• Nr 39 BELGRAD 2009 • - Polonia-serbia.org

ędzie celem jednego z nalotów na Serbię, na Nowy Sad. I tak, 3
kwietnia o 19.40 w sobotni wieczór, kiedy katolicy przygotowywali
święconkę, bez szczególnych znaków, widać było błysk, słychać było
dwie mocne detonacje i nic więcej. Podniósł się słup kurzu, dymu, na
wszystkie strony leciały kawałki betonu i most przestał istnieć. Dom
drżał przy otwartych oknach trzęsły się szyby. Mieszkańcy wybiegli
na ulicę i tej nocy już nikt w domu nie spał. Nie było prądu ani wody
i nikt już nie myślał o tym, że jutro jest WIELKANOC. Myślę, że wtedy
dopiero zrozumieliśmy że nas naprawdę bombardują i że możemy
zginąć. Było i nie powtórzyło się (z serbskiego przysłowia).
Nowy Sad cierpiał częste naloty samolotów NATO. W ciągu
tych 71 dni agresji, syrena ogłaszała się 273 razy. Zburzono, trzy
mosty, nowosadską rafinerię, gmach telewizji, itd.
CONTRA FACTA NON VALENT ARGUMENTA
(Wobec faktów argumenty muszą ustapić)
CRIMEN CONTRAHITUR SI ET VOLUNTAS
NOCENDI INTERCEDET
(Przestępstwo popełnia się, gdy występuje zamiar
wyrządzenia szkody)
PS. Nowosadski most Wolności (most Sloboda) został odbudowany
i otwarty do użytku publicznego w październiku 2005 roku.
Jedna od najpiękniejszych plaż wzdłuż całego biegu rzeki
Dunaj, znajduje się właśnie tutaj, a mój strach od niektórych
dźwięków pozostał i tamtych wydarzeń zapomnieć nie mogę.
Felicja Halina Jovanović
8
Izabela Bubanja
BELGRADZKA KOŁYSANKA
Śpij syneczku i niech ci się przyśni
Spokojna, ciepła, wiosenna noc.
Nie patrz syneczku w czarne okno,
Za oknem w mroku czai się zło.
Gdzie nie ma bomb, dymów i strachu,
Na skrzydłach snu, tam synku leć.
Śpij synku mocno i nie patrz w niebo
Tam zamiast ptaków krąży śmierć.
Nie pozwól synku by cię dopadły
Jak mnie – zwątpienie rozpacz i gniew.
Świat – synku – NIE CHCE widzieć
Mojej rozpaczy i twoich łez.
Śpij...
Izabela Bubanja
LIST DO PRZYJACIÓŁKI
„Co u Ciebie – pytasz moja droga.
„Jak żyjesz w Serbii po tej strasznej wojnie?
Co robisz, co słychać, czy już jest spokojnie?”
......................................................................
.... jest spokojnie i w tej niebezpiecznej ciszy
słyszę jak płacze kamień świątyń zburzonych,
jak krew wycieka z ikon poranionych,
słyszę płacz nienarodzonych a już zabijanych,
bestialsko zabitych i nieopłakanych,
skargę wygnanych a niedostrzeganych,
słyszę niemy krzyk prawd niewypowiedzianych
i donośny głos kłamstw stale powtarzanych.
Wszyscy rzucili już w Serbię kamieniem,
i teraz stoją opuściwszy zakrwawione ręce.
Może zrozumieli swój grzech i nie będą więcej zabijać
dzieci, kobiet i mężczyzn
mostów, rzek i drzew,
prawdy i piękna, radości,
wiary, nadziei, miłości,
przeszłości i przszłości.
Belgrad, kwiecień 1999
Belgrad, luty 2000. roku
Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi
Hej dziewczyny! idą nasi! – zawołała na powitanie jedna z
naszych rodaczek, przybywając na sobotnie spotkanie w
ambasadzie. Miało to być dowcipne nawiązanie do faktu
wrobienia Polski w NATO w pamiętnym roku 1999. Niestety nie
było zbyt dowcipne, bo to ani my już „dziewczyny”, ani opinia sporej
części polskiej populacji nie odnosiła się entuzjastycznie do tego
uczestnictwa. Szczęście też, że „nasi” nie byli zaangażowani w to, co
było niestety naszym udziałem w niecałe dwa tygodnie później. Tak,
to dokładnie 10 lat od momentu, kiedy NATO upomniało krnąbrny
Belgrad, z powodu źle widzianej polityki przywódcy Serbii.
Jak co roku wybierałam się na Wielkanoc do Polski, aby mamie
staruszce umilić święta. Nadarzyła się okazja skorzystania z „okazji”
ze znajomymi do Krakowa. Mieliśmy jechać tuż przed świętami,
ale oni pospieszyli wyjazd i na hasło”pojutrze jedziemy”, pognałam
do ambasady po odbiór nowego paszportu, z odebraniem którego
zwlekałam. A tam „jak w ulu”. Konsul nawet machnął ręką na opłatę
i pożyczył mi szczęśliwej i szybkiej podróży. Ja nadal jak to cielę
niczego nie kojarzyłam i dopiero, kiedy o godzinie 20-tej straszny
huk zatrząsł naszymi szybami, dotarło do mnie, że coś nie tak. Córka
mnie przytuliła: ”to nic mamusiu, to tylko manewry” i wtedy
przypomniałam sobie matki opowieść o tym, jak to o piątej rano, 1
września 1939 roku ktoś powiedział w Warszawie, ”to nic, to tylko
manewry”. I strach mnie przejął ogromny. Niestety nasze mieszkanie
znajduje się 1200 m w linii powietrznej od wzgórza, które kryło
w sobie kilkupiętrowy podziemny arsenał. Naturalnie my nie wiedzieliśmy
o tym nic, ale jak się okazuje, ci którzy byli zainteresowani
– wiedzieli. Nie było nocy, aby nam o tym nie przypominano.
Na drugi dzień wyjechałam do Polski na Wielkanoc. Na granicy
w stronę Węgier tłumy. Prawdziwy koszmar przeżywałam w
Polsce, oglądając wszystkie dzienniki, które zaczynały się z reguły