DITURIA

F A Q J A E P O E Z I S Ë P Ë R F Ë M I J ËPoezi për fëmijë nga Skënder HaskoMoj kasolle!Çudi njerëzit se si janë?!Të shanë e çfarç s’të thanë,Ty, moj kassollja me kashtë...Prapë ti njerëzit s’i le jashtë.Nuk i le t’i lagte shiu,As t’i bënte “trung” veriu…I mbajte në gjirin tënd,M’u si delja qengjin mënd…Vatra jote zjarr pashuar,Pranë saj sofra shtruar,Aty hëngrën bukë të thekur,Aty hëngrën mish të pjekur,Dhe kulloshtra, kos e trashë,Aty zjeu avash-avash...Dhe bariu aty fjeti,Aty plaku prehje gjeti,Aty nusja bebin ndjeu,Si në bark të saj “kërceu“...Aty nusja u bë nënë,I dëgjoi foshnjës zënë.Edhe kur dikush sëmurej,Pranë vatrës tënde ulej,Zjarr’ i vatrës kurrë s’t’u fik,Prite fis e prite mik.Dhe tani, oh, sa çudi!Ca që bënë nga një shtëpi,Ca, që vunë nga pesë grosh,Ec, moj, ec e t’i dëgjosh,Sikur s’janë të kësaj bote...Po, a shahet rrënja jote?!Se, kur s’kishin ku të rrinin,Moj kasolle, te ti vinin...Ti, moj, ti ua hape gjinë,Tani na tregojnë shtëpinë…Portofolin na tregojnë,Vatrën tënde e harrojnë.Ti ke qënë vat’r e hallit,Ti ke mbetur vat’r e mallit!Eh, moj e dashur kasolle,S’korre dot atë që mbolle...Ç’është kështu, e marrtë djalli?!Hidhet lumi-shahet kali...Ti kasolle, prapë je,Në mendjen time, si muze!Si ujë bore në bardhakKu është fshehur bukuria,Posi gur i xhevahirit?Ku përvëlon dashuri,Si prushi në mes të hirit?Miidis malesh, strall e pyje,Bukuroshi - fshati im,I ka vajzat hëna e yje,Thëllëza në fluturim...Vajza ritur si kavak,Luleshqerra në lëndinë,Ujë bore në bardhak,U vjen era trëndelinë…Vajza-flakë, zjarr e prush,Që djeg heshtazi, ngadalë,Vajza me sërma në gushë,Si shigjetë, për çdo djalë...Aty fshihet bukuriaPosi gur i xhevahirit,Aty djeg dhe dashuri,Posi prush në mes të hirit…Këngë - zonjaOda prej valles gjëmon,“Gjym” po vete kënga labçe,Ç’të zë gulçi kur dëgjon,Një këngë treshe dukatçe!Si jë klithmë, kur shqiponja,E lëshon, kur fluturon,Ashtu këlthet këngë-zonja,Kënga treshe e fshatit tonë.Pa le, kur në faqe malesh,Ia thotë treshaj me zë plot,Fjalë dertesh, këngë hallesh,Të dridhmon e të përlot.Zjarrit tënd s’i bëj dot ballëMoj e vogël, pikë loti,Delikate si laboti,O moj hëna pranë yllit,Pse më vret me cep të syrit?Mos lësho shigjeta zjarri,Se ngre të vdekur nga varri,Dhe mua më djeg të gjallë,Zjarrit tënd, s’i bëj dot ballë…Syri yt po të më vrasë,Do të shkoj, moj, shend e gaz,Zemrën do ta lë mbi tokë,Se me vete s’e marr dot…Shpirtin do ta lë tek ti,Që të flesh me të në gji,Të të kthehet çdo mçngjes,Në unazë për martesë…Më ke ndezur zemrënSiç ndez stralli eshkën,Më ke ndezur zemrën,Mu në pik të natës,Më vjen bashkë me ëndrrën.Mu si bor’ e malit,Të farfurin gusha,Me bukurinë tënde,Sytë e mi ç’i mbusha.Fluturoj në qiell,Si pëllumb me fletë,Siç të kam në ëndërr,15