Καλημέρα και Αντίο (free-ebook) - eBooks4Greeks.gr

Καλημέρα και Αντίο
κι ας μην τον βλέπει κι ας μην τον ακούει και ξέρει πως θα γυρίσει
κοντά του γιατί η αγάπη της έχει όλη τη δύναμη του κόσμου και είναι
ικανή να τον φέρει πίσω. Ξανάρχιζε να μασάει τσιχλόφουσκες
και έδενε τα μαλλιά κοτσιδάκια, ερωτευόταν τη ζωή της κι ερωτευόταν
μέχρι και τα πιο απλά, γελοία πράγματα. Έφτιαχνε έτσι ένα
καινούργιο παραμύθι και το πίστευε, γελούσε και αντιμετώπιζε τις
καταστάσεις μ’ έναν τρόπο αστείο και ρεαλιστικό μαζί.
Σηκώνοντας τα μάτια απ’ το περιοδικό της την κοίταξε. Η Λιζ ήταν
σκεπτική, απορροφημένη, κοιτούσε το μπαλάκι καθώς το πετούσε
απ’ το ένα χέρι στο άλλο.
«Πώς ήταν; Τι φορούσε;»
Η Ζωή γύρισε σελίδα και με ήρεμη φωνή είπε:
«Ήταν χαμογελαστός κι ομιλητικός όπως πάντα. Το κινητό του
χτυπούσε ασταμάτητα. Απάντησε επιλεκτικά σε δύο κλήσεις και
στο μεταξύ είχε ξεχάσει για ποιο πράγμα μού μιλούσε πριν».
Η Λιζ κοιτούσε στο κενό, ενώ ένα ελαφρύ μειδίαμα πρόδιδε ότι
είχε στη σκέψη της ακριβώς την εικόνα του.
«Κλασικός Μιχάλης», σχολίασε αφήνοντας τη να συνεχίσει.
Η Ζωή προσπαθούσε να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν καλύτερα
στη δυσκολία της περίστασης, γνωρίζοντας πόσο λεπτό ήταν το ζήτημα
για τη Λιζ.
«Φορούσε πουκάμισο, τζιν και σακάκι. Αφού να φανταστείς του
είπα: “Καλά, σε βλέπω και πολύ κυριλέ”. Πραγματικά ήταν πολύ
καλοντυμένος για τα δεδομένα του».
Το κορίτσι με τα καραμελένια κοτσιδάκια και τα ζωηρά μελί μάτια
τώρα πια χαμογελούσε και η Ζωή ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει
πιο αναλυτική την αφήγηση, για να της δώσει την ικανοποίηση που
απελπισμένα αναζητούσε. Η Λίζα είχε γίνει πάλι το παιδί που μια
μέρα έπεσε πάνω στον φοιτητή που κρατούσε αγκαλιά μια κιθάρα
και μετρούσε τ’ αστέρια ενώ ήξερε ότι είναι αμέτρητα.
- 33 -