Paziowie króla Zygmunta - Wolne Lektury

wysuwał się na światło dzienne, w kieszeni każdego kubraka znalazł się chleb z twarogiemlub z kiełbasą i następowała przekąska, zakrapiana wytrawnym miodkiem, co prawda wcaleniehojnie szafowana przez pana Łukasza.Pan Rylski zaś, zamknięty w drugiej komnacie, błogosławił również nieobecność panaregenta i korzystając z chwil swobody, rozczytywał się zapamiętale w jakichś starych jakświat księgach, wyblakłym inkaustem¹²⁶ pisanych. Foliały te przechowywał pan Florianw większej jeszcze tajemnicy niż pisarze swój niebezpieczny gąsiorek.Gdy paziowie wbiegli z impetem do kancelarii, wywołali wielkie przerażenie i zamieszaniewśród pisarków, którzy dziś właśnie wyjątkowo przed przyjściem pana Niemętowskiegozamierzali łyknąć po pół kubka na zdrowie pana Wawrzyńca Kotowicza— solenizanta. Imieniny jego były wprawdzie przedwczoraj, ale z powodu zaziębieniai ciężkiej chrypki pan Wawrzyniec dwa dni siedział w domu i dziś dopiero ukazawszy sięw biurze, przyjmował życzenia i oracje kolegów.— A bodaj waszmościów ubito! Napędziliście mnie strachu niemało!… — zawołałpan Łukasz, zatykając gąsiorek. — Ażem zdrętwiał, że to pan regent.— Nie ma go jeszcze? — spytał Mikołka.— Ale pan wicesekretariusz Rylski jest już.— My też ino do niego mamy sprawę.I weszli do drugiej komnaty.Na ich widok pan Florian przyrzucił płatem pergaminu księgę, w której właśnie czytał,i odpowiadając uprzejmie na ich ukłony, zapytał, czego by sobie życzyli.— Od miłościwego pana przychodzimy z poleceniem — rzekł Ostroróg i wyjaśnił,o co chodziło.Pan wicesekretariusz napisał prędko rodzaj formularza, wydobył z szuflady przyrządzonyjuż pierwej spis senatorów i znaczniejszych osobistości, którym zaproszenia miałybyć rozesłane, i podał to wszystko, uchyliwszy drzwi, skrybom do jak najrychlejszegoprzepisania.— Spocznijcie, waszmościowie — rzekł do paziów — osiemdziesiąt kilka inwitacji¹²⁷napisać, to długo potrwa; chociaż ich siedmiu tam siedzi i kwapić się mają, zawżdy to niepalcem przekiwać.— Za godzinę będzie? — spytał Bogusz.— Może.— Toby należało skorzystać z czasu i do sadu skoczyć; mówił mi Kuba, że tam dziślubaszki¹²⁸ trzęsą.— No to lećcie na jednej nodze i wracajcie czwałem¹²⁹ — rzekł Ostroróg — a mnietam jaką przygarść niech każdy przyniesie. Boję się odchodzić, bo jakbyście się, brońBoże, zapóźnili, tobym ja jeden prznajmniej zabrał większą część listków, a wy byściemieli mniej do roboty.— Chodźcie, chłopcy!— Pomnijcie ino, że rozkaz królewski to nie żarty i wracajcie niebawem.— Straszniem ciekaw onego poświęcenia dzwonu — rzekł Ostroróg przysuwając zydel¹³⁰bliżej stołu pana Rylskiego — mistrz Hans Behem wprawdzie na cały świat słyniejako ludwisarz¹³¹ najpierwszy; ino brat jego Tebaldus w Norymberdze może się z nimzrównać, ale… takie odlewanie to zawżdy trafunek. A nuż się forma po brzegi nie wypełni,a nuż bańka z powietrza w którym miejscu ostanie? A nuż nierówno zastygnie albogdzie rysa, czyli szpara się znajdzie? Gadał mi o tym wszystkim towarzysz z ludwisarnimistrza Hansa i zaręczał, że choć jego pan zna wszelkie sposoby i przepisy tajemne,zawżdy pewności pełnej nie ma i z niepokojem onego jutra wygląda.— Ino że w pomyślnym miesiącu dzieło poczynał i w dobrym je skończył, tym sięmoże w swej niepewności krzepić — rzucił jakby sam do siebie pan wicesekretariusz.— Jak to waszmość rozumie?Książka¹²⁶inkaut (daw.) — atrament.¹²⁷inwitaa (daw., z łac.) — zaproszenie.¹²⁸luazka — gatunek śliwki.¹²⁹zwa — cwał, pęd.¹³⁰zyel — drewniany taboret.¹³¹luwiarz — majster wytwarzający dzwony, armaty i inne drobniejsze przedmioty z brązu czy mosiądzu.ANTONINA DOAKA Paziowie króla Zygmunta 32