„Myśmy troszkę rozpuścili naszych braci Litwinów” „Snoras”

More documents

Recommendations

Info

12 DOM RODZINNY O TYM WARTO WIEDZIEĆ Ważne kontakty z innymi dziećmi Odpowiadając na potrzeby emocjonalne i poznawcze, osoby otaczające dziecko modelują jego zainteresowania i charakter. Podstawy osobowości kształtowane są w domu rodzinnym i właśnie z tym swoistym bagażem trafiamy do grupy rówieśników. Koledzy i koleżanki stanowią natomiast punkt odniesienia, wzmacniając poczucie akceptacji oraz wspólnoty, bądź chwiejąc nim. Dla młodego człowieka grupa rówieśnicza staje się zwierciadłem, w którym przegląda się, widząc siebie, własne możliwości, i przez pryzmat tego odbicia dokonuje samooceny. Jej wpływ może okazać się jednak wyjątkowo szkodliwy, gdy wygeneruje niskie poczucie własnej wartości, czy też tendencję dziecka do ujawniania zachowań niepożądanych. Uwaga na 3D Zaburzenia kognitywne, problemy ze wzrokiem — to tylko niektóre potencjalnie nieodwracalne efekty oglądania trójwymiarowych obrazów. Specjaliści ostrzegają przed negatywnymi skutkami technologii 3D dla dzieci poniżej 6 roku życia. System nerwowy u najmłodszych jest w trakcie rozwoju i obraz 3D może spowodować nieodwracalne, szkodliwe skutki — alarmują francuscy badacze. Zmierzyliczas, jakiego mózg potrzebuje, aby przestawić się po projekcji obrazów w 3D na normalne widzenie. Zaobserwowali, że po oglądaniu świata w 3D obieramy otaczające przedmioty, jako mniejsze niż w rzeczywistości. KURIER WILEŃSKI Piątek • 25 listopada 2011 r. Gdy znika fascynacja małżeństwem... Najczęstsza skarga zgłaszana terapeutom małżeńskim dotyczy chłodu, nudy i obojętności. Rozczarowani młodzi ludzie zastanawiają się, czy tak ma wyglądać reszta ich życia. Mówią: „Nie łączy nas żadna wielka miłość”. Od razu pojawia się pytanie — czy nigdy nie łączyła? Zdaniem psychologów, trzeba szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie: jeśli miłości nie było od samego początku, to trudno spodziewać się po dziesięciu latach szczególnych fajerwerków. Ale załóżmy raczej, że kiedyś, zresztą pewnie nie tak dawno, ci młodzi ludzie byli w sobie zakochani. To szczególne, bo czasami ludzie o tym nic o tym nie wspominają. Szczególne, ale zrozumiałe — często w fazie rozczarowania wydaje nam się wręcz niewiarygodne, że ten ktoś mógł być kiedyś tak ważny, tak bardzo na nas działać. Wolimy o tym nie myśleć, nie pamiętać, a jeśli już, to tylko po to, by obwiniać partnera o rozczarowującą przemianę z uroczego chłopaka w nudnego towarzysza. Przecież to niemożliwe, że kiedyś było się tak bardzo zakochaną w tym nieciekawym facecie, którego cała obecna aktywność ogranicza się do przełączania kanałów telewizora. Wiele małżeństw przechodzi taką drogę: od intensywnego zakochania i olśnienia, poprzez codzienne rozczarowania, aż do jałowego zobojętnienia. Nierzadko dochodzą też do ostatniego etapu — poczucia wrogości, urazy, nawet nienawiści. Czy ta droga jest nieuchronna? Terapeuci rodzinni ostrzegają, że obecnie związek chłopaka i dziewczyny na ogół zaczyna się od romantycznej fazy uniesienia, a także — co za tym idzie — namiętnego seksualnego zauroczenia. Jest to stan emocjonalny, wyjątkowy, niosący ożywienie i radość. Kto go raz przeżył, będzie to wspominał i skrycie, pewnie nawet koło osiemdziesiątki, marzył o powtórce. Ale fakty Wiele małżeństw przechodzi taką drogę: od intensywnego zakochania i olśnienia, poprzez codzienne rozczarowania, aż do jałowego zobojętnienia Fot. archiwum są bezlitosne: z badań wynika, że intensywna namiętność trwa najwyżej dwa lata, a czasami — wliczając fazę już mniej intensywną — cztery. Potem dokonuje się energetycznej inwestycji w inne priorytety, takie jak praca, bogacenie się czy dzieci, a namiętność może pozostać ważnym i miłym obszarem wspólnoty, ale nie ma w nim już tej niezwykłej wibrującej nuty, jaką pamiętamy z czasów, gdy wystarczyło nam na siebie spojrzeć... Można zmieniać partnerów przez całe życie, w wiecznym poszukiwaniu upojnego dreszczyku i sporo młodych ludzi tak właśnie się zachowuje, jednak w ostatecznym rozrachunku jest to mało satysfakcjonujące. Zamiast szukać nowych pożarów, warto sprawić, by płomyk życia w naszym związku wciąż się przynajmniej tlił. Istnieje jednak bardzo poważna przeszkoda: prawdopodobnie to, co czyni drugą osobę atrakcyjną, to jej niepełna dostępność. Marzenia i nadzieje często wiążą się właśnie z obiektami mało osiągalnymi. Tymczasem dobry związek polega na bliskości, a bliskość to między innymi codzienna wzajemna dostępność. Jak zatem poradzić sobie emocjonalnie z tą sprzecznością? Nie ma jednej prostej odpowiedzi na to pytanie. Często powtarzane zalecenia „ciągłej pracy” nad małżeństwem mało kogo inspirują, bo wizja związku jako wiecznej orki raczej zniechęca. Jeżeli już pracować, to nie nad małżeństwem, ale nad sobą, a konkretnie nad własną odrębnością. Osoby, które zbliżyły się do siebie aż tak, że jedna stała się częścią drugiej, są dla siebie atrakcyjne mniej więcej w tym samym stopniu, co własna noga. Jest to częsty przypadek wśród par, które zaczęły swój związek bardzo wcześnie, na przykład w okresie szkolnym, wspólnie przechodziły okres dojrzewania i ukształtowały się trochę jak jedna osoba. W rezultacie współmałżonek może być spostrzegany bardziej jak siostra lub brat. Część przepisu na nienużące małżeństwo to zachować odrębność — nie stopić się do końca umysłowo, towarzysko, rodzinnie ani fizycznie. str.13
KURIER WILEŃSKI DOM RODZINNY Piątek • 25 listopada 2011 r. 13 Oddać dziecko do szpitala W Polsce i na Litwie jest obecnie wiele szpitali, gdzie w pokoju dla dzieci jest również łóżko dla matek — nie tylko karmiących piersią. Może więc ona przebywać cały czas przy chorym dziecku i pomagać w opiece nad nim pod fachowym okiem personelu szpitalnego. Niestety, matka nie zawsze może sobie pozwolić na zostawienie reszty rodziny. ze str.12 Gdy znika fascynacja małżeństwem Jeśli dziecko musi być oddane do szpitala, należy mu maksymalnie dopomóc w zaakceptowaniu tej konieczności. Dla małego dziecka jest bowiem wielkim szokiem nagle zostać bez mamy, w obcym otoczeniu, wśród obcych ludzi. Starsze dziecko zazwyczaj akceptuje bez trudności tę konieczność, natomiast młodszemu trudno wytłumaczyć całą sytuację i dlatego adaptuje się ono znacznie trudniej. Poza tym małe dziecko jest bardzo silnie przywiązane do rodziców i z trudem zmienia swoje utarte obyczaje. A w szpitalu zmienia się prawie wszystko: pory posiłków, potrawy, zabawki, ludzie których widzi, łóżko i kąpiel. Personel szpitala dokłada wprawdzie starań, by dziecko było zadowolone, pieści, daje zabawki, bierze na ręce i bawi się z nim, mimo to jednak przystosowanie się jest dla małego pacjenta ciężkim przeżyciem. Gdy dziecko leży w szpitalu dziecięcym lub na dziecięcym oddziale dużego szpitala, można być pewnym, że nasza pociecha jest w dobrych rękach, gdyż zarówno pielęgniarki, jak i lekarze wybrali jako specjalizację pediatrię, bo kochają dzieci. Wiele zależy od osobowości i wieku dziecka. Niektóre dzieci są bardzo uczuciowe, inne łatwiej adaptują się do obcego środowiska. Niektóre są nieśmiałe, inne nie. W końcu większość dzieci szybko i skutecznie przyzwyczaja się do otoczenia szpitalnego, nie znaczy to jednak, że nie trzeba im w tym dopomóc. Błędnie myślą rodzice, którzy sądzą, że oddadzą dziecku przysługę, załatwiając dla niego oddzielny pokój. Czułoby się ono o wiele lepiej w otoczeniu innych dzieci, z którymi mogłoby rozmawiać i prowadzić zabawy. Jeśli tylko jest to możliwe, należy dziecku wytłumaczyć (lub przynajmniej starać się o to) wszystko, co tylko można w kwestii obyczajów szpitalnych, konieczności pozostawienia go tu itp. Gdy potrafimy rysować, przedstawmy dziecku obrazek oddziału szpitalnego z siostrami w białych fartuchach. Dziecka nie wolno okłamywać ani w pierwszym, ani w następnych dniach pobytu w szpitalu. Błędem byłoby mówić mu, że się je odwiedzi następnego dnia, jeśli z góry wiadomo, że nie będzie to możliwe albo obiecywać bezpodstawnie, że jutro pójdzie już do domu. Nie powinno się zapewniać dziecka, że mama będzie spała piętro niżej. Z powodu niespełnionych obietnic doznaje ono tylko rozczarowania i niełatwo uwierzy nam w przyszłości. Nie wmawiajmy dziecku przy pobieraniu krwi z palca, że to nic nie będzie bolało. Ból będzie faktem, o którym należy małego pacjenta uprzedzić, ale informując, że nie będzie to nic więcej niż zwykłe ukłucie. Doświadczeni pediatrzy nigdy nie okłamują dziecka, starają się za to wyjaśnić, co będzie wchodziło w zakres zabiegu. Niektóre dzieci są bardzo uczuciowe, inne łatwiej adaptują się do obcego środowiska Fot. archiwum Ale to oczywiście nie wystarcza, bo dystans jako wyłączny sposób na bycie ze sobą raczej rozbiłby związek niż wzmocnił. Dla przetrwania pary niezbędne jest, by stworzyła ona sobie swoistą intymność i zażyłość. Dobra para ma własne rytuały („w kinie zawsze trzymamy się za ręce”), tradycje („poznaliśmy się w Zakopanem i od tej pory jeździmy tam co roku, chociaż to już zupełnie nie to miejsce, co wtedy”) i mity („jego babcia i mój dziadek pochodzą z tej samej miejscowości, całkiem możliwe, że znali się jako dzieci”). To wszystko tworzy ekscytujące poczucie więzi i wyjątkowości, które łączy się z fascynacją erotyczną i nie pozwala jej się wyjałowić. I ostatnia uwaga — jeśli zależy nam na żywym małżeństwie, nie można dopuścić, by sprowadzało się ono wyłącznie do opieki nad dziećmi. Ci, którzy są wyłącznie rodzicami (choćby najlepszymi), dość szybko przestają być parą, łączą ich tylko sprawy dzieci, niknie intymna bliskość. Dobry związek zatem to taki, w którym namiętność stopniowo przekształca się w zażyłość, tworzy się własny intymny świat, oddzielny od świata zewnętrznego (również od dzieci), a przy tym obie strony zachowują swoją odrębność. To nie jest niemożliwe. O TYM WARTO WIEDZIEĆ Higiena szkodliwa? Młodzi ludzie często korzystający z mydeł antybakteryjnych, zawierających środek o nazwie triklosan, częściej chorują na alergie — ostrzegają naukowcy z USA. Informacje publikuje internetowy Serwis Naukowy Eurekalert. Z kolei — jak ustalili badacze — stosowany przy produkcji plastików bisfenol może u dorosłych zaburzać pracę układu odpornościowego. Zdaniem badaczy, wyniki te wskazują, że nadmiar higieny prowadzi do zaburzenia rozwoju mikroorganizmów korzystnych dla prawidłowego działania naszego układu odpornościowego. Rodzice — lepszymi pracownikami Umiejętności zdobyte podczas wychowywania dzieci i opiekowania się rodziną okazują się bardzo przydatne w miejscu pracy — informują hiszpańscy naukowcy na łamach „Journal of Knowledge and Learning”. Zdaniem naukowców, umiejętności zdobyte podczas zakładania rodziny i opieki nad nią są łatwe do przeniesienia na grunt zawodowy. Doświadczenia rodzinne i zawodowe nie muszą być w konflikcie — jak się je niekiedy postrzega, ale mogą się wzajemnie wzmacniać. W życiu rodzinnym wykształcaniu się tych umiejętności towarzyszy wielozadaniowość działania, nacisk na relacje interpersonalne i zespołowe oraz dobrą organizację. Wszystko to może sprawdzić się w miejscu pracy — podkreślają naukowcy. Strony przygotowała Alina Sobolewska
Page 1 and 2: www.kurierwilenski.lt DZIENNIK POLS
Page 3 and 4: KURIER WILEŃSKI Piątek • 25 lis
Page 5 and 6: KURIER WILEŃSKI WYDARZENIA Piątek
Page 9 and 10: KURIER WILEŃSKI Z REJONU SOLECZNIC
Page 11: KURIER WILEŃSKI SZKOLNICTWO Piąte

„Myśmy troszkę rozpuścili naszych braci Litwinów” „Snoras”

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?