daryacheh-urmiya

رك)تُ‏شبیدریاچهيِ‏ ارومیهگريِ‏ ملی نیز بدل شده است.‏ بسیاري این قتلِ‏ عمد را حلقهاي از اعمالِ‏ شوونیستهايِ‏عظمتطلبِ‏ فارس میبینند که هیچ حقی برايِ‏ ملت آذري قائل نیستند.‏ اینکه دولتجمهوريِ‏ اسلامی هنگامِ‏ اختصاصِ‏ بودجههايِ‏ کلان به طرحهايِ‏ اقتصادي در مناطقِ‏ مرکزي ‏(یااشاعهيِ‏ خرافه از طریقِ‏ طرحهایی چون توسعهيِ‏ چاه جمکران)‏ سرِ‏ کیسه را شل میکند امازمانی که نوبت به مناطقِ‏ تحت ستمِ‏ ملی و دور از مرکز میرسد کمربندها را سفت میکند خودجلوهاي آشکار از تبعیض و ستمگريِ‏ ملی است.علت اصلیِ‏ سرکوبِ‏ اعتراضات اخیر نیز آن استکه جمهوريِ‏ اسلامی نمیخواهد ذرهاي از قدرت خود در این منطقه بکاهد.‏ رژیم بهخوبی می-‏داند که عقبنشینی در این زمینه به معنايِ‏ تندادن به دیگر خواستهايِ‏ ملیِ‏ مردمِ‏ آذربایجاناست.‏ و این امر در ظرفیت دولت ارتجاعی که ستمِ‏ ملی یکی از ارکانِ‏ اصلیِ‏ آن را تشکیل می-‏دهد نیست.‏جوانانِ‏ آذربایجان سعی میکنند با سر دادنِ‏ شعارهایی چون،‏ ‏«ارومو گولو سوسوزدي،‏آذربایجان اویانماسا اتوزدو»‏ ‏(دریاچهيِ‏ ارومیه تشنه است،‏ آذربایجان بیدار نشود باخته است)‏مسالهيِ‏ نجات ارومیه را به یک مسالهيِ‏ ملی بدل کنند.‏ اما آنها باید بدانند که نجات دریاچهيِ‏ارومیه ربطی به کسانی ندارد که میخواهند از این مساله برايِ‏ دمیدنِ‏ گرایشهايِ‏ ناسیونالیسمِ‏افراطی و ارتجاعی مانند پانتُرکیسم در میانِ‏ مردم سود جویند.‏ بدونِ‏ کشیدنِ‏ خط تمایز باچنین گروهها و جریانات سیاسی که سر در آخورِ‏ این یا آن قدرت سرمایهدار در سطحِ‏ منطقه وجهان دارند نمیتوان به یک راهحلِ‏ واقعی دست یافت.‏ کسانی که دنبالِ‏ سهمِ‏ تر از همیننظامِ‏ موجودند،‏ قادر نیستند اقدامی اساسی برايِ‏ نجات دریاچهيِ‏ ارومیه انجام دهند.‏ طبقهاي کهبردهيِ‏ سود است اجبارا طبقِ‏ منطقِ‏ آن عمل خواهد کرد،‏ مهم نیست آذري باشد یا فارس یاکُرد.‏ در بهترین حالت این جماعت ناسیونالیستهايِ‏ ارتجاعی خواهانِ‏ نشستن بر جايِ‏ کسانیاندکه این بلا را بر سرِ‏ محیط زیست آذریابجان و دیگر نقاط ایران آوردهاند.‏ با دیدگاه محدود‏«سرزمینِ‏ من»‏ و ‏«ملت من»‏ نمیتوان مشکلی را که حاصلِ‏ کارکرد یک نظامِ‏ اقتصادي-‏اجتماعی در مقیاسِ‏ جهانی است حل کرد.‏ حفاظت از محیط زیست امري سراسري و مهمتر ازآن امري جهانی است.‏ تنها با دیدي علمی و افقی انترناسیونالیستی میتوان فهمید مشکلچیست و راهِحلِ‏ واقعی کدام است.‏ بنابراین باید از تفکرِ‏ رایجِ‏ بورژوایی گسست و به جستوجويِ‏راهِحلِ‏ جدي برآمد.‏این متفکرانِ‏ نظامِ‏ بورژوایی بودند که از سلطهيِ‏ انسان بر طبیعت سخن راندند.‏ آنان بهخاطرِ‏کارکرد و منافعِ‏ نظامشان همسازي میانِ‏ انسان بهعنوانِ‏ بخشی از طبیعت و برآمده از طبیعت رابا جهانِ‏ طبیعی برهم زدند و انسان را نسبت به طبیعت بیگانه ساختند.‏ مارکس و انگلستئوریسینهايِ‏ برجستهيِ‏ انقلابِ‏ کمونیستی برايِ‏ نخستین بار چنین تفکري را مورد نقد قراردادند.‏ آنان تاکید کردند که انسان بخشِ‏ خود واسط طبیعت است.‏ وابستهگیِ‏ مداومِ‏ انسانها به)169 | U r m i y a L a k e