Puls Szpitala nr 19 - Wojewódzki Szpital Specjalistyczny w Olsztynie

styczeń - marzec 2008PULS SZPITALA 23Początek współpracy polsko-szwedzkiejTrzy dni. Dokładnie tyle czasu dr n. med. Radosław Goraj, za-ca ordynatora Oddziału Anestezjologiii Intensywnej Terapii WSS w Olsztynie oraz Katarzyna Kaczmar, pielęgniarka OIT mieli na zwiedzanienowoczesnego Szpitala Lanssjukhuset w Halmstad w szwedzkim województwie Halland.Radosław Goraj (drugi od lewej) i Katarzyna Kaczmar (czwarta)Na początku marca nasza delegacja pojechałado skandynawskiej placówki zdrowia, naspecjalne zaproszenie przedstawicieli szpitala,w ramach współpracy międzyregionalnejwojewództwa warmińsko- mazurskiego z województwemHalland w Szwecji. Spotkaniezainicjowało współpracę między szpitalami.Miało charakter wymiany doświadczeń, praktyk,standardów dotyczących zarówno organizacjisystemu opieki zdrowotnej w Polscei Szwecji, jak i w poszczególnych dziedzinachmedycyny. Szczególny nacisk położonona dokładne zapoznanie się z pracą oddziałuintensywnej terapii, bloków operacyjnych,Izby Przyjęć, oddziału intensywnej opieki noworodka(o najniższej umieralności noworodkówna świecie), oddziału chirurgii szczękowej,a także oddziału okulistycznego (obydwanajbardziej renomowane w całej Szwecji).- Poznanie tego szpitala dało nam na pewnowiele ciekawych spostrzeżeń, bardzo pożytecznychw naszej codziennej praktyce lekarskieji pielęgniarskiej, dużo z nich możezachęcić do wprowadzenia zmian, zastanowieniasię nad niektórymi aspektami działalności,chociażby w intensywnej opiece– mówi dr n. med. Radosław Goraj. – Podobałami się organizacja pracy w tamtejszym oddzialeintensywnej terapii. Od razu zauważyliśmy,że wszędzie panuje spokój, cisza i niktsię nigdzie nie spieszy. W szpitalu nie słychaćrozmów, nawoływania się pracowników, i nieprzestających dzwonić telefonów (dzięki systemowiosobistych pagerów). Obowiązuje tucałkowity zakaz używania telefonów komórkowych,rzeczywiście przestrzegany. Jednapielęgniarka na dyżurze opiekuje się dwomapacjentami, ma jeszcze do dyspozycji pomocpielęgniarską. Codziennie rano lekarze razemz pielęgniarkami wspólnie wypisują zlecenia,planują proces leczenia, przez co brane sąpod uwagę wszystkie spostrzeżenia- zarówno lekarskie, jak i pielęgniarskiei nic istotnego nie umknie ichuwagi. Pomimo, że rodziny mogąodwiedzać chorych przez całą dobę,to panuje dyscyplina i odwiedzającyzachowują dyskrecję bez utrudnianiapracy oddziału.- Zwiększona obsada pielęgniarskaw oddziale ma ogromne znaczeniedla pielęgnacji pacjentów – mówiKatarzyna Kaczmar. – W Szwecjipielęgniarki zajmują się tylko czynnościamizabiegowymi, a pomocepielęgniarskie, tzw. „czynnościamibrudnymi” – czyli płukaniem sond,cewników, toaletą jamy ustnej, spisywaniemparametrów z monitora.Na uwagę zasługuje również inicjatywapracowników szwedzkiego oddziałuizby przyjęć, dotycząca podnoszeniaumiejętności i sprawnościosób z zespołu urazowego.- W Szwecji nie ma specjalizacji medycyny ratunkowej,działają tam tylko izby przyjęć, bardzodobrze wyposażone, lepiej niż szpitalne oddziałyratunkowe w Polsce. Wszystkie akcje ratunkoweprzeprowadzane są szybko i sprawnie – mówidr n. med. Radosław Goraj.– Byłem świadkiem szkoleniaz udziałem osoby, którazagrała pacjenta poszkodowanegow wypadku. W izbieprzyjęć błyskawicznie uruchomionopostępowanie zespołuurazowego, cała akcjabyła filmowana, a następniefilm był analizowany przezczłonków zespołu, w celuwychwycenia wszystkichbłędów, niedociągnięć i niepotrzebnychczynności, którepowodują stratę czasu (tzw.trauma drill). Dzięki takimszkoleniom wypracowujesię perfekcję w udzielaniu pomocy w sytuacjachnagłych.Szpital Lanssjukhuset Halmstad to niezwykleestetyczna i schludna placówka, dbająca o wygodęnie tylko pacjentów, ale i osób odwiedzających.Budynek ma bardzo rozbudowane zapleczeHol szpitala w Lanssjukhuset w Halmstadsocjalne. Standardem w każdym oddziale są kącikiwypoczynkowe, wyposażone w sofy i foteledla rodzin pacjentów, kuchenki, TV, łącza internetowe.Pomieszczenia są przestronne, jasne, ozdobionekwiatami i obrazami na ścianach, firankamiw oknach.– Placówkę tworzy zespół budynków połączonychkorytarzami, a nawet powietrznymi „rękawami”,byłam naprawdę zaskoczona wielkościątego szpitala – mówi Katarzyna Kaczmar. – Widziałamludzi, którzy jeździli po posesji specjalnymisamochodzikami, jak na polach golfowych,raz w budynku natknęłam się na człowieka, któryjechał na rowerze – śmieje się.– Mimo typowo skandynawskiej powściągliwościSzwedzi byli wobec nas bardzo uprzejmi,przyjaźni i kurtuazyjni – mówi dr n. med.Radosław Goraj. – Ku naszej radości bardzozależy im na podtrzymaniu kontaktu i współpracyz naszym szpitalem. Już we wrześniuzapowiedzieli, że przyjadą do Olsztyna.Magdalena Kantorczyk