Nr 2 - Głos Biznesu

Numer 2• 2009• Magazyn gospodarczy •Dystrybuowany bezpośrednio do wielkopolskich przedsiębiorców 

Dossier 

Zenona Laskowika 

Design 

zmieni biznes 

Rozmowa z Piotrem Voelkelem 

Czy warto należeć 

do organizacji biznesowej? 

Dyskusja przedsiębiorców

7 

10 

15 

SPIS 

TREŚCI 

AKTUALNOŚCI 

6 16 lat WKK 

6 Gala w siodle 

7 Piknik golfowy LBC 

7 Wielkopolscy Liderzy Społecznej 

Odpowiedzialności Biznesu 2009 

8 Newsy e-poznan.pl 

DOSSIER 

9 Dobry żart tynfa wart 

Zenon Laskowik 

ROZMOWY GŁOSU 

10 Design zmieni biznes 

Rozmawiamy 

z Piotrem Voelkelem 

ORGANIZACJE BIZNESOWE: DEBATA 

15 Czas zdefiniować nowe cele 

„Czy warto się organizować?” 

– pytamy wielkopolskich biznesmenów w redakcyjnej dyskusji 

FELIETONY 

22 Yes, yes, yes! 

„Okiem z Brukseli” Filipa Kaczmarka 

23 Między słowami 

Porady prawne Jerzego Krotoskiego 

TWOJA FIRMA 

24 Kompleksowe zarządzanie transportem 

Narzędzia optymalizujące spedycję 

25 Ile kosztuje profesjonalna serwerownia? 

Outsourcing systemów informatycznych 

Rada redakcyjna: 

Anna Lisewska 

Bussines Centre Club – Loża Wielkopolska 

Iwona Marszałek 

Polsko-Niemieckie Koło Gospodarcze (DWK) 

Grzegorz Wichniarek 

Lech Business Club 

Iwona Wesołek 

Polska Izba Gospodarcza Importerów, 

Eksporterów i Kooperacji 

Karina Plejer 

Wielkopolski Klub Kapitału 

Małgorzata Animucka 

Wielkopolski Związek Pracodawców 

Redakcja i realizacja: 

Skivak Custom Publishing 

www.skivak.pl 

Dyrektor wydawniczy: 

Damian Nowak 

C: 0, M: 75, Y: 100, K: 0 

C: 0, M: 0, Y: 0, K: 100 

d.nowak@skivak.pl 

Redaktor prowadzący: 

Sebastian Frąckiewicz 

s.frackiewicz@skivak.pl 

Projekt graficzny i skład: 

Katarzyna Bartosik 

k.bartosik@skivak.pl 

Fotografie: 

Skivak Custom Publishing, 

Tomasz Jurgielewicz, Waldemar Śliwczyński 

Okładka: Tomasz Jurgielewicz 

Adres redakcji: 

Głos Biznesu 

ul. Głuchowska 1, 60-101 Poznań 

tel. + 48 061 625 61 15 

fax + 48 061 625 61 21 

www.glos-biznesu.pl 

Druk i oprawa: 

Drukarnia Classic 

www.classic.net.pl 

4 

GŁOS BIZNESU │ Nr 2│2009

26 Zarządzanie ograniczeniami 

Teoria ograniczeń w biznesie 

INWESTYCJE 

28 Powiat poznański 

Gdzie warto ulokować swój biznes? 

KULTURA 

30 Straszy dwór 

Wielkopolska traci swoje cenne zabytki 

32 Stworzyłem przestrzeń dla sztuki 

Rozmowa z Andrzejem Kareńskim-Tschurlem 

28 

FINANSE 

34 Plan sukcesji w biznesie 

Czas zabezpieczyć swoją przyszłość 

RETRO AUTO 

35 Prestiż i elegancja 

Pierwsza odsłona kącika motoryzacyjnego Andrzeja Roszkiewicza 

PODRÓŻE BIZNESOWE 

36 Czas na Oktoberfest 

Święto piwa w Monachium 

LIFESTYLE 

38 Gentleman z cygarem 

Sylwetka Zino Davidoffa 

39 Relaks dla mężczyzn 

Przedstawiamy CitiSpa 

KALENDARIUM 

42 Wydarzenia biznesowe i kulturalne 

reklama 

30 

PO DEBIUCIE 

Pierwszy numer „Głosu Biznesu” został przyjęty przez Państwa bardzo ciepło. Na spotkaniach biznesowych mogliśmy 

usłyszeć, że spodobała się nie tylko warstwa merytoryczna tekstów, ale także nowoczesna szata graficzna. 

Miejmy nadzieję, że drugi numer spodoba się jeszcze bardziej, szczególnie że postaraliśmy się dobrać zestaw ciekawych 

artykułów i autorów. Przeprowadziliśmy wywiad z Piotrem Voelkelem, który rzadko pojawia się w mediach. 

Rozmawiamy z nim nie tylko o jego najnowszym projekcie – Akademii Designu, ale także o skomplikowanych 

relacjach między projektantami (designerami) a światem biznesu. W świecie innowacyjnej gospodarki designerzy 

będą się liczyć coraz bardziej. W tym numerze zamieszczamy także zapis debaty „Czy warto się organizować?” 

– w ramach której wielkopolscy biznesmeni dyskutują nad rolą i nowymi zadaniami organizacji biznesowych. Polecamy 

również materiał o dworach i pałacach – zapomnianym dziedzictwie kulturalnym naszego regionu. Artykuł ilustrują 

zdjęcia Waldemara Śliwczyńskiego – profesjonalnego fotografa, a jednocześnie przedsiębiorcy z Wrześni. Temat dopełnia 

rozmowa z Andrzejem Kareńskim-Tschurlem, który przywrócił blask Podstolicom. Chcielibyśmy, aby „Głos Biznesu” 

nie był czasopismem, które po szybkiej lekturze odkłada się na półkę lub na stos dokumentów. Chcemy intrygować, 

inspirować i prowokować dyskusje. Czy nam się to uda? Ocenę pozostawiamy Wam, Szanowni Czytelnicy. 

Zespół redakcyjny „Głosu Biznesu” 

Nr 2│2009 │ GŁOS BIZNESU 5

AKTUALNOŚCI 

16 lat 

WKK 

W Hotelu-Restauracji Meridian 

w Poznaniu 5 czerwca br. odbyło 

się szesnaste rocznicowe spotkanie 

Wielkopolskiego Klubu Kapitału. 

Jak co roku w uroczystości wzięli udział znakomici 

goście, wśród nich: JE Ric Todd (ambasador 

Wielkiej Brytanii), Daniel Lissner (attaché Republiki 

Federalnej Niemiec w Polsce), Piotr Florek 

(wojewoda wielkopolski), Marek Woźniak (marszałek 

województwa wielkopolskiego), Ryszard 

Grobelny (prezydent miasta Poznania) oraz licznie przybyli 

parlamentarzyści, przedstawiciele korpusu dyplomatycznego 

i konsularnego, przedstawiciele świata nauki, kultury i mediów. 

Honorowy patronat nad spotkaniem objęli: JE Ric Todd, JE 

Marnix Krop (ambasador Królestwa Niderlandów) oraz Konsulat 

Generalny Republiki Federalnej Niemiec we Wrocławiu. 

Podczas uroczystości wręczono Odznaki Honorowe za Zasługi 

dla Województwa Wielkopolskiego. Otrzymali je: Angelika 

Menze – przedstawicielka kraju związkowego Brandenburgia 

w Wielkopolsce, członek zarządu Polsko-Niemieckiego Koła 

Gospodarczego, oraz Cornelis Gerardus van Rijn – prezes Holendersko-Polskiego 

Klubu Biznesu Wielkopolska. Po Odznakach 

Honorowych przyszedł czas na wręczenie Wielkopolskich 

Filarów Biznesu, nagród przyznawanych przez WKK już od 10 

lat. Kapituła konkursowa wyłoniła trzech laureatów. W 2009 

roku statuetki otrzymali: Wyższa Szkoła Handlu i Rachunkowości, 

Bogdan Bartol (prezes zarządu BARTEX-Bartol sp.j.) 

oraz Zdzisław Filary (prezes zarządu Zakładów Chemicznych 

UNIA Spółdzielnia Pracy). Uroczystego wręczenia statuetek 

dokonał prezydent WKK Jacek Cenkiel wspólnie z przewodniczącym 

kapituły konkursowej Andrzejem Łyko. • 

Gala 

w siodle 

Ponad 500 przedsiębiorców, polityków, ludzi nauki, kultury i mediów bawiło się 

na tradycyjnym pikniku Loży Wielkopolskiej BCC. 

S 

potkanie odbyło się w niedzielne popołudnie 31 

maja w Zespole Pałacowo-Parkowym Wąsowo. 

Przedwakacyjne imprezy BCC w Wielkopolsce 

stały się już tradycją. W tym roku zorganizowany 

został piknik jeździecki. Gala w siodle zgromadziła 

wiele wybitnych postaci. Przybyli: Piotr 

Florek (wojewoda wielkopolski), Marek Woźniak (marszałek 

województwa wielkopolskiego), Przemysław Pacia (wicewojewoda), 

Jerzy Stępień (zastępca prezydenta miasta Poznania), 

Grzegorz Ganowicz (przewodniczący Rady Miasta Poznania). 

Pierwszy raz w roli gospodarza gali wystąpił Marian Nickel, 

kanclerz Loży Wielkopolskiej BCC. Na uczestników gali czekało 

mnóstwo atrakcji, między innymi pokazy konne, parady powozów, 

pokazy XVII-wiecznej jazdy, poczty węgierskiej, jazdy w 

siodle, przejazdy bryczkami oraz zawody jeździeckie – konkurs 

Grand Prix o Puchar Kanclerza Loży Wielkopolskiej BCC. Dodatkową 

atrakcją pikniku był – tradycyjny już – wielki okazjonalny 

tort przygotowany przez poznańską Cukiernię Gruszecki. 

W trakcie trwania gali uczestnicy mogli wziąć udział w wielu 

loteriach przygotowanych przez sponsorów pikniku. • 

6 


AKTUALNOŚCI 

Impreza odbyła się na terenie Poznań Golf Park przy 

ulicy Wichrowej. Wśród zaproszonych gości znalazł 

się również wiceprezes Lecha Poznań, Arkadiusz Kasprzak. 

Organizatorzy przygotowali dla swoich gości 

wiele atrakcji. Bez wątpienia największą z nich 

była możliwość wzięcia udziału w Akademii Golfa. 

Zainteresowani mogli obejrzeć najnowsze modele samochodów 

marki BMW, które zaprezentował partner LBC Dealer BMW 

Smorawiński, oraz przygotowaną na tę okazję pełną kolekcję 

akcesoriów BMW Golfsport. 

Piknik 

LBC 

W słoneczną sobotę 20 czerwca przedstawiciele 

poznańskich firm mogli spędzić czas 

w miłym towarzystwie. 

Atrakcją były również luksusowe auta pokazane przez Top 

Car Rental – pierwszą w Polsce wypożyczalnię luksusowych samochodów 

sportowych, która oferuje możliwość wynajmu szerokiej 

gamy samochodów Porsche oraz Ferrari. Specjalnie dla pań 

konsultantki firmy Herbalife doradzały, jak zadbać o sylwetkę 

i urodę, oraz opowiedziały, w jaki sposób prowadzić zdrowy tryb 

życia. W pikniku wzięły również udział makijażystki Perfumerii 

Douglas, które pomagały dobrać najlepsze kosmetyki pielęgnacyjne, 

wykonały najmodniejsze makijaże oraz prezentowały 

najpiękniejsze zapachy. Organizatorzy nie zapomnieli również 

o najmłodszych. Specjalnie dla nich przygotowano kącik animacyjny 

oraz trening piłkarski, który poprowadzili trenerzy ze 

Szkółki Piłkarskiej Wichniarek. Każde dziecko otrzymało też 

gadżety związane z klubem KKS Lech Poznań. • 

Znamy liderów CSR 

5 czerwca 2009 Wielkopolski Związek 

Pracodawców ogłosił wyniki konkursu 

„Wielkopolski Lider CSR”. 

Projekt „Wielkopolska Liderem CSR” realizowany 

przez Wielkopolski Związek Pracodawców od 

grudnia 2008 roku, ma na celu upowszechnienie 

koncepcji Społecznej Odpowiedzialności Biznesu 

(ang. Corporate Social Responsibility – skrót 

CSR) od pracodawców, organizacji pracodawców, 

pracowników przedsiębiorstw oraz społeczności lokalnej z 

terenu województwa wielkopolskiego. W tym celu zorganizowano 

Konkurs na „Wielkopolskiego Lidera CSR”, w kategoriach związanych 

z dbałością o lokalny rynek pracy, warunki pracy pracowników 

oraz środowisko naturalne, w którym wzięło udział kilkadziesiąt 

firm z całej Wielkopolski. W kolejnej części projektu, w 

okresie od czerwca 2009 do marca 2010, WZP zorganizuje 11 

konferencji poświęconych Społecznej Odpowiedzialności Biznesu 

w wielkopolskich przedsiębiorstwach. A oto zwycięzcy konkursu: 

KATEGORIA „DBAŁOŚĆ O LOKALNY RYNEK PRACY” 

• I. nagroda 

OPAL RYSZARD SZULC, WACŁAW OLEJNICZAK S. J. 

• II. nagroda 

PROMAG S.A. 

• III. nagroda 

KONRAD SP. Z O.O. 

KATEGORIA „DBAŁOŚĆ O ŚRODOWISKO NATURALNE” 


LUVENA S.A. 


KUVERT POLSKA SP Z O.O. 


METROLOG SP. Z O.O. 

KATEGORIA „DBAŁOŚĆ O WARUNKI PRACY PRACOWNIKÓW” 


PRO REHA SP. Z O.O. 


DYNEA SP. Z O.O. 


FIRMA KARLIK SP.J. • 


EWS 

Ormiańskie 

NEWS 

inwestycje w HCP 

Są szanse na polepszenie kondycji poznańskiego 

Ceglorza. Do końca tego roku 

powinien zostać podpisany kontrakt z ormiańskim 

inwestorem. Jeśli dojdzie on do 

skutku, kilkudziesięciu pracowników nie 

straci pracy. 

Superszybka kolej 

nie do Poznania 

Ministerstwo Infrastruktury zrezygnowało 

z planów budowy szybkiej kolei na trasie 

Poznań – Warszawa. 

Do dziś pracownicy Ceglorza o Ormianach wiedzieli niewiele. 

Ale już niedługo być może to się zmieni. W ciągu najbliższych 

miesięcy ma bowiem ruszyć współpraca pomiędzy poznańską 

fabryką a inwestorem z Armenii. Chodzi o zawarcie kontraktu 

na budowę 120 wagonów. Być może budowa wagonów rozpocznie 

się już na początku przyszłego roku. Co więcej, wicemarszałek 

województwa Leszek Wojtasiak liczy, że na budowie 

wagonów współpraca z Ormianami się nie zakończy. Jeśli kontrakt 

dojdzie do skutku, część pracowników Ceglorza mogłaby 

znaleźć zatrudnienie przy jego realizacji. Niektórzy związkowcy 

do pomysłu prezesa podchodzą bez zbytniego entuzjazmu. 

Przy tym kontrakcie zatrudnienie może znaleźć od 20 do 30 

osób spośród tych, które mogą obawiać się zwolnień. Poza tym 

wznowione zostaną rozmowy zarządu Cegielskiego ze związkowcami 

dotyczące zwolnień grupowych. Od kilku miesięcy zarząd 

negocjuje ze związkowcami wprowadzenie planu oszczędnościowego. 

Dlatego zostało wprowadzone tzw. postojowe, 

które zapewniało pracownikom 65% pensji. Przewidziano 

także 85 procent dotychczasowej pensji dla osób, które znajdą 

zatrudnienie przy porządkowaniu fabryki. W połowie lipca 

zostało podpisane kolejne porozumienie w sprawie zawieszenia 

punktu układu zbiorowego pracy w związku z odprawami emerytalnymi 

do 2010 roku oraz o wstrzymaniu funduszu nagród. 

Źródło: www.epoznan.pl 

Ministerstwo zamierza natomiast zbudować szybką kolej na trasie 

z Gdańska przez Warszawę do Krakowa. Już w 2012 roku 

nowoczesne pociągi na tej trasie będą kursować z prędkością 250 

kilometrów na godzinę. Jak podano, odrzucenie projektu budowy 

szybkiej kolei z Poznania do Warszawy wynika z kalkulacji przychodów. 

Koszt zakupów supernowoczesnych pociągów na potrzeby 

trasy Gdańsk – Warszawa – Kraków wynosi 400 mln euro. 


Spalarnia nabiera 

kształtów 

Trwa kampania informacyjna „Poznań odzyskuje 

energię”, połączona z konsultacjami 

społecznymi na temat lokalizacji dla spalarni 

odpadów. Jej powstanie jest już przesądzone. 

Władze argumentują, że całe przedsięwzięcie wynika z realnych 

potrzeb lokalnej gospodarki odpadami. Spotkanie z przedstawicielami 

ekologicznych organizacji pozarządowych upłynęło w 

mniej nerwowej atmosferze niż poprzednie z mieszkańcami miasta. 

Dopytywano jednak o sens wielkich konsultacji w sprawie 

lokalizacji w chwili, gdy poza terenem Elektrociepłowni Karolin 

miasto nie przygotowało żadnej realnej alternatywnej propozycji. 

Mający powstać w Poznaniu „Zakład Technicznego Przekształcania 

Odpadów Komunalnych” będzie kosztował 640 mln 

zł, z czego 352 mln zł pokryje dofinansowanie Unii Europejskiej 

w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. 


reklama

DOSSIER 

Dobry żart 

tynfa 

wart 

Tym razem w naszym „Dossier” prezentujemy 

jednego z najbardziej znanych Wielkopolan 

– Zenona Laskowika. 

FOTO: SEBASTIAN fRĄCKIEWICZ 

ROZMAWIAŁ | Sebastian Frąckiewicz 

Nigdy nie żartuję z… 

zasad bliźniego. 

Życie staje się kabaretem, kiedy… 

tego jeszcze nie wiem. 

Polacy potrafią się śmiać… 

stojąc z boku. 

Słowo i język są dla mnie… 

Słowo jest po to, aby się dobrze wyrażać, kiedy trzeba. 

A język, by go trzymać za zębami, gdy tylko się da. 

Jeśli mam wolną chatę… 

to wspominam z rozrzewnieniem bale na muzykę, 

tańce dzikie i pięć, sześć lal. 

Do płaczu doprowadza mnie… 

zachwaszczony ogródek. 

Gdybym miał zostać biznesmenem, zająłbym się… 

handlem bronią. Bo jak zarabiać, to miliony, 

a jak kochać, to królową. 

Swoje poczucie humoru zawdzięczam… 

mojej żonie Aleksandrze. To ona odkryła we mnie talent. 

Żart, który zawsze bawi, brzmi… 

dobry żart tynfa wart. 

Nie lubię kupować… 

leków. 

Oglądając polityków w telewizji, marzy mi się… 

zmiana kanału na erotyczny. 

Najgłupsze pytanie, jakie kiedykolwiek mi zadano, brzmiało… 

Najgłupsze jeszcze nie padło. Ale jedno z najdziwniejszych 

brzmiało: „Panie Bohdanie, co tam słychać u pana Laskowika?”. 

Zenon Laskowik 

Klasyk polskiego kabaretu. Wraz z Krzysztof Jaślarem założył w 1970 roku „Tey”. Przez wiele lat występował w duecie 

z Bohdanem Smoleniem. Zagrał także dwie epizodyczne role w filmach „Słodkie oczy” (1979 rok) oraz „Filip z Konopii” (1981 rok). 

W latach 90. zamienił mikrofon na torbę listonosza. Powrócił na scenę w 2003 roku. Obecnie prowadzi Kabareciarnię 

Laskowika w poznańskim kino-teatrze Apollo. 



Design 

zmieni 

biznes 

O innowacyjnym biznesie w Wielkopolsce, 

stworzeniu międzynarodowej szkoły dla projektantów 

oraz możliwościach konstruktywnego dialogu 

między przedsiębiorcami i designerami 

rozmawiamy z PIOTREM VOELKELEM 

ROZMAWIAŁ | Sebastian Frąckiewicz 

ZDJĘCIA | Tomasz Jurgielewicz 

JEST PAN OSOBĄ ZNANĄ Z TEGO, ŻE STRONI OD ME- 

DIÓW I RZADKO SIĘ W NICH POKAZUJE. DLACZEGO 

TAK SIĘ DZIEJE? 

PIOTR VOELKEL: To nie tak, że od nich stronię, ale chcę 

zachować umiar. Z jednej strony unikanie mediów budzi 

podejrzenia, że człowiek coś chce ukryć i ma coś na sumieniu. 

A ja mam czyste sumienie, więc nie chcę unikać 

dziennikarzy. Ale z drugiej strony nie warto się na mediach 

skupiać, ja nie jestem gwiazdą medialną. Zajmuję się biznesem, 

próbuję robić to, co do mnie należy. Wychodzę także 

z założenia, że lepszy jest brak informacji niż niepełna, 

pobieżna informacja. 

ALE DZIŚ SIĘ JEDNAK SPOTYKAMY, TYM BARDZIEJ 

ŻE PROJEKT SZKOŁY DLA DESIGNERÓW W POZNA- 

NIU, KTÓRĄ PAN OTWIERA, JEST ZAKROJONY NA 

SZEROKĄ SKALĘ. 

Stopień wiedzy na temat tego projektu i jego sensu jest wciąż 

za mały. A jak czegoś nie wiadomo, to pojawiają się nieporozumienia. 

Uczelnia, pod roboczą nazwą Polska Akademia 

Designu, ruszy na dobre w październiku 2010 roku. W tym 

roku akademickim – od listopada – rozpoczną się w Wyższej 

Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa podyplomowe 

studia menedżerskie dotyczące zarządzania designem 

w przedsiębiorstwie, pierwsze tego typu studia w Polsce. 

W TAKIM RAZIE POSTARAJMY SIĘ KILKA KLU- 

CZOWYCH SPRAW POWYJAŚNIAĆ. NA POCZĄTEK 

CHCIAŁBYM ZAPYTAĆ O PAŃSKĄ DEFINICJĘ DESI- 

GNU. W ŚRODOWISKU BIZNESOWYM TEN TERMIN 

KOJARZY SIĘ Z CZYMŚ ABSTRAKCYJNYM, ODERWA- 

NYM OD RZECZYWISTOŚCI I MAŁO PRAKTYCZNYM. 

Ja chętniej używam słowa „wzornictwo”, albo nawet „wzornictwo 

przemysłowe”, bowiem wyraz „design” w świecie 

biznesowym powoduje wiele nieporozumień. Design rozumiany 

jest opacznie jako projektowanie rzeczy abstrakcyjnych, 

często niewykonalnych, a jeżeli już wykonalnych, to 

nieużytecznych. Design czy też właśnie wzornictwo – naprawdę 

wolę używać tego drugiego terminu – nie ma na 

celu zadziwiania świata niezwykłością projektu. To nie ma 

być kompletnie wolna działalność artysty, który eksperymentuje 

na szczytach własnej dziedziny. Nie o to tu chodzi. 

Design to jest proces, w którym rozwiązuje się określony 

problem. Projektant musi stworzyć przedmiot akceptowany 

przez użytkowników, funkcjonalny, dobrze przygotowany 

technologicznie (aby można go było wykonać) i dostosowany 

do możliwości finansowych grupy potencjalnych odbiorców. 

Ten projekt musi po prostu osiągnąć sukces biznesowy. 

I właśnie takich projektantów, którzy potrafią rozwiązać ten 

zestaw problemów, chciałbym kształcić w swojej szkole. Pro- 

10 



jektant musi umieć znaleźć kompromis między tymi, często 

sprzecznymi, obwarowaniami. 

Ale czy każda gałąź biznesu potrzebuje designerów? 

Proces wprowadzania w życie 

projektów jest często czasochłonny, a każdy 

chce oszczędzać czas. 

Wszystkie produkty, przedmioty, którymi się otaczamy, zostały 

zaprojektowane. Dobrze lub źle. Zostały zaprojektowane 

uczciwie lub zostały skopiowane. Bardzo wielu ludzi 

biznesu nie może znaleźć projektanta i dlatego albo sami 

mniej lub bardzie nieudolnie projektują, albo nieświadomie 

kopiują, bo nie zakładam, że są z natury oszustami. 

Czy w takim razie, zanim Pan zdecydował się 

na stworzenie szkoły dla projektantów, robił 

Pan rozeznanie na wielkopolskim rynku? 

Pytał, czy biznesmeni potrzebują designerów 

i dobrych wzorów? 

Świadomość tego, czy biznes potrzebuje projektantów i dobrze 

zaprojektowanych produktów, jest na bardzo różnym 

poziomie we wszystkich branżach. W każdej są liderzy, 

którzy rozumieją zalety dobrego projektowania. Niewykluczone, 

że wśród ludzi biznesu o mniejszej świadomości 

wiara w to, że warto dobrze projektować produkty i mieć 

własne, oryginalne wyroby i swój styl, jest niewielka. Oni idą 

w prymitywne, samodzielnie wymęczone wzory albo kopiują 

innych. Doświadczenie z całego świata mówi, że drogę edukowania 

biznesu musiały przejść wszystkie kraje. Nawet te, 

które dziś uznawane są za ojczyznę projektowania przemysłowego, 

jak np. Dania. Zaczynały od zera. 

Czy u nas nie jest to trudniejsze ze względu 

na estetyczne zaległości związane 

z okresem komuny? Nie był to przecież czas, 

w którym oryginalność była w cenie. Wszyscy 

mieli takie same fiaty, telewizory i meblościanki. 

Tu wkraczamy w inne zagadnienie – edukacji klienta. Ale 

pod tym względem my, Polacy, jesteśmy bardzo elastyczni 

i szybko się uczymy. Warto popatrzeć, jak błyskawicznie 

wymieniliśmy rubiny na nowoczesne telewizory. Widocznie 

drażniła nas ich brzydota. Ludzie są skłonni do zmiany, 

mają także swoje aspiracje. Moim zdaniem nie ma ludzi pozbawionych 

jakichkolwiek aspiracji. Oczywiście można je realizować 

na różne sposoby, w zależności od gustów. Jednak 

coraz częściej najniższa cena nie jest decydująca podczas 

naszych wyborów. Jesteśmy w stanie za te aspiracje płacić, 

a dobrze zaprojektowany produkt nie musi być drogi. 

Chciałbym jednak wrócić do tego, czy pytał 

Pan swoich kolegów biznesmenów o ich aspiracje 

i potrzeby? 

Zanim marszałek wielkopolski uruchomił projekt „Innowacyjna 

Wielkopolska”, w który powstanie szkoły dla projektantów 

się wpisuje, były robione badania. Analizowano to, 

jak na świecie rozwijały się inne regiony. Jaka była droga od 

zacofania do nowoczesności. Badaliśmy np. części Brabancji 

i Eindhoven. 20 lat temu Philips zapowiedział, że przeniesie 

stamtąd całą produkcję do innej, tańszej części świata. Wobec 

tego rząd Brabancji stanął przed wyborem – zamienić 

swój region w jedno wielkie miejsce dla bezrobotnych albo 

przestawić się na inne tory i zbudować region innowacyjny. 

W Eindhoven powstała też wtedy Akademia Designu. I w sumie 

w ciągu 20 lat intensywnej pracy zaowocowało to tym, że dzisiaj 

jest to region świata, w którym przypada najwięcej patentów 

na 1000 mieszkańców. Dlatego, tworząc szkołę dla designerów, 

idę przetartym szlakiem i uruchamiam sprawdzony 

scenariusz. A wracając do „Innowacyjnej Wielkpolski”, badania 

wykazały, że biznes i projektanci mają problemy komunikacyjne, 

nie potrafią się ze sobą porozumieć. Okazało 

się także, że bardzo szybko rośnie świadomość konieczności 

posiadania produktów własnych, dobrze zaprojektowanych. 

Inna sprawa, że często koszt produkcji przedmiotu dobrze 

zaprojektowanego jest niższy niż kiepsko zaprojektowanego. 

Nie mówiąc już o satysfakcji ze sprzedaży. 

Bardzo wielu ludzi biznesu 

nie może znaleźć projektanta 

i dlatego albo sami mniej 

lub bardzie nieudolnie projektują, 

albo nieświadomie 

kopiują, bo nie zakładam, 

że są z natury oszustami. 

Jak chce Pan w takim razie doprowadzić do 

spotkania tych dwóch, zupełnie innych światów 

– biznesu i projektantów? 

Poza szkołą powstanie Centrum Designu, gdzie będzie miejsce 

na edukację i projektantów, i biznesmenów w taki sposób, 

aby potrafili się ze sobą porozumieć. Będą mogli przyjść 

po radę, na konsultacje itp. Obecnie obie strony nie potrafią 

sobie wyjaśnić podstawowych rzeczy: celu projektowania, 

np. jakie funkcje ma spełniać dane opakowanie produktów 

spożywczych. Myślę, że uruchomimy centrum w ciągu półtora 

roku. Obecnie jest tak, że z jednej strony mamy artystę, 

który chce tworzyć unikatowe przedmioty, a z drugiej małego 

przedsiębiorcę, prostolinijnego człowieka. Ten drugi ma 

w nosie sztukę. On chce sprzedać swoje produkty, musi zapłacić 

za materiały, wypłacić pensje pracownikom… 

To jak go przekonać, aby skorzystał z usług 

designera? 

Po pierwsze, trzeba przedsiębiorcę nauczyć, jak się wdraża 

produkty. Jaka jest technologia ich wdrażania i jak artyście 

designerowi określić zadania. Bardzo wielu ludzi kończących 

ASP po pewnym czasie chce twardo stanąć na ziemi. Już nie 

chcą być designerami artystami, tylko designerami projektantami 

form przemysłowych i współpracować z biznesem. 

Wielu z nich zaczyna się dostosowywać do rynkowej sytuacji 

i pojawia się coraz więcej udanych wdrożeń, ale ciągle za 

mało. Trzeba edukować jednych i drugich jednocześnie. I ta- 



FOTO: TOMASZ JURGIELEWICZ 

kie szkolenia realizowane przez marszałka wielkopolski już 

miały miejsce (trwający od maja bezpłatny cykl warsztatów 

„Zarządzanie designem”). Były to jednodniowe warsztaty 

o tym, jak się zarządza designem w firmie. Mówiliśmy też 

o roli nowych materiałów i rozwiązań, które pozwalają zmienić 

nasze przedsiębiorstwo z firmy lokalnej w firmę globalną. 

Na pierwsze warsztaty prowadzone przez Xenię Viladas 

– wieloletnią szefową Design Center w Barcelonie – przyszło 

ponad 200 osób. Zainteresowanie tematem jest i wierzę, że to 

szybko przyniesie skutki. 

Jest Pan niepoprawnym optymistą, jak widzę… 

Mówię o tym z takim przekonaniem, bo sam musiałem się 

tego nauczyć. Nie wyssałem tego z mlekiem matki. Jestem 

z wykształcenia inżynierem, ale po studiach pracowałem 

w teatrze, gdzie praca z artystami była codziennością. Byłem 

szefem technicznym Polskiego Teatru Tańca. Odpowiadałem 

za przygotowania kostiumów, dekoracji itp. – i 

to wszystko produkowałem, więc musiałem poznać różne 

rzemiosła. Odpowiadałem też za światło i akustykę. Przy 

tworzeniu premier musiałem współpracować ze scenografami 

mającymi przeróżne, często fantastyczne wizje. Wszystko 

da się zrobić ale trzeba zdefiniować oczekiwania, czego 

dowodem są udane efekty naszej współpracy z młodymi 

projektantami dla marki Meble Vox – projektują dla nas 

z powodzeniem kolekcje mebli, przedmioty użytkowe i dekoracyjne. 

Biznesmen tak naprawdę nie umie powiedzieć 

dziś projektantowi, czego od niego oczekuje. Designer często 

otrzymuje zlecenie, które brzmi: „Proszę zaprojektować 

krzesło, widelec”. Ta swoboda w połączeniu z wyobraźnią 

kończy się klęską, bo artysta w efekcie może przynieść nam 

widelec, którego nie da się wziąć do ręki. Artysta musi mieć 

wytyczne. Na przykład: widelec ma być tani w produkcji, pod 

względem estetyki nawiązywać do rozwiązań klasycznych, 

przeznaczony dla klienta w określonym wieku, wykonany z 

takiego, a nie innego materiału itd. Dobry projektant, mając 

całą listę takich „ograniczeń”, potrafi się nimi inspirować i 

stworzyć dobry produkt, spełniający oczekiwania biznesowe 

zlecającego projekt. I to wcale nie jest żaden idealizm. A produkt 

nie musi być supernowoczesny, może być klasyczny czy 

stylizowany, byle trafić do odpowiedniego klienta. 

Wspomniał Pan, że dzięki designowi firmy lokalne 

mają szansę zaistnieć w skali światowej. 

Czy w związku z tym wielkopolscy biznesmeni 

mentalnie są bliżej Berlina i Europy 

czy bliżej Warszawy? 

Bardzo różnie, nie da się uogólnić. Są firmy praktycznie na 

światowym poziomie, takie jak Solaris, i takie, które nie 

potrafią wyjść poza własne prowincjonalne ograniczenia. 

Są cały czas zamknięte w swoim świecie. 

W takim razie jak chce Pan dotrzeć do tych 

drugich? 

Dla każdego biznesmena musimy stworzyć produkt dostosowany 

do jego potrzeb. Ja mam ogromny szacunek do biznesmenów, 

bo to są ludzie, którzy pewnego dnia postanowili zaryzykować. 

Zrezygnowali z ciepłych posadek i stałych pensji 

i stwierdzili, że zmienią swoje życie. Przedsiębiorca to z reguły 

człowiek bardzo prorozwojowy, poszukujący rozwiązań. 

Wystarczy mu tylko pokazać lepsze, skuteczne narzędzie 

i dać kontakt z właściwie przygotowanym projektantem. 

Ostatnia kampania promocyjna Poznania promuje 

miasto i region jako miejsca idealne 

dla tworzenia tzw. gospodarki wiedzy i innowacji. 

Wierzy Pan, że to się może udać, czy 

skończy się tylko na hasłach? 

12 



Piotr Voelkel 

Przedsiębiorca, z wykształcenia inżynier, absolwent 

Politechniki Wrocławskiej (Wydział 

Mechaniczny). Zasiada w zarządzie spółek 

Grupy Kapitałowej Vox (firm z branży budownictwa, 

wykończenia i aranżacji wnętrz), 

twórca Fundacji Sztuki Współczesnej Vox- 

-Artis, współzałożyciel Wyższej Szkoły Nauk 

Humanistycznych i Dziennikarstwa, inwestor 

Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej, prezes 

Wielkopolskiego Towarzystwa Zachęty 

Sztuk Pięknych. W budynku starej drukarni 

w Poznaniu stworzy wkrótce Centrum Designu, 

a przy WSNHiD – wydział wzornictwa 

przemysłowego. 

Myślę, że to się uda – przy kilku założeniach. Musi zabrać 

się za to wiele osób i środowisk. Na szczęście zajmuje się też 

tym władza, szczególnie marszałek województwa wielkopolskiego 

– zrobił w tym kierunku bardzo dużo. Zrozumiał to 

Designer często otrzymuje 

zlecenie, które brzmi: „Proszę 

zaprojektować krzesło, 

widelec”. Ta swoboda w połączeniu 

z wyobraźnią kończy 

się klęską, bo artysta 

w efekcie może przynieść 

nam widelec, którego nie da 

się wziąć do ręki. Artysta 

musi mieć wytyczne. 

i wspiera na różnych obszarach także Urząd Miasta i prezydent 

Grobelny. Aktywnie w promocję dobrego wzornictwa 

angażują się MTP. Targi Arena Design były interesującą 

zapowiedzią wieloletniego projektu. Tradycyjnie dużo ciekawych 

działań podejmują ASP i Politechnika Poznańska. 

Ale najważniejsze jest zaangażowanie biznesu. Jestem pewien, 

że ludzie biznesu szybko zrozumieją, że warto robić 

dobre produkty, z satysfakcją je sprzedawać i promować 

dobre wzornictwo. Przyjemnie jest zarządzać firmą z duszą. 

Uczymy tego na studiach podyplomowych z zarządzania 

Designem. To dziedzina wiedzy, która właśnie się rodzi, 

więc rozwijajmy się razem z Europą. Z kolei „Poznań know- 

-how” rozumiem nie jako chwalenie się stanem faktycznym, 

ale jako wyzwanie i pokazanie kierunku rozwoju miasta. 

My dopiero takim miastem możemy się stać i na szczęście 

władze robią coraz więcej w tym względzie, organizując np. 

Światowe Dni Innowacji. 

W końcu nie możemy konkurować ceną z Chinami 

lub z jakimkolwiek państwem oferującym 

tanią siłę roboczą. Pozostaje nam tylko 

kreatywność. 

Oczywiście. Inaczej Wielkopolska (i cała Polska zresztą) stanie 

się wielkim domem starców, bo młodzi ludzie stąd wyjadą. 

Jestem pewny sukcesu Wielkopolski w dziedzinie innowacji. 

W Poznaniu mamy ogromny potencjał edukacyjny i dzięki 

wielkiej liczbie studentów jesteśmy bardzo młodym miastem. 

Poza tym argumentacja związana z wzornictwem jest bardzo 

logiczna. To nie jest lot na Marsa, tylko jasna zależność. Dobry 

projekt – dobry produkt, dobry produkt – dobra sprzedaż. 

Firma, która zainwestuje we własne projektowanie, zwycięży 

na rynku. Szansą Poznania jest nowoczesność i innowacyjność. 

Wobec tego na jakim etapie wprowadzania 

innowacyjności jest dziś Wielkopolska? 

Ja mogę mówić tylko o tych inicjatywach, które wspieram. 

Po pierwsze, jest to wspomniane już Centrum Designu, po 

drugie, szkoła dla projektantów – Akademia Designu, którą 

pokieruje Li Edelkoort – wieloletnia szefowa Akademii Designu 

w Eindhoven. W tym wypadku mamy wyjątkowe szczęście, 

udało się nawiązać współpracę z najlepszym fachowcem. 

W oparciu o doświadczenie Li i jej kontakty z czołowymi 

projektantami powstanie świetna szkoła na światowym poziomie. 

Jestem pewien, że to wesprze przemysł i będzie dobrym 

wkładem w rozwój kreatywnego potencjału Poznania. Mam 

nadzieję, że w nurt rozwoju Wielkopolski jako regionu innowacji 

włączą się kolejni koledzy z biznesu. 



Czym będzie się różnić Pana szkoła od wydziału 

wzornictwa przemysłowego działającego 

na warszawskiej ASP? 

Moja uczelnia wchodzi w przestrzeń edukacyjną, która jest 

zupełnie niezagospodarowana – między Akademię Sztuk 

Pięknych a Politechnikę. Akademia Sztuk Pięknych z natury 

rzeczy kształci artystów. Moja szkoła nie ma konkurować 

z Akademią Sztuk Pięknych, ale wypełnić lukę. Mamy 

kształcić projektantów pracujących w kręgu narzuconych 

ograniczeń i przy wykorzystaniu wiedzy z wielu dziedzin. 

Przy uwzględnieniu potrzeb klienta, ergonomii, kosztów, 

kalkulacji, marketingu, ograniczeń technologii i biznesu. 

Cieszy mnie, że na Politechnice moja inicjatywa jest bardzo 

dobrze postrzegana i już pojawiają się obszary współpracy. 

Z drugiej strony jestem umówiony z rektorem Akademii 

Sztuk Pięknych, aby razem szukać wspólnych interesów 

i rozwijać płaszczyznę porozumienia. Tak naprawdę nie konkurujemy 

ze sobą. Ja szukam trochę innych studentów. 

Skoro Pańską szkołą designu będzie kierować 

Li Edelkoort, to założę się, że docelowo ma 

odgrywać dużą rolę nie tylko w Polsce, ale 

i w Europie? Jaki jest Pana dalekosiężny cel? 

Plan, jaki wspólnie z Li Edelkoort przygotowujemy, zakłada 

że poza bardzo pieczołowicie dobranymi nauczycielami 

z Polski pojawią się „gwiazdy” z całej Europy. 

Projektowania mają uczyć praktycy – osoby, które na co 

dzień prowadzą pracownie współpracujące z firmami. 

Językiem wykładowym będzie angielski, żeby absolwenci 

od razu przestawili się na myślenie o swojej działalności 

jako o działalności globalnej, żeby absolwent potrafił projektować 

nie tylko dla kolegi ze Swarzędza, ale także dla 

klienta z Finlandii czy Danii. Studenci będą mieli praktyki 

w najlepszych pracowniach Europy. Będą pracowali dla 

znanych firm i marek. To doświadczenie znacznie ułatwi 

im podjęcie współpracy z polskimi firmami. Ma to być pod 

każdym względem szkoła międzynarodowa. Będziemy już 

w czasie studiów projektować na potrzeby firm, które przy 

okazji ocenią korzyści wynikające z takiej współpracy. Powstanie 

rynek na usługi projektowe. Taka szkoła będzie 

przyciągała młodzież z naszej części Europy. Mam nadzieję, 

że Centrum Designu i Akademia Designu przyniosą realne 

i długotrwałe zmiany. Wzornictwo przemysłowe jest 

dziś tak samo ważne jako biotechnologia, nanotechnologia 

czy informatyka. Udało mi się przekonać minister nauki 

i szkolnictwa wyższego Barbarę Kudrycką, że wzornictwo 

nie jest dziedziną sztuki, tylko przemysłu – i dlatego 

mam szansę uzyskać wsparcie finansowe od rządu. Najważniejsze, 

żeby zmienić sposób myślenia o designie. Nie 

ograniczać jego definicji do dziedziny sztuki, a pamiętać 

o projektowaniu na potrzeby przemysłu i biznesu. Możemy 

mieć świetne technologie i fabryki, ale jeśli w efekcie 

współpracy z projektantem nie powstaną dobre produkty – 

to przegramy naszą batalię o światowe rynki. • 

FOTO: TOMASZ JURGIELEWICZ 

14 



Czas zdefiniować 

nowe cele 

„Czy warto się organizować?” – to pytanie, choć proste, 

wcale nie jest banalne i niepotrzebne. Spowolnienie 

gospodarcze postawiło przed organizacjami 

biznesowymi nowe zadania. W jaki sposób powinny 

pomagać swoim członkom? W jakim stopniu są w stanie wpływać 

na polskich polityków, a także na wizerunek biznesmena w 

polskim społeczeństwie? Czy wreszcie nadszedł czas na konsolidację 

i bardziej aktywną działalność, skuteczniejszy lobbing? 

Na te i inne pytania staramy się odpowiedzieć w debacie 

„Głosu Biznesu”. Wzięli w niej udział członkowie wielkopolskich 

organizacji biznesowych: Business Centre Club Loża 

Wielkopolska, Polsko-Niemieckiego Koła Gospodarczego 

(DWK), Polskiej Izby Gospodarczej Importerów, Eksporterów 

i Kooperacji, Wielkopolskiego Klubu Kapitału oraz Wielkopolskiego 

Związku Pracodawców. Miejmy nadzieję, że ich 

opinie przełożą się wkrótce na nowe inicjatywy i działania. • 

reklama


Przedstawiciele BCC 

Lucjana Kuźnicka-Tylenda, prezes TFP 

Andrzej Głowacki, prezes zarządu 

Doradztwa Gospodarczego DGA SA 

Czy warto należeć do organizacji biznesowej? 

Gdyby mieli Państwo nakłonić do tego 

swojego niezrzeszonego kolegę, jakich argumentów 

warto by użyć? 

LUCJANA KUŹNICKA-TYLENDA: Przynależność do organizacji 

biznesowej to szereg korzyści. Gdybym miała do 

tego namówić niezrzeszonego kolegę, to argumentem podstawowym 

byłby fakt, iż jest to spojrzenie na biznes z wielu 

perspektyw. Niezrzeszony stoi obok, wiele rzeczy do niego 

nie dociera. Wówczas tylko wydaje mu się, że jest OK. Dopiero 

przy wymianie zdań kilku osób widzimy rzeczywistość. 

ANDRZEJ GŁOWACKI: Patrząc na Poznań, organizacje 

biznesowe to Wielkopolska Izba Przemysłowo-Handlowa, 

Wielkopolski Klub Kapitału czy Loża Wielkopolska BCC. 

Są reprezentacją przedsiębiorców, lecz skupiają ich zaledwie 

kilka procent. Czy warto być członkiem? Z jednej strony 

to możliwość nawiązania kontaktów biznesowych. Drugi 

aspekt to poznanie głosu środowiska przedsiębiorców i jego 

problemów. Trzeci czynnik to możliwość kontaktu, spotkań 

z władzami samorządowymi, politykami czy przedstawicielami 

różnych instytucji państwa. Czwarty argument to edukacja. 

Niektóre spotkania klubów, izb są bardzo ciekawe, 

gdyż zapraszani goście dzielą się swoją wiedzą, doświadczeniem 

i praktycznymi przykładami. Tych argumentów użyłbym, 

aby przekonać przedsiębiorcę, który jeszcze nie jest 

członkiem takiej organizacji. 

JAKIE KORZYŚCI UZYSKALI PAŃSTWO ZE SWOJEJ 

ORGANIZACJI BIZNESOWEJ? JAK PRZYCZYNIŁO SIĘ 

TO DO ROZWOJU FIRMY? 

LUCJANA KUŹNICKA-TYLENDA: Wiele korzyści z pewnością 

przynoszą spotkania Loży Wielkopolskiej z władzami 

miasta i ludźmi, którzy wpływają na biznes. To daje mi poczucie 

bezpieczeństwa. Wiem, że gdy będę miała problem 

z urzędem czy bankiem, mogę zwrócić się tam o pomoc. 

Dzięki organizacji biznesowej firma bierze czynny udział 

w podnoszeniu jakości swoich usług. Doskonale sprawdza się 

tutaj konkurs „Lider polskiego biznesu”. Moja firma uzyskała 

w nim złotą statuetkę i sześć diamentów. Staramy się 

o kolejne wyróżnienia, dlatego utrzymujemy wysoki poziom 

produkcji i obrotów oraz dbamy o relacje z klientami. 

ANDRZEJ GŁOWACKI: Uczestnictwo w organizacji biznesowej 

ułatwia prowadzenie firmy. Rozmowy z innymi przedsiębiorcami 

są bardzo pouczające, dają możliwość zdobycia 

wiedzy, doświadczenia oraz poznania tendencji w innych 

branżach. 

Jakie wyzwania, Państwa zdaniem, stoją 

przed organizacjami biznesowymi i jakie 

najbardziej palące problemy polskiego biznesu 

powinny rozwiązywać? 

LUCJANA KUŹNICKA-TYLENDA: Nie mam wątpliwości, 

że jest to sprawa podatków. Nie może być tak, że najpierw 

się je obniża, a po krótkim czasie podnosi. Przykładem może 

być chociażby VAT na samochody. Przepisy powinny być jednoznaczne 

i nie mogą się zmieniać z roku na rok. Dotyczy to 

także kodeksu pracy, kodeksu handlowego czy ZUS-u. Kolejną 

kwestią jest wprowadzenie euro. Uważam, że należy 

zrobić to jak najszybciej. Sytuacja, w której na początku 

roku europejska waluta kosztuje np. 4 zł, a pod koniec roku 

4,50 zł, nie jest dobra dla biznesu. Nie mówię już o opcjach 

walutowych, które są zdecydowanie złym pomysłem. 

ANDRZEJ GŁOWACKI: Bardzo wiele organizacji biznesowych 

powstało wraz z gospodarką rynkową w Polsce, czyli 

prawie 20 lat temu. Zmiany zachodzące w Polsce, prywatyzacje, 

powstawanie bardzo wielu nowych firm, okresy hossy 

i kryzysu, wreszcie wszechobecna informatyzacja stawiają 

nowe wyzwania. Także przed organizacjami zrzeszającymi 

przedsiębiorców. Najważniejsze z tych wyzwań to nowy model 

działania – czyli wspierania w rozwiązywaniu problemów, 

dotarcie do zdecydowanie szerszego grona menedżerów 

prowadzących firmy i wreszcie wartość dodana z punktu 

widzenia członka organizacji. Rok 2010 powinien przynieść 

w organizacjach biznesowych działania, nowoczesne metody 

komunikacji oraz wymierne korzyści dla firm. 

ROZMAWIALI| Natalia Wrońska/ SF 

16 



Przedstawiciele DWK 

Mareike Durst, head of MAN Accounting 

Center w Poznaniu 

Marek Pływaczyk, manager 

ds. marketingu i komunikacji firmy Remondis 


Gdyby mieli Państwo nakłonić do tego 

swojego niezrzeszonego kolegę, jakich argumentów 

warto by użyć? 

MAREIKE DURST: Dziś przynależność do organizacji biznesowych 

jest szczególnie istotna. Oferują one bowiem swoim 

członkom możliwość interakcji na różnych poziomach. W zależności 

od sytuacji te poziomy mogą się od czasu do czasu 

zmieniać. Poza tym organizacje stanowią również podstawę 

owocnej współpracy i są dobrym miejscem do podejmowania 

różnorodnych aktywności biznesowych. 

MAREK PŁYWACZYK: Wychodzę z założenia, że warto 

należeć do organizacji biznesowych, co więcej – Remondis 

należy do kilku z nich. Warto przede wszystkim dlatego, że 

dzięki nim możemy nawiązywać bezpośrednie kontakty z innymi 

biznesmenami lub też wypracowywać wspólne stanowiska 

w danej branży, wprowadzać wspólne dla niej standardy czy 

podejmować rozmaite przedsięwzięcia. 

Jakie korzyści uzyskali Państwo ze swojej 

organizacji biznesowej? Jak przyczyniło się 

to do rozwoju firmy? 

MAREIKE DURST: Organizacje biznesowe mogą wspierać 

tworzenie sieci w danym miejscu. Tworzą płaszczyznę porozumienia 

pomiędzy różnymi gałęziami przemysłu, a także umożliwiają 

wymianę wiedzy, jak również najlepszych praktycznych 

rozwiązań dla danego miejsca czy innych firm. Pomagają 

również wyznaczać wspólne cele. Poza tym inicjatywa na polu 

legislacyjnym może mieć większą moc, jeśli interesy i cele są 

wskazywane wspólnie, przez silnie zjednoczoną organizację. 

MAREK PŁYWACZYK: Na spotkaniach DWK przekazywanych 

jest wiele merytorycznych informacji. Poza tym Remondis 

działa w specyficznej branży. Zajmujemy się nie tylko 

odpadami komunalnymi czy przemysłowymi, w tym niebezpiecznymi, 

ale także recyklingiem elektroodpadów, a nawet 

bezpiecznym niszczeniem dokumentów. Świadczymy kompleksowe 

usługi. Dlatego w naszym przypadku ważne jest zaufanie 

klienta. Kiedy na poznańskim rynku pojawia się nowa firma, 

korzysta z rekomendacji i doświadczeń innych podmiotów, 

uzyskanych podczas spotkań biznesowych. 

Jakie wyzwania, Państwa zdaniem, stoją 

przed organizacjami biznesowymi i jakie 

najbardziej palące problemy polskiego biznesu 

powinny rozwiązywać? 

MAREIKE DURST: W czasie ekonomicznego kryzysu elastyczność 

– w mojej opinii – jest kluczowym czynnikiem. 

Ostatnie zmiany w prawie możemy uznać za ogromne osiągnięcie. 

Elastyczne spojrzenie na regulację prawa pracy 

może stać się świetnym narzędziem do tego, aby pomóc 

przemysłowi. Jedną z najważniejszych wspólnych inicjatyw 

powinno być także zmniejszenie biurokracji, co pomoże 

przedsiębiorstwom przywrócić zdolność do osiągnięcia równowagi. 

MAREK PŁYWACZYK: Organizacje powinny mieć także 

wpływ na proces legislacyjny i stanowić organ doradczy 

w przypadku wprowadzania nowych ustaw. A także wspierać 

swoich członków, by mogli elastycznie dostosowywać się do 

rynku. Poza tym dziś, w czasie spowolnienia gospodarczego, 

potrzebne są wspólne działania, aby stymulować rynek. 

ROZMAWIAŁ| SF 

Organizacje powinny mieć 

wpływ na proces legislacyjny 

i stanowić organ doradczy 

w przypadku wprowadzania 

nowych ustaw. A także wspierać 

swoich członków, by mogli 

elastycznie dostosowywać 

się do rynku. 



Przedstawiciele LBC 

Jarosław Szymkowiak, dyrektor 

zarządzający ESA Trucks Poznań Sp. z o.o. 

Łukasz Gogulski, właściciel firmy 

Bio Verba 


Gdyby miał Pan nakłonić do tego swojego 

niezrzeszonego kolegę, jakich argumentów 

by Pan użył? 

JAROSŁAW SZYMKOWIAK: W LBC tak naprawdę mamy 

wszystko, czego szukamy: kontakt z potencjalnymi klientami 

(członkami klubu) i możliwość przyjemnego spędzania 

czasu na stadionie z naszymi dotychczasowymi klientami. 

Istnieje zapewne wiele organizacji zrzeszających ludzi 

z różnych branż, każdy jednak dobrze wie, gdzie powinien 

być, a gdzie nie. Samemu należy dokonać bilansu i na tej 

podstawie podjąć decyzję. 

ŁUKASZ GOGULSKI: Przyszłość należy do tych stowarzyszeń, 

które z powodzeniem reprezentować będą interesy 

konkretnych branż nie tylko na szczeblu lokalnym, ale także 

w ministerstwach i agendach rządowych, które decydują 

o kształcie przepisów i uregulowań dotyczących prowadzenia 

działalności gospodarczej w Polsce. Z drugiej strony 

możliwość nawiązania bezpośrednich kontaktów z innymi 

przedsiębiorcami pozwala na szybszy i łatwiejszy przepływ 

informacji i wymianę doświadczeń. Najważniejsze jednak 

jest, by uczestnictwo w stowarzyszeniu nie ograniczało się 

do płacenia składek i figurowania na liście zrzeszonych. Ma 

ono sens tylko wtedy, gdy aktywnie uczestniczyć będziemy 

w życiu stowarzyszenia. 

Jakie korzyści uzyskał Pan ze swojej organizacji 

biznesowej? Jak przyczyniło się to do 

rozwoju firmy? 

JAROSŁAW SZYMKOWIAK: Korzyści, jakie wynikają 

z przynależności do Lech Business Club dla ESA Trucks Poznań, 

to przede wszystkim: idealny sposób rozpropagowania 

dziedziny naszej działalności, czyli serwisu i sprzedaży pojazdów 

marki DAF, a od niedawna również NISSAN Truck, 

nie tylko wśród członków organizacji, ale również kibiców 

Lecha. Najważniejszym jednak aspektem członkowstwa 

w LBC jest możliwość spędzania czasu z naszymi lojalnymi 

klientami – bowiem emocje, jakie towarzyszą rozgrywanym 

na stadionie meczom, powodują, że zapominamy o szarej 

codzienności i regenerujemy siły. Dużym atutem przynależności 

do Lech Business Club są również osoby zajmujące się 

jego administracją, ludzie otwarci na propozycje, pomysły. 

ŁUKASZ GOGULSKI: Przede wszystkim możliwość dotarcia 

do innych firm, z którymi łatwiej jest teraz nawiązać 

współpracę handlową. Poza tym poprzez osobistą znajomość 

z innymi przedsiębiorcami niektóre przedsięwzięcia można 

planować i realizować wspólnie. Przy wysokiej specjalizacji 

naszej firmy – oferowaniu produktów wpływających na zdrowie, 

komfort i poczucie luksusu naszych klientów w systemie 

sprzedaży bezpośredniej – zaistnieliśmy w świadomości, 

czyli zdobyliśmy rozgłos, reklamę i zainteresowanie naszymi 

produktami ze strony firm stowarzyszonych oraz ich pracowników. 

Możemy pochwalić się, iż dzięki prezentacji, jaką 

przeprowadziliśmy na spotkaniu Lech Business Club, zrealizowaliśmy 

zamówienie złożone przez innego członka LBC. 

Jakie wyzwania, Pana zdaniem, stoją przed 

organizacjami biznesowymi i jakie najbardziej 

palące problemy polskiego biznesu powinny 

rozwiązywać? 

JAROSŁAW SZYMKOWIAK: Problemy polskiego biznesu 

upatruję w braku naprawdę ciekawych pomysłów, a jak już one 

są – w braku możliwości wcielenia ich w życie przez młodych 

ludzi. Organizacje biznesowe zrzeszają ludzi chcących rozpropagować 

swój biznes i metody jego prowadzenia, ludzi, którzy 

mają na to środki finansowe. Jest to dla wszystkich idealne 

miejsce na wymianę spostrzeżeń i nawiązywanie kontaktów, 

które mogą zaprocentować w przyszłości owocnymi kontraktami. 

Dlaczego zatem nie umożliwić bezpłatnego dostępu do grona 

członków, np. LBC, młodym ludziom, którzy mają ciekawe 

pomysły i problemy z rozpoczęciem swojego biznesu? 

ŁUKASZ GOGULSKI: Stowarzyszenia przede wszystkim 

powinny występować jako silna organizacja, reprezentująca 

– jak w przypadku LBC – kilkaset wielkopolskich firm wobec 

podmiotów zewnętrznych. Stowarzyszenie ma przedstawiać 

wspólne stanowisko, z którym należy się liczyć, gdyż jest to 

stanowisko organizacji skupionej wokół jakieś idei. Jeżeli 

członkowie stowarzyszenia będą korzystali ze swoich produktów 

i usług, będą zadowoleni z ofert i jakości obsługi, darzyli 

się zaufaniem, będą także stanowili najlepsze źródło rekomendacji 

dla odbiorców zewnętrznych. A w dobie wysokiej 

konkurencyjności wiarygodność jest wysoce ceniona. 


18 



Przedstawiciele PIGIEiK 

Tomasz Szczepaniak, właściciel firmy Danbes 

Ryszard Szulc, prezes firmy Opal 





TOMASZ SZCZEPANIAK: Izba przekazuje dużo informacji 

potrzebnych do prowadzenia biznesu. Są to zapowiedzi 

imprez targowych z Polski i zagranicy, a także – co ważne 

– informacje o możliwościach uzyskania dotacji unijnych. 

RYSZARD SZULC: Muszę powiedzieć, że jeśli chodzi o seminaria 

i konferencje, to w organizacjach dzieje się bardzo 

dużo. Mam natomiast złe doświadczenia z pozyskiwaniem 

środków unijnych. Przeszedłem przez trzy nieudane próby. 

Chociaż organizacje bardzo chciały mi pomóc, nie udało się 

to. I to tak naprawdę nie z ich winy – organizacje bowiem 

nie mają żadnego wpływu na instytucje, które przydzielają 

dotacje. Dlatego nie wiem, czybym nakłaniał kogoś do zrzeszenia 

się. 

Przed organizacjami biznesowymi 

stoi kilka wyzwań, 

ale najważniejsze z nich 

(i mówi się o tym od lat) to 

odbiurokratyzowanie gospodarki 

i uproszczenie systemu 

podatkowego. Aby to zrobić, 

środowiska biznesowe powinny 

mieć jeszcze bardziej skuteczny 

lobbing. 




TOMASZ SZCZEPANIAK: Dzięki przynależności do Izby 

mogę brać udział w szkoleniach i spotkaniach biznesowych. 

Bezpośredni kontakt, rozmowa z innymi przedsiębiorcami 

z Polski i zagranicy to dobre sposoby, żeby poszerzać swoją 

wiedzę oraz kontakty. 

RYSZARD SZULC: Korzyściami płynącymi z przynależności 

do tych organizacji są przede wszystkim różne formy 

zdobywania wiedzy. Uczestniczyłem w ciekawych spotkaniach 

na temat klastrów ekonomicznych, swoich pracowników 

wysyłałem na szkolenia dotyczące ISO czy systemów 

kadrowych. 


organizacjami biznesowymi i jakie palące 

problemy polskiego biznesu powinny rozwiązywać? 

TOMASZ SZCZEPANIAK: Przed organizacjami biznesowymi 

stoi kilka wyzwań, ale najważniejsze z nich (i mówi się 

o tym od lat) to odbiurokratyzowanie gospodarki i uproszczenie 

systemu podatkowego. Aby to zrobić, środowiska 

biznesowe powinny mieć jeszcze bardziej skuteczny lobbing. 

RYSZARD SZULC: Sądzę, że w Polsce organizacji biznesowych 

jest zbyt dużo, są bardzo rozdrobnione (sam należę 

aż do pięciu). W efekcie każda z nich, działająca w pojedynkę, 

nie ma zbyt dużej mocy. Gdyby nastąpiła konsolidacja, 

miałyby większą siłę przebicia. Mogłyby także skuteczniej 

wpływać na państwo. 


Korzyściami płynącymi z przynależności 

do organizacji są 

przede wszystkim różne formy 

zdobywania wiedzy. 



Przedstawiciele WKK 

Zenon Michaś, prezes zarządu firmy Lazur 

Zygmunt Garstecki, prezes firmy Pol-Car 





ZENON MICHAŚ: Z własnego doświadczenia wiem, że 

członkostwo w organizacji biznesowej ma zarówno swoje 

zalety, jak i wady. Jest to względne i zależne od wielu czynników. 

Jeśli chodzi o drugą część pytania – nie należę do 

osób, które zmuszają kogoś do czegoś. Nie zakładam, że 

każdy powinien być zrzeszony. Jestem daleki od nakłaniania 

do tego. 

ZYGMUNT GARSTECKI: Oczywiście, że warto. Znajomemu 

powiedziałbym o możliwości poznania nowych ludzi. 

Ciekawe biznesowe kontakty są konieczne, to wymiana doświadczeń. 

Dzięki temu można dyskutować na temat problemów 

i możliwości. Co więcej, te spotkania nie ograniczają 

się do kilku firm. To także możliwość kontaktu z przedstawicielami 

innych branż. 

Organizacje biznesowe muszą 

zająć się przede wszystkim 

oddziaływaniem na rząd 

w procesie tworzenia przepisów. 

Dzięki temu moglibyśmy 

osiągnąć np. poprawę warunków 

pracy. 




ZENON MICHAŚ: Przede wszystkim informacje, cała strona 

merytoryczna. Przynależność do organizacji to dla mojej 

firmy także kontakty z innymi przedstawicielami świata 

biznesu. Zrzeszenie zapewnia wsparcie wielu osób i ułatwia 

wzajemną integrację. Nie mam natomiast możliwości rzetelnego 

sprawdzenia, czy korelacja z organizacją przełożyła 

się np. na wzrost sprzedaży. 

ZYGMUNT GARSTECKI: Trudno mówić o konkretach. Na 

pewno sprzedajemy samochody osobom, które poznaliśmy 

dzięki przynależności do organizacji. Korzyści ciężko jest 

zmierzyć, bycie zrzeszonym trudno przeliczyć na złotówki 

czy liczbę kontraktów. 




ZENON MICHAŚ: Organizacje biznesowe muszą zająć 

się przede wszystkim oddziaływaniem na rząd w procesie 

tworzenia przepisów. Dzięki temu moglibyśmy osiągnąć np. 

poprawę warunków pracy. Politycy jednak potrzeb przedsiębiorców 

nie rozumieją, a wzajemne przenikanie się tych 

dwóch światów budzi podejrzenia. 

ZYGMUNT GARSTECKI: Myślę, że problemem jest mało 

elastyczny kodeks pracy. Za dużo w nim uprawnień wywalczonych 

przez związki zawodowe. Co gorsze, zamiast pomagać, 

często obracają się one przeciwko pracownikom. Na 

przykład wcześniejsze emerytury to jednocześnie uprawnienie 

i kara. Związki zawodowe w ogóle działają w sposób 

nie do końca pożądany. Reprezentują interesy swoich władz, 

a nie pracowników. To absurd, że angażują się politycznie. 

W efekcie jedne związki są najpierw na fali, a później 

w opozycji. Organizacje biznesowe są apolityczne i dzięki 

temu działają dobrze. 

ROZMAWIAŁA| Natalia Wrońska 

20 



Przedstawiciele WZP 

Lesław Wiatrowski, prezes firmy Wia-Les 

Kazimierzem Zagozda, prezes Luvena SA 





LESŁAW WIATROWSKI: Generalnie warto należeć do 

tego typu organizacji. Trzeba jednak zastanowić się nad jej 

wizją i konkretnymi celami, jakie ma ona realizować. Obecnie 

istnieje wiele organizacji biznesowych, które powstawały 

w różnych warunkach. Dlatego należy zdefiniować, czemu 

każda z nich ma służyć. Musimy zastanowić się, jak ma wyglądać 

organizacja, aby przyciągnąć ludzi. Nie mam jednak 

na myśli organizacji masowej. Powinna być ona elitarna. 

Chodzi o to, aby przekazywać informacje kolegom o tym, 

jak mają funkcjonować w nowych warunkach. Ta wzajemna 

pomoc i wymiana doświadczeń jest głównym argumentem, 

którego użyłbym w nakłonieniu kolegi do zrzeszenia się. 

KAZIMIERZ ZAGOZDA: Skoro istnieją organizacje biznesowe, 

to warto do nich należeć. Co roku rozpatrujemy możliwość 

przynależności do nich i co roku podejmujemy pozytywną 

decyzję. Co daje zrzeszenie w organizacji? Przede 

wszystkim możliwość lobbingu w zakresie tworzenia prawa 

(chodzi tu o lobbing z wielkiej litery, bez pejoratywnych skojarzeń). 

Ponadto przynależność do organizacji biznesowej 

umożliwia wymianę doświadczeń między podmiotami, które 

łączą wspólne problemy i wspólna branża. 




LESŁAW WIATROWSKI: Moja firma zaistniała dużo 

wcześniej niż WZP. Korzyści, jakie uzyskuje z tytułu przynależności 

do organizacji biznesowej, nie są duże. Zrzeszenie 

gwarantuje mi przede wszystkim doradztwo prawne 

i zapewnia kontakt z rzeczoznawcami, co jest przydatne 

w przypadku reklamacji. To raczej drobne kwestie. Nie 

zmieni się to, dopóki nie określimy spójnej wizji działalności 

organizacji. 

KAZIMIERZ ZAGOZDA: Niewątpliwie jedną z największych 

korzyści była dla mnie możliwość oddziaływania na 

komisję trójstronną. Zostałem delegowany, aby reprezentować 

branżę chemiczną i uczestniczyć w procesie tworzenia 

przepisów prawnych. Inną zaletą przynależności do organizacji 

jest oferowany pakiet szkoleń. Dzięki małym i szybkim 

kursom moi pracownicy zyskują szereg informacji, dotyczących 

np. przepisów księgowych czy unijnych. Zyskuję na tym 

podwójnie – mam nie tylko dobrze wyszkoloną kadrę, ale i nie 

ponoszę dodatkowych kosztów związanych z wyjazdami, gdyż 

wszystkie szkolenia odbywają się na miejscu, w Poznaniu. 




LESŁAW WIATROWSKI: Musimy się dogadać, o co chcemy 

walczyć. Obecnie istnieje wiele organizacji, z których 

każda ma swój cel i próbuje załatwić partykularne interesy 

kosztem innych. Wiele problemów rozwiążemy, gdy wszystkie 

organizacje biznesowe będą mówić jednym, wspólnym 

głosem. 

KAZIMIERZ ZAGOZDA: Po zawarciu umowy trójstronnej, 

przełożonej na pakiet antykryzysowy, problemem organizacji 

i biznesu w ogóle jest brak działań z zakresu PR dotyczących 

tego projektu. Media głośno komentują zapisy zawarte 

w pakiecie, wytykając błędy. Gdy „Rzeczpospolita” ostro 

go skrytykowała, środowisko biznesowe nie potrafiło odpowiedzieć. 

To duży problem, zwłaszcza w czasie, w którym 

o biznesie mówi się tylko w kontekście upadających przedsiębiorstw. 

Społeczeństwo powinno wiedzieć, z czym zmaga 

się biznes, jakie są jego problemy i potrzeby. Stworzenie 

pozytywnego wizerunku w tym zakresie to sprawa kluczowa. 

ROZMAWIAŁA| Natalia Wrońska 


OKIEM Z BRUKSELI 

Yes, yes, yes! 

Muszę przyznać, że bardzo łatwo 

było wybrać temat tego tekstu. 

Temat, który jednocześnie jest 

najważniejszy dla Polski i dla Europy. 

To wybór Jerzego Buzka na przewodniczącego 

Parlamentu Europejskiego. 

TEKST | Filip Kaczmarek 

Można żartobliwie powiedzieć, że teraz, 

jako Polacy, na szczytach Rady Europejskiej 

będziemy mieli dodatkowe krzesło. 

I to bez pomocy prezydenta Lecha Kaczyńskiego. 

Przewodniczący Parlamentu 

jest bowiem zapraszany na wszystkie 

szczyty Rady i prezentuje tam stanowisko Parlamentu. Dystansowanie 

się PiS-u od kandydatury Jerzego Buzka było przykrym 

i żenującym doświadczeniem. Tym bardziej że odbywało 

się to pod absurdalnym pretekstem braku formalnego zgłoszenia 

kandydata. 

W chwili gdy najważniejsi politycy w Europie rozważali atuty 

Jerzego Buzka, „życzliwi” z PiS-u obłudnie martwili się 

o rzekomy brak zgłoszenia naszego kandydata. Zawodowi 

malkontenci nie zadali sobie trudu przeczytania regulaminu 

Parlamentu, który określa sposób wyboru przewodniczącego. 

W sensie politycznym kandydatura Jerzego Buzka była znana 

od miesięcy. W noc wyborczą 7 czerwca mówił o nim przewodniczący 

największej frakcji politycznej w Parlamencie – Joseph 

Daul. A mówił to w chwili, gdy żaden kandydat nie był formalnie 

zgłoszony. Na szczęście „pomoc” ze strony prezydenta 

i PiS-u nie zaszkodziła naszemu kandydatowi. 

Niektórzy dziwią się, że część polskich polityków ma złą 

opinię wśród polityków z innych krajów Unii Europejskiej. 

Z przykrością trzeba stwierdzić, że nie ma w tym nic dziwnego. 

Sami pracujemy na taką opinię o sobie. Proszę wytłumaczyć 

komuś z Włoch, dlaczego polski prezydent bardziej troszczy się 

o swobodę wyrażania woli przez Irlandczyków niż o polityczny 

interes własnego kraju. Szczerze mówiąc, nawet Irlandczy- 

cy nie rozumieją, skąd taka nagła sympatia do ich wolności. 

Z punktu widzenia innych krajów zachowanie Lecha Kaczyńskiego 

to nic innego, jak nieudolnie ukrywana niechęć do Traktatu 

Lizbońskiego. Prezydent nie może otwarcie kwestionować 

Traktatu, bo wcześniej chwalił ten dokument. Dlatego teraz 

wymyśla karkołomne konstrukcje. Tak samo było w przypadku 

kandydatury Jerzego Buzka. 

Nie można też zrozumieć, dlaczego prezydent nie docenia 

funkcji przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, mówiąc, 

że jego kadencja jest krótka, a rola symboliczna. W Parlamencie 

od dawna jest praktykowana tradycja piastowania funkcji 

przez połowę kadencji, a w tej symboliczności nie ma nic złego. 

Jeżeli przewodniczący jest tylko symbolem, to dlaczego Michał 

Kamiński (nieskutecznie zresztą) kandydował na jednego z 14 

wiceprzewodniczących Parlamentu? Nasza narodowa odmienność 

polega na tym, że w każdym innym kraju wszyscy politycy 

cieszyliby się z wyboru swego rodaka na tak ważne stanowisko. 

Nikt publicznie nie kwestionowałby takiej decyzji. U nas, jak to 

zwykle bywa, naród jest mądrzejszy niż jego wybrańcy. Według 

badań sondażowych sympatia dla Buzka gwałtownie wzrosła 

i pod względem popularności został liderem polskiej polityki. 

Sukces jest tym większy, że zwycięstwo było bezapelacyjne. 

Pierwszy w historii przewodniczący Parlamentu pochodzący 

z Europy Środkowej uzyskał poparcie 555 posłów. Zamiast 

okrzyku: „Yes, yes, yes!!!” moglibyśmy teraz krzyknąć: „Pięć, 

pięć, pięć!!!”. Komunistyczna konkurentka zdobyła tylko 89 

głosów. Wszystkie duże frakcje polityczne w Parlamencie Europejskim 

poparły naszego kandydata. Od dawna Polska nie 

miała tak wspaniałego sukcesu. • 

22 


PORADY PRAWNE 

Między 

słowami 

Niekonwencjonalne podejście do rozwiązywanego 

problemu i kompetencje językowe 

są niezbędne w przypadku 

skomplikowanych sporów prawnych. 

TEKST | mecenas Jerzy Krotoski 

Wbrew powszechnemu przekonaniu, 

prawnicy nie stanowią jednolitej wewnętrznie 

grupy zawodowej o porównywalnych 

umiejętnościach, kompetencjach 

czy osobowościach. W wielu 

nietypowych sprawach, wymagających 

nowatorskiego podejścia i niekonwencjonalnych rozwiązań, 

strategia i osobowość prawnika mogą decydować o wygranej. 

Specyfika zawodu adwokata, ale również doświadczenie, wiedza 

i specjalizacja prawnika decydują o jakości świadczonych 

usług i sposobie podejścia do problemu. Z całą pewnością znajomość 

przepisów prawa materialnego i procedury stanowi podstawę 

wykonywania zawodu. Gwarantuje to prawidłowe prowadzenie 

sprawy i umożliwia poprawną ochronę interesów klienta, 

a samego prawnika sprowadza do roli dobrego rzemieślnika. 

Zdarza się jednak, że rzemieślnik nie wystarcza. Adwokat 

nie tylko winien znać zmieniające się przepisy, ale jednocześnie 

musi umiejętnie posługiwać się słowem. Bez zdolności odpowiedniego 

interpretowania umów, dokumentów i wypowiedzi 

świadków trudno jest osiągnąć pożądany efekt. Dużym wyzwaniem 

dla prawnika są spory powstałe na gruncie interpretacji 

umów cywilnoprawnych. Największą satysfakcją dla adwokata 

jest wygranie sprawy, w której udało się tak zinterpretować 

postanowienia umowy, że ich rzeczywista treść całkowicie różni 

się od ich językowego brzmienia, na pozór oczywistego po 

pierwszym przeczytaniu umowy. Cała finezja sztuki prawniczej 

polega bowiem na wykazaniu, że np. zapis umowny „cena wynosi 

500 000 zł” nie jest kategoryczny i dopuszcza szereg odstępstw, 

o które stronom umowy chodziło, jednak wprost ich 

w umowie nie zapisały. Nie zawsze bowiem tekst umowy odzwierciedla 

rzeczywisty zamiar stron. Dopiero szeroka interpretacja 

postanowień umowy, wprowadzonych zmian oraz praktyki 

wymiany handlowej między kontrahentami pozwoliła ustalić 

rzeczywisty kształt umowy i uzyskać rozstrzygnięcie w całości 

na korzyść klienta. Zdarza się, że odtwarzany jest przebieg 

negocjacji poprzedzających zawarcie umowy, aby dokładniej 

ustalić, „co strony miały na myśli”. Wszystko to jednak wymaga 

pewnej wrażliwości lingwistycznej i nierzadko odwoływania 

się do dorobku językoznawstwa. Umiejętność sprawnego posługiwania 

się słowem jest niezbędna nie tylko na sali rozpraw. 

Przedsiębiorcy rozumieją potrzebę zabezpieczenia swoich interesów 

jeszcze przed nawiązaniem współpracy i coraz częściej 

zwracają się o pomoc już na etapie redagowania umowy. 

Cała finezja sztuki prawniczej 

polega bowiem na wykazaniu, 

że np. zapis umowny „cena 

wynosi 500 000 zł” nie jest 

kategoryczny i dopuszcza szereg 

odstępstw, o które stronom 

umowy chodziło, jednak wprost 

ich w umowie nie zapisały. 

Złożone stosunki gospodarcze wymagają wieloaspektowej 

analizy i umiejętności przewidywania możliwych scenariuszy 

tak, aby zagwarantować maksymalne bezpieczeństwo prawne 

planowanej inwestycji i silną pozycję klienta w razie sporu. 

W takich przypadkach cały kunszt polega na tym, aby w umowie 

wprowadzić maksymalne zabezpieczenia dla klienta, a jednocześnie 

nie przestraszyć drugiej strony ostrymi sformułowaniami. 

Potrzeba zatem dużego wyczucia językowego, aby zapisy nieprzyjemne 

dla drugiej strony odpowiednio ubrać w słowa, a jednocześnie 

zapewnić ich wykonalność w razie ewentualnego sporu 

sądowego. Jak widać, kultura słowa i wrażliwość językowa to nie 

tylko element savoir-vivre, ale również narzędzie pracy. • 


TWOJA FIRMA 

Kompleksowe 

zarządzanie transportem 

W czasie walki o pozycję na rynku 

firmy muszą dysponować sprawnie 

działającym systemem informatycznym. 

Aby to osiągnąć, wprowadzono rozwiązanie 

ICG FOL. Właściciele przedsiębiorstw 

otrzymali odpowiednie narzędzie optymalizujące 

spedycję. 

TEKST | Marcin Kuryłło 

Duża konkurencja wymusza na firmach optymalizację 

działania poprzez zmniejszenie 

kosztów działalności, wzrost efektywności 

oraz zapewnienie bezpieczeństwa pracownikom. 

Dotyczy to w znacznym stopniu zarządzania 

transportem w przedsiębiorstwach. 

Pomocne w tej sytuacji może być wykorzystanie sprawnego 

systemu informatycznego, uwzględniającego potrzeby firm 

w tym zakresie. Przedsiębiorstwa aspirujące do odgrywania 

ważnej roli na rynku muszą posiadać pełne informacje oraz 

reagować w taki sposób, aby zdobyć przewagę konkurencyjną 

nad innymi. 

Pod czujnym okiem 

ICG FOL to rozwiązanie w formie wygodnego serwisu internetowego, 

które w oparciu o system SAP dostarcza pełnych 

informacji o pracownikach w terenie oraz lokalizacji 

i wykorzystaniu środków transportu. Narzędzie pozwala na 

śledzenie zgodności planowanych i faktycznych działań oraz 

terminów realizacji dostaw zamawianych towarów. 

– W pojazdach monitorowane są urządzenia wykorzystujące 

najnowsze technologie. Zintegrowane w jednym module 

podzespoły zbierają i analizują wszystkie niezbędne dane, 

takie jak sygnał GPS, w celu zlokalizowania pojazdu, i stan 

aktywnych wejść (np. autoalarm, autoryzacja, temperatura, 

stan paliwa, etc.). Specjalnie zabezpieczone dane są transmitowane 

dalej z wykorzystaniem technologii GPRS, SMS 

lub CSD. Oprogramowanie urządzeń można aktualizować 

za pośrednictwem GPRS, zatem dodawanie nowych funkcji 

oraz unowocześnianie oprogramowania odbywa się bez komplikacji 

dla użytkowników. Takie podejście daje użytkownikom 

gwarancję funkcjonowania systemu przez wiele lat – 

mówi Tomasz Krasiejko, dyrektor handlowy Finder S.A. 

Więcej za mniej 

Rozwiązanie adresowane jest do firm handlowych, dystrybucyjnych, 

transportowych, produkcyjnych i logistycznych, 

które posiadają flotę samochodową i są zainteresowane 

zmniejszeniem kosztów oraz zwiększeniem efektywności poprzez 

wzrost liczby wykonanych zadań, a także skrócenie 

czasu potrzebnego na ich realizację. 

– Firmy, które zdecydują się na wdrożenie rozwiązania 

ICG FOL, mogą optymalizować transport poprzez wybór kolejności 

dostaw i wyznaczanie tras dla transportów, dzięki 

czemu zmniejszą się przebiegi oraz ilość zużywanego paliwa. 

Dodatkową korzyścią są pełne informacje, jakie otrzymują 

zarządzający flotą, o licznikach zużycia paliwa, poziomie 

oleju, aktualnej prędkości i temperaturze w samochodach 

chłodniach itp. Wszyscy klienci mają dostęp do aktualnych 

informacji przy użyciu przejrzystej i wygodnej w obsłudze 

przeglądarki internetowej. Rozwiązanie może być w pełni 

zintegrowane z systemem SAP – mówi Marcin Bąkowski, 

dyrektor sprzedaży ICG Wdrożenia SAP. • 

24 


TWOJA FIRMA 

Ile kosztuje 

profesjonalna serwerownia? 

Outsourcing systemów informatycznych 

pozwoli Twojej firmie 

zaoszczędzić pieniądze. 

TEKST | Marcin Kuryłło 

Jednym ze znaczących obciążeń dla finansów 

firm jest budowanie i utrzymywanie własnych 

serwerowni. Zbudowanie prywatnego data center 

to koszt od kilkudziesięciu do kilkuset tysięcy 

złotych. Należy pamiętać o tym, że serwerownia 

składa się nie tylko z pomieszczenia, ale także 

ze specjalistycznych instalacji: elektrycznej, przeciwpożarowej, 

układu wentylacji i klimatyzacji. To wszystko plus opłaty 

za prąd, łącza internetowe, chłodziwo to niemałe koszty. 

Nie można również zapominać o wynagrodzeniu dla wysoko 

kwalifikowanych pracowników, którzy taką serwerownię 

obsługują. Dlatego najlepszą alternatywą dla budowania 

i utrzymywania własnych data center jest skorzystanie z zewnętrznego, 

profesjonalnego centrum gromadzenia i przetwarzania 

danych. Firma ICG Wdrożenia SAP wychodzi 

naprzeciw potrzebom firm w zakresie zarządzania środowiskiem 

IT, oferując gotowe rozwiązania dopasowane do wielkości 

przedsiębiorstwa oraz liczby użytkowników systemu. 

Idealne rozwiązanie? 

Decyzja o skorzystaniu z obsługi profesjonalnego data center 

okazała się idealnym rozwiązaniem dla Koszalińskiego 

Przedsiębiorstwa Przemysłu Drzewnego. Firma wydzierżawiła 

pięć serwerów, na których pracuje system SAP, 

obsługujący ok. 150 użytkowników. – Podejmując decyzję 

o współpracy z firmą ICG Wdrożenia SAP, kierowaliśmy się 

kilkoma przesłankami. Po pierwsze, chcieliśmy ograniczyć 

koszty związane z budową, uruchomieniem i utrzymaniem 

własnych serwerów. Po drugie, zależało nam na dostępie do 

najnowocześniejszych technologii: serwerów o najwyższych 

parametrach użytkowych przy możliwie niskim koszcie 

utrzymania. Wreszcie ostatni powód to bezpieczeństwo danych 

i jakość obsługi, jakie zapewnia nam partner projektu 

– mówi Marek Szutowicz-Włodarczyk, prezes zarządu 

KPPD. Umowa została podpisana na trzy lata. Miesięczny 

koszt utrzymania i dzierżawy serwerów jest niższy od 

wynagrodzenia administratora infrastruktury sprzętowej. 

Dodatkową korzyścią jest usługa całodobowej administracji 

i utrzymania, ujęta w cenie dzierżawy: klient nie ponosi dodatkowych 

kosztów związanych z administracją. 

Dlaczego warto? 

W ramach usługi Koszalińskie Przedsiębiorstwo Przemysłu 

Drzewnego otrzymało: 

• gwarancję bezawaryjnego działania serwerów (niezależne 

zasilanie z dwóch linii miejskich, zasilanie awaryjne 

na agregatach); 

• pełną i szybką obsługę serwisową, w tym czterogodzinny 

serwis awaryjny; 

• całkowite przeniesienie odpowiedzialności na dostawcę 

usługi; 

• bezpieczeństwo przechowywania i przesyłania danych; 

• dostęp do infrastruktury internetowej udostępnianej 

przez pięciu niezależnych operatorów. 

– Wadami posiadania własnej serwerowni są przede wszystkim 

duże koszty związane z jej zbudowaniem i uruchomieniem, 

a następnie utrzymaniem oraz konieczność zatrudniania 

wysokiej klasy specjalistów. Zaletą jest dostęp do 

najnowocześniejszych technologii za cenę dopasowaną do 

możliwości przedsiębiorstwa. Chciałbym również zwrócić 

uwagę na bezpieczeństwo, jakie oferuje profesjonalne data 

center. Największe instytucje finansowe, sieci handlowe korzystają 

z podobnej usługi i chwalą sobie bezpieczeństwo, 

jakie otrzymują –– mówi Tomasz Stępski, bussines solution 

architect ICG Wdrożenia SAP. • 


TWOJA FIRMA 

Zarządzanie 

ograniczeniami 

Łańcuch jest tak silny 

jak jego najsłabsze ogniwo, 

czyli o teorii ograniczeń w biznesie. 

TEKST | Marcin Kuryłło, Małgorzata Janicka 

TOC to akronim od „Theory Of Constraints”, co po 

polsku znaczy „teoria ograniczeń”. TOC stanowi 

jedną z najskuteczniejszych filozofii zarządzania 

i doskonalenia organizacji. Metodyka teorii ograniczeń 

zawiera przejrzyste systemy planistyczne, 

narzędzia analityczne oraz sprawdzone rozwiązania 

stosowane w biznesie. Znajdują one zastosowanie w różnych 

gałęziach gospodarki: przemyśle, wojsku, medycynie, usługach, 

organizacjach pozarządowych, edukacji. Z rozwiązań Teorii 

Ograniczeń korzystają m.in.: Intel, Boeing, ABB, Fabryka Mebli 

Klose. Poprzez swoje holistyczne podejście TOC jest otwartą 

dziedziną nauki o zarządzaniu, która obejmuje coraz nowsze 

obszary rzeczywistości gospodarczej. U podstaw TOC leży zasada, 

że organizacja lub firma jest tak silna jak jej ograniczenie. 

Podobnie w łańcuchu – jest on tak silny jak jego najsłabsze 

ogniwo (ograniczenie). Zatem w każdym złożonym organizacyjnie 

systemie, w dowolnym momencie, istnieje zazwyczaj tylko 

jeden obszar, który ogranicza zdolność do osiągania zdefiniowanego 

celu. Organizacja, aby uzyskać znaczącą poprawę, musi 

być zarządzana z uwzględnieniem tegoż ograniczenia i dlatego 

mówimy o „zarządzaniu ograniczeniami”. Tradycyjne metody 

zarządzania nie pokazują, jak rozwiązywać problemy w ujęciu 

holistycznym. Każde niepożądane zjawisko zidentyfikowane 

w organizacji jest zwykle rozwiązywane osobno, bez uwzględnienia 

problemów w innych obszarach oraz skutków, które one 

powodują. Autorem koncepcji zarządzania ograniczeniami jest 

dr Eliyahu Goldratt. Punktem wyjściowym do stworzenia i opracowania 

TOC było pytanie: „Jak szybko i sprawnie poprawić 

rentowność firmy?”. Głównym celem firm jest zarabianie pieniędzy 

dziś oraz w przyszłości – i temu powinny być poświęcone 

działania kierownictwa oraz wszystkich pracowników organizacji. 

Najlepiej zilustrować to przykładem: u producenta opakowań 

X proces produkcyjny obejmuje trzy etapy: zadruk tektury, 

sztancowanie oraz klejenie. Klasyczne podejście do zarządzania 

produkcją oznacza planowanie produkcji w ujęciu liniowym. 

Z uwagi na brak zharmonizowania mocy produkcyjnych poszczególnych 

etapów powstają często: nadmierna produkcja w toku, 

zbyt wysokie stany magazynowe, brak punktualności dostaw. 

W takiej sytuacji kierownictwo podejmuje najczęściej decyzję 

o inwestowaniu w najmniej wydajne ogniwo, co prowadzi do 

wzrostu kosztów. TOC zaleca, aby rozpocząć planowanie pro- 

dukcji od najmniej wydajnego ogniwa. Efektem są: płynna organizacja 

pracy, niższe koszty produkcji, większa wydajność załogi, 

mniejsza awaryjność maszyn. 

Więcej informacji na temat teorii ograniczeń będzie można 

uzyskać podczas konferencji „TOC receptą na rozwój Twojego 

biznesu” organizowanej wspólnie przez firmy ICG Wdrożenia 

SAP, VENTO Consulting oraz INFOR Training. Konferencja odbędzie 

się w Poznaniu 27–28 października 2009 roku. Więcej 

informacji na stronie www.icg.pl. Podczas konferencji firma ICG 

Wdrożenia SAP przedstawi oprogramowanie wspierające zarządzanie 

przedsiębiorstwem według teorii ograniczeń. • 

Aksjomaty Teorii Ograniczeń: 

1. Rzeczywistość jest prosta. 

2. Jeżeli rzeczywistość wydaje się skomplikowana, to dlatego, 

że jej nie rozumiemy. 

3. Każdy problem można rozwiązać, ale najpierw trzeba go 

zrozumieć. 

Zarządzanie organizacją zgodnie z zaleceniami teorii ograniczeń 

daje wiele korzyści, które prezentuje poniższa tabela. 

TYP PRZEDSIĘ- 

BIORSTWA 

PRODUKCJA 

DYSTRYBUCJA 

SPRZEDAŻ 

ZARZĄDZANIE 

PROJEKTAMI 

NIEPOŻĄDANE EFEKTY 

JAKIE WYSTĘPUJĄ 

W PRZEDSIĘBIORSTWACH 

• Niski poziom 

punktualności dostaw 

• Zbyt wysokie stany 

magazynowe 

• Niska dostępność 

produktów 

• Niska dostępność 

produktów 

• Wysokie stany magazynowe 

• Sprzedaż na siłę i zapychanie 

kanałów dystrybucji 

• Syndrom końca miesiąca/końca 

kwartału 

• Olbrzymia liczba kontaktów 

(czas) 

• Mała sprzedaż 

• Zbyt długi czas realizacji 

projektów 

• Złe praktyki – zbyt wiele 

projektów jednocześnie, 

• Przekraczanie założonych 

budżetów 

KORZYŚCI 

Z WDROŻENIA TOC 

• Punktualność dostaw 

powyżej 95% 

• Czas dostaw krótszy 

nawet o 50% 

• Niższe stany magazynowe 

nawet o 50%. 

• Dostępność produktów 

powyżej 95% 

• Wysoka dostępność produktów 

powyżej 95% 

• Niższe stany magazynowe 

nawet o 50%. 

• Sprzedaż zrównoważona 

i współpraca z kanałami 

dystrybucji 

• Sprzedaż systematyczna 

co tydzień 

• Mniej kontaktów, 

ale lepszych 

• Wysoka sprzedaż dzięki 

wysokiemu wskaźnikowi 

konwersji 

• Czas realizacji projektu 

krótszy o 20 - 50% 

• Wielozadaniowość 

ograniczona do minimum 

• Realizacja projektów 

w założonym budżecie 

26 


INWESTYCJE 

Powiat poznański 

Czy warto inwestować w powiecie poznańskim? 

To pytanie kluczowe – zarówno dla 

potencjalnych inwestorów, jak i dla lokalnych 

samorządów. Zadanie nie jest łatwe, 

gdyż każdy region kraju właśnie u siebie 

stara się zapewnić lokatę pożądanego 

kapitału. 

TEKST | Anna Solak 

Wpowiecie poznańskim, mimo kryzysu 

gospodarczego, pojawią się nowe 

miejsca pracy. Powstaną one za sprawą 

budowanej właśnie fabryki farb w 

Niepruszewie (gmina Buk). Miejsce 

to uznała za optymalne duńska firma 

Hempel Manufacturing. Inni również lokują tu swój kapitał: 

Baumit – austriacki producent materiałów budowlanych, 

który inwestuje w Pobiedziskach, czy amerykański koncern 

Kimball Electronics, funkcjonujący w Sadach (gmina Tarnowo 

Podgórne). Każdy z tych nowych podmiotów gospodarczych 

oferuje miejsca pracy dla okolicznych mieszkańców. 

Inne renomowane marki, które zaufały terenom wokół 

stolicy Wielkopolski, to m.in. Volkswagen, MAN, Wavin 

Metalplast czy Raben. Rodzimi inwestorzy również uznali 

je za odpowiednie, tak jak Solaris Bus&Coach, mieszczący 

się w Bolechowie. Zapotrzebowanie na wykwalifikowanych 

pracowników nowych firm jest nasycane poprzez tworzenie 

konkretnych szkół zawodowych przy wcześniejszym porozumieniu 

z przyszłym pracodawcą. W ten sposób wykształceni 

zostali np. mechatronicy dla firmy Volkswagen Poznań. 

Szacuje się, że w powiecie poznańskim jest około 41,5 tys. 

zarejestrowanych podmiotów gospodarczych (dane z marca 

2009 roku). W szerszym rozliczeniu stanowią one blisko 37 % 

wszystkich podmiotów działających na terenie województwa 

wielkopolskiego. – Dobrze jest inwestować w powiecie poznańskim, 

bo dobrze jest być w dobrym towarzystwie – kwituje 

Jan Grabkowski, starosta poznański. 

Na dobry początek – ulgi 

Co tak naprawdę przyciąga inwestorów w te strony? Bliskość 

ogromnego rynku zbytu (w samym Poznaniu liczbę 

stałych mieszkańców określa się na 600 tys., gminy przyległe 

natomiast zamieszkuje 310 tys. potencjalnych klientów), 

rozwinięta infrastruktura (autostrada A4 i drogi ekspresowe 

S-11 oraz S-5 w fazie budowy), dostęp do wykwalifikowanej 

kadry pracowniczej (ośrodek akademicki) czy zwolnienia 

i ulgi podatkowe. Jeśli chodzi o ten ostatni czynnik, sytuacja 

jest zróżnicowana. Warunki ich przyznawania nie są 

jednolite, jako że zależą od skali danej inwestycji i wysokości 

poniesionych nakładów finansowych. Przykładowo: gmina 

Pobiedziska oferuje ulgi podatkowe w zakresie podatku 

od nieruchomości dla przedsiębiorców prowadzących swoją 

działalność gospodarczą w nowo wybudowanym budynku (tj. 

takim, który został oddany do użytku po 1 stycznia 2006 

roku) lub jego części. Wysokość podatku wygląda tutaj następująco: 

w pierwszym roku zaistnienia obowiązku podatkowego 

– 1,2% wartości budowli, a następnie kolejno – 1,4%, 

1,6% i 1,8%. Okres korzystania z tego przywileju trwa od 

roku do czterech lat. Nie wyklucza się przy tym korzystania 

z innego rodzaju udogodnień oferowanych przedsiębiorcom. 

Warunkiem niezbędnym jest, aby łącznie nie przekroczyły 

one granic wyznaczonych przez obowiązujące przepisy. 

Starostwo czy gmina? Kto i za co odpowiada 

Powodzenie polityki inwestycyjnej w dużej mierze uzależnione 

jest od prawidłowej współpracy wszystkich odrębnych 

28 


INWESTYCJE 

organów, jakimi są Urząd Marszałkowski, Starostwo Powiatowe 

i władze gminne. Jeśli chodzi o dofinansowanie danego 

projektu ze środków UE, leży to w kompetencji Urzędu 

Marszałkowskiego i to właśnie tam przedsiębiorcy powinni 

składać wnioski. W przypadku poznańskich gmin obserwujemy 

nikłe dotacje w obrębie gospodarki, gdyż obszary 

te są już dobrze rozwinięte. Niemniej w takich dziedzinach 

jak rozwój oświaty czy infrastruktury szanse na zdobycie 

funduszy z unijnego źródła rosną. Kooperacja na linii starostwo 

– gmina opiera się natomiast na tym, iż starostwo 

otrzymuje od gmin oferty terenów inwestycyjnych, które 

po odpowiednim przygotowaniu promuje na zagranicznych 

targach nieruchomości, np. w Cannes czy na Expo Real 

w Monachium. Wszelkie informacje dotyczące tych terenów 

można otrzymać tak w urzędach gmin, jak i w Centrum 

Promocji Biznesu Powiatu Poznańskiego. Po nawiązaniu 

kontaktu z inwestorem negocjacje powracają do 

urzędu gminy, gdzie osoby upoważnione 

kontynuują dalsze rozmowy 

z zainteresowanym 

podmiotem. 

Expo Real 2009. Niektóre gminy przechodzą radykalną metamorfozę. 

Gmina Kleszczewo, którą do tej pory cechował 

profil rolniczy, już niedługo może zmienić swój charakter za 

sprawą budowy w jej obrębie węzła wylotowego autostrady 

w kierunku Gniezna. Z kolei gmina Mosina niebawem 

nabierze rysu rekreacyjnego, gdyż w Krajkowie planuje się 

stworzenie trzeciego w powiecie pola golfowego. Teren pod 

ten projekt w dalszym ciągu jest do nabycia. Jak wygląda 

przygotowanie inwestycyjne powiatu w porównaniu z innymi 

aglomeracjami, na przykład Wrocławiem? 

– Nie można porównywać aglomeracji poznańskiej z aglomeracją 

wrocławską. Działania Poznania są działaniami 

„u podstaw”, jednak prowadzącymi do konkretnego celu, 

a działania Wrocławia są nacechowane medialnym rozgłosem. 

Choć moim zdaniem powiat poznański i gminy otaczające 

Poznań są silniejsze gospodarczo od wrocławskich 

– twierdzi Tomasz Morawski, dyrektor Wydziału Promocji 

Starostwa Powiatowego w Poznaniu. Jednakże o tym, kto 

w danej chwili będzie znajdował się na czele tego swoistego 

peletonu, zadecydują już sami inwestorzy oraz szeroko pojęty 

vox populi. • 

Wspomniane Centrum Promocji Biznesu oprócz prezentacji 

na międzynarodowych targach oferuje pośrednictwo w nawiązywaniu 

kontaktów z zagranicznymi przedsiębiorcami. 

Odbywa się to poprzez sieć kontaktów z partnerskimi samorządami 

z Austrii, Niemiec, Brazylii, Włoch czy Ukrainy. 

W Swarzędzu działa ponadto Centrum Logistyczno-Inwestycyjne, 

ciągle rozrastające się za sprawą lokacji firm 

w jego pobliżu. Oferuje ono głównie projektowanie i budowę 

hal, a także wynajem już gotowych pawilonów. Część 

terenów Centrum objęta jest specjalną strefą ekonomiczną. 

Obecność takiej strefy może zapewnić inwestorom przygotowanie 

działek pod kątem uzbrojenia i mediów. Daje też możliwość 

zwolnienia firm z płacenia podatków na okres 12 lat 

i może nastąpić z dwóch przesłanek: poniesionych nakładów 

inwestycyjnych lub tworzenia nowych miejsc pracy. Istnieje 

także szansa czasowego anulowania podatków lokalnych. 

Strategia powiatu opiera się zatem na opracowaniu ofert 

gmin, pomocy w ich realizacji i powiększaniu palety udogodnień 

dla inwestujących podmiotów. 

W Krajkowie powstanie pole golfowe 

FOTO: CLIP 

FOTO: CLIP 

W poszukiwaniu lidera 

Spośród siedemnastu gmin powiatu trudno wyodrębnić 

niekwestionowanego lidera na płaszczyźnie inwestycyjnej. 

Każda posiada inne walory i atuty, choć ze względu na 

stopień jakości ofert wyróżnia się gminy Pobiedziska, Buk 

i Tarnowo Podgórne. Oferty te są na bieżąco aktualizowane, 

zwłaszcza teraz, gdy zbliża się termin rozpoczęcia targów 

Centrum Logistyczno-Inwestycyjne Poznań 


KULTURA 

Straszy 

dwór 

Świadectwo dawnej świetności 

wielkopolskiej szlachty 

– dworki i pałace – popadają 

w ruinę. Pasjonaci, na ogół lokalni 

biznesmeni, próbują je 

ratować. Za kilka lat niektóre 

z nich zostaną już tylko na fotografiach. 

TEKST | Sebastian Frąckiewicz 

ZDJĘCIA | Waldemar Śliwczyński 

Waldemar Śliwczyński 

to zarazem przedsiębiorca 

i fotograf, na 

co dzień właściciel 

i wydawca „Wiadomości 

Wrzesińskich”. 

Na zamówienie Muzeum im. Adama Mickiewicza 

w Śmiełowie realizuje projekt „Topografia 

niepamięci”. Jego celem jest sfotografowanie 

opuszczonych, zaniedbanych 

dworów i pałaców Wielkopolski. Do tej pory 

odwiedził 40 obiektów, a to dopiero połowa 

pracy. Pracuje przy pomocy aparatu wielkoformatowego, 

a zdjęcia wywołuje na tzw. barytach. To klasyczny papier 

fotograficzny i klasyczna praca w ciemni. Śliwczyński musi 

się spieszyć, bo szlacheckie siedziby tętniące przed wojną 

życiem, są w opłakanym stanie. – Niektóre miejsca, które 

odwiedzałem, już nie istnieją – przyznaje. 

Jego zdjęcia, bezpośrednie i oszczędne formalnie, przedstawiają 

dramatyczny obraz zniszczonego ziemiańskiego 

świata, który tak naprawdę tworzył podstawę kulturowego 

dziedzictwa Wielkopolski. Wiele obiektów czeka na ratunek. 

Dla takich, jak kompletnie zniszczony dwór w Kotlinie, 

szans praktycznie nie ma. Problem tkwi w prawie. 

Reprywatyzacyjny pat 

Na podstawie Dekretu PKWN o reformie rolnej z 6 września 

1944 roku w ręce państwa trafiły wszelkie majątki 

przekraczające 50 ha powierzchni użytków rolnych lub 100 

ha powierzchni ogólnej. W praktyce uwłaszczone zostały 

także mniejsze majątki. Na mocy innej ustawy upaństwowiono 

również posiadłości niemieckie, które przed wojną 

stanowiły w Wielkopolsce ok. 30%. Dziś większość obiektów 

zarządzana jest przez Agencję Nieruchomości Rolnych, 

która najchętniej pozbyłaby się niszczejących budowli, ale 

problem stanowi brak ustawy reprywatyzacyjnej. Nawet jeśli 

mamy wystarczające pieniądze, możemy kupić tylko taki 

Paruszewo, powiat słupecki 

zabytek, do którego spadkobiercy nie zgłosili roszczeń lub 

roszczenia są nieuzasadnione. W Wielkopolsce w dużej mierze 

są to właśnie majątki poniemieckie, bowiem wielkopolscy 

Niemcy w 1939 roku na ogół zrzekli się obywatelstwa 

polskiego i w świetle prawa ich roszczenia się nie liczą (chyba 

że wówczas zostali przy obywatelstwie polskim). Ale nawet 

przypadku polskich majątków czasem roszczeń nie ma – 

w czasie wojny ginęły przecież całe rodziny. Natomiast 

w stosunku do wielu dworów, zostały one jednak zgłoszone. 

W świetle obecnej ustawy spadkobierca, który udokumentował 

swoje prawo do obiektu, może go jedynie kupić od 

Agencji na prawach rynkowych na zasadzie pierwszeństwa, 

bez przetargu. Nie odzyska go za darmo. I tu powstaje pat, 

bo nie każdy spadkobierca ma na to środki. Z kolei Agencja 

nie ma prawa odsprzedać takiego zabytku nikomu innemu. 

W efekcie przybywa ruin, bo państwa nie stać na niezbędne 

remonty. Obecnie w posiadaniu poznańskiego oddziału terenowego 

ANR znajdują się 124 zespoły dworsko-pałacowe 

i 58 zespołów pałacowo-parkowych z czego jedynie do 33 

nie zgłoszono żadnych roszczeń. 

Szlachecka tradycja 

Marcin Libicki, historyk sztuki i znawca tematu (a do 

niedawna także europoseł), nie jest optymistą i nie widzi 

na razie szans na reprywatyzację. To mało medialny temat, 

30 


KULTURA 

a ostatnim razem projekt ustawy zgłoszono w kadencji sejmu 

1997–2001 i został zawetowany przez prezydenta Kwaśniewskiego. 

Choć obserwuje coraz większe zainteresowanie 

dworami wśród wielkopolskich biznesmenów, to na Mazowszu 

sprawa wygląda lepiej. – Środowisko warszawskie ma 

po prostu więcej pieniędzy. Poza tym, niezależnie od regionu, 

to tak naprawdę wyścig człowieka z czasem. I człowiek 

w wielu przypadkach przegrywa – mówi naszej redakcji. 

Na pytanie, jakich argumentów użyłby, aby przekonać biznesmenów 

do inwestowania w dworki argumentuje: – Polska 

kultura zakorzeniona jest w tradycji szlacheckiej. Nie 

w chłopskiej, mieszczańskiej czy wielkopańskiej, ale właśnie 

w tradycji rodzinnych dworów i dworków, spójrzmy choćby 

na Soplicowo. Kultura szlachecka, o czym warto pamiętać, 

to także kultura indywidualizmu i demokracji. Ktoś, kto 

urządza się w dworze, wpisuje się bezpośrednio w tę tradycję. 

Poza tym to zupełny inny tryb życia, bliższy naturze. 

Nie dla zysku 

Wielkopolscy biznesmeni, którzy kupują kompleksy dworskie 

i pałacowe (kompleksy, bo na ich terenie najczęściej 

znajdują się także park, staw czy pomniejsze zabudowania), 

robią to z przeznaczeniem na własne siedziby lub wykorzystują 

jako obiekty rekreacyjne i hotelowe. I w jednym, i drugim 

przypadku wymaga to dużych pieniędzy, samozaparcia i 

zamiłowania do historii. Trzeba wygrać przetarg, mieć plan 

renowacji tworzony przy udziale konserwatora zabytków, 

a także tzw. program, który obejmuje pomysł na dany obiekt 

i harmonogram prac. 

Dworu nie kupuje się z racjonalnych pobudek. Piotr Olewiński, 

współwłaściciel pałacu Mierzęcin i firmy Novol 

nie ma co do tego złudzeń. – Z punktu widzenia biznesowego 

taka inwestycja praktycznie się nie zwraca, nawet 

w chwili obecnej, kiedy prowadzimy tu hotel, jest to trudne. 

Oczywiście cały czas rozwijamy ofertę rekreacyjno-turystyczną: 

mamy stadninę koni, korty tenisowe, bowling, spa, 

a obecnie trwają prace przy budowie basenu w jednym 

z zaadaptowanych budynków folwarku. Wierzymy, że kiedyś 

pałac Mierzęcin będzie przynosił dochody, choć jest 

to przede wszystkim pasja i mamy ogromną satysfakcją 

z tego, że udało nam się ten obiekt przywrócić do świetności. 

Postanowiliśmy kupić obiekt historyczny, bo takie miejsca 

mają duszę i charakter – opowiada. Kiedy Piot Olewiński 

i Piotr Nowakowski z Novolu kupowali Mierzęcin, był on 

zdewastowany, wcześniej zajmował go miejscowy PGR. Nie 

zniechęciło ich to jednak. Nie załamała się także Helena 

Osicka, właścicielka firmy Landbud i pałacu w Zalesiu (gmina 

Borek Wielkopolski), która kupując pałac, zastała go 

w 60% ruinie, ze zniszczonym dachem i kompletnie zniekształconym 

wnętrzem. Obszerne pomieszczenia zostały 

podzielone bowiem na mniejsze mieszkania ściankami działowymi. 

Trzeba było wszystko rekonstruować. – To ciężka 

i kosztowna praca, ale jej efekt wynagradza mi wysiłek włożony 

w renowację. Cieszę się z wszystkiego, co tu powstaje. 

Tak naprawdę ja przy tym odpoczywam, bo to coś zupełnie 

innego niż prowadzenie firmy. Gdybym mogła, uratowałabym 

wszystkie pałace – mówi Helena Osicka. Obecnie najwięcej 

pracy wkłada w renowację wnętrz. Kupiła już kolejny, 

Unia, powiat słupecki 

mniejszy zabytek. Narzeka jednak na tych nabywców, którzy 

kupują pałac, a potem nie przeprowadzają remontów. – To 

jest straszne, konserwator powinien dawać kilka lat na to, 

aby w obiekcie ruszyły prace, a jeśli budynek nadal niszczeje, 

powinien być odbierany – dodaje. Zarówno Piotr Olewiński, 

jak i Helena Osicka potwierdzają słowa Marcina Libickiego 

o innym, „dworskim życiu”. Jak mówią, pałacowe kompleksy 

stojąc na uboczu, tworzą enklawy ciszy i spokoju, czas płynie 

tu inaczej. Oby tych enklaw udało się ocalić jak najwięcej. • 

Bardo, powiat wrzesiński 


KULTURA 

Stworzyłem 

przestrzeń 

dla sztuki 

O sztuce, walce o odtworzenie zabytków i emocjach z nimi związanych 

opowiada w rozmowie z „Głosem Biznesu” Andrzej Kareński- Tschurl. 

ROZMAWIALI | Damian Nowak, Michał Cieślak 

Historia obecności rodziny Kareńskich 

w dworku w Podstolicach sięga 1992 roku… 

Wszystko zaczęło się znacznie wcześniej od sceny artystycznej 

i galerii, którą przy Starym Rynku w Poznaniu prowadziła 

moja żona. Nasza galeria była jednak za mała, nie mogliśmy 

aranżować tych spotkań tak, jakbyśmy chcieli. Stąd pomysł na 

to, by poszukać budynku gwarantującego swobodę, odpowiednią 

przestrzeń dla rzeźb, obrazów i spotkań. Wykorzystaliśmy 

fakt, że w tamtych czasach, mimo wielu ograniczeń, był jeden 

przepis, który ułatwił nam starania o dworek w Podstolicach. 

Członkowie związków twórczych mogli ubiegać się o udostępnienie 

zabytków z list urzędów miast, pod warunkiem stworzenia 

w nich miejsca promującego kulturę. Moja żona, jako 

piosenkarka, skorzystała z tej możliwości. 

Początki nie były zapewne łatwe… 

Zaproponowano nam siedem obiektów, niewątpliwie pięknych, 

ale bardzo dużych, wymagających kosztownych inwestycji. 

Mierząc siły na zamiary, wybraliśmy najmniejszy z nich 

i najlepiej położony, bez ryzyka, że pewnego dnia zgłoszą się 

z roszczeniami poprzedni właściciele. Dwór w Podstolicach, 

położony w dobrym miejscu koło Wrześni, kilka kilometrów 

od obecnej autostrady, przed wojną był dzierżawiony (własność 

skarbu państwa). Zastaliśmy budynek w opłakanym stanie, 

w sali balowej przez dziurawy strop można było oglądać niebo. 

Naszym celem było stworzenie w tym miejscu sceny, galerii, 

organizacja wystaw i koncertów. Do tej koncepcji udało się 

przekonać panią konserwator, która pozwoliła na adaptację 

pomieszczeń. Działaliśmy po omacku, nie zachowała się żadna 

dokumentacja obiektu pozwalająca odtworzyć dawny wygląd, 

niewiele było też oryginalnych elementów zdobniczych czy 

sprzętów. Krok po kroku tworzyliśmy salę teatralną, salę galerii, 

urządzaliśmy piętnaście pokojów mieszkalnych, na pod- 

daszu pomieszczenia konferencyjne. Cieszyliśmy się z tego, że 

park, mimo tego że zarośnięty, nie był zniszczony. Zachował 

się staw, droga dojazdowa i przede wszystkim nienaruszony 

150-letni drzewostan. 

Dlaczego tak ważne było dla Pana znalezienie 

miejsca poza miastem na działania artystyczne? 

W latach 90. byliśmy jedyną polską galerią biorącą regularnie 

udział w targach sztuki za granicą. Promując dzieła sztuki 

na targach we Frankfurcie, w Japonii czy na Art Cologne, 

mogłem bez problemów zaprosić klientów do odwiedzenia galerii, 

zaproponować plener rzeźbiarski czy zorganizować wernisaż. 

Moją intencją było stworzenie przestrzeni artystycznej. 

Mógłbym oczywiście wybudować nowy budynek galerii. Ale to 

trochę tak jak z dobrą porcelaną. Figurki miśnieńskie, mimo 

że od dwustu lat produkowane wciąż z tych samych materiałów, 

według tego samego wzoru, mają różną wartość. Także 

symboliczną. Te starsze mają swoją historię, człowiek wiąże się 

z nimi emocjonalnie. 

Miał Pan chwile zwątpienia? 

Bywały momenty trudne. Większość z nich wynikała z braku 

właściwej informacji. Nikt nie zajmował się wyliczeniem rzeczywistych 

kosztów całej inwestycji. Wydawało mi się, że z naszej 

działalności uda się wyremontować i utrzymać pałacyk. Rzeczywistość 

nie raz okazała się trudniejsza. Relatywnie tanio kupuje 

się taki obiekt – to jest pułapka, w którą człowiek sam wpada. 

Trzeba sobie uświadomić skalę, dla przykładu zwykła wymiana 

okien nie dotyczy czterech sztuk, tylko od razu czterdziestu. 

Takie przedsięwzięcie trudno jest traktować jako wykalkulowany 

projekt biznesowy. Obawialiśmy się pułapki kredytowej, dlatego 

nie rozpoczęliśmy wielkiego remontu, działaliśmy ostrożnie, 

32 


Hiszpański 

styl 

w centrum 

Poznania 

M. A. Kareński-Tschurl 

konsul honorowy Republiki Federalnej Niemiec w Poznaniu, 

przedstawiciel Rosenthala w Polsce, promotor polskiej sztuki 

współczesnej i artystów na licznych targach na świecie. 

adaptując pokój po pokoju. Dworek nie jest miejscem przynoszącym 

zysk, zresztą nie miał pełnić takiej funkcji. Środki z organizacji 

imprez, szkoleń, konferencji mają wystarczyć na pokrycie 

bieżących kosztów oraz pensje zatrudnionych osób. Oczywiście 

nie chciałbym z mojej działalności biznesowej dofinansowywać 

działania tego miejsca (poza wyjątkowymi sytuacjami). 

Cieszę się, że dzisiaj Podstolice stały się miejscem, gdzie 

można odciąć się zupełnie od świata, zrelaksować się w pięknym 

parku ze starymi drzewami. Organizacja szkoleń i konferencji 

pomaga nam w utrzymaniu obiektu, bo jako prywatna 

instytucja kultury nie jesteśmy dotowani przez żaden urząd. Na 

szczęście od jakiegoś czasu udaje nam się do organizacji koncertów, 

wystaw pozyskać firmę wspierającą. Czerpię z tego wiele 

satysfakcji – z obcowania z ładnymi przedmiotami, przebywania 

w wyjątkowych wnętrzach, spotykania wyjątkowych ludzi. 

To wszystko daje realizowanie takiego projektu. A ludzi chcących 

uczestniczyć w naszych inicjatywach jest coraz więcej. 

Dla Pana dwór w Podstolicach stał się pasją, 

przestrzenią dla sztuki. Czy poleciłby Pan 

komuś innemu zainteresowanie się opuszczonymi 

dworkami, których w Wielkopolsce 

nie brakuje? 

Gdyby ktoś mnie zapytał czy osiemnaście lat temu podejmowałem 

decyzję o zakupie dworku w pełni świadomie, odpowiem, 

że nie. Ale nie żałuję tego. Natomiast jeśli ktoś teraz 

chce budować duży dom w mieście, faktycznie polecałbym 

zaadaptowanie któregoś z zaniedbanych pałacyków. Dzisiaj 

najbardziej pożądanym dobrem jest przestrzeń. Miejski dom 

z miniaturowym ogródkiem nie zapewnia takiego komfortu. 

Pałacowe ogrody mają nierzadko dziesiątki tysięcy metrów 

kwadratowych powierzchni. Na koniec podkreśliłbym to, co 

dla mnie jest ważne – emocje związane z danym miejscem. • 

reklama 

POZNAŃ 

90 pokoi • Klimatyzacja 

• Bar • Wellness 

• Business Corner 

• Restauracja 

• 4 sale konferencyjne (153 m 2 ) 

• Parking 

Św. Marcin 67 • 61-806 Poznań 

• T. +48 624 88 00 

• F. +48 624 88 01 

• nhpoznan@nh-hotels.com 

• www.nh-hotels.com

FINANSE 

Plan sukcesji 

w biznesie 

Ostatnie 20 lat w Polsce to okres, który 

wielu przedsiębiorczych ludzi wykorzystało 

do tworzenia i rozwijania własnych firm. 

Teraz czas je zabezpieczyć na przyszłość. 

Każdy biznes, jak statek na morzu, potrzebuje 

wyznaczonego kursu, silnej ręki kapitana 

oraz ciągłości dowodzenia. Dla przyszłości 

firmy konieczna jest wizja rozwoju na następne 

lata i następne pokolenia. Plan sukcesji 

powinien uwzględniać, że kiedyś przyjdzie 

czas, gdy ster biznesu przejmie kolejne pokolenie. Warto już 

dziś zastanowić się, jak nasi bliscy i nasz biznes są do tego 

przygotowani. Czy wiedzieliby dziś, co zrobić, gdyby wczoraj 

doszło do takiej zmiany przywództwa? 

Uwarunkowania historyczne i ustrojowe spowodowały, że 

znaczna część dużych majątków firmowych i osobistych w Polsce 

pochodzi z ostatnich 20 lat. Brakuje nam tradycji i pozytywnych 

przykładów dziedziczenia dużych majątków. Plan 

sukcesji w firmie oraz testament kojarzą nam się z ostatnim 

dokumentem, jaki będziemy podpisywać w życiu. Z tego powodu 

rzadko sporządzane są z odpowiednim wyprzedzeniem. Często, 

niestety, życie pisze inny scenariusz, a wtedy nie zdołamy 

już podpisać odpowiedniego dokumentu. 

Wobec braku ostatniej woli spadkodawcy zawartej w testamencie 

stosuje się „plan sukcesji” napisany przez ustawodawcę. 

Nasz majątek zostanie podzielony zgodnie ze wskazaniami 

dziedziczenia zapisanymi w przepisach prawa. Tryb dziedziczenia 

ustawowego rodzi często wiele problemów. Szczególnie 

w stosunku do składnika majątku, jakim jest firma. Kluczowy 

staje się problem czasu i braku możliwości sprawnego 

podejmowania decyzji biznesowych. Działanie zgodnie z takim 

planem (nie przez nas pisanym!!!) bardzo często kończy się 

likwidacją dobrze dotąd prosperującego biznesu, a nierzadko 

również zepsuciem dobrych relacji w rodzinie. 

Kto będzie kierował firmą, gdy nas zabraknie? Wspólnicy 

czy rodzina? Kto będzie po nas dziedziczył? Czy osoby te mają 

odpowiednie predyspozycje, przygotowanie i doświadczenie, by 

sprostać takim wyzwaniom? Czy mają osobowość i hart ducha, 

by realizować naszą misję i wizję rozwoju? To trudne pytania. 

Dobry plan sukcesji wymaga nie tylko stawiania trudnych pytań, 

ale przede wszystkim znajdowania na nie właściwej odpowiedzi. 

Odpowiedzi, która wymaga od nas odwagi i rozwagi. 

Jednak kto wie, czy nie okaże się ona najważniejszą decyzją 

biznesową w naszym życiu? Czy jako przedsiębiorcy możemy 

od niej uciekać, oczekując, że podejmie ją za nas sędzia w asyście 

nierzadko skłóconej rodziny i wspólników? 

Stworzenie dobrego planu sukcesji wymaga przemyśleń oraz 

współdziałania ze specjalistami w dziedzinie finansów i prawa. 

Od ponad dwóch lat współpracą przy tworzeniu takich rozwiązań 

zajmuje się grupa doradców Aviva, członków MDRT skupionych 

wokół Biura Regionalnego Ubezpieczeń Grupowych 

w Poznaniu. Działając na terenie północno-zachodniej Polski, 

nawiązaliśmy współpracę z regionalnymi kancelariami 

prawnymi specjalizującymi się w obsłudze przedsiębiorców. 

W opinii naszych klientów wdrożone rozwiązania pozwoliły im 

na uzyskanie pewności, że w każdym przypadku panują nad 

kierunkiem rozwoju ich firmy, a obrana misja działania i wizja 

rozwoju firmy nie umrze wraz z nimi. 

Wszystkich, których postawione tutaj pytania skłaniają do 

zastanowienia się nad swoim biznesem i zagadnieniami sukcesji, 

zapraszamy do współpracy. • 

Krzysztof Pawlak 

Pawlak & Szubert 

Kancelaria Ubezpieczeniowo-Finansowa 

ul. Sieradzka 10, 60-163 Poznań 

tel.: 061 22 11 838 

krzysztof.pawlak@pawlak-szubert.pl 

• Oferujemy kompleksowe rozwiązania i elastyczne produkty 

– Ubezpieczenia Grupowe, już dla dwóch osób, „szyte 

na miarę” rozwiązanie dla przedsiębiorstw niezależnie od 

profilu ich działalności. 

• Ubezpieczenie może obejmować ochroną wszystkich pracowników 

lub tylko wybrane grupy, łącząc w sobie część 

ochronną z elementem inwestycyjnym. 

• Dobrze skonstruowany, dopasowany do specyfiki danej firmy, 

program ubezpieczenia grupowego może być elementem 

polityki personalnej przedsiębiorstwa i dodatkowym 

składnikiem sytemu wynagrodzeń. 

Skontaktuj się z nami, a nasi specjaliści i pracownicy Biura Regionalnego 

przygotują odpowiednie rozwiązanie. 

Z poważaniem 

Jerzy Tomczak 

Dyrektor Regionalny ds. Ubezpieczeń Grupowych 

Aviva Tow. Ubezpieczeń na Życie S.A. 

Biuro Regionalne ds. Ubezpieczeń Grupowych 

ul. Zeylanda 3/6, 60-808 Poznań, 

tel.: 061 662 74 35, 061 662 74 36 

jerzy.tomczak@aviva.pl 

34 


RETRO AUTO 

Prestiż 

i elegancja 

Rolls-Royce Phantom II to auto 

stworzone dla zamożnych indywidualistów. 

Prawdziwy rarytas. Każdy egzemplarz 

tego modelu posiada indywidualnie 

wykonaną karoserię. 

TEKST | Andrzej Roszkiewicz 

Samochody produkowane przez fabryki Rolls- 

-Royce budziły zawsze emocje i pożądanie 

bogatych arystokratów, przedsiębiorców i ludzi, 

których pozycja społeczna wymagała 

zewnętrznych oznak przynależności klasowej. 

Fabryki RR przyjmowały indywidualne 

zamówienia na wykonanie poszczególnych egzemplarzy. 

W pierwszych latach funkcjonowania ograniczano się głównie 

do produkcji kompletnych jeżdżących podwozi, na które 

nabywca mógł zamontować karoserię wykonaną według własnego 

życzenia w jednej z wielu firm powozowo-karoseryjnych 

funkcjonujących na początku XX wieku i później, w latach 20. 

i 30. Było to bardzo istotne. Im bardziej indywidualnie wykonana 

karoseria, tym większe budziła uznanie. Z technicznego 

punktu widzenia samochody posiadały znacznie różniące się 

od siebie nadwozia. Połączenie jednostkowych nadwozi z doskonałą 

mechaniką dawało efekt niezawodności i elegancji. 

Jednym z takich przykładów jest samochód, który znajduje 

się w mojej kolekcji. Jest to Rolls-Royce model Phantom II 

z roku 1936, z typowym dla brytyjskich pojazdów lat 30. nadwoziem 

wykonanym przez firmę Thrupp&Maberly. W latach 

1929-1936 wyprodukowano ogółem 1402 sztuk Phantom II, 

w tym 278 Phantom II Continental. Egzemplarz tego auta, 

który trafił do mojej kolekcji, pochodzi ze Szwecji. Gdy go 

kupowałem, był w stanie kompletnym i posiadał pełną dokumentację: 

od zakupu w fimie Rolls-Royce począwszy, skończywszy 

na ostatnim przeglądzie z roku 1968. Przywrócenie 

do świetności takiej jak na fotografiach zajęło mi dwa 

lata. Pierwszą właścicielką tego samochodu była żona Roberta 

Petera Fleminga (kupiła go w styczniu 1936 roku), 

słynnego brytyjskiego pisarza i podróżnika, który zasłynął 

jako redaktor „The Times” i autor książki „Brazilian Adventure”, 

opisującej własne brawurowe przygody w Ameryce 

Południowej. Egzemplarz Phantom II pani Fleming posiada 

karoserię wykonaną z aluminium. Ma to niebagatelny wpływ 

na osiągi auta. Aluminium jest bowiem lekkie, co umożliwia 

rozwijanie większej prędkości i mniejsze zużycie paliwa. Poza 

tym tworzywo to charakteryzuje się lepszą plastyką i dzięki 

temu wykonawca karoserii mógł uzyskać bardziej opływowy 

kształt nadwozia. Auto otrzymało, zgodnie z zamówieniem, 

skórzaną tapicerkę w kolorze beżowym na siedzeniu 

dla kierowcy oraz tapicerkę welurową na siedzeniach dla 

pasażerów. Dokumentacja opisuje bardzo szczegółowo wyposażenie, 

takie jak typ klaksonu, lamp zderzaków, lusterek 

i wszelkich innych detali. Skąd wiem, że dokumentacja jest 

autentyczna? Sprawdziłem ją w Królewskim Klubie Rolls- 

-Royce (Wielka Brytania), który prowadzi swego rodzaju 

„kartoteki” wszystkich aut tej marki. Dzięki temu każdy posiadacz 

starego Rolls-Royce’a może dowiedzieć się, kto był 

jego pierwszym właścicielem, i wręcz odtworzyć całą historię 

auta. Już wkrótce sam zamierzam to zrobić. Nie ma bowiem 

nic lepszego niż piękny samochód z ciekawą historią. • 

Andrzej Roszkiewicz 

Z zawodu energetyk, pasjonat i kolekcjoner starych aut. 

W swojej kolekcji posiada 42 samochody, w tym 26 całkowicie 

odrestaurowanych. 

reklama


Czas na 

Oktoberfest 

Monachium, zwane ze 

względu na swój potencjał 

gospodarczy drugą 

stolicą Niemiec, jest 

modelowym przykładem 

sukcesu gospodarczego 

naszych zachodnich 

sąsiadów. Słynie także 

ze znanego na świecie 

święta piwa. 

TEKST | Andrzej Zuba 

Miasto wraz z całą Bawarią stanowi 

siłę pociągową niemieckiej gospodarki 

opartej na doskonale rozwiniętych 

sektorach usług i finansów. Świetnie 

radzi sobie również przemysł. W Monachium 

swoje centrale posiadają między 

innymi: Siemens, BMW, Munich Re (jeden z największych 

reasekuratorów na świecie), Allianz, czy też MAN. Pozycję 

gospodarczą aglomeracji umacnia jej położenie geograficzne, 

przyciągają również atrakcje turystyczne oraz dogodna 

komunikacja. Autostrady, szybka kolej ICE oraz jedno z największych 

i najnowocześniejszych lotnisk Europy – słowem: 

mamy czego Monachium zazdrościć. Powodów (oprócz tych 

biznesowych) do odwiedzenia Monachium może być wiele. 

Pasjonaci sztuki znajdą tutaj między innymi Starą Pinakotekę 

ze zbiorami malarstwa od XIV do XVIII wieku, Nową 

Pinakotekę z kolekcją sztuki europejskiej od klasycyzmu 

do art nouveau i Gliptotekę – muzeum sztuki starożytnej. 

Bogactwo i różnorodność architektoniczną miasta reprezentują 

trzy bramy (pozostałość po średniowiecznych fortyfikacjach), 

gotyckie kościoły św. Piotra i Ducha Świętego, 

katedra – wizytówka miasta – z charakterystycznymi cebulastymi 

hełmami na wieżach oraz Nowy Ratusz. Uzupełnia 

je architektura nowoczesna, której znakomitymi przykładami 

są Muzeum Brandhorstów, a także nowe, wielofunkcyjne 

BMW Welt. To miejsce, gdzie oprócz starych modeli można 

na żywo oglądać proces konstrukcji samochodu, a sam budynek 

zachwyca bryłą. Kibice piłkarscy z pewnością wybiorą 

się na jeden z meczów czołowego klubu Niemiec – Bayernu 

Monachium. Allianz Arena (bo taką nazwę nosi budowla) jest 

obecnie najnowocześniejszym stadionem Europy. 

Niewątpliwie najbardziej znaną na świecie, a jednocześnie 

najbardziej widowiskową i masową atrakcją Monachium jest 

Oktoberfest – organizowany co roku w drugiej połowie wrze- 

36 



śnia festiwal piwa. Na dźwięk słowa „Oktoberfest” niejednemu 

piwoszowi serce zaczyna bić mocniej. Monachium w tym 

czasie przeżywa prawdziwe oblężenie amatorów złocistego 

trunku oraz dobrej zabawy. Skąd nazwa i pomysł? Pierwszy 

Oktoberfest miał miejsce w 1810 roku z okazji ślubu bawarskiego 

księcia Ludwika, późniejszego króla, i jego wybranki 

– księżniczki Theresy von Sachsen-Hildburghausen. Uroczystość, 

na którą byli też zaproszeni mieszczanie, odbyła się 

przed bramami Monachium – na łąkach, które potem nazwano 

Theresienwiese (Łąkami Teresy – od imienia wybranki). 

Impreza udała się na tyle, że postanowiono na cześć pamiętnego 

ślubu powtarzać ją co rok w tym samym miejscu. 

Tradycja nakazuje, że w ostatnią wrześniową sobotę, 

w samo południe, burmistrz Monachium, uderzając drewnianym 

młotkiem, wybija szpunt w wielkiej beczce, z której wylatuje 

strumień legendarnego monachijskiego piwa Märzenbier. 

Po otwarciu beczki głośny krzyk oznajmia: „Ozapf is, Angezapft 

ist”, czyli: „Oktoberfest roku uważam za otwarty!”. 

W trakcie imprezy w ogromnych, specjalnie na tę okazję 

przygotowanych namiotach (każdy pod patronatem innego 

lokalnego browaru) goście piją piwo w litrowych kuflach 

zwanych „mass”, zagryzają lokalnymi specjałami i śpiewają 

regionalne bawarskie piosenki z akompaniamentem orkiestry. 

Obowiązuje strój miejscowy: dla panów bawarskie skórzane 

spodenki na szelkach, dla pań sukienka chłopka z dopasowaną 

górną częścią, marszczoną spódnicą i fartuszkiem. 

Festyn trwa w najlepsze pół miesiąca, a dodatkową atrakcją 

jest położone tuż obok wesołe miasteczko, które spragnionym 

innego typu emocji pozwala podziwiać nocną panoramę miasta 

z perspektywy rollercoastera. Radzimy jednak zachować 

odpowiednią kolejność: najpierw rollercoaster, potem piwo. 

Termin tegorocznego Oktoberfest: 19 września-4 października. 

Warto więc zarezerwować sobie czas na podróż do 

Monachium. • 

INFORMACJE PRAKTYCZNE 

Waluta 

euro 

Jak dolecieć 

Z Poznania do Monachium latają bezpośrednio 2 linie lotnicze- 

Lufthansa i LOT, aktualnie są to 4 połączenia dziennie. 

Kuchnia 

Bawarskie specjały są proste, ale oryginalne, opierają się głównie 

na wieprzowinie, baraninie i drobiu, a królują Weiswurst czyli 

białe kiełbaski, pieczona golonka podawana z sosem, knedlem 

i kapustą po bawarsku i tradycyjny brezl (precel). Do większości 

potraw dodaje się ocet winny, co nadaje im specyficzny kwaśnowinny 

posmak. 

Polecane bawarskie restauracje 

(poza kuchnią w obrębie Oktoberfest) 

Löwenbräukeller – flagowa restauracja i pijalnia piwa browaru 

www.loewenbraeukeller.com 

Augustiner Großgaststätten – www.augustiner-restaurant.com 

Hofbräuhaus – „matka” wszystkich piwiarni, 

obowiązkowe www.hofbraeuhaus.de 

Zum Franziskaner – doceniona przez Michelin 

www.zum-franziskaner.de 

Polecane hotele w obrębie Oktoberfest 

Le Meridien Munich 

Sofitel Munich Bayerpost 

Best Western Atrium Hotel 

Four Points by Sheraton 

www.lemeridien.com 

www.sofitel.com 

www.atrium-hotel.de 

www.fourpoints.com 

reklama

LIFESTYLE 

Gentleman 

z cygarem 

Nazwisko Zino Davidoffa wymawiają 

z czcią nie tylko wielbiciele i znawcy 

cygar. Historia jego życia to biografia 

bez pęknięć – od pierwszego do ostatniego 

dnia konsekwentnie związana z tytoniem. 

TEKST | Maciej Kasprzak 

Urodzony 11 marca 1906 roku w Kijowie 

Zino wspominał, że pierwszym zapachem, 

jaki zapamiętał, był aromat tureckiego 

tytoniu. Nic dziwnego, jego ojciec Henri 

Davidoff, mimo surowego zakazu, skręcał 

w mieszkaniu cygara dla swoich przyjaciół. 

Ten aromat związał życie Zino – piątego dziecka w rodzinie 

Davidoff – na zawsze z tytoniem. 

W wyniku narastających konfliktów etnicznych (Dawidoffowie 

byli Żydami) i coraz bardziej napiętej sytuacji politycznej 

w carskiej Rosji rodzina Davidoff wraz z pięcioletnim wówczas 

Zino podejmuje decyzję o ucieczce. Po wielu perturbacjach 

i przygodach docierają do celu – neutralnej Szwajcarii, 

gdzie już legalnie mogą kontynuować rodzinną tradycję. 

W 1911 roku Henri Davidoff zakłada w Genewie na Place 

des Philosophes pierwszy butik z cygarami. Choć nie jest 

lekko, bo siedmioosobowa rodzina Davidoff musi pomieścić 

się w dwóch niewielkich pokojach, to po latach Zino dobrze 

wspomina tamte czasy: „Żyliśmy w dwóch małych pokojach, 

wspólnie ze szczurami i myszami. Ale było to piękne dzieciństwo, 

bo wszystko było fascynujące, nowe i piękne”. 

Szkoła podstawowa znajduje się niedaleko od domu, ale po 

lekcjach Zino nie gra z kolegami w piłkę – wraca szybko do 

domu, by razem z braćmi i siostrami sortować liście tytoniu 

i przygotowywać mieszanki. Pierwsze cygaro Zino wypala, 

mając lat 12. Czy miało złotą opaskę (charakterystyczny 

znak cygar Davidoff) – nie pamięta, ale jak wspomina wiele 

lat później – smakowało mu. 

Po kilkunastu latach ciężkiej pracy i studiowaniu gustów 

klientów rodzinnego sklepu młody Zino wyrusza w świat 

w poszukiwaniu nowych doświadczeń. Wyposażony jedynie 

w smoking i listy polecające do przyjaciół – sprzedawców tytoniu 

– wypływa statkiem do Ameryki Południowej. 

Jedź na Kubę, synu 

Od 1925 roku przez pięć lat Zino ciężko pracuje na plantacjach 

tytoniu i w fabrykach cygar w Argentynie. Z Buenos Aires 

przenosi się do Brazylii, gdzie poznaje czarny tytoń. Doznaje 

olśnienia. „Wielkie, mocne liście to szlachectwo naszego rzemiosła” 

– pisze w pamiętniku. Jego fascynację tytoniem zauważają 

też inni. Kiedy pracuje na plantacji w Bahia, pewnego dnia stary 

brazylijski plantator mówi mu: „Ty, synu, kochasz tytoń. Jedź na 

38 


Kubę, na czerwoną ziemię. Odkryjesz Puro, które będzie dla ciebie 

wszystkim”. I tak też Zino czyni. Przez kolejne dwa lata obserwuje 

produkcję najlepszych hawańskich cygar – od pikowania 

sadzonek tytoniu, przez zbieranie liści, ich suszenie, fermentację, 

zwijanie, aż po sortowanie i pakowanie gotowych produktów. 

Kiedy w 1930 roku powraca do Genewy, rozszerza natychmiast 

sklep ojca o dział cygar ze specjalną „piwnicą”, w której mogą 

być przechowywane najlepsze liście tytoniu bez uszczerbku dla 

najwyższej jakości. Ten prototyp dzisiejszego humidora jest wówczas 

prawdziwą nowością i sprawia, że cygara Davidoffa wyróżniają 

się wśród innych swym smakiem i aromatem. Kiedy lata 

30. przynoszą wielki kryzys gospodarczy, butik w Genewie jest 

już znany jako najważniejszy adres dla fanów kubańskich cygar. 

To pozwala mu przetrwać nadchodzące ciężkie czasy. W 1940 

roku Davidoff otrzymuje rozpaczliwy telegram – dwa miliony 

kubańskich cygar może wpaść w Paryżu w ręce Niemców. Nie 

zastanawia się. Organizuje transport i cały skład cygar zostaje 

przerzucony do Szwajcarii. Kubańczycy bez wahania powierzają 

mu cały ładunek, a „aficionados” (miłośnicy cygar) przez cały 

okres wojny jeżdżą wyłącznie do Genewy, by kupować swoje ulubione 

cygara. 

Zino Davidoff nigdy nie stracił 

z oczu swojego celu – wzbogacania 

życia poprzez przyjemność. 

W zaawansowanym 

już wieku zwykł mawiać: „Kocham 

wszystko, co oddziałuje 

na zmysły: cygara, wino, kobiety. 

Te ostatnie już tylko teoretycznie”. 

Imperium dobrego smaku 

W 1946 roku Zino wpada na genialny pomysł. Studiując kartę 

win w ulubionej restauracji, postanawia stworzyć pierwszą 

własną serię cygar i nadać jej te same fascynujące nazwy, które 

nadano winom. W ten sposób powstaje słynna seria 

(Grand Cru): Château Haut Brion, Château Lafitte, Château Latour, 

Château Margaux i Château Yquem, pakowana w drewniane 

skrzyneczki, zachwycająca każdego konesera bogactwem 

smaku i aromatu. Chociaż Zino kreuje swoje marki bez żadnej 

licencji, nawet po latach renomowani producenci win nie protestują. 

Wysoka jakość cygar robi swoje. Przekonuje ich idea 

powstania serii: wino i cygaro to dwa ukojenia dla duszy. Wraz 

z jej powstaniem rozpoczyna się budowa imperium Zino Davidoffa 

– który zostaje nieformalnym królem cygar i zarabia 

miliony. Imperium pozostaje niezachwiane nawet w obliczu rewolucji 

kubańskiej w 1959 roku. Amerykańskie embargo wobec 

Kuby zmusza Zino Davidoffa w połowie lat 70. do poszukiwania 

dobrego tytoniu w Hondurasie. Z niego powstaje marka Zino. 

Kubańscy przyjaciele nadal wspierają Davidoffa i ułatwiają mu 

w 1970 roku budowę fabryki w Hawanie, w której powstają 

nowe rodziny cygar: seria Davidoff No 1, Davidoff No 2 i Ambasadrice. 

Pali je sam Fidel Castro, choć do jego spotkania z Zino 

nigdy nie dochodzi. 

Sklep w Genewie 

LIFESTYLE 

Zmiana warty 

W szczytowym punkcie swojej kariery Davidoff podejmuje 

życiową decyzję i sprzedaje firmę bogatej szwajcarskiej, 

rodzinnej firmie Oettinger z Bazylei, której szef – dr Ernst 

Schneider – nadal ściśle współpracuje z zaprzyjaźnionym 

Zino i czyni tego charyzmatycznego patrona ambasadorem 

marki Davidoff. 

W 1989 roku dla wielbicieli cygar Davidoff nadchodzi wielka 

niespodzianka. Z początkiem lat 90. przyjaciele decydują 

się na zmianę miejsca uprawy tytoniu. Wybrane zostają 

najlepsze plantacje Dominikany, w dolinie Cibao. Ta zmiana 

wiąże się z dużym ryzykiem. Dla „aficionados” jest to kraj 

prawie nieznany. Ale wierni amatorzy cygar Davidoff nie zawodzą. 

Nowa odmiana tytoniu szybko zdobywa serca koneserów. 

Doceniają, że każde z tych cygar ma swój indywidualny 

charakter. Gdy 14 stycznia 1994 roku w wieku 88 lat umiera 

Zino Davidoff, świat opłakuje człowieka, który całe swoje życie 

– od pierwszego do ostatniego dnia – poświęcił tytoniowi 

i cygarom. Konesera z doskonałym poczuciem humoru i wyczuciem 

piękna. Estetę, który rozumiał ludzi i respektował 

ich potrzeby. Zino Davidoff nigdy nie stracił z oczu swojego 

celu – wzbogacania życia poprzez przyjemność. W zaawansowanym 

już wieku zwykł mawiać: „Kocham wszystko, co 

oddziałuje na zmysły: cygara, wino, kobiety. Te ostatnie już 

tylko teoretycznie”. 

Pozostawił potomnym firmę zarabiającą rocznie 1,5 mld 

euro, 2700 pracowników, 53 sklepy firmowe – od Londynu po 

Beverly Hills. Pod marką Davidoff sprzedawane są koniaki, 

wyroby skórzane, okulary, wieczne pióra i perfumy – wszystko 

najwyższej klasy. Świat zapamiętał go jako starszego pana 

z cygarem, zawsze w krawacie i z tysiącem franków w portfelu, 

który mawiał: 

”Eat less but only the best; 

Drink less but only the best; 

Smoke less but DAVIDOFF”. • 

Więcej na temat cygar Davidoff na www.tobacco.pl 


LIFESTYLE 

Relaks 

dla mężczyzn 

Zabiegów relaksacyjnych i odprężenia 

potrzebują nie tylko panie, ale także panowie. 

Tym bardziej, że pracują coraz dłużej 

i w coraz bardziej stresujących warunkach. 

Dlatego warto, aby odwiedzili CitiSPA 

w samym sercu Poznania. 

i odprężenie, a nie mają 

ochoty tracić czasu na 

dojazdy jest więcej. Po 

kilku latach pomysł 

przerodził się we własny 

biznes – CitiSPA, 

które znajduje się w kamienicy 

przy ulicy Długiej. 

Kilka kroków od 

ul. Półwiejskiej i Kupca 

Poznańskiego. Ma to 

niebagatelne znaczenie, 

dzięki temu bowiem 

klientami są pracownicy 

dużych firm zlokalizowanych 

w centrum 

Poznania. Również panowie, 

których pojawia 

się coraz więcej. 

Pomysł na zlokalizowanie SPA w centrum miasta 

narodził się kilka lat temu. Monika Makosz 

i jej mąż chcieli kontynuować zabiegi, 

z których korzystali będąc w różnych ośrodkach 

na wakacjach. Jak się okazało, po przyjeździe 

do Poznania nie mogli tego robić, bo 

wszystkie gabinety zlokalizowane były na obrzeżach miastach, 

co zabierało mnóstwo czasu. Doszli do wniosku, że 

osób takich jak oni, które mają ochotę na prawdziwy relaks 

Przerwa na SPA 

Dla większości panów 

SPA to trochę 

większy i bardziej luksusowy 

gabinet kosmetyczny, 

jednym słowem 

przestrzeń dla kobiet, którą nie ma sensu się interesować. 

Nic bardziej mylnego. SPA ( z łaciny Sanus Per Aquam) 

znaczy „leczenie przez wodę” i tak naprawdę jest miejscem 

gdzie relaksujemy nasz umysł i ciało, dbamy o nie kompleksowo. 

Namiastką dzisiejszego SPA były rzymskie łaźnie, 

a kąpieli zdrowotnych nie wstydzili się nawet krzyżowcy, którzy 

podpatrzyli ten zwyczaj w świecie islamu. Dziś do CitiSPA 

Moniki Makosz panowie przychodzą w przerwie pomiędzy 

swoimi zajęciami. Menadżerowie, prawnicy i inni przedsta- 

40 


LIFESTYLE 

wiciele wolnych zawodów (stałym klientem jest Ray Wilson), 

których dzień pracy często się wydłuża, postanawiają znaleźć 

godzinę, by zająć się na chwilę sobą. Tym bardziej, że 

często nie mają czasu na sport. W trakcie stresującego dnia, 

zabieg w SPA przynosi uspokojenie, odprężenie i daje energię 

do dalszej pracy. Nic więc dziwnego, że ostatnio dużą popularnością 

cieszą się wszelkiego rodzaju masaże relaksacyjne 

i rozluźniające, likwidujące napięcie. Panowie biorący udział 

w licznych spotkaniach biznesowych coraz większą uwagę 

przywiązują do swojego wyglądu zewnętrznego, dbają nie 

tylko o sylwetkę, i dobre samopoczucie, ale także o dłonie 

i skórę twarzy. 

Dla większości panów SPA to trochę większy 

i bardziej luksusowy gabinet kosmetyczny, 

jednym słowem przestrzeń dla kobiet, którą 

nie ma sensu się interesować. Nic bardziej 

mylnego. SPA tak naprawdę jest miejscem 

gdzie relaksujemy nasz umysł i ciało, dbamy 

o nie kompleksowo. 

Specjalnie dla Panów 

W CitiSPA znajdziemy szereg zabiegów przeznaczonych specjalnie 

dla mężczyzn. Obok wspomnianych już wyżej masaży możemy 

zdecydować się na Ocean Treatment for Men, który regeneruje 

skórę drażnioną podczas częstego golenia czy Mer&Sens 

teratment – ekskluzywny zabieg z wykorzystaniem gorących 

i zimnych kamieni, który neutralizuje negatywną energię, likwiduje 

napięcia i przywraca dobre samopoczucie. Popularnością 

cieszą się także zabiegi w specjalnej kapsule Dermalife SPA Oceana 

(hydroterapia) przynoszące pełne odprężenie i relaks. Ciekawym 

doświadczeniem są także zabiegi ajurwedyjskie, oparte 

o starohinduską medycynę naturalną. Monika Makosz zamierza 

wprowadzić wkrótce także specjalne masaże niwelujące ból 

kręgosłupa, bardzo powszechne wśród mężczyzn prowadzących 

siedzący tryb życia. CitiSPA ciągle ewoluuje i oferuje nowe usługi. 

Mając do dyspozycji obiekt o powierzchni 300 metrów kwadratowych, 

złożony z 10 specjalistycznych gabinetów, a także 

wykształconą kadrę CitiSPA nie bez powodu może nosić miano 

„azylu w centrum miasta”. • 


WRZESIEŃ 

KALENDARIUM 

Imprezy biznesowe i gospodarcze 

23.09. 2009-09-14 

Seminarium Wielkopolskiego Związku Pracodawców 

„Ubezpieczenia społeczne w obliczu kryzysu gospodarczego” 

– Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu I Oddział, 

ul. Dąbrowskiego 12. 

29.09.2009 

„Fortuna kołem się toczy” Impreza w kasynie Casinos Poland 

dla członków Lech Business Club. 

Imprezy kulturalne 

22.10.2009 

„Fiesta Mexicana” - impreza meksykańska dla członków 

Lech Business Club w hotelu Sheraton Poznań. 

Od 21.10.2009 do 24.10. 2009 

Tour Salon. Targi Regionów i Produktów Turystycznych 

Międzynarodowe Targi Poznańskie. 

27-28.10. 2009 

Konferencja Wielkopolskiego Związku Kapitału „TOC receptą 

na rozwój biznesu” z udziałem Dr Alex Klarman, jednego 

z współtwórców TOC i prezesa Goldratt Institute – Hotel Trawiński 

w Poznaniu. 

Od 3.09 do 25.10 

„Ireneusz Zjeżdżałka (1972-2008). Fotografie”. 

Wystawa prac jednego z najciekawszych dokumentalistów 

polskich w CK Zamek. 

22.09.09, godz. 20.00 

Widowisko plenerowe „Rabin Maharal i Golem” 

w wyk. Teatru Asocjacja 2006. 

Dziedziniec Różany CK Zamek. 

26.09.2009, godz. 20:00 

Koncert Kazik na Żywo w klubie Eskulap 

Imprezy kulturalne 

6.10 – 17.10 

Art& Fashion Festiwal w Starym Browarze 

16.10.2009, godz. 20:00 

Koncert braci Waglewskich - Fisz & Emade w klubie Eskulap 

17.10.2009 

TSA akustycznie 

– koncert legendy polskiego metalu w kinie Apollo 

PAŹDZIERNIK 

26.09.2009, godz. 20.30 

Koncert Doroty Miśkiewicz w klubie Blue Note 


„Ochrona majątku osobistego i firmowego. 

Zachowanie ciągłości firmy” - spotkanie organizowane 

przez Lożę Wielkopolską BCC oraz Aviva CU, 

miejsce - Nickel Technology Park Poznań. 

Szczegóły (program i termin) w Loży Wielkopolskiej BCC. 

03.10.2009 

deblowy Turniej Tenisowy - impreza dla członków 

Lech Business Club. 

13.10. 2009, godz. 18.00 - 22.00 

Forum produktów DWK, Pawilon z Iglicą, 

teren Międzynarodowych Targów Poznańskich. 

Firmy członkowskie DWK oraz firmy należące 

do regionalnych kół gospodarczych 

zaprezentują się wybranej grupie odwiedzających 

na nieformalnych stoiskach targowych 

Celem imprezy będzie budowanie 

regionalnych sieci i prezentacja produktów. 

Tegoroczne Forum Produktów będzie stało 

pod znakiem regionalnej współpracy z Brandenburgią. 

LISTOPAD 


03.11.2009 

Impreza Lech Business Club. Wspólne oglądanie meczu AC 

Milan - Real Madryt w Multikinie. Mecz skomentują specjalni 

goście - trener oraz zawodnicy Lecha. 

24. 11.2009 – 27.11.2009 

Targi Dla Gmin, Miast i Regionów 

Międzynarodowe Targi Poznańskie 

25.11.2009 

Dzień Polsko-Niemiecki pod patronatem Konsulatu Generalnego 

Niemiec we Wrocławiu na Targach POLEKO, kraj partnerski 

– Brandenburgia, Sala Niebieska, teren Międzynarodowych 

Targów Poznańskich. 

reklama 

42 


drukujemy wszystko 

i na wszystkim 

ul. Krauthofera 55 

60-202 Poznań 

tel./fax 0-61 860 00 00 

e-mail: biuro@classic.net.pl

Nr 2 - Głos Biznesu

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?