• Nr 39 BELGRAD 2009 • - Polonia-serbia.org

Jak go poznałam
Sąsiad z autobusu
26
W
1973 roku rozpoczęłam studia na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Wybrałam filologię słowiańską – język
serbochorwacki. Nie przypuszczałam wówczas, że wybór
studiów będzie miał decydujący wpływ na moje dalsze życie.
Po ukończeniu pierwszego roku wyjechałam z grupą koleżanek na
praktykę dialektologiczną do Jugosławii. Była to wymiana studentów
pomiędzy U.J. i Uniwersytetem w Belgradzie.
Po przyjeździe spędziłyśmy trzy dni na zwiedzaniu stolicy. Byłyśmy
zachwycone niemal wszystkim. Celem naszej podróży była
jednak Chorwacja, dokładniej miasteczko Trpań na półwyspie Peleszac.
Nad morze pojechałyśmy autobusem, w którym oprócz nas
byli i inni studenci. Nie mogąc znaleźć wolnego miejsca, usiadłam
obok pewnego młodzieńca. Z rozmowy dowiedziałam się, że ma na
imię Jaran, jedzie na wakacje do tej samej miejscowości, a nawet do
tego samego domu wypoczynkowego co i ja. Oczywiście, w czasie
WIEŚCI Z CZARNOGÓRY
Nasze Stowarzyszenie otrzymało, na ręce prezesa pani Wandy
Vujisić, od pani Anny Rusteckiej, żony zmarłego Wiesława
Rusteckiego (o którym pisaliśmy w Biuletynie SŁO-
WO YU POLONII 23 /05), jego księgozbiór , który pani Rustecka,
spełniając wolę zmarłego, ofiarowała nam za pośrednictwem Fundacji
ATM z Warszawy i który został dostarczony Stowarzyszeniu w
Czarnogórze.
Księgozbiór znajduje się w Ambasadzie RP w Podgorici. Postanowiliśmy
przygotować kącik twórczości zmarłego poety. Pani Annie
podziękowaliśmy za cenny dar, który wzbogaci naszą bibliotekę,
której otwarcie planujemy w marcu.
IN MEMORIAM
CENNY DAR
Wiesław Rustecki urodzony w 1929 roku w Warszawie. Po
skończeniu historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim poświęcił
się poezji i krytyce artystycznej.Wydał trzy tomy poezji, trzy sztuki
dramatyczne, tłumaczył też wiersze i opowiadania z języka serbskochorwackiego.
Prowadził miesięcznik kulturalno – społeczny «Barwy».
Jako malarz brał udział w plenerach Mazowieckiego Towarzy-
pobytu dużo czasu spędzaliśmy razem. Dowiedziałam się, że mieszka
w Panczewie a studiuje w Dubrovniku. Dubrownik wybrał dlatego,
że swoje dzieciństwo spędził w Dalmacji.
To były wspaniałe wakacje! Miałam okazję poznać inny świat,
specyficzną architekturę, odmienną kulturę, wspaniałych ludzi.
Niestety dwa tygodnie szybko minęły.
W październiku wróciłam na studia i jakież było moje zdumienie,
kiedy po skończonych zajęciach czekał na mnie Jaran. Tym razem ja
przejęłam rolę przewodnika i oprowadzałam go po miejscach, które
warto było zobaczyć. Zwiedziliśmy Kraków, Wieliczkę, Oświęcim.
Nie muszę dodawać, że wszystko zrobiło na nim duże wrażenie.
W grudniu tego samego roku znowu miałam okazję wyjechać
do Jugosławii, tym razem do Skopje. Oczywiście Jaran przyjechał do
mnie i spędziliśmy razem parę dni.
Po trzech latach znajomości postanowiliśmy się pobrać. Ślub
odbył się w moim rodzinnym mieście. Była to skromna, ale bardzo
miła uroczystość. Teraz tylko pozostało wyczekiwanie na wizę jugosłowiańską.
Po dwóch miesiącach nadszedł dzień wyjazdu, który
bardzo przeżyłam. Zresztą smutek mi do dziś zawsze towarzyszy,
kiedy wyjeżdżam z Polski.
Zamieszkaliśmy w Panczewie – rodzinnym mieście męża. Tutaj
mieliśmy swoje mieszkanie. Mąż otrzymał pracę w biurze projektowym.
Upłynęło jedna dużo czasu zanim się przyzwyczaiłam do
nowego życia i środowiska. I tak jesteśmy razem ponad trzydzieści
lat. Mamy dwoje dzieci – syna i córkę. Syn ożenił się z Polką, córka
skończyła slawistykę. I my często rozważamy możliwość wyjechania
na stałe do Polski. Kto wie, może kiedyś zrealizujemy to nasze
marzenie.
Bożena Jovanović