Nr 12 - Głos Biznesu

16 ROZMOWY GŁOSU
jest fenomenem, o którym trzeba
pisać, to ekstraliga. Gdyby udało mi
się w biotechnologii, to mógłbym
powiedzieć, że ich doścignąłem.
Bo to, co robię w budownictwie,
to żadna rewelacja, jest wielu mi
podobnych, najczęściej – krok
w krok powtarzających moje pomysły.
Oni zaistnieli w branży, w której
funkcjonują potężne koncerny
o ponad 100-letniej tradycji: Volvo,
MAN, Mercedes. Dokonali rzeczy
nieprawdopodobnej, ale to pokazuje
też siłę, jaka drzemie w duecie. Ona
– „szalona gospodarka”, on – talent
inżynierski.
Rzecz jednak nie we wzorze, nigdy
też nikomu niczego nie zazdroszczę.
Ja się ścigam z konkurencją, to jest
coś, co mnie napędza.
PRACA I ZAANGAŻOWANIE
TO PODSTAWA SUKCESU, ALE
PODKREŚLA PAN TEŻ ROLĘ
SZCZĘŚCIA W BIZNESIE. DO CZEGO
JEST ONO POTRZEBNE?
Szczęście to coś, czego nie da się
zaprogramować. To, że „Newsweek”
mnie pokazał, że Aral czy Europoles
wybrały moją firmę zamiast bardziej
znaczących konkurentów. Czy
wreszcie to, że udało mi się ściągnąć
do Polski dzieci. Szczęście warto
podeprzeć budowaniem dobrych
relacji. Tam, gdzie w grę wchodzą
miękkie, psychiczne, socjologiczne
elementy, tam potrzebne jest
szczęście. Ja je chyba mam.
Kojarzy pan nieruchomość u zbiegu
Półwiejskiej i Krysiewicza? Nad tą
działką wisi jakieś fatum, ostatnio
pojawił się tam czwarty już inwestor.
Też byłem współwłaścicielem tej
działki, zainspirowany inicjatywą
banku BPH, który pożyczył mi
3,5 mln zł. Poprzednim właścicielem
był natomiast kościół ewangelickohabsburski.
O jednym nie wiedziałem.
W kościele protestanckim ksiądz jest
tylko od słowa bożego, a za nim stoi
kancelaria prawna, zarząd, no, pełna
komercja. Razem z moim niemieckim
partnerem mieliśmy wyłożyć po
3,5 mln zł. Podpisaliśmy umowę, ja
przelałem pieniądze, a partner – nie.
Parafia zaczęła naciskać,
a wspólnik, za którego poręczyłem,
okazał się niewiarygodny. To był
trudny czas na rynku bankowym,
komornicy tylko czekali na zajęcia, ja
nie miałem akurat wolnych środków.
Poręczenie, które podpisałem, było
na moje nazwisko. Co się okazało?
W tamtym okresie nie miałem
jeszcze ustanowionej rozdzielności
majątkowej z żoną, więc... poręczenie
okazało się nieważne. To jest to
szczęście, dzięki któremu wyszliśmy
z tej inwestycji bez szwanku.
SZCZĘŚCIE WARTO PODEPRZEĆ
BUDOWANIEM DOBRYCH RELACJI. TAM,
GDZIE W GRĘ WCHODZĄ MIĘKKIE,
PSYCHICZNE, SOCJOLOGICZNE
ELEMENTY, TAM POTRZEBNE JEST
SZCZĘŚCIE. JA JE MAM.
MIAŁ PAN MOMENTY, KIEDY FIRMA
BYŁA NA ZAKRĘCIE?
Dwa razy się tak zdarzyło.
CO W TAKICH SYTUACJACH JEST
CZYNNIKIEM DECYDUJĄCYM
O WYJŚCIU Z OPRESJI?
Upór, nigdy się nie poddaję. Każda
przegrana niesie ze sobą nowe
pomysły, i to niemal natychmiast.
Stres trwa 5 minut, najwyżej godzinę,
potem myślę, jak się odegrać.
Tych porażek trochę było. W Parku
Technologicznym, także na Sołaczu,
w Baranowie czy na innych
nieudanych inwestycjach. Ale nigdy
nie zatrzymały mojego parcia do
przodu. Córka Dagmara ma to po
mnie, o Michale wypowiem się później, bo to dopiero
pierwszy rok, w którym on samodzielnie podejmuje
decyzje, jak na razie trafne.
A JAKIE BYŁO NAJBARDZIEJ SPEKTAKULARNE
POTKNIĘCIE?
W okresie transformacji ustrojowej Piotr Bykowski,
u boku którego uczyłem się kapitalizmu, kupił udziały
w zakładach gipsowych Dolina Nidy. Prowadził rozmowy
biznesowe z Knaufem, zabrał mnie samolotem do
Niemiec. Podczas drugiej wizyty Knauf zaproponował mi
wyłączne przedstawicielstwo na Polskę. Mimo że kilka
lat wcześniej byłem w Kanadzie i widziałem, że wszystko
opiera się tam na suchej zabudowie, nie skorzystałem
z tej wiedzy i uznałem, że w Polsce się to nie przyjmie.
Okropnie zmarnowałem tę szansę. To jest dopiero sztuka
– nie marnować biznesowych szans. Przynajmniej tych
kluczowych...
GŁOS BIZNESU Nr 3 2011