Bliżej Źródła Nr 14 - marzec 2016

W Y W I A D M I E S I Ą C A
6
– Księże Proboszczu, chcielibyśmy porozmawiać na temat sakramentu pokuty. Czas Wielkiego Postu to czas
szczególny, czas w którym jeszcze bardziej pochylamy się nad miłością Boga i naszą grzesznością. A spowiedź
wydaje się być zderzeniem dwóch wyznań: Jezusa, który mówi: „Ja cię tak kocham, że moja miłość jest
większa niż twój grzech” i mojego odkrycia w prawdzie swojej grzeszności. Przychodzę, bo chcę w tej miłości
Pana Boga się odnaleźć. Jednak dla wielu z nas sakrament pokuty jest trudnym sakramentem i znajdujemy
wiele powodów, by spowiedź odkładać na później. Może ma Ksiądz jakąś radę dla tych, którzy zbyt często do
spowiedzi nie przystępują?
– Zapewne powodów, dla których odkładamy
spowiedź na później, jest wiele. Tu każdy z nas
może odwołać się do osobistego doświadczenia.
To, że coś przychodzi nam z trudem może
oznaczać, iż ma niezwykłą wartość. Stąd nie
dziwi mnie to, że sakrament spowiedzi jest dla
nas wszystkich trudny, bardzo trudny. Ale
przez to wartość tego, o co zabiegamy z takim
trudem znacznie wzrasta. Niestety, dla niektórych
sama świadomość, że trzeba podjąć trud
jest deprymująca do tego stopnia, że nie są
zdolni zdobyć się na wysiłek, chyba że wydarzy
się coś, co ich to tego „zmusi” np. chrzest
dziecka, pogrzeb ojca lub matki, ślub itp.
Wówczas miłość do dziecka, rodziców czy
narzeczonej(go) sprawia, że ktoś jest w stanie
pokonać barierę, która wcześniej uchodziła
w jego mniemaniu za niepokonalną. A skoro
miłość do drugiego człowieka jest w stanie
wyzwolić chęć wyspowiadania się, to o ileż bardziej
motywem spowiedzi winna stać się miłość
do Boga i miłość do siebie samego. Zatem rada
jest prosta: zacznij od pokochania bardziej
Boga i siebie, niż bliźniego – pamiętając, że
masz go kochać jak siebie samego.
– Wiemy, że przykazania kościelne mówią nam
o tym, że przynajmniej raz w roku mamy przystąpić
do sakramentu pokuty, a my sami wiele razy słyszymy
o wielkiej wartości częstej (systematycznej)
spowiedzi świętej. Jak często się spowiadać?
– W świetle słów Jezusa z Janowej ewangelii:
„Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę” oraz
kolejnych wersetów odpowiedź wydaje się być
bardzo prosta: Tak często, aby móc trwać w
stałej łączności z Tym, który ożywia moją wiarę.
Jeśli chcemy, aby Boże życie w nas owocowało,
należy stale dbać o więź z Tym, „bez którego nic
nie możemy uczynić”. Chcę przez to powiedzieć,
że trudno wyobrazić sobie sytuację,
w której ktoś z nas oczekiwałby owocowania
wiary w uczynkach miłości, gdyby przez wiele
miesięcy w ciągu roku trwał uparcie w oddzieleniu
od Boga przez grzech. Wciąż zbyt wielu
z nas zwleka ze spowiedzią, czekając na
stosowną okazję, a nie podnosi się z upadku
natychmiast. Zdarza się, że pytam penitentów,
którzy wyznają, że spowiedź była przed rokiem:
kiedy ostatni raz przystępowali do
Komunii Świętej? Wówczas, po chwilowym
wahaniu słyszę, że było to przed wielu
miesiącami. Tym pytaniem za każdym razem
pragnę pobudzić do zastanowienia, że nie
wykorzystujemy daru więzi sakramentalnej
z Bogiem, aby trwać w świętości i łasce.
A przecież taki stan wewnętrznej dyspozycji
pozwala w pełni czerpać z Bożej pomocy i cieszyć
się z błogosławieństwa Bożego. Nie możemy
zapomnieć o słowach Jezusa: „Kto trwa we
Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity.”
– Przed nami święty czas rekolekcji i spowiedzi. To
szczególna szansa na dobrą spowiedź. Jak się do niej
przygotować i jak ją przeżyć, by w pełni doświadczyć
Bożego Miłosierdzia?
– Kościół od dawna wkłada do naszych rąk
receptę na owocną spowiedź w postaci pięciu
warunków dobrej spowiedzi. Chciałbym jednak
zwrócić naszą uwagę, że decyzja o spowiedzi
powinna być poprzedzona decyzją o nawróceniu
się. Bo nie chodzi nam o rozliczenie się
z przeszłości, ale o wkroczenie na drogę życia
z Jezusem. Najczęściej zamiar wyspowiadania
się związany jest z poczuciem winy, a co za tym
idzie pozbycia się grzechów. Koncentrowanie
swojej uwagi na sobie i własnej doskonałości
sprawia, że patrzymy na siebie i swoje
postępowanie z dezaprobatą, a na Boga jako
tego, który rozlicza nas z naszego postępowania
i jest surowym Sędzią. Rzadziej – a przecież
tak właśnie powinniśmy myśleć o spowiedzi
– jest to decyzja o powrocie w ramiona Ojca.
A to oznacza zwrócić się w stronę Boga i wyruszyć
w drogę na spotkanie z Nim. To przesunięcie
akcentu sprawia, że rozważam raczej to
co stanie się, kiedy odmienię swoje życie i pójdę
za głosem Boga. Wówczas o sobie myślę, jako
o kimś, kto chce na powrót być dzieckiem Boga,
pragnie wzrastać w świętości i dlatego potrzebuje
Jego bliskości i pomocy. W Jubileuszowym
Roku Miłosierdzia pobrzmiewają w naszych u-
szach słowa Jezusa skierowane do s. Faustyny:
„Gdy się odsłoni przed oczyma duszy cała
przepaść nędzy, w jakiej się pogrążyła, niech nie
rozpacza. Ale z ufnością niech się rzuci w ramiona
miłosierdzia, jak dziecko w objęcia ukochanej
matki.”Jezus powiedział: „Idźcie i starajcie się
zrozumieć co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia, niż
ofiary”. W sakramencie spowiedzi doświadczaamy
i spotykamy się z prawdą, że BÓG jest
MIŁOSIERNY. Właśnie przez ten sakrament
rozpoznajemy jak bardzo Bóg nas kocha i przyjmuje
nas z całą historią naszego życia. Nie ma
lepszego miejsca do smakowania miłości
Bożej. Pomyślmy przez chwilę o sytuacji, w której
jako dziecko uczyniliśmy coś złego, zasługującego
na karę. Może zdarzyło się i tak, że
rodzice, gdy usłyszeli naszą opowieść, nie
podnieśli krzyku, ale wytłumaczyli i wybaczyli.
A potem objęli mówiąc: Kochamy Cię. Co wtedy