Paziowie króla Zygmunta - Wolne Lektury

na nich spoza okularów, jakby chcąc się przekonać, czy mu się nie przesłyszało i czy tonaprawdę ci sami roztrzepańcy, z których dotąd nie miał żadnej pociechy.Po skończonej nauce Jaś Drohojowski zwołał swych sześciu najserdeczniejszych i solenniezaprosił na uroczystość odczyniania uroków u chorego Niemca.— Pani Szczepanowa radym sercem przyrzekła swoją pomoc, a nawet ma przyjść nagórę nie czekając wieczora — mówił — królewna bowiem dziś, tak samo jak wczoraj, maspędzić parę godzin z robótką przy najmiłościwszej pani.— A więc śpieszmy, bo już blisko siedemnasta godzina.— Śpieszmy, śpieszmy!— Łatwo to powiedzieć, ale mnie jeszcze wielka przeprawa czeka.— Cóż takiego?— Stary Krabatius, człek roztropny i uczony, w nijakie uroki nie wierzy; nawet wczoraj,gdy sama królowa o tym napomknęła, ośmielił się zaprzeczyć jej słowom. Chorobędał w siebie wmówić, poszło jak po maśle, ale teraz ciężka będzie sprawa.— Nu to jakże? Taki, powiadasz uczony, a o urokach nie nauczył się? Ot, nie wiedziećco!— A ty, Dmytruś, wierzysz?— Takoż pytanie! Co dzień rano, pacierz ino zmówiwszy, jeszcze nim do śniadania Zabobonyzasiedli, babunia nas wszystkich stawiała pod rząd: i rodzica, i matkę, i nas dziewięcioro.Jewdocha przynosiła wodę w dzbanku, węgle, ot, co gadać, wszystko co należy się. A babuniadopiero odczyniała uroki każdemu z osobna. I zaraz my z tego dowiadywali się,komu potrza było, a komu na zapas. Ja dlatego taki zdrów i spokojny, bo tam babunia coranka o mnie pamięta. Śmiejcie się, śmiejcie, mnie wszystko równo, a tak moja babuniaby wam przydała się.— Dmytruś, serce moje, nie z ciebie my się śmiejemy, nie. Od wczorajsza my z tobąw ogień; ale jak możesz wierzyć w takie brednie?— Ojce i praojce wierzyli, ja takoż.— Dajcie mu spokój… łzy ano ma w oczach. Cicho!— Wszystko to dobrze, ale…— Nie gadać dużo, a brać się do roboty!— Chodźmy!Wbiegli z hukiem i rumorem na schody, ale w korytarzu zwolnili kroku i cichutko,delikatnie weszli do mieszkania pana magistra.Doktor Johannes Krabatius, pokrzepiony mocnym rosołem, starym winem i trzygodzinnymsnem, czuł się o wiele zdrowszym, a wiara jego w geniusz i głęboką wiedzęmedyka miłościwej królowej mocno była zachwiana.Powitał mile siedmiu okrutników, których przychylności tak był pewny, a którzyistotnie z serca już teraz pragnęli naprawić złe żartem popełnione, i wszyscy, a zwłaszczaJaś Drohojowski, dobrym słowem i usługą przymilali się choremu.— Więc lepiej, chwała Bogu? Spodziewałem się tego… jutro będzie zupełnie dobrze,a pojutrze uprosimy gospodynię o Sardanapalową¹¹⁵ ucztę na cześć pana magistra.— I choć król miłościwy sam nijakich trunków nie lubi prócz piwa, może się przecieznajdzie w piwnicach jaki taki gąsiorek z zieloną pieczęcią, gwoli wypicia za zdrowie waszejmiłości.— Dodajecie mi otucha z waszą wesołością; głowa czyni mi straszny ból, dzwonienieuszu bezustanne, usiąść o moich siłach nie zdołam.— Już ja wam powiadam — mruczał Jaś odwracając się do łóżka plecami — że ongotów trzy tygodnie kawęczyć, gdy raz sobie oną ciężką niemoc umyślił. Jeśli uroki niepomogą, to chyba mi przyjdzie klęknąć przed łóżkiem i przyznać się do wszystkiego. Alewtedy…— Ani się waż! Król jegomość nigdy by ci tego nie darował.— Panie magister…— Co, Jasiu?¹¹⁵aranaal (gr.) — postać znana z tragedii gr., symbol władcy zniewieściałego i żyjącego w przepychu;prototypem tej postaci był Aszurbanipal, król Asyrii, który panował w latach 669–631 p.n.e. i założył bibliotekęw Niniwie.ANTONINA DOAKA Paziowie króla Zygmunta 28