161 - Tychy.pl

www.tychy.pl
Twoje tychy 21 grudnia 2010
sport
171
„Stres jest, ale nie strach. Gdybym się bał i przejmował tym, co może się zdarzyć
za chwilę, w ogóle nie wychodziłbym do walki”
Amerykańska szansa Marcina Helda
Niemal z miesiąca
na miesiąc
Marcin Held
staje się gwiazdą
światowego MMA.
I choć wszyscy
rywale, z którymi
walczy, są od niego
starsi, mają czarne
pasy i długą
listę tytułów
mistrzowskich,
18-latek z Tychów
nie czuje respektu.
Wygrywa, zyskując
coraz większe
uznanie.
Leszek Sobieraj
l.sobieraj@twojetychy.pl
Walki MMA nadal budzą
sporo kontrowersji, ale zyskują
sobie coraz większą popularność.
W pojedynkach Mixed
Martial Arts (mieszane sztuki walki),
dopuszcza się wszystkie techniki,
dozwolone w wielu sztukach
i sportach walki. Zawodnicy mają
jednak dużą swobodę, bo reguły
zostały ograniczone do minimum.
Są jedynie po to, by zniwelować
niebezpieczeństwo ciężkich,
trwałych kontuzji, czy śmierci. Pojedynki
odbywają się na ringu lub
– rzadziej w Polsce – na macie otoczonej
metalową klatką.
Prestiżowa
wygrana
To trudny, niebezpieczny
sport, z którym wiąże się spora
dawka ryzyka, ale Marcin Held,
adept brazylijskiego ju-jitsu, którego
uczył się w tyskim Bastionie,
radzi sobie znakomicie. Najważniejsze
walki dopiero ma przed
sobą, jednak stoczył już kilka, które
utorowały mu drogę do kariery.
W tym roku, po zaledwie czterech
latach treningów, (zaczynał mając
14 lat!) i prób w MMA, wyszedł
na ring, by zmierzyć się z jedną
z czołowych postaci światowego
MMA – 33-letnim Brazylijczykiem
Jeanem Silvą, nazywanym
„Białym Niedźwiedziem”. Dla
Helda była to 10. zawodowa walka
w formule MMA, dla rywala –
40. Specjaliści okrzyknęli ich pojedynek
we Wrocławiu, jako starcie
Dawida z Goliatem, „cudownego
dziecka” polskiego MMA z legendą.
Walkę zakontraktowano na
3 rundy po 5 minut, ale trwała 7
minut, bo w drugiej, Polak założył
dźwignię na kolano Brazylijczyka
i ten musiał się poddać.
– Może nie był w szczytowej
formie, może mnie trochę zlekceważył…
– mówi Marcin, który
bardziej zastanawia się, dlaczego
Silva przegrał, niż dlaczego on wygrał.
A tyszanin walczył znakomicie,
miał przewagę od pierwszych
minut, o czym można się przekonać,
oglądając nagrania krążące
w internecie.
– Przed walką nie myślałem
o zwycięstwie – dodaje. – Czułem
się dość komfortowo, bo nie musiałem
wygrać za wszelką cenę. Nie
spinałem się, i to chyba pomogło.
Marcin Held i Paweł Ostasz mistrzowie ju-jitsu i grapplingu.
Po zwycięstwie z Silvą i Kosednarem, kariera Marcina Heldy rozwinęła się na dobre.
Walka za walką
Zwycięska walka z Silvą
rozkręciła karierę Helda. Pojawiło
się sporo informacji w mediach
– wywiady, czaty na kilku
portalach, zdjęcie i filmy… Jeden
z fachowych portali, umieścił
go w czołówce najbardziej
perspektywicznych zawodników
MMA w Europie. Nic
dziwnego, że zainteresowała się
nim amerykańska organizacja
Bellator (BFC – Bellator Fighting
Championships), proponując
kontrakt.
W Bastionie
Marcin nie robi wrażenia
człowieka, który zmiótł z ringu
„Białego Niedźwiedzia”. Szczupły,
średniego wzrostu, spośród kolegów
nie wyróżnia się posturą, czy
umięśnieniem. Ale to pozory, które
zwiodły już niejednego rywala.
Trenuje brazylijskie ju-jitsu od
9. roku życia w tyskim Bastionie,
pod okiem Sławomira Szamoty.
To jeden z najlepszych w kraju
specjalistów brazyliskiego ju-jitsu
i MMA, wielokrotny mistrz Polski,
medalista mistrzostw Europy.
– Któregoś dnia na osiedlu
pojawił się plakat o szkółce Bastionu,
i poszliśmy tam z kolegą
– opowiada. – Mnie się spodobało,
koledze mniej, więc zrezygnował.
Sukcesy przyszły dość szybko,
zacząłem wygrywać i zdobywać
trofea. W pewnym momencie wahałem
się jednak, czy warto dalej
to robić. Brazylijskie ju-jitsu nie
jest sportem dochodowym, trudno
tutaj zarobić, jednak z drugiej
strony – jak zrezygnować z kilku
lat pracy, sukcesów? I wtedy,
spróbowałem sił w MMA. Gdyby
w brazylijskim ju-jitsu można
było zarobić, jak w MMA, to zostałbym
przy tym sporcie, bo walki
w MMA są bardziej ryzykowne,
częściej zdarzają się kontuzje.
Z drugiej strony, zarobki są niezłe,
co rekompensuje fakt, że można
dostać po głowie.
Na olimpiadę?
Ale Held nie zostawił ju-jitsu
dla MMA. Z powodzeniem startuje
w jednym, i drugim, a także
w ich odmianach.
– Submission fighting, to odmiana
ju-jitsu, ale zamiast kimon
walczymy w koszulkach i spodenkach
– wyjaśnia. – To zmienia
taktykę walki – w brazylijskim jujitsu
można chwytać za kimono,
rzucać, obracać, itd., natomiast
w SF jest trudniej, choć walka
staje się bardziej dynamiczna,
i przez to widowiskowa. Występuję
także w grapplingu. To rodzaj
walki, w którym stosuje się
chwyty, dźwignie, rzuty, duszenia,
ale zabronione są uderzenia.
Tym stylem zainteresował się Polski
Związek Zapaśniczy i ma duże
szanse, by wejść do programu
olimpijskiego.
Marcin, jest trzykrotnym
mistrzem Polski w brazylijskim
ju-jitsu (submission fighting)
i to wśród najlepszych – polskiej
elity zawodników z brązowymi
i czarnymi pasami. W tym roku
zdobył w Lizbonie mistrzostwo
Europy, jest medalistą wielu
turniejów międzynarodowych.
Z kolei w grapplingu, wywalczył
wicemistrzostwo świata, i jest
pewnym punktem reprezentacji
Polski. Jeśli ta dyscyplina trafi
do programu igrzysk, będziemy
mieli kandydata do medalu.
Jest więc zawodnikiem bardzo
wszechstronnym.
– Nie sprawia mi problemu
łączenie BJJ i MMA. Ważna staje
się ta dyscyplina, w której zbliżają
się zawody. Jeśli mam walczyć
w MMA, więcej uwagi poświęcam
treningom MMA, a gdy ju-jitsu,
skupiam się na ju-jitsu.
Tylko sport
Marcin twierdzi, że nigdy nie
był skory do bójek.
– To, że się trenuje sport walki,
i zawodnik ma predyspozycje
by walczyć, nie oznacza, że robi
to z byle powodu i wszędzie. Zresztą,
brazylijskie ju-jitsu trudno nawet
przyrównać do bójki. To sport
bardzo techniczny i bezpieczny. Jeśli
chodzi o MMA, to zawsze traktowałem
je jak sport, a nie możliwość
nauczenia się walki na ulicy.
I dobrze, by inni też tak myśleli.
Zdjęcia: Michał giel
Stres
Jak mówi, przed każdą walką
stres jest duży, ale najlepszą metodą,
by nauczyć się go kontrolować,
jest startowanie na zawodach.
– Stres jest, ale nie strach,
gdybym się bał i przejmował tym,
co ma być za chwilę, w ogóle nie
wychodziłbym na ring.
Mama nie wiedziała
Marcin ma starszego brata
i młodszą siostrę, ale ze sportami
walki nie mają nic wspólnego.
– Kiedy zacząłem chodzić
na treningi ju-jitsu, mama początkowo
była przeciw, ale potem
mi pozwoliła. Jednak, jak zacząłem
trenować i startować w MMA,
nic jej nie powiedziałem, bo pewnie
by się martwiła. Zawsze mówiłem,
że jadę na zawody i tyle.
Ale w końcu przeczytała wywiad
ze mną, zobaczyła w internecie
walkę i zorientowała się, o co chodzi.
Powiem tak – zadowolona nie
była, ale to już nie ten wiek i czas,
by zmusiła mnie, żebym tego nie
robił, albo… dała mi szlaban.
Tata
Trzy lata temu, zmarł tata
Marcina. To był cios, z którym
potrafił sobie poradzić tylko taki
twardziel i fighter jak on. Bo tata,
był jego najwierniejszym kibicem
i przyjacielem.
Jeździł ze mną na zawody, dopingował,
był dumny z każdego
sukcesu. Zawsze miałem w nim
oparcie. Kiedyś przyszedł na trening
i zobaczył, że trener Szamota
ma podbite oko i jest trochę
posiniaczony. Wziął mnie na bok
i powiedział: „Jak chcesz walczyć,
musisz być przygotowany na to,
że czasami też tak będziesz wyglądał”.
Mama nie wiedziała o MMA,
tata wiedział. Ale zmarł przed moją
pierwszą walką…
Życie na treningu
Mówi, że sportu nie traktuje
jak zajęcia na pół etatu. Poświęca
mu wszystko, właściwie dni upływają
mu na treningach.
– Trenuję dwa, albo trzy razy
dziennie – to rzeczywiście spora
dawka. Kiedy mam trzy treningi,
na jeden przychodzę przed lekcjami.
Po powrocie ze szkoły, zdarza
się, że nie mam czasu zjeść obiadu,
i lecę na drugi trening, a wieczorem
– na następny. I na nic więcej nie
mam czasu, bo reszta to nauka.
Łatwo nie jest. Marcin jest
uczniem LO im. Kruczkowskiego,
a w maturalnej klasie, o profilu matematyczno-fizycznym,
obowiązków
nie brakuje. Na taryfę ulgową
trudno liczyć – nieobecności trzeba
nadrobić, materiał zdać.
Propozycja
z Bellatora
Tymczasem, sportowa kariera
Marcina rozkręciła się na dobre
po walce z Silvą, i pokonaniu innego
klasowego zawodnika – Bodnara
Kosednara ze Słowenii. Niedawno
organizacja Bellator oficjalnie
ogłosiła, że podpisała kontrakt
z Marcinem Heldem.
– Przyglądaliśmy się Marcinowi
przez ponad rok, i jesteśmy
zadowoleni, że możemy widzieć
go w Bellatorze – powiedział Bjorn
Rebney, szef Bellatora. – Ma wyjątkowy
talent, w pełnym tego słowa
znaczeniu. Potrzebujemy takich
zawodników w naszym zespole,
on może zawojować światową scenę
MMA. – To dla mnie wielkie
wyróżnienie. Bellator, jest jedną
z trzech największych organizacji
w USA. Organizowane przez nią
turnieje, stają się dla zawodników
wielką szansą na dalszą karierę,
dają możliwość zaprezentowania
się przed widzami na całym
świecie. Do rywalizacji przystępuje
ośmiu zawodników, przegrany
odpada, wygrywający przechodzą
do kolejnych walk, które odbywają
się po miesiącu, i tak kolejno, aż
zostaje jeden, który w finale walczy
z mistrzem organizacji Bellator.
Pierwszy pojedynek mam w lutym,
koszty przelotu i pobytu pokrywa
organizator turnieju.
Angielska szkoła
Marcin Held wrócił teraz
z Anglii. Aby dobrze przygotować
się do walk za Oceanem, pobierał
nauki w London Shoot Fighters.
– To znany klub MMA i cieszę
się, że mogłem tam potrenować.
Prze 9 dni mieszkałem u mojego
kuzyna, więc mogłem skupić
się na zajęciach. Miałem prywatne
treningi, podczas których trener
ćwiczył tylko ze mną, przychodził
też zawodnik, który był moim
sparingpartnerem. I muszę przyznać,
że była to dobra lekcja MMA,
zwłaszcza, jeśli chodzi o walkę
w klatce. Do czasu wyjazdu do Anglii,
nie widziałem większej różnicy
między walką w klatce, i tą na ringu,
teraz jest inaczej, wiem, jak się
zachować, jak „wykorzystać” klatkę
podczas walki. Dodam, że klatka,
to po prostu sześcian z siatki –
słupki i góra obite są gumą.
Na pytanie, czy nie przeszkadza
mu to, że walczy w klatce, odpowiada:
– Nie. Klatka w MMA
nie przypomina zwykłej klatki,
i choć niektórzy mogą mieć takie
skojarzenia, jest po prostu bezpieczniejsza.
W czasie walki nikt
nie wypadnie, co zdarza się na normalnym
ringu.
I matura
Przygotowania do walki
w USA, i sam pojedynek, to dla
Marcina poważne wyzwanie i szansa,
a z drugiej strony – matura też
nie bułka z masłem.
– Wiem, że nie będzie taryfy
ulgowej i nie odpuszczam nauki.
Matura będzie po mojej walce
w Stanach, i od jej wyniku, od tego,
jak się zaprezentuję, będzie zależało,
co dalej. To najlepszy moment,
by zacząć w pełni profesjonalną
karierę. Oczywiście solidnie przyłożę
się do matury, ale po jej zdaniu,
chcę sobie zrobić przerwę,
i poświęcić się całkowicie treningom
i walkom. Jeśli w USA nie będzie
konkretnych propozycji, myślę
o studiach na AWF, ale może
być i tak, że podpiszę kontrakt zawodowy,
lub dostanę stypendium,
i będę kontynuował naukę w USA.
Przed Marcinem, otwiera się
kariera, ale peszy go, kiedy przytaczamy
bardzo pochlebne opinie trenerów
i innych zawodników na jego
temat. – Ktoś powiedział, że jestem
nadzieją polskiego MMA, i teraz
muszę to udowadniać – mówi.