daryacheh-urmiya

دریاچهيِ‏ ارومیهخورد.‏ گردشِ‏ طبیعیِ‏ آب و هوا و مواد خوراکی که از طریقِ‏ چرخشِ‏ آب در حاشیه و کنارههايِ‏دریاچه انجام میشده تخریب شد و این موجب شد که میزانِ‏ غلظت نمک آب در بخشِ‏ شمالیِ‏دریاچه بهخاطرِ‏ عدمِ‏ تبادلِ‏ طبیعیِ‏ آب بینِ‏ این دو بخش بهسرعت بالا برود که منجر به نابوديِ‏تنها جاندارِ‏ آبزيِ‏ سختپوست به نامِ‏ آرتمیا ‏(معروف به خاویارِ‏ این دریاچه)‏ در نیمهيِ‏ شمالیشد.‏ علاوهبر این،‏ آلودهگیِ‏ صوتی و محیط زیستیِ‏ حاصل از رفت و آمد خودروها امنیت زیستیِ‏پرندهگان را نیز به هم زده است.‏ پشت این طرحِ‏ اقتصاديِ‏ غیرِضروريِ‏ شرکتهايِ‏ مافیاییساختمانی قرار داشتند که شایعه است یک سرشان به بیت رهبري وصل است.‏نظامِ‏ سرمایهداري بر پایهيِ‏ آنارشی و هرج و مرج جلو میرود.‏ این هرج و مرج همواره بهتخریبِ‏ عظیمِ‏ منابعِ‏ انسانی و طبیعی منجر میشود.‏ هیچ منطقِ‏ عقلانی و برنامهيِ‏ درازمدت براین نظامِ‏ حاکم نیست جز منطقِ‏ سود.‏ سرنوشت دریاچهيِ‏ ارومیه همانند زندهگیِ‏ میلیونهاایرانیِ‏ دیگر توسط طرحِ‏ توسعه یا ‏«بازسازي»اي رقم خورد که رفسنجانی بنا به فرامینِ‏ صندوقِ‏بینالمللیِ‏ پول و بانک جهانی به اجرا گذاشت.‏ در جوهرِ‏ چنین ‏«بازسازي»هايِ‏ امپریالیستیهمواره تخریب و هرج و مرج قرار دارد چراکه همواره منافعِ‏ اقلیتی استثمارگر باید تامین شود.‏آن هم در نظامی که سراپايِ‏ آن را فساد اقتصادي و اداري فراگرفته است.‏برايِ‏ این نظام نتایجِ‏ درازمدت طرحهايِ‏ اقتصادي مهم نیست.‏ برايِ‏ گردانندهگانِ‏ این نظاممهم نیست که هماکنون طرحهايِ‏ بهاصطلاح ‏«توسعه و خودکفاییِ‏ کشاورزي»شان به بنبسترسیده است.‏ گردباد نمک به باغات میوههايِ‏ صادراتی آسیب رسانده و سلامت مردم را به خطرانداخته است.‏ اگر قبلا آبِ‏ شربِ‏ کشاورزي با چاه شش متري قابلِ‏ تامین بود،‏ اکنون چاههايِ‏متري نیاز است و تازه آبِ‏ شورِ‏ دریاچه درحالِ‏ نفوذ به این چاهها بوده و همهگی رابلااستفاده میکند.‏ سرمایهداران نیز اسیرِ‏ قوانینِ‏ کورِ‏ سرمایه هستند.‏168 | U r m i y a L a k e120حفظ محیط زیست نیازمند راهِحلِ‏ طبقاتی است نه ملی!‏در جهانِ‏ امروز حفظ محیط زیست به یکی از مبرمترین مشکلات بشر بدل شده است تابدان حد که موجودیت کلیِ‏ انسان را به خطر انداخته است.‏ این دستپخت نظام مبتنی بر سودو حرص و آز است.‏ هرگونه راهحل در چارچوبهيِ‏ این نظام،‏ بر مشکلات خواهد افزود.‏ به قولِ‏مارکس:‏ ‏«نگاه به طبیعت که تحت رژیمِ‏ مالکیت خصوصی و پول بالیده است حکمِ‏ تحقیرِ‏ واقعیِ‏طبیعت و به تباهی کشاندنِ‏ عملیِ‏ آن را دارد.»(‏‎1‎‏)‏از این رو معضلِ‏ حفظ محیط زیست نیز مانند تمامیِ‏ مشکلات کنونیِ‏ بشر،‏ راهحلِ‏ طبقاتیدارد.‏ نمیتوان طرفدارِ‏ سود و مبادلهيِ‏ سرمایهدارانه بود و جلويِ‏ غارت و ویرانیِ‏ منابعِ‏ طبیعی راگرفت.‏ نمیتوان از نظامی که کوچکترین ارزشی برايِ‏ انسانها قایل نیست توقع داشت کهحرمت طبیعت را نگاه دارد.‏این واقعیتی است که مبارزه برايِ‏ حفظ دریاچهيِ‏ ارومیه،‏ به عرصهاي برايِ‏ مقابله با ستم-‏