak jawił się jej nastrój ojca po krótkich, zdawkowych relacjach Pawła z domu. 

Nie chciała stracić Roberta. Tych kilka kamieni na jej dłoni upewniło ją w przekonaniu, że zrobi źle, jeśli ukarze go za dobre 

chęci i dziecięcą nieświadomość zagrożenia, w jakim się znalazła. Westchnęła głęboko i z mocnym, niezłomnym już postanowieniem, 

zawinęła bransoletkę z powrotem w wypłowiałe płótno. 

Ciąg dalszy w kolejnym numerze... 

anus 

13

ARS MUSICA 


Z repertuaru Filharmonii Poznańskiej 

23 i 24 kwietnia 2010, godz. 11.00 i godz. 15.00 

GWIAZDY JUTRA 

François-Xavier Poizat –fortepian 

Marek Pijarowski – dyrygent 

Orkiestra Filharmonii Poznańskiej 

Program: 

Piotr Czajkowski 

Koncert fortepianowy b-moll op. 23, nr 1 

Dmitrij Szostakowicz 

Symfonia d-moll op. 47, nr 5 

6 i 7 maja 2010 

MIŁOŚĆ CI WSZYSTKO WYBACZY... 

55 LAT BIURA KONCERTOWEGO 

FILHARMONII POZNAŃSKIEJ 

Emilian Madey – fortepian 

Marek Żebrowski – fortepian 

Krzesimir Dębski – dyrygent 


8 maja 2010 

godz. 15.00, PRO SINFONIKA – STOPIEŃ TĘCZO- 

WY, godz. 17.00, PRO SINFONIKA – STOPIEŃ 

BŁĘKITNY 

PRO SINFONIKA W PARYŻU! 

Jadwiga Maćkowiak – scenariusz i reżyseria 

Program: Występ z udziałem Koła MM Klasy Muzycznej 

przy Szkole Podstawowej Nr 2 im. Henryka 

Sienkiewicza i Gimnazjum Nr 2 im. Jana Kochanowskiego 

w Murowanej Goślinie 

15 maja 2010 

404. KONCERT POZNAŃSKI 

ORKIESTRA TUTTI & SOLO 

Alexander Markovich – fortepian 

Marek Pijarowski – dyrygent 


Krzysztof Szaniecki – prowadzenie koncertu 

22 maja 2010 

CHOPIN NA BIS 

Rafał Blechacz – fortepian 

Michael Sanderling – dyrygent 


28 maja 2010 

GWIAZDY ŚWIATOWYCH SCEN OPEROWYCH 

Alberto Gazale – baryton, Wioletta Chodowicz – sopran, 

Łukasz Borowicz – dyrygent. Orkiestra Filharmonii 

Poznańskiej 

Krzysztof Zanussi – prowadzenie koncertu 

W programie fragmenty oper Donizettiego, Giordano, 

Mascagniego, Pucciniego, Verdi 

Zainteresowanym większą ilością informacji polecamy stronę: www.filharmoniapoznanska.pl. 

Agnieszka Leszczyńska 

Grasz na jakimś instrumencie? Lubisz to? :) 

Organizujemy małą studencką akcję muzyczną! 

Jeśli chcesz poznać szczegóły i dołączyć – napisz na a.leszczynska@pulsum.pl 

Jeśli odpowiesz prawidłowo na pytania konkursowe, możesz wygrać bilet dla 2 osób (bez miejscówek) na następujące 

koncerty w Filharmonii: 

1. 

2. 

3. 

6 maja MIŁOŚĆ CI WSZYSTKO WYBACZY... – 1 bilet 

22 maja CHOPIN NA BIS – 3 bilety 

28 maja GWIAZDY ŚWIATOWYCH SCEN OPEROWYCH – 3 bilety 

Odpowiedzi proszę przesyłać na: a.leszczynska@pulsum.pl, w temacie wpisując „Konkurs – Filharmonia UMed”. 

Proszę wskazać na zgłoszeniu wybrany koncert oraz podać swoje nazwisko. Ostateczne terminy przesyłania 

odpowiedzi to: na koncerty nr 1) – 28.04.10, nr 2) i nr 3) – do 15.05.2010. 

Po każdym z tych terminów odbędzie się losowanie wśród zgłoszeń nadesłanych na dany koncert. 

1. W jakim słynnym mieście zamieszkali dziadkowie Krzesimira Dębskiego zaraz po I wojnie światowej? 

2. Do współpracy z jakimi znanymi orkiestrami jest zapraszany dyrygent Michael Sanderling? 

Wymień cztery, w tym dwie spoza kontynentu europejskiego. 

14

RECENZJA 

Sztuka zakładowa 


Podupadający teatr, czekający na 

wizytę komornika. Amerykanin polskiego 

pochodzenia, który ma wybawić 

aktorów od głodowej śmierci. Wreszcie 

aktorzy, którzy jedną nogą są już na 

Broadwayu. Tak w skrócie przedstawia 

się fabuła musicalu „Ach, Ameryka”, 

który miałem okazję obejrzeć i posłuchać 

w ostatnim czasie. 

Wybierając się do Teatru Muzycznego 

w Poznaniu oczekiwałem, 

że dostąpię zaszczytu uczestnictwa 

w spektaklu na najwyższym poziomie, 

podczas którego będę musiał zdrowo 

główkować, aby nie pogubić się w akcji 

i zrozumieć drugie oraz trzecie dno. Teraz 

już wiem, jak bardzo się myliłem... 

Zobaczyłem bowiem kiepskiej klasy 

telenowelę podaną w formie przedstawienia 

teatralnego. I tyle to z teatrem 

miało wspólnego. 

Ogólny zarys fabuły jest jednak bardzo interesujący 

– wszak problem emigracji bardzo często pojawia się 

w rozmowach ze znajomymi czy asystentami. Schody 

zaczynają się w tzw. szczegółach, głównie w dialogach. 

Bohaterowie „jadą równo” po politykach jako całości, 

jak i po niektórych z osobna (mniej lub bardzie jednoznacznie). 

Podkreślają, że to darmozjady, które nic nie 

robią, a my, lud pracujący, to Lokomotywa Narodu. 

Mam wrażenie, że już to gdzieś słyszałem – nie pamiętam 

tylko, czy pod sklepem monopolowym, czy w spocie 

wyborczym „Samoobrony”. A może po prostu przeczytałem 

w „Fakcie”? W każdym razie to deja vu nie 

wpływa dobrze na ocenę przedstawienia. Towarzyszą 

nam też banalne nieporozumienia (typu „on wie, a ona 

jeszcze nie”), które są bardzo mocno naciągane. Pisząc 

o fabule, nie można zapomnieć, iż autorem libretta jest 

Tadeusz Ross, polski satyryk, znany szerzej jako Zulu- 

Gula, obecnie poseł. 

Jeśli chodzi o wykonanie, sprawa przedstawia się 

o wiele lepiej. Piosenki są bardzo przyjemne i łatwo wpadają 

w ucho. Jest miło i śmiesznie. Na szczególną uwagę 

zasługuje piosenka finałowa, której po wyjściu z teatru 

trudno nie nucić. 

Zastanawiają jednak pewne urozmaicenia, których 

celu umieszczenia w sztuce zrozumieć nie potrafię – należą 

16 

Dyrektor teatru z kobietą 

ze sztucznymi piersiami 

tutaj kobiety ze sztucznymi piersiami, 

kobiety ze zwisającymi sztucznymi 

piersiami o wyglądzie worka stomijnego 

czy balet męski w mało męskich 

strojach – nie jestem w stanie odgadnąć, 

jakie znaczenie i podtekst kryją 

te postacie. 

Na uwagę zasługuje gra aktorów 

i ich śpiew – tutaj szczególnie urzekła 

mnie jedna z głównych bohaterek 

– Kasia oraz zdecydowanie drugoplanowa, 

ale bardzo pozytywna, postać 

garderobianej Czesi. Poza tym sama 

przyjemność słuchania muzyki na 

żywo, a nie z taśmy, to zawsze bardzo 

miłe przeżycie. 

Zadaniem recenzji jest jednak próba 

odpowiedzi na pytanie, czy warto 

udać się na przedstawienie. Jeśli nie 

lubisz polityków, czytasz „Fakt” i generalnie 

lubisz narzekać – idź! Jeśli 

oczekujesz wyższych wrażeń, wgryzania się w psychikę 

bohaterów i analizy ich przemiany – zawiedziesz się. Obserwując 

i mimowolnie podsłuchując otaczających mnie 

widzów, można było odnieść wrażenie, że większość osób 

znalazła się tam przypadkiem – np. w formie zaproszeń od 

zakładu pracy. Komentarze, oklaski w trakcie spektaklu, 

jedzenie cukierków... Czekałem tylko, aż ktoś poczęstuje 

mnie popcornem. Wydaje się jednak, że wszystkim się podobało 

– może przedstawienie było przeznaczone właśnie 

dla takiej publiczności? 

Maciej Tomczak 

Janusz Anna Barbara Kalita, polityk

The Medical Inquirer – Student Newspaper 

In Times of Need, Doctors answer the Call 

As the month of April begins, finals seem to loom right around the corner. As the 

sun shines brightly during the days, on the back of our minds NBME’s and departmental 

exams seem to be a dark cloud that serve as a reminder that we will have to study rather 

than sit on the Rynek during these glorious Spring afternoons. But beyond finals, with 

our diplomas from this University in our hands one day, our purpose will be to play 

a part of a bigger picture within humanity. As future members of the health care profession, 

in addition to adhering to the Hippocrates Oath, society worldwide sees us as individuals committed to helping our 

fellow man. Medical professionals will always be in need to some degree all over the world. And as the world changes 

and undergoes natural disasters or man-made civil war or genocide disasters, doctors are answering the call in these times 

of needs. The following articles are written to remind you during these years of studying that post graduation, an integral 

part of your profession will be to provide help where needed. Since humanity will always be in a state of sub-par health, 

may these articles give you ideas of places that will welcome your medical knowledge partnered with your compassionate 

heart now and for many years to come. 

Doctors without Borders 

(MÉDECINS SANS FRONTIERES) 

Society has glorified the hero. The modern-day hero is 

a person that goes out of his or her way to stand up against 

the odds and fight against oppressors and aid those in need. 

In the land of fiction, superheroes are people that uphold 

these ideals. However, in the real world, soldiers, doctors, 

policemen, and firefighters are the ones who protect the 

masses. In isolated poor societies, oppression and sickness 

often go unaddressed because the people that live in 

these societies often fail to realize their rights as human 

beings. However, there is hope for those in need. A group 

of true real-life heroes have taken it upon themselves to go 

into these societies and help those in need. These people 

form an organization called Medecins Sans Frontieres. 

medical school, their residency experience, life experience, 

and good will, these doctors venture into foreign lands 

and aid those who need it. 

If you are a doctor that truly cares, consider joining 

‘Doctors without Borders’ and helping those who need 

it. They have gone above and beyond their duties to help 

people regardless of race, religion, creed or political affiliation. 

At times, these doctors have brought humanitarian 

issues to the world stage. They are truly the heroes of today’s 

society. For more information please check out their 

website: http://www.msf.org/ 

-By Neelan Joachimpillai 

Doctors without Borders is a non-profit organization 

of doctors that goes into other countries and helps those in 

need. They provide medical care services and supplies to 

those that are stricken by national disasters, excluded from 

society, and hurt by armed conflict. They are an organization 

that truly has the best interest of people in mind. 

The amazing thing about the doctors that participate 

in this organization is that they uphold the core concept 

of being a doctor. They are not doctors because of glory, 

money, or women. The reason the members participate in 

this organization is because they truly care about others 

and want to help them. Armed with knowledge gained in 

17


The Doctor Within 

There are many things that people are still unable to 

do. We can’t shoot lasers out of our fingers and can’t grow 

an arm we just got cut off. The list goes on. But over time, 

people have been able to do more and more, and that list 

of things we can’t do gets shorter every year. In the not so 

far away future, science fiction will become a reality and 

people will be able to fight cancer and beat it. All with the 

help of the world’s smallest machines: nanites. 

Nanites, or nanorobots as they are properly called in 

the scientific community, aren’t your simple and infallible 

Star Trek invention. These are, at the moment, in their infancy 

of development and implementation, but they exist 

and are becoming more refined and are rapidly becoming 

a more advanced technology. The most talked about hypothetical 

application 

of the technology is 

in the medical field, 

where it could be 

used for a huge variety 

of purposes. 

One of the leaders 

in the field is Robert 

Freitas, who has expounded upon the technical issues 

of creating a nanofactory and the usage of these tiny 

machines. Nanites used in medicine would not be of the 

self replicating variety because they would be unnecessarily 

complicated and cause side effects, like the possibility 

of grey goo. Grey goo is a postulated doomsday scenario, 

where self replicating machines like nanites would devour 

the world while they replicated out of control. So, to prevent 

the side effect of doomsday, a nanofactory needs to be 

created where fixed tiny machines go about creating other 

bits of machinery to be used in the medical nanites. These 

nanorobots would then be injected into a person and that 

is where the truly amazing properties of these machines 

are revealed. 

In a human body, the nanites could be engineered to 

perform a number of duties. Some could be created for 

the sole purpose of hunting down cancer cells, while their 

compatriots were created to kill the rogue cells once they 

were discovered. Another application is the directed and 

controlled administration of pharmaceutical concoctions. 

Imagine delivering the correct dose to right where the drug 

needs to be, thus eliminating the side effects one may suffer 

from having the drug circulate throughout the body before 

it reaches its target 

site. Surgical instrumentation 

would 

be done by telecommunication 

with the miniature 

robots inside the 

patient, allowing 

for more complex 

and effective treatment 

options. Imaging 

in vivo will be made possible by specialized nanites. 

And let’s not forget the increased capability for a proper 

diagnosis that the nanites will offer due to their sensors. 

Checking hormone levels, hydration, salt intake, and cholesterol 

will become that much easier with sensors residing 

in vivo. 

This won’t be a reality for at least another few decades 

but it is on its way there. Many different labs have been 

opened and are being funded by the government within the 

United States and they are bringing this vision of the future 

closer, day by day. 

Doctors may not be out of a job because of these little 

marvels of technology, but they certainly will have to have 

their roles in patient health care reevaluated once the nanites 

are capable of curing a person of cancer. Will we have 

a need for oncologists in the future? Maybe not, maybe the 

bots will finally do something that humans haven’t been 

able to do for so long, which is shutting down cancer for 

good, with little side effects. But that doesn’t mean that 

we won’t have doctors who are both medical professional 

and robotic engineers. So, be especially mindful, you 

might want to rethink becoming a doctor that a nanite can 

replace. 

-By Mike Losos 

18


Taiwan Root Medical Peace Corps (TRMPC) 

On 2008.09.06-07 and 2009.07.11-12, I joined TRMPC to support medical help in a remote mountain in Taiwan, 

Hsinchu County - Jianshih Township. It was my first and second time being a medical volunteer. 

The volunteers are not only medical people such as doctor, dentist, nurse, pharmacist, but also from other works. So 

medical people provide medical supply, others do driving, cooking, assisting, etc. 

I was assigned to a dentist group to be a dental assistant. We don’t have good equipment like we are using in the clinic, 

only simple and crude stuff. It’s really a nice experience to practice in a different way. In such remote village place, we 

cannot give them X-ray or spending long-time on treatments. We have to learn how to make a proper and quick treatment 

for these people. Most cases we can only do simple caries filling, scaling, tooth extraction, medicine, etc. Endo treatment 

or dental surgery procedure is impossible. 

The second time I was being there just after my 3rd year study. I’m happy I have conservative practice in our school 

already. In Taiwan medical university, they only can treat patient at the last 6th year. When the dentist asked me what 

I’ve learned and what I can do for a patient, I said I can do the work. So at that time, I have my first patient with caries 

filling in Taiwan. 

There are so many interesting stories during these times, but let me introduce this great organization first! Please visit 

http://www.taiwanroot.org/ where you can find the following information online. 

Taiwan Root Medical Peace Corps (TRMPC) is a private, non-sectarian, non-profit organization dedicated to improving 

quality of life through provision of medical services and health education. Founded in 1995, by the vision of Dr. 

Chi-Chun Liu, TRMPC joined talented medical personnel with enthusiastic volunteers to form a medical service group. 

By providing primary health care and disseminating health information, Taiwan Root offers temporary relief as well as 

builds foundations for sustainable 

health care systems in 

the future. TRMPC believes 

that medical service should 

transcend national borders 

and exceed the limitations of 

politics, race, and religion. It 

holds as its end goal a united 

international community working 

in cooperation to bring 

about equitable access of healthcare 

to all populations. 

Where TRMPC Works 

Initially, TRMPC focused on bringing medical care to indigenous populations inhabiting remote mountain areas 

of Taiwan. These communities, troubled by increasing problems of poverty, alcoholism, and teenage prostitution, have 

a much lower standard of living than the rest of the island. Poor transportation further marginalizes the population and 

hinders ready access to medical services. TRMPC has conducted more than 80 domestic medical service trips. 

In 1998, TRMPC extended its services to populations in developing nations. Since then, TRMPC has provided free 

medical care to isolated populations, served in refugee camps, and treated victims of natural disasters. Included in the 

areas served by Taiwan Root are Bolivia, India, Indonesia, Liberia, Macedonia, Paraguay, Peru, the Philippines, Swaziland, 

and Sikkam. 

19


What TRMPC Does 

TRMPC sets up temporary medical service clinics in different mountain areas of Taiwan every month. Doctors, 

dentists, and volunteers provide free medical care as well as educational health material to the local population. TRMPC 

works to improve the local communities’ current condition and offers resources for developing self-reliant health care 

systems. On international medical service trips, TRMPC extends medical services to the most needy populations, conducts 

research on tropical diseases and HIV/AIDS, and promotes community-based health education. TRMPC also fosters 

connections with other international health NGOs. By overcoming differences among nations, TRMPC uses mutual 

understanding to create cooperative international health initiatives and local capacity-building projects. 

Yearly Activities of TRMPC: 

I. Free Medical Services 

1. Domestic Medical Service Trips. TRMPC conducts monthly visits to remote mountain areas in Taiwan to provide 

free medical care and health education. The goal is to increase accessibility to medical services and improve the overall 

quality of life in the local areas. Furthermore, education, as a sustainable impact on the local communities, helps to establish 

lasting ideas of good health. 

2. International Medical Service Trips. Interspersed throughout the year, TRMPC’s international medical service 

trips focus on improving the health facilities and quality of life of populations in developing countries. Working on the 

premise that everyone has the basic right to health care, TRMPC provides free medical service and health education. 

II. Medical Research 

1. Tropical Diseases: TRMPC hopes the blood and stool samples collected from the medical service trips will contribute 

to the growing research in Taiwan on tropical diseases and bring the research to a more prominent level. Currently, 

there are collaborative efforts between TRMPC and Dr. Wu at the Center for Parasitic Studies at Taipei Medical University. 

2. HIV/AIDS: The HIV/AIDS epidemic has devastated many countries in sub-Saharan Africa, leaving in its wake 

a staggering death toll as well as debilitating economic and social problems. Blood and stool samples collected from the 

affected regions will be used to enhance Taiwan’s research on the epidemic. Furthermore, TRMPC is working to develop 

effective community-based HIV/AIDS prevention programs. 

What do we do as TRMPC? 

a. disaster relief 

b. regular domestic and overseas voluntary medical service 

c. cooperation with other NGOs on medical service, medical training and donation of supplies 

d. medical education for medical workers in economically under-developed countries 

Now we are studying in medical university, we should join more this kind of organization to help people. In these 

experiences, I just realized there are so many people around the world are still waiting for our hand. I get many good 

friends and learn a lot from them. Not only the medical clinical knowledge but also meet so many warm-heartedness 

people make me feel not lonely! 

-By Shih-Wei Tsai (Kim) 

As always, the staff of The Medical Inquirer thanks you for reading and welcomes your questions, concerns, and 

comments at: the.medical.inquirer@gmail.com. Spread the word! Stay on the lookout for the next issue of the 

independent English-only The Medical Inquirer coming soon! 

And remember to share a smile and give a helping hand to your fellow man :-) 

20


ROZMAITOŚCI 

O jajku, które nie było pisanką... 

Jajko. I żadne tam malowane, wyklejane czy kraszone woskiem, jak sugerowałyby ostatnie świąteczne wydarzenia. 

Nawet nie sadzone! A jednak wyjątkowe – jajko na raka. 

Pierwsze skojarzenie na dźwięk słowa „GMO” związane jest najczęściej z tajemniczymi oznaczeniami na opakowaniach 

towarów na sklepowej półce. W ostateczności można pomyśleć o obsianym kukurydzą polu lub prosiaku z dwiema 

głowami. Rzadko kto wpada na pomysł, że inżynieria genetyczna może być z powodzeniem użyta w medycynie i farmacji. 

Na szczęście wpadli na to między innymi naukowcy z Roslin Institute w Edynburgu, powołując do życia wyjątkowe kury, 

mogące składać niezwykle cenne jajka. 

Symbol zdrowia i życia 

W obliczu dokonań tego zespołu tradycyjne znaczenie 

jajka jako symbolu zdrowia i życia nabiera zupełnie nowego 

wymiaru. Oprócz zwykłych białek w transgenicznym 

jajku zgromadzone są stosunkowo duże ilości przeciwciał 

monoklonalnych miR24, wykorzystywanych w terapii 

przeciw czerniakowi, oraz ludzki interferon – białko 

układu odpornościowego, walczące z guzami i wirusami 

atakującymi komórki. Do stworzenia transgenicznych kur 

wykorzystano, paradoksalnie, również wirusy. Odpowiednio 

zmodyfikowane, nie stanowiły czynnika chorobotwórczego, 

były za to idealnymi wektorami do przenoszenia 

genów warunkujących powstanie ludzkich białek do genomu 

kurzych zarodków. Sztuką jest, by wprowadzone 

geny wbudowały się w odpowiednim miejscu – w tym 

przypadku w okolicy innych genów kodujących białka 

jaja. Naukowcom z Roslin Institute ta sztuka się powiodła. 

Dzięki temu cenne ludzkie białka są wytwarzane jedynie 

w jajku, skąd łatwo je pozyskać. Do tej pory wyhodowano 

już dość pokaźne stadko kur z tą modyfikacją, liczące ok. 

500 sztuk. 

Zwierzę jako fabryka leku? 

Powyższy przykład nie jest odosobniony. Modyfikacje 

wprowadzane do genomów różnych organizmów 

mają na celu wykorzystanie ich szlaków metabolicznych 

jako „linii produkcyjnych” dla cennych farmakologicznie 

białek ludzkich. Pierwszymi organizmami wykorzystanymi 

w tym celu były, stosunkowo dobrze poznane i łatwe 

w transformacji, komórki Escherichia coli. To właśnie 

z ich udziałem powstał pierwszy w Polsce biofarmaceutyk 

– transgeniczna insulina o nazwie Gensulin, produkowana 

od 2001 roku przez firmę BIOTON. W podobny 

sposób można wyprodukować również inne leki, takie jak 

hormon wzrostu, erytropoetyna czy niektóre antybiotyki. 

Okazało się jednak, że nie wszystkie białka wyprodukowane 

przez Procaryota spełniają swoje funkcje. Winą za 

to należy obarczyć brak niektórych mechanizmów obróbki 

potranslacyjnej. W związku z tym zaczęto pracować z komórkami 

eukariotycznymi, np. drożdży, które w sposób 

naturalny zapewniały poprawną konformację przestrzenną 

ludzkich białek. Skoro więc w ten stosunkowo prosty 

sposób można produkować potrzebne białka, po co trudzić 

się modyfikacją zwierząt wyższych, takich jak kury 

lub zwierzęta mleczne? Odpowiadają na to pytanie Michał 

Cichocki i Wanda Baer-Dubowska w książce „Organizmy 

transgeniczne w farmacji i medycynie. Źródło środków 

terapeutycznych i model badawczy”. Słusznie sugerują, 

że transgeniczne zwierzę jest zdecydowanie bardziej samowystarczalne 

niż hodowla drobnoustrojów. Organizm 

wyższy sam dba o zachowanie homeostazy i tym samym 

zapewnia optymalne warunki do syntezy biofarmaceutyków. 

Innymi słowy – krowa sama zje tyle, ile potrzeba 

i zadba o wygodne miejsce na pastwisku, przeżuwając 

w słońcu lub w cieniu. W związku z tym zmniejszają się 

koszty i wysiłek wkładany w uzyskanie odpowiedniej ilości 

leku. Co więcej – zdecydowanie łatwiej jest go wyizolować. 

Modyfikacja wprowadzana jest w taki sposób, 

by zapewnić ekspresję wyłącznie w narządzie docelowym 

– gruczole mlecznym czy nerce, dzięki czemu lek może 

być wydalany wraz z mlekiem lub moczem i w ten sposób 

pozyskiwany – bez szkody dla zwierzęcia. Wydajność 

tego typu produkcji, choć wciąż dość niska, ulega ciągłemu 

wzrostowi. Szacuje się, że zaledwie 15 transgenicznych 

krów, produkujących ludzki hormon wzrostu, byłoby 

w stanie pokryć obecne światowe zapotrzebowanie na ten 

farmaceutyk! W przypadku czynnika VIII krzepnięcia krwi 

obliczenia są jeszcze bardziej zaskakujące. Odpowiednią 

ilość leku byłoby w stanie zapewnić 345 szczurów, 217 

królików lub…jedna owca! Problemem pozostaje jedynie 

odpowiednie jego oczyszczenie, tak, by wyeliminować 

ryzyko przeniesienia na człowieka choroby odzwierzęcej 

wywoływanej przez wirusy lub priony. W tym celu stosuje 

się kombinację kilku metod, takich jak filtracje, precypitacje, 

inaktywacje wirusów i chromatografie. 

21

ROZMAITOŚCI 

Jeśli szczepić, to smacznie 

W niektórych przypadkach można wyeliminować jakiekolwiek 

zagrożenie chorobotwórczymi zanieczyszczeniami, 

wykorzystując do syntezy biofarmaceutyków… rośliny. 

Szczególnie ważne jest to w przypadku szczepionek. 

W tkankach roślin produkowane są jedynie wybrane antygeny 

mikroorganizmów chorobotwórczych, dlatego nie są 

one w stanie przyjąć formy inwazyjnej, jak w przypadku 

tradycyjnie produkowanych preparatów. Takie roślinne 

szczepionki mają wiele zalet. Przede wszystkim można 

przyjmować je doustnie! Jest to szczególnie korzystne, 

ponieważ zapewnia specyficzną odpowiedź śluzówkową, 

obejmującą wszystkie błony śluzowe organizmu, a prawdopodobieństwo 

wystąpienia odczynu alergicznego jest 

małe. Poza niskimi kosztami (10-100-krotnie mniejszymi 

niż przy produkcji tradycyjnych szczepionek), zachęcająca 

jest ich wydajność. Trudno się z tym nie zgodzić, 

przyglądając się szacunkom mówiącym, że zaledwie 80 

ha upraw dostarczyłoby wystarczającej ilości antygenów, 

by zaszczepić wszystkie dzieci na świecie przeciwko 

WZW-B. Pierwsze szczepionki roślinne produkowane 

były w tytoniu, pomidorze, ziemniaku, łubinie, sałacie 

i… bananowcu. Działały przeciwko HBV, enterotoksynie 

Escherichia coli czy wściekliźnie. Naukowcy z Paryża, 

Mediolanu i Florydy idą już jednak o krok dalej, pracując 

nad pozyskaniem szczepionek przeciwnowotworowych. 

Pierwszym krokiem jest identyfikacja epitopów, charakterystycznych 

np. dla czerniaka złośliwego. W obliczu 


tych odkryć wydaje się, że niedługo młode mamy poza 

dylematem „szczepić, czy nie szczepić?” będą musiały 

zastanowić się jeszcze nad wybraniem… odpowiedniego 

smaku preparatu! Oczywiście zanim to nastąpi każda 

szczepionka musi przejść drobiazgowe testy. Preparat nie 

zostanie dopuszczony do użytku, jeśli cząsteczki antygenów 

nie będą przechodziły w stanie nienaruszonym przez 

układ pokarmowy. Dodatkowo wskazane jest, by roślina 

produkowała daną substancję tylko w określonych okresach 

życia, tak by proces ten nie wyczerpywał jej zbytnio 

w fazie wzrostu. Dopracowanie szczepionek doustnych 

zajmie zapewne jeszcze trochę czasu, dlatego luksusu 

uniknięcia bliskiego spotkania z igłą zapewne jako pierwsze 

doświadczą zwierzęta hodowlane. 

Perły przed wieprze 

Powiedzenie to nie niesie niestety żadnej pozytywnej 

treści względem wieprzy, które mają symbolizować coś 

niegodnego i złego. A szkoda. Szczególnie w świetle wydarzeń 

z ostatnich lat, kiedy to okazało się, że świnia może 

przysłużyć się wielu ludziom, nie tylko lądując na talerzu 

w postaci zgrabnego kotlecika. Jej narządy mogą przedłużać 

życie dzięki ksenotransplantacji, czyli przeszczepom 

międzygatunkowym. Stąd duży ukłon w stronę wieprzy 

i zasłużone perły u ich raciczek. Dlaczego jednak świnia, 

która jest organizmem stosunkowo mocno oddalonym filogenetycznie 

od człowieka, stanowi centrum zainteresowania 

naukowców? Można by przecież pobierać narządy 

od małp, które są z nami o wiele 

bliżej spokrewnione. W przypadku 

małp jednak pojawiają 

się liczne problemy natury zarówno 

technicznej jak i moralnej. 

Przede wszystkim mają one 

mało liczne potomstwo, długo 

osiągają dojrzałość płciową 

i ich ciąża trwa również stosunkowo 

długo. Poza tym tak duża 

bliskość filogenetyczna stanowi 

jednocześnie przeszkodę! 

Większość małpich patogenów 

z powodzeniem może zarażać 

człowieka. W przypadku świń 

sprawy mają się zgoła inaczej – 

są łatwe w hodowli, wydają na 

świat dużo potomstwa i łatwo 

poddają się zabiegom inżynierii 

genetycznej. Ich narządy mają 

wielkość oraz parametry ana- 

22


ROZMAITOŚCI 

tomiczne i fizjologiczne zbliżone do ludzkich. Zróżnicowanie 

wielkości poszczególnych ras stwarza możliwość 

doboru wielkości narządu względem pacjenta. Znaczny 

dystans filogenetyczny powoduje jednak duże problemy 

natury immunologicznej. Nad tym, by świńskie narządy 

nie były odrzucane po przeszczepie, pracują genetycy. 

Obecność na powierzchni komórek antygenu Gal jest 

główną przyczyną ostrej odpowiedzi immunologicznej ze 

strony organizmu człowieka. Naukowcy wpadli więc na 

pomysł, by wyeliminować ze świńskich komórek enzym 

produkujący ten antygen: alfa-1,3-galaktosylotransferazę, 

która jest kodowana przez pojedynczy gen. Wyłączenie 

tego genu pozwala na niemal całkowite wyeliminowanie 

powstawania antygenu Gal na powierzchni komórek. 

Transformacją świń jako dawców narządów zajmują się 

nie tylko zagraniczne zespoły badawcze. Możemy pochwalić 

się własnym, polskim, transgenicznym knurkiem 

o nazwie TG 1154, który urodził się w Instytucie Zootechniki 

w Krakowie w 2003 roku. Miał on wbudowany gen, 

który może znosić immunologiczną barierę międzygatunkową 

świnia-człowiek. Odpowiedź immunologiczna nie 

jest jednak jedynym problemem, któremu trzeba stawić 

czoła. W świńskich narządach występuje np. wykrzepianie 

się krwi, spowodowane różnicami genetycznymi między 

dawcą a biorcą i tym samym zachwianiem równowagi 

układu krzepnięcia. W przyszłości planowane jest wprowadzenie 

do genomów świni genów ludzkich, odpowiedzialnych 

za krzepnięcie, by ominąć tę trudność. Poza tym 

nie jesteśmy w stanie, nawet w przypadku świń, wyeliminować 

zagrożenia stwarzanego przez zwierzęce patogeny, 

szczególnie w stanie osłabienia układu odpornościowego 

pacjenta na czas przeszczepu. 

Pozostaje tylko pytanie, czy mamy prawo wykorzystywać 

zwierzęta w taki sposób? Modyfikować je i ostatecznie 

zabijać dla pozyskania narządów czy leków? 

Jeśli można uniknąć pozbawiania zwierzęcia życia – jak 

w przypadku zwierząt mlecznych produkujących biofarmaceutyki 

– sprawa staje się zdecydowanie mniej kontrowersyjna. 

W przypadku świń, hodowanych jako dawcy 

narządów, chyba nie robi im różnicy, czy pozyskuje się 

z nich mięso czy serce lub wątrobę… Inną kwestią jest, 

czy wprowadzanie pojedynczych ludzkich genów do genomu 

świń sprawia, że zaczynają mieć w sobie pierwiastek 

ludzki? Każdy powinien zadać sobie te pytania, lecz 

odpowiedzieć na nie dopiero w obliczu choroby własnej 

lub kogoś bliskiego. 

Marta Ptaszyk 

23

INFORMACJE 


Światowy Dzień Zdrowia 2010 

Człowiek i miasto 

Dzień 7 kwietnia obchodzony był w tym roku jako Światowy Dzień Zdrowia już po raz sześćdziesiąty. Rozpoczął tym samym 

Miesiąc Zdrowia i rok działań poświęconych realizacji wyznaczonego priorytetu. W tym roku Światowa Organizacja Zdrowia 

poruszy problem wpływu urbanizacji w odniesieniu do zdrowia populacji. Tegoroczny cel to zaangażowanie w akcję tysiąca 

miast na całym świecie, w których uda się otworzyć przestrzeń publiczną na aktywność mieszkańców i ograniczyć udział pojazdów 

mechanicznych w ruchu ulicznym. Następnym zamierzeniem jest pozyskanie historii tysiąca osób, których działania 

realnie przyczyniły się do ochrony zdrowia i zaowocowały odpowiedzią władz lokalnych. Jak na tle innych państw świata 

wypada nasz kraj? 

Potrzeba ustanawiania Dni Światowych 

Kolejne Światowe Dni Zdrowia poruszały 

już tematy takie jak zdrowie psychiczne, zasoby 

ludzkie w służbie zdrowia, bezpieczeństwo 

na drodze, czy ochrona dzieci przed wpływem 

zmian klimatycznych. Każdorazowo działania 

podejmowane w czasie trwania kampanii mają 

na celu zwrócenie uwagi świata na zjawiska 

najbardziej niepokojące specjalistów zdrowia 

publicznego, zwiększenie świadomości poprzez edukowanie 

społeczeństw i kształtowanie właściwych zachowań zdrowotnych 

. Z pełnym przekonaniem można stwierdzić, że 

znaczny odsetek populacji nie zdaje sobie sprawy z tego, co 

w danym roku Organizacja obiera za cel głównych działań. 

Nie wspominając nawet o zaangażowaniu podejmowanym 

w dążeniu do ich upowszednienia. 

WHO w Polsce 

Od momentu przystąpienia do Światowej Organizacji 

Zdrowia, tj. roku 1948, Polska aktywnie partycypuje w jej 

pracach poprzez udział w Światowych Zgromadzeniach na 

rzecz Zdrowia czy działaniach Komitetów Regionalnych. Od 

roku 1992 funkcjonuje Biuro Krajowe, którego zadaniem jest 

przede wszystkim wspieranie naszego kraju w realizacji celów 

w zakresie zdrowia publicznego, tak w skali lokalnej, jak 

i globalnej, ich zarządzanie i koordynowanie. Wielu naszych 

specjalistów zajmuje organy kierownicze Organizacji na stanowiskach 

merytorycznych i administracyjnych. 

Po roku 2000 wskutek przyjęcia strategii „Dostosowanie 

usług do nowych potrzeb” WHO skoncentrowano się 

na zaspokajaniu konkretnych potrzeb zdrowotnych krajów 

członkowskich i poprawie wydolności programów krajowych 

w oparciu o dokument, jakim jest Dwuletnia Umowa 

o Współpracy. Każdy kraj przyjmuje w tym zakresie 

politykę uwzględniającą jemu właściwe realia zdrowotne, 

co w dużej mierze wśród krajów o analogicznym rozwoju 

gospodarczym, równa się porównywalnym priorytetom. 

Współczesne trudności w osiągnięciu jak najlepszego stanu 

zdrowia populacji są tak naprawdę wspólne dla większości 

krajów o podobnie zorganizowanym systemie ochrony zdrowia. 

Niemniej jednak rozczaruje się ten, kto w swej naiwności 

wierzy, że Polska może stać się inicjatorem szeroko 

zakrojonych działań prewencyjnych i wyznaczania nowych 

standardów prozdrowotnych. Najpierw konieczna jest zmiana 

aktywności samych obywateli w tej sferze, jak i kwestia 

społecznej dezaprobaty zachowań powszechnie uznanych za 

niesprzyjające zdrowemu stylowi życia. 

Realia krajowe 

Statystyczny udział głównych czynników warunkujących 

zdrowie populacji przedstawia się następująco: styl życia 

(ok. 50%), środowisko fizyczne i społeczne (ok. 20%), 

czynniki genetyczne (ok. 20%) oraz działania służby zdrowia 

(ok. 10%). Zachowanie zdrowia w ogromnej mierze zależy 

więc od elementu, na który posiadamy wpływ bezpośredni. 

Administracja rządowa, którą tak uparcie obarczamy odpowiedzialnością 

za faktyczny stan zdrowia, jest za nie „winna” 

jedynie w jednej dziesiątej. W pełni odpowiedzialna jest 

natomiast za danie wyboru, z którego korzystać nie potrafimy. 

Zgodnie z Narodowym Programem Zdrowia na lata 

2007 – 2015 zaledwie ok. 30% dzieci i młodzieży oraz ok. 

10% dorosłych uprawia formy ruchu zaspokajające potrzeby 

fizjologiczne organizmu, co w porównaniu z innymi krajami 

europejskimi przekłada się na aktywność nieznaczną i nieregularną. 

Posiłkując się danymi Centrum Badania Opinii 

24


INFORMACJE 

Społecznej z roku 2007 dwie 

trzecie badanych nigdy nie 

wykonywało ćwiczeń fizycznych, 

takich jak gimnastyka, 

nie mówiąc już o regularnym 

uprawianiu sportu (co dziesiąty 

respondent). Profilaktycznie 

stomatologa odwiedza co 

czwarty, a badania lekarskie 

wykonuje co ósmy Polak. 

Pijemy za dużo kawy, palimy 

codziennie, nie sypiamy 

wystarczająco długo, jemy 

nieregularnie. Za to wierząc 

osobistym deklaracjom można 

uznać nas choćby za drugą 

Szwecję lub Holandię. 

Polacy o sobie 

Choroba jest jedną z największych obaw, a zdrowie podstawowym 

dobrem wymienianym jednomyślnie przez Polaków. 

Jako społeczeństwo zdajemy sobie sprawę z nieprzestrzegania 

zdrowego stylu życia na co dzień. Paradoksalnie, 

zdecydowana większość obywateli deklaruje dbałość o zdrowie 

swoich rodzin i własne (CBOS, Zdrowie Polaków,2007). 

Daje to podstawy do stwierdzenia, iż w dalszym ciągu czynniki, 

jakie realnie wpływają na stan zdrowia, nie są do końca 

rozumiane i często różne od wyobrażeń przeciętnego obywatela. 

Jak pokazuje zestawienie wyznaczników prowadzących 

do poprawy stanu zdrowia, zamiast spędzać czas aktywnie, 

preferujemy unikać sytuacji stresowych, a już zmuszeni okolicznościami 

- odwiedzić lekarza. Niełatwo przychodzi nam 

również uwzględnienie wstrzemięźliwości od alkoholu, jako 

determinanty zdrowego samopoczucia. Osoby nie będące 

zadowolone z obecnego stanu zdrowia przedkładają interwencję 

medyczną nad zachowania prozdrowotne. W rozważaniach 

nad całością społeczeństwa dają się słyszeć jednak 

uwagi krytyczne. Ponad połowa z nas nie widzi podstaw do 

tego, by zdrowy styl życia uważać w Polsce za popularny. Są 

to w szczególności mieszkańcy miast, osoby wykształcone, 

studenci. Nasuwa się pytanie, co w tym momencie jest bardziej 

niepokojące: życie w błogiej nieświadomości, czy to 

charakterystyczne nam, ale z którym nie widzimy potrzeby 

się mierzyć. 

Polak potrafi 

Od momentu rozpoczęcia kampanii w sieci do 7 kwietnia, 

na stronie WHO ludzie z ponad 130 krajów i prawie 

1400 miast na całym świecie pokazali, jak oni obchodzić 

będą Światowy Dzień Zdrowia. Do tej pory na terenie naszego 

kraju odnotowano pięć wpisów. Nie ma wśród nich 

Poznania. Liczba podobnych rejestracji nigdy nie jest jedynym 

wyznacznikiem faktycznych warunków, w tym wypadku 

zaangażowania obywateli, aczkolwiek fakt, iż na tle 

innych krajów wypadamy co najmniej niezadowalająco, jest 

niepodważalny. I w większości są to kraje, w których negatywne 

skutki urbanizacji są problemem nieporównywalnie 

większym. 

Tam, gdzie bezradne są służby promowania zdrowia, 

wytrwale pracują firmy handlowo-usługowe. Podkreślając 

szczególność tego dnia, zapraszają na szereg „wykładów” 

o równie chwytliwych, jak niesprecyzowanych, imitujących 

problemy medyczne tematach. Żadnych nazwisk, konkretów, 

za to mnóstwo obietnic. A to lubimy. Na samym początku 

jeszcze, bardziej dla zachowania pozorów powagi tak istotnej 

okazji, każda osoba, która zaszczyci swoją obecnością 

pokaz, może liczyć na „rewelacyjną maść znaną w całej 

Europie” – zapewnia zaproszenie, po to, by później już bez 

zażenowania kusić zegarkami, sprzętem AGD, czy pościelą. 

Każdy znajdzie coś dla siebie. A wszystko to, aby następnie 

z czystym sumieniem opuścić salę w przekonaniu o oddaniu 

należnej uwagi temu osobliwemu dniu w kalendarzu. 

Zdając sobie sprawę z nieubłagalności praw rynku, wobec 

takich przejawów „troski o zdrowie” czuję mimo wszystko 

przynajmniej zakłopotanie, żywiąc tylko nadzieję, iż farsy 

takie cieszyły się mniejszą frekwencją, niż organizowane 

tego dnia bezpłatne badania profilaktyczne. 

Maja Miłkowska 

25

AZS 


Sport to zdrowie, 

szczególnie ten rekreacyjny... 

Na naszej Uczelni mamy sporo sekcji sportowych, które pozwalają nam nie tylko na zachowanie dobrej kondycji, sprawności 

fizycznej czy rozwijania swoich pozamedycznych pasji. 

W tym numerze PULSu UM chciałabym przybliżyć Wam sekcję pływacką. 

Pływanie, gdzie i kiedy, czyli krótki zarys 

historyczny. 

Umiejętność pływania ludzie wykorzystywali już 

w czasach starożytnych. Pierwszą „techniką” pływacką, 

stosowaną w starożytności i średniowieczu była technika 

zwana obecnie pieskiem. Z biegiem czasu powstały znane 

dziś style pływackie, którymi sportowcy rywalizują 

na wszelkiego typu zawodach sportowych. Techniki te, 

to: styl klasyczny, popularnie zwany żabką; styl grzbietowy; 

styl motylkowy, jakże widowiskowy i bardzo wyczerpujący; 

oraz styl dowolny, zwany kraulem. W 1869r. 

powstało w Londynie towarzystwo pływackie i tam też rozegrano 

pierwsze zawody. Pływanie jest dyscypliną olimpijską 

od samego początku ich rozgrywania. Dopiero od 

Igrzysk Olimpijskich rozegranych w 1902r. zaczęły pływać 

kobiety. Do 1908r.olimpijczycy pływali na otwartych 

akwenach, jednak z biegiem czasu zaczęto organizować 

zawody na obiektach krytych. Od 1973r. są organizowane 

Mistrzostwa Świata w pływaniu. 

Pływanie nie tylko w basenie. 

Do konkurencji pływackich należą: pływanie w basenie, 

pływanie długodystansowe, rozgrywane na otwartych 

akwenach, pływanie synchroniczne, skoki do wody 

(z trampoliny i z wieży) oraz piłka wodna. 

Pływanie jest także dyscypliną paraolimpijską. 

Pływanie jest bardzo popularną dyscypliną sportową, 

bardzo widowiskową i ekscytującą, szczególnie gdy 

rozgrywane są sztafety. Mamy wielu utalentowanych 

polskich pływaków, medalistów najważniejszych imprez 

sportowych, takich jak Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa 

Świata i Europy. Do najbardziej utytułowanych należą: 

Otylia Jędrzejczak, Paweł Korzeniowski, Mateusz Sawrymowicz, 

Alicja Pęczak, Rafał Szukała oraz Artur Wojdat. 

Sekcja pływacka UM 

Na naszej Uczelni działa sekcja pływacka, która co 

roku dostarcza Uczelni powodów do dumy. W sekcji pod 

okiem trenera mgr. Pawła Kowalskiego trenuje około 40 

zawodników. Każdego roku członkowie 

sekcji pływackiej startują 

w Akademickich Mistrzostwach 

Wielkopolski, zawodach o Puchar 

Rektora Uniwersytetu Adama Mickiewicza 

czy eliminacjach do Akademickich 

Mistrzostw Polski. Co 2 

lata organizowane są Mistrzostwa 

Polski Uczelni Medycznych, w których 

regularnie odnosimy sukcesy. 

Warszawa zdobyta! Czyli 

pochwalmy się sportowymi osiągnięciami. 

W dniach 27-28.03 odbyły się 

Mistrzostwa Polski Uczelni Medycznych 

w pływaniu. 

Sekcja pływacka naszego Uniwersytetu 

odniosła spore sukcesy 

26


AZS 

indywidualnie i zespołowo. Na MPUM 

pojechała ekipa 20 osób wraz z trenerem 

aby reprezentować poznański Uniwersytet 

Medyczny. Pierwszy dzień zwodów zdominowali 

zawodnicy naszej Uczelni, którzy 

6 razy stawali na podium, w tym 5 razy na 

jego najwyższym stopniu. Drugiego dnia 

Mistrzostw łupem naszego Uniwersytetu 

padły jeszcze dwa złota. 

Nasi medaliści, sukcesy indywidualne 

Katarzyna Siuda zdobyła złoty medal 

na dystansie 100m stylem klasycznym oraz 

złoty medal w konkurencji 100m stylem 

zmiennym. 

Należy dodać, że Kasia w ubiegłym 

roku akademickim zdobyła brązowy medal 

na ogólnych Akademickich Mistrzostwach 

Polski na 100m stylem zmiennym, gdzie rywalizowała 

między innymi z reprezentantkami Polski. 

Nancy Gajos wywalczyła złoty medal w konkurencji 

50m stylem motylkowym oraz złoto na dystansie 50m stylem 

grzbietowym. 

Michelle Wilczek uplasowała się na trzecim miejscu 

w konkurencji 100m stylem dowolnym. 

Marcin Partyka bronił honoru męskiej reprezentacji 

naszej Uczelni zdobywając złoty medal, po fenomenalnym 

finiszu na 100m stylem klasycznym oraz złoty medal 

w konkurencji 100m stylem zmiennym. 

Rywalizacja sztafet również zakończyła się złotym 

krążkiem dla naszej Uczelni. 

Sztafeta zmienna w składzie Nancy Gajos, Kamila 

Konaszewska, Katarzyna Siuda i Michelle Wilczek wygrała 

rywalizację, wyprzedzając drugi zespół aż o 4,5 sek. 

Niewiele do miejsca na podium zabrakło męskiej 

sztafecie zmiennej, która uplasowała się ostatecznie na 5 

miejscu. Sztafety dowolne kobiet i mężczyzn zajęły odpowiednio 

6 i 4 miejsce. 

Sukces drużynowy 

Każdy start indywidualny i zespołowy przyczynił się 

do zdobycia przez reprezentację kobiet 2 miejsca drużynowo 

i 3 miejsca drużynowo mężczyzn. Trener Kowalski 

miał nie lada powód do dumy J 

Katarzyna Siuda została najlepszą zawodniczką Mistrzostw 

Polski, Nancy Gajos zajęła drugie miejsce. 

Wśród mężczyzn nasz medalista Marcin Partyka zajął 

trzecie miejsce w klasyfikacji indywidualnej. 

W znakomitych nastrojach po ogólnopolskiej imprezie 

wróciliśmy na treningi, gdyż już 17 kwietnia kolejny 

sprawdzian naszych umiejętności w drugim rzucie 

Akademickich Mistrzostw Wielkopolski. 

Zapraszamy do sekcji pływackiej! 

Jeśli potrafisz pływać, lubisz sportową rywalizację 

i chciałbyś reprezentować naszą Uczelnię 

na różnych sportowych imprezach, zapraszamy!! 

Treningi odbywają się w poniedziałki i środy 

w godzinach 20:30-22:00 na obiekcie pływalni 

TS Olimpia przy ulicy Taborowej 1. 

Agnieszka Gołaś 

27

KĄCIK FILMOWY 


28 

Amerykańscy saperzy na misji w Iraku 

Gdzie w Poznaniu można obejrzeć 

film „W pułapce wojny”, hollywoodzki 

hit, obsypany nagrodami na tegorocznej 

Oscarowej gali? Odpowiedź zaskakuje 

pewnie nie tylko mnie, gdyż nie są 

to multipleksy, ale jedno z nielicznych 

w naszym mieście kin studyjnych „Rialto”. 

I tak chyba nie mamy na co narzekać, 

bo gdyby nie te sześć Oscarów, 

które zdobył film, w ogóle w polskich 

kinach nie moglibyśmy go zobaczyć. 

Myślę, że decyzja dystrybutorów jest 

trochę kontrowersyjna, ale nie mnie ją 

oceniać. W końcu sama bliżej filmem 

zainteresowałam się dopiero po siódmym 

marca, oczywiście w związku 

z olbrzymią ilością zdobytych przez ten 

tytuł nagród. 

W skrócie, film przedstawia historię saperów, pełniących 

misję stabilizacyjną w Iraku. O tym, jak niebezpieczne 

zajęcie wybrali sobie nasi bohaterowie, możemy przekonać 

się już w pierwszej scenie filmu, w której ginie dowódca 

oddziału. Na jego miejsce zostaje powołany William James, 

niezwykle odważny i skuteczny w swojej pracy saper. Nowy 

dowódca swoimi niekonwencjonalnymi zachowaniami podczas 

trudnych akcji szokuje załogę. Nie da się ukryć, że jest 

on również wielkim indywidualistą i czasami „zapomina” 

skonsultować swoje decyzje z kolegami z oddziału, co staje 

się zarzewiem konfliktów. 

W skład załogi wchodzą zarówno młodzi żołnierze, dla 

których jest to pierwsza w życiu misja, jak i starzy wyjadacze. 

Oprócz chęci wykonania swojego zadania jak najlepiej, 

tych pierwszych i drugich, łączy wielka chęć powrotu 

do domu, co można wywnioskować po tym, jak odliczają 

każdy dzień do końca odbycia służby. I chyba ten fakt nikogo 

nie dziwi, gdyż każdy dzień misji tak naprawdę może 

stać się dla któregoś z nich tym ostatnim. Poczucie ciągłego 

zagrożenia i ogromny stres, jaki wiąże się z przebywaniem 

na wojnie, jest wielkim obciążeniem psychicznym dla tych 

żołnierzy i nie każdy z nich niestety jest 

w stanie poradzić sobie z taką presją… 

Jeden z doświadczonych członków 

załogi, sierżant JT Sanborn, po bardzo 

trudnej akcji, w której ginie jego kolega 

z jednostki, uświadamia sobie, że gdyby 

to był on, nikogo tak naprawdę nie 

obeszłaby jego śmierć. Wyznanie to jest 

prawdziwe i wzruszające, pozbawione typowego 

dla amerykańskiego kina patosu. 

Reżyser, Kathryn Bigelow, w bardzo 

realistyczny sposób przedstawia misję 

saperów, a sceny rozbrajania ładunków 

wybuchowych po prostu „elektryzują”. 

Efekt taki uzyskuje przez wykorzystanie 

chaotycznych zdjęć i wprowadzenie nieco 

nieładu w niektóre sceny filmu, przez co 

chwilami przypomina on reportaż i oddziałuje na odbiorców 

z jeszcze większym ładunkiem emocjonalnym. Widz, dzięki 

tym zabiegom, może czuć się jak naoczny świadek wydarzeń. 

Sama czasami miałam wrażenie, że oglądam „Wiadomości” 

i relacje na żywo z pola walki, a nie film fabularny. 

Decyzja o wyjeździe na zagraniczną misję jest zapewne 

dla każdego żołnierza jedną z najtrudniejszych w życiu 

– konsekwencji tego wyboru nie ponosi tylko on, narażający 

się na tak olbrzymie niebezpieczeństwo, ale również 

pozostająca w kraju na pół roku, czasami dłużej, rodzina. 

Dla większości z nas temat wyjazdu bliskiej osoby na zagraniczne 

misje jest czystą abstrakcją. Film „W pułapce wojny” 

swoim realizmem sprawia, że ten problem i nas przez te ponad 

dwie godziny dotyczy. 

Film z czystym sumieniem mogę polecić również damskiej 

części publiczności, bo tej drugiej, męskiej części, co 

na seansie dało się od razu zauważyć, nie trzeba już myślę 

namawiać. 

Moja ocena: 8/10 

Marta Kamińska 

O filmie 

Tytuł: W pułapce wojny (The Hurt Locker) 

Gatunek: Dramat, Wojenny 

Produkcja: USA, premiera: 2008.09.04 

Reżyseria: Kathryn Bigelow 

Scenariusz: Mark Boal 

Obsada: Jeremy Renner (Starszy sierżant sztabowy William James), Anthony Mackie (Sierżant JT Sanborn), Brian 

Geraghty (Specjalista Owen Eldridge), Guy Pearce (Sierżant Matt Thompson), David Morse (Pułkownik 

Reed), Evangeline Lilly (Connie James), Christian Camargo (Podpułkownik John Cambridge) 

Zdjęcia: Barry Ackroyd 

Muzyka: Marco Beltrami


ROZMAITOŚCI 

Farmaceuci tylko do „okienka” 

Nie zgadzasz się z tytułem? 

Widzisz siebie jako kogoś więcej niż tylko kasjera? 

Chciałbyś ruszyć po studiach do pracy pełen 

zapału i pewności siebie, nie tonąc w obawach 

i lęku przed tym, co Cię spotka? 

Młoda Farmacja Poznań, Studenckie Koło Naukowe Opieki Farmaceutycznej oraz Pracownia Farmacji Praktycznej 

Katedry i Zakładu Technologii Postaci Leku Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 

pragną zaprosić wszystkich zainteresowanych własną przyszłością, a w szczególności studentów II, III, IV 

i V roku Farmacji na I Warsztaty Opieki Farmaceutycznej. 

Jest to projekt innowacyjny, wykraczający poza ramy programu naszych studiów, który ma na celu skonfrontowanie 

wiedzy, jaką posiadamy, z wyzwaniami, jakie stawia nasz zawód. 

Warsztaty Opieki Farmaceutycznej odbędą się pierwszego dnia Międzynarodowego Kongresu Naukowego, czyli 

17 maja 2010 r. i są jego ważnym elementem. 

Składać się będą z dwóch części: wykładowej, prowadzonej przez zaproszonych gości, oraz interaktywnej – szkoleniowej, 

odbywającej się w małych grupach, co niewątpliwie uczyni je atrakcyjniejszymi. 

Część wykładowa odbędzie się w Centrum Kongresowo-Dydaktycznym Uniwersytetu Medycznego im. Karola 

Marcinkowskiego w Poznaniu (ul. Przybyszewskiego 37), natomiast część szkoleniowa w Pracowni Farmacji 

Praktycznej Katedry i Zakładu Technologii Postaci Leku Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego 

w Poznaniu, Collegium Stomatologicum (ul. Bukowska 70). 

Warsztaty skierują Waszą uwagę na problemy, którym farmaceuci muszą stawiać czoła w trakcie codziennej pracy, 

nauczą was wiele w kwestii szeroko rozumianej opieki farmaceutycznej, a także poruszą, tak często pomijane, 

zagadnienia komunikacji z pacjentem. 

Do wyboru dla Was przygotowaliśmy 3 tematy, które realizowane będą podczas części szkoleniowej: 

1. „Włosy i paznokcie – pielęgnacja, czynniki wpływające na zmiany, choroby i zapobieganie” 

2. „Pierwsza pomoc i leczenie ran ostrych” 

3. „Dietetyka w zdrowiu i chorobie”. 

Nowa, ciekawa formuła prowadzonych warsztatów, sprawiła, że na każdy z 3 tematów przypada jedynie 15 uczestników 

Zgłoszenia na adres warsztaty.opieki@ump.edu.pl powinny zawierać: 

1. Imię i nazwisko. 

2. Rok studiów. 

3. Informację o tym, w której części warsztatów chcecie uczestniczyć – wykładowej, szkoleniowej, czy 

w obu (przy części szkoleniowej konieczny jest wybór jednego tematu). 

Każdy uczestnik warsztatów otrzyma imienny certyfikat. 

Zatem spieszcie się i logujcie na adres: warsztaty.opieki@ump.edu.pl, rezerwując sobie najciekawszy 

temat! Jednocześnie zgłaszajcie się na część pierwszą – wykładową, na którą wstęp jest wolny, 

a liczba miejsc nieograniczona! 

www.mloda.farmacja.pl 

Zrób coś w tym kierunku i rozwijaj się! 

Macie czas tylko do 30 kwietnia! 

Zadbajcie o swoją przyszłość już dziś, aby nie było za późno! 

Szczegółowe informacje dotyczące projektu dostępne są na stronach internetowych: 

www.skn_of.republika.pl www.farmstos.ump.edu.pl 

29

POEZJA 


* * * 

Popędźmy czym prędzej tropem Fantazy 

w gęste ogrody codziennie strzyżone. 

Śmiać będą się drzewa, kwiaty i głazy, 

naszym postaciom wnikliwie wpatrzone. 

Mocno ze sobą splecione i zgodne, 

na miękkiej trawie porzucimy ciała. 

Stare piosenki, już wtedy niemodne, 

orkiestra owadów będzie im grała. 

Bliskie obojgu kochankom z przypadku, 

odżyją wstążek wskrzeszane aleje. 

Wiosna opłynie w kolorach dostatku, 

jakby ukradkiem przynosząc nadzieję. 

Grubych lat siedem minęło przekory 

a myśmy kochana schudli z tęsknoty. 

Trzeba nam teraz mieć więcej ochoty, 

by do siebie samych nabrać pokory. 

Trzeba nam teraz być jednak odważnym, 

dbając o miłość, nie stracić swej szansy. 

W podejściu do życia bardziej uważnym, 

w podejściu, co może połączyć dwa sny. 

f 

„(...) Obok jabłoni – przypadkowa sosna 

Swe igły w bladym zanurza błękicie. 

O, jakże prędko przeminęła wiosna, 

Pozostawiając przelęknione życie! 

(...)” 

Bolesław Leśmian 

30


ROZMAITOŚCI 

Akademickie Stowarzyszenie Medycyny Ratunkowej 

Ten, kto pragnie otrzymać niesamowitą 

dawkę energii, powinien spotkać się z członkami 

Zrzeszenia Studentów Niepełnosprawnych 

”Ad Astra”. Przekonały się o tym dwie 

studentki ratownictwa medycznego Anna Żądło 

i Weronika Niemczewska, organizujące 

dla nich, z ramienia Akademickiego Stowarzyszenia 

Medycyny Ratunkowej, szkolenie 

z zakresu pierwszej pomocy. 

Szkolenie, przeprowadzone na prośbę 

członków „Ad Astry”, odbyło się 13 marca 

w domu studenckim Jowita. Wzięło w nim 

udział siedmioro uczestników, którzy nauczyli 

się resuscytacji krążeniowo- oddechowej, 

użycia Automatycznego Defibrylatora Zewnętrznego 

(AED), postępowania w stanach 

zagrożenia życia, a także mieli okazję poćwiczyć 

opatrywanie ran. Z dużym entuzjazmem przyjęte zostały zwłaszcza ćwiczenia z użyciem sztucznej krwi, którą 

studenci z ochotą brudzili ręce. 

Dziękujemy za miłą współpracę i liczymy na kolejne spotkania! 

Weronika Niemczewska ASMR 

Czy wiesz, kogo przedstawiają 

prezentowane przez nas zdjęcia? 

Na prawidłowe odpowiedzi 

czekamy pod adresem: 

zgadnijktoto@pulsum.pl 

do 10 maja 2010 roku. 

Wśród autorów prawidłowych odpowiedzi rozlosujemy 3 upominki od „Pulsu UM”. 

Dobrej zabawy i powodzenia!!! 

31

KRZYŻÓWKA 


Jolka 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

sobie własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 31 utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

31 9 23 19 26 

10 16 25 

2 

22 6 

8 1 13 29 

1 21 

28 

20 14 12 

7 24 

15 5 

18 4 3 

30 

27 17 11 

Rozwiązanie: 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 

18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie 

przesłać smsem pod numer 661-767-024 lub pocztą elektroniczną na adres pulsum@wp.pl. 

Czekamy do 10 maja 2010 roku. 

Uwaga! Większa ilość prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy na 

wygraną! 

32


KRZYŻÓWKA 

W tym miesiącu możecie wybierać spośród następujących nagród: „Ilustrowana fizjologia człowieka” 

(Stefan Silbernagl), „Zarys współczesnej ortodoncji” (Irena Karłowska), „Medycyna sportowa” (Patrick 

J. McMahon), „Biochemia Harpera” (Robert K. Murray). 

Nazwiska zwycięzców ogłosimy w następnym numerze! 

Kasia&Marta 

Pionowo: 

–– adres komputera 

–– łacińska kość 

–– klasyczna albo akustyczna 

–– nauka o leczeniu osób wieku starczego 

–– potomstwo ssaków z jednej ciąży 

–– ulubione miejsce Pudziana 

–– … manna 

–– ostatni film Wajdy albo roślina lecznicza 

–– zodiakalne zwierzę 

–– koniec trasy dla sportowca 

–– inaczej ambicje 

–– kobieca odpowiedź na „Testosteron” 

–– zespół muzyków 

–– bateria łazienkowa 

–– kosmetyk we włosach 

–– pierwiastek z grupy litowców 

–– mielinowa albo bakteryjna 

–– „organizator” kosmicznych lotów 

–– materiał skalny uzyskany w wyniku urabiania 

–– na półkach w aptece 

–– duża usterka 

–– prezent 

–– złożony z komórek, tkanek i narządów 

–– … Holmes 

–– guanozynotrifosforan 

–– na plecaku punkowca albo zdobi ubranie przedszkolaka 

–– owocowy napój 

–– rockowy zespół z liderem Arturem Gadowskim 

–– zagrał go Maxime Godart 

–– góral, bohater dowcipów 

Nagrodzeni! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 123 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

Anna Mikołajek („Medycyna rodzinna”), Iga Kondziela („Choroby przyzębia”), 

Hanna Teichert („Pielęgniarstwo”), Bartosz Kostrzewski („Ginekologia”). 

Hasło: „UT AMERIS AMABILIS ESTO”. 

Zwycięzcami konkursu „Biochemia miłości” zostali: Agnieszka Klupczyńska, 

Lena Niewiada i Andrzej Wolniewicz. 

Zwyięzcami konkursku „Zgadnij, kto to?” zostali: Ewa Markiewicz, Barbara Pawelska, Agata Adamczyk. 

Zdjęcia przedstawiają prof. dr. hab. Michała Musielaka 

Wszystkim nagrodzonym gratulujemy! 

Poziomo: 

–– wielka woda 

–– 365 dni 

–– karciana gra 

–– pochodna morfiny 

–– popularnie o byłym chłopaku 

–– symbol platyny 

–– część anatomiczna oka albo inaczej szkło kontaktowe 

–– lodowa na rzece 

–– źródło energii w organizmie 

–– np. Rubika 

–– wystawa 

–– egipski bóg słońca albo muzyczna litera 

–– nie dzień 

–– elektrokardiografia 

–– stan w USA 

–– buty z kółkami 

–– nauka badająca drobnoustroje 

–– niedokrwistość 

–– konieczne na kuligu 

–– uparte zwierze 

–– objaw schizofrenii, zamknięcie się w sobie 

–– z niesparowanymi elektronami 

–– ze stolicą w Bagdadzie 

–– szkolenie wojskowe 

–– potocznie o ruchomym połączeniu między kośćmi 

przedramienia 

–– „Tę burzę włosów każdy zna / Przy ustach dłoni chwiejny 

gest / To …” 

–– rzeczywistość 

–– angielskie „być” 

–– reklamuje film 

–– medyka albo studniówka 

–– popularnie w porządku 

–– klatka filmowa 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy poniedziałek od 18:00 do 19:00 

33


HUMOR 

Kali mówi do Mei: 

– Kali kocha, Kali chce się ożenić! 

– Muszę się zapytać mamy. 

– Mamo, Kali kocha, Kali chce się ożenić. 

– Powiedz Kaliemu, że musi ci kupić samochód. 

– Kali, musisz mi kupić samochód! 

Kali mówi: 

– Kali kocha, Kali kupi! 

Na drugi dzień Kali podjeżdża samochodem i mówi: 

– Proszę – i daje Mei kluczyki. 



– Mamo, Kali kocha, Kali chce się ożenić. 

– Powiedz Kaliemu, że musi ci kupić dom. 

– Kali, musisz mi kupić dom! 

Kali mówi: 

– Kali kocha, Kali kupi! 

Na drugi dzień daje Mei klucze do domu i mówi: 



– Mamo, Kali kocha, Kali chcę się ożenić. 

– Powiedz Kaliemu, że musi mieć dwumetrowego penisa. 

– Kali, musisz mieć dwumetrowego penisa! 

Kali mówi: 

– Kali kocha, Kali skróci! 

*** 

Siedzą dwa pijaczki pod Pałacem Kultury w Warszawie 

i piją tanie wino, a nad nimi lata facet na motolotni. Nagle 

zawiał silny wiatr, facet uderzył motolotnią w Pałac Kultury 

i spadł. Pijaczek mówi do drugiego: 

– Jaki kraj, tacy terroryści... 

*** 

Przychodzi facet na cmentarz. Jest już bardzo późno, 

ciemno, bo to jesień, gdzieniegdzie tylko trzaskają znicze. 

On też zapala znicz nad grobem kolegi. 

Już ma wychodzić i oto nagle zauważa grabarza, kopiącego 

coś łopatą przy jednym grobie. Myśli sobie – 

zrobię mu hecę i przestraszę go. Podchodzi z boku i, 

niczym duch, woła: „hu hu”. Grabarz nic. Podchodzi 

z drugiej i też „hu hu” – straszy grabarza. Grabarz dalej 

nic. Zrezygnowany facet macha ręką i idzie do wyjścia 

z cmentarza. Już, już ma wychodzić, kiedy nagle dostaje 

łopatą w łeb. Grabarz staje nad nim z zadumą i mówi: 

krzyczeć – wolno, straszyć – wolno, ale poza teren nie 

wychodzimy... 

34 

Humor 

Na porodówce leżały: krakuska, warszawianka i Murzynka. 

Doszło do pomieszania noworodków i ojców poproszono 

o rozpoznanie swoich dzieci. Pierwszego zapytano 

krakusa: 

– Które dziecko jest pańskie? 

A ten wskazał Murzyna.... 

– Jest pan pewien? – pyta lekarz. 

– Pierd***, nie będę ryzykował warszawiaka! 

*** 

Teleturniej: 

P: Po jakiej orbicie Księżyc krąży wokół Ziemi? 

O: Księżyc nie krąży wokół Ziemi. 

P: Ile par oczu ma mucha? 

O: Sto milionów. 

P: Zielony barwnik obecny w roślinach? 

O: Mech. 

P: Potrawa z warzyw? 

O: Kalafior. 

P: Coś kwaśnego? 

O: Kwas solny. 

P: Czym się bawią dzieci w piaskownicy? 

O: Przewracają się. 

P: Kto spełnia życzenia? 

O: BYK. 

P: Kto gra rolę Podstoliny w Zemście? 

O: Janusz Gajos. 

P: Jaka trwa teraz era geologiczna? 

O: Atomowa. 

P: Kto spotkał 7 krasnoludków – królewna śnieżka, czy 

śpiąca królewna? 

O: Sierotka Marysia. 

P: Największy polski gryzoń? 

O: Żubr. 

P: Z ilu pieśni składa się biblijna księga Psalmów? 

O: Z pieśni nad pieśniami. 

P: Główni bohaterowie „Nocy i dni”? 

O: Jan i Bogumił. 

P: Jaką nazwę nosi najsławniejszy polski żaglowiec? 

O: Kusznierewicz. 

*** 

– Czym się różni dobry sąsiad od dobrej sąsiadki? 

– Dobry sąsiad pożyczy, a sąsiadka da. 

Przygotowała: Marta Kamińska

Puls UM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?