Bliżej Źródła Nr 14 - marzec 2016

More documents

Recommendations

Info

Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A Święty Kazimierz - 4 marca Królewicz, który nie bał się być świętym Przez pięć wieków czczony był przede wszystkim jako patron dwóch narodów. Jego orędownictwu przypisywano zwycięstwa nad Rosjanami i Szwedami, m.in. pod Połockiem i Kircholmem. Młodzież prosiła go o pomoc w zachowaniu czystości. Tym imieniem obdarzani byli władcy i arystokracja. Nosili je królowie i książęta z dynastii Piastów i Jagiellonów. W Polsce do niedawna było jednym z najpopularniejszych imion. Z pewnością przyczyniła się do tego postać świętego królewicza, który w litanii wzywającej jego orędownictwa określany jest jako różdżka szczepu Jagiellonów. Kazimierz był drugim synem króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Urodził się 3 X 1458 r. na Wawelu. W 1471 r. ojciec wysłał go na Węgry z niewielką armią, gdzie miał objąć tron. Panowie węgierscy zbuntowali się jednak i królewicz szybko powrócił do Polski. Kazimierz od najmłodszych lat kochał modlitwę, służył jałmużną. Jego dom był bardzo religijny - rodzice codziennie uczestniczyli we Mszy Św., fundowali kościoły i klasztory, pielgrzymowali do Częstochowy. Wychowaniem królewicza do 9 roku życia zajmowała się matka, a od 1467 r. edukację królewskich synów przejął Jan Długosz. Kazimierz wyróżniał się wrażliwością moralną i zdolnościami oratorskimi. Jan Długosz o swoim uczniu napisał: „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu”. Nie złamał ślubu Kazimierz nie miał pasji rządzenia państwem, ale uczestniczył w życiu politycznym. Przez dwa lata, gdy jego ojciec przebywał w Wilnie, faktycznie rządził Koroną. Boże Narodzenie 1483 r. królewicz świętował z rodzicami w Grodnie. Wtedy to najbliżsi nalegali, by złamał ślub czystości mniemając, iż to przyczyni się do poprawy jego zdrowia - Kazimierz cierpiał na gruźlicę. Królewicz jednak odrzucił rady rodziny i lekarzy. Wkrótce nadeszła wiadomość o pogorszeniu się stanu jego zdrowia. W niedzielę, 4 marca 1484 r., w Grodnie Kazimierz odszedł do wieczności w wieku 26 lat. Ciało przewieziono do Wilna i złożono w katedrze. Kronikarz ruski zaraz po pogrzebie napisał: „Jehoże za swiatoho majut Lachy”. I rzeczywiście, do grobu przybywała szlachta i chłopi, by wypraszać łaski. Wstawiennictwu Kazimierza polecano opiekę nad państwem i zwycięstwa nad nieprzyjaciółmi. Brat wysyła prośbę do Rzymu W 1518 r., po zwycięstwie wojsk polskolitewskich nad moskiewskimi pod Połockiem, uznano, że stało się to za przyczyną zmarłego królewicza. Jego brat, król Zygmunt I Stary, wysłał do Rzymu prośbę o kanonizację Kazimierza. Papież przysłał legata, by na miejscu zbadał kult. Ów wysłannik napisał pierwszy żywot królewicza. Kanonizacja odbyła się w 1522 r., ale wysłany na uroczystości biskup zmarł w drodze powrotnej i bulla kanonizacyjna zaginęła. Dopiero w 1602 r. papież Klemens VIII wydał nową bullę i dwa lata później w Wilnie odbyły się uroczystości kanonizacyjne. Kiedy otwarto grobowiec królewicza, znaleziono - wg przekazów świadków - nienaruszone ciało wraz z pergaminem, na którym wypisany był hymn ku czci Najświętszej Maryi Panny. W 1636 r. przeniesiono relikwie do nowej kaplicy. Patron, który jednoczy Święty królewicz czczony jest przez dwa narody: Polaków i Litwinów. Jest patronem metropolii wileńskiej, a także białostockiej i krakowskiej oraz diecezji grodzieńskiej. Jego opiece polecana jest młodzież, a święto 4 marca najpiękniej obchodzone jest na Litwie. Dzień św. Kazimierza to słynne kaziuki, gdy sprzedaje się obwarzanki, pierniki i palmy. Obecnie, zwłaszcza w Polsce, mówi się, że św. Kazimierz powinien być wzorem dla tych, którzy podejmują służbę publiczną. Jeden ze współczesnych kaznodziejów uważa, że „ten rodzaj świętości życia św. Kazimierza jest dzisiaj potrzebny tym, którzy rządzą, którzy się do objęcia rządów przygotowują, a może najbardziej tym, którzy swoich współobywateli do sprawowania rządów poprzez wybory delegują”. zebrała Dorota Staniszewska (źródło: Internet) 4
Ś W I A D E C T W O ...BARBARA tłumaczy się jako CUDZOZIEMKA. Wierzę, że moją ojczyzną jest NIEBO - świadectwo nawrócenia Barbary Już 40 lat mija, kiedy spotkałam prawdziwą MIŁOŚĆ. Ta miłość odmieniła moje życie, które mogę podzielić na 2 etapy. Pierwszy etap, kiedy rodzice decydowali o moim życiu, a drugi - gdy ja sama podejmuję decyzje. Wychowywałam się w tradycyjnej rodzinie katolickiej, w której wiara była traktowana powierzchownie. Rytm roku wyznaczały święta. Rodzice ciężko pracowali – mieliśmy dom z warsztatem, ogród, dobytek gospodarczy. Czwórka dzieci, w tym ja jako najstarsza z rodzeństwa, byłam obarczona obowiązkami, nawet w niedzielę, co często kończyło się nieobecnością na mszy św. W liceum brałam udział w rekolekcjach, gdzie zapoznałam się nieco z filozofią chrześcijańską, a na studiach mój kontakt z Bogiem ograniczał się do modlitwy - zwłaszcza przed egzaminami, eucharystii i katechez dla studentów. Potem małżeństwo, praca, dom, nauka, wychowywanie trójki dzieci. Dużo nerwów, niezadowolenia i frustracji. Pewnego dnia moja sąsiadka - koleżanka po fachu - zaproponowała mi spotkanie w formacji Ruch Światło - Życie. Przeszłam ewangelizację i poznałam 10 kroków dojrzałości chrześcijańskiej. Przez 10 lat próbowałam nawracać swoje dzieci i męża z różnym skutkiem, w zasadzie marnym. Kontrolowałam wszystkie dziedziny mojego życia i próbowałam je poddać Bogu. Razem ze znajomym kapłanem założyliśmy „domowe hospicjum”. Moim celem było między innymi zapracować sobie na zbawienie. Ciągle jednak czułam się niezadowolona i niezaspokojona. W końcu trafiłam do grupy Odnowy w Duchu Świętym. Po udziale w seminarium formacyjnym doświadczyłam poznania żywego Jezusa Chrystusa. Przeszłam przez modlitwę wstawienniczą. Zostałam uwolniona od nieprzebaczenia, bałwochwalstwa, odrzucenia i przekleństwa. Wtedy świadomie przyjęłam Jezusa do swego serca i życia. Wówczas usłyszałam, że „choćby moje grzechy były jak szkarłat, nad śnieg wybieleją” (Iz, 1, 18). Narodziłam się na nowo i tak nastąpił II etap mojego życia. Dowiedziałam się, że Bóg ma dla mnie wspaniały plan „pełen pokoju, a nie zguby” (Jr 29,11). O tym, co zdarzyło się w moim życiu, chciałam wszystkim opowiadać. Po pierwszym zachłyśnięciu i spotkaniu z p r a w d z i w ą M i ł o ś c i ą , J e z u s e m Chrystusem, zaczął się czas kroczenia drogą Pana. Ale nie zawsze i nie do końca - to kroczenie wymagało pracy. Były pytania, błędy, potknięcia, czas pustyni (poczucia oddalenia od Boga). Pojawiało się najważniejsze pytanie, jak wygląda moja osobista relacja z Bogiem. I trzeba było się zatrzymywać, słuchać i pytać Pana, co dalej. Tak zaczął się „namiot spotkania” – czas spotkania ze Słowem Bożym, codzienna modlitwa i radykalne zastosowanie tego Słowa w moim życiu. To Słowo nieustannie mnie przemienia, uwalnia od wielu przyzwyczajeń, stereotypów myślenia, złych nawyków – np. pracoholizmu. Ta codzienna modlitwa stała się najlepszym świadectwem dla mojego męża. Zaczął interesować się Pismem Świętym, czyta książki o tematyce chrześcijańskiej. Teraz jest dla mnie wsparciem, nie tylko finansowym, ale i duchowym. Moje imię Barbara tłumaczy się jako cudzoziemka. Wierzę, że moją ojczyzną jest Niebo. Jestem więc dzieckiem Bożym, które „ani z krwi, ani z ciała, ale z Boga się narodziło .” Barbara 5
Page 1 and 2: NR 14 MARZEC 2016 PISMO PARAFII WNI
Page 3: S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M
Page 7 and 8: W Y W I A D M I E S I Ą C A czuli
Page 9 and 10: O P O W I A D A N I E D L A N A J M
Page 11 and 12: K R O N I K A W Y D A R Z E Ń Wyja

Bliżej Źródła Nr 14 - marzec 2016

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?