tautothta#3_WEB_single_page
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
...απανταχού<br />
ελληνισμός<br />
σχέδια δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ,<br />
καθώς η γραφειοκρατία και η δυσπιστία<br />
των δυο κρατών ήταν μεγάλη. Τώρα φιλοξενεί<br />
καΐκια και βάρκες, με αποτέλεσμα<br />
όλα γύρω να είναι μελαγχολικά.<br />
Το ελληνικό δημοτικό σχολείο στους Αγ. Θεοδώρους που φιλοξενεί 3 μαθητές.<br />
Photo: Sakis T.<br />
Ερείπια των ελεύθερων αγροτικών φυλακών κοντά στο Σκινούδι, όπου εκτίουν την<br />
ποινή τους Τούρκοι βαρυποινίτες από τα βάθη της Ανατολής. Στο Σκινούδι, στο<br />
κεφαλοχώρι του νησιού, στο πολύ εύπορο αυτό μέρος, ζούσαν 2.500 Έλληνες.<br />
Τα χωράφια τους είχαν απαλλοτριωθεί και σε αυτά εργάζονταν υποχρεωτικά την<br />
ημέρα οι βαρυποινίτες. Το βράδυ δεν επέστρεψαν στα κελιά τους. Ως εκ τούτου,<br />
γύριζαν ελεύθερα στην περιοχή βιαιοπραγώντας εις βάρος των Ελλήνων. Πολλοί<br />
υποστηρίζουν ότι το παραπάνω χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκφοβισμού και εκδίωξης<br />
των Ελλήνων. Σήμερα, ζουν στο Σκινούδι 80 Έλληνες κυρίως γέροντες.<br />
Επόμενος σταθμός το Γλυκύ, σκαρφαλωμένο στο βουνό του Αγίου Αθανασίου.<br />
Απέναντί του το παραθαλάσσιο κάστρο. Οι κάτοικοί του εδιώχθησαν<br />
το 1974 και δεν επέστρεψε κανείς, ενώ τα σπίτια τους καταλήφθηκαν<br />
από Τούρκους και Κούρδους. Μερικά στέκονται άδεια και<br />
μισογκρεμισμένα. Στο Γλυκύ περπατήσαμε στα καλντερίμια. Η θέα από<br />
πολλά σημεία είναι καταπληκτική! Στο βάθος διακρίνεται καθαρά η Σαμοθράκη.<br />
Το επιβλητικό νησί μοιάζει με βράχο μέσα στη θάλασσα. Τόσο<br />
κοντά είναι η Ελλάδα, λοιπόν… Η ελληνική καφετέρια, δυστυχώς, είναι<br />
κλειστή κι έτσι αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε προς την πρωτεύουσα<br />
για φαγητό, μιας και ήταν ήδη δύο το απόγευμα.<br />
Στη συνέχεια ακολουθεί το Σχινούδι, το άλλοτε Κεφαλοχώρι των 2.500<br />
χιλιάδων Ελλήνων, που άρχισε και αυτό να αδειάζει μετά το 1964. Ζήτημα<br />
να έχουν παραμείνει σήμερα 80 Έλληνες. Κούρδοι έποικοι κατέλαβαν<br />
τα σπίτια των Ελλήνων και εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Από τις δυο<br />
εκκλησιές λειτουργεί μόνο η μια, που είναι όμως κλειστή για λόγους<br />
ασφαλείας. Κάποια χιλιόμετρα παραπέρα συναντάμε τα κτίρια των άλλοτε<br />
αγροτικών φυλακών, όπου οι βαρυποινίτες Τούρκοι, νεοφερμένοι<br />
από την Ασία, εκτελούσαν εδώ την ποινή τους, προκαλώντας φόβο στους<br />
κατοίκους. Οι περισσότεροι δεν είχαν άλλη λύση παρά να μαζέψουν την<br />
οικογένειά τους και ν’ αναζητήσουν άλλα μέρη.<br />
Διασχίζοντας τον κάμπο, φτάσαμε στο Ugurlu, το λιμάνι προς τη μεριά<br />
της Λήμνου. Στα σχέδια ήταν να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο λιμάνι<br />
με Τελωνείο, ώστε να υπάρχει κατευθείαν σύνδεση με την Ελλάδα. Τα<br />
Στην επιστροφή συναντάμε τυχαία τον<br />
Γυμνασιάρχη με τους Έλληνες καθηγητές<br />
Μάρκο και Θόδωρο. Τρεις Κούρδοι παραπέρα<br />
ψήνουν κρέας και προσφέρουν<br />
και σε μας. Τι εύκολη που μπορεί να<br />
είναι η συμβίωση των ανθρώπων, σκέφτομαι,<br />
όταν υπάρχει ειρήνη και ησυχία.<br />
Επιστρέψαμε στο χωριό που ήταν ήδη<br />
όλα σκοτεινά. Γεμάτοι με εμπειρίες προσπαθούμε<br />
να βάλουμε σε μια σειρά τις<br />
σκέψεις μας.<br />
Η εικόνα ολοκληρώνεται<br />
Μετά το πρωινό μας ανεβαίνουμε το μονοπάτι.<br />
Εκεί συναντάμε τους παλιούς Νερόμυλους,<br />
από τους οποίους ο ένας μόνο<br />
είναι με σκεπή. Ανήκει στον κυρ Κώστα,<br />
τον μοναδικό Έλληνα μελισσοκόμο. Ούτε<br />
αυτός, ούτε οι αδελφές του εγκατέλειψαν<br />
ποτέ το νησί. Κατηφορίζοντας από<br />
το χωριό προς τον κεντρικό δρόμο, φτάνω<br />
στην πλατεία, όπου περπάτησα προς<br />
τη μητροπολιτική έδρα για να συναντήσω<br />
τον Σεβασμιότατο Κύριλλο.<br />
Μπαίνω στον κήπο δειλά και χτυπάω το<br />
κουδούνι. Ανοίγει κάποιος βοηθός του<br />
και μου δείχνει πού να περιμένω. Σε<br />
λίγα λεπτά με δέχτηκε στο γραφείο του,<br />
όπου μιλάει σχεδόν μόνο αυτός. Δεν προλαβαίνω<br />
καν να του κάνω τις ερωτήσεις<br />
που ετοίμασα. Έμαθα, παρ’ όλα αυτά,<br />
ότι υπάγονται συνολικά επτά ιερείς στη<br />
Μητρόπολη και καλύπτουν και τις ανάγκες<br />
της Τενέδου. Με διαβεβαίωσε ότι<br />
οι σχέσεις εκκλησίας και τοπικών αρχών<br />
είναι άριστες. Κάνουν το παν ώστε<br />
η συμβίωση να είναι αρμονική. Ωστόσο,<br />
μου φάνηκαν λίγο υπερβολικά αυτά που<br />
μου είπε, εν συγκρίσει με τα λεγόμενα<br />
των Ομογενών.<br />
Μου έλειπε να δω ακόμα το τελευταίο<br />
ελληνικό χωριό: τον Άγιο Ευλάμπιο,<br />
απόσταση που άνετα την περπατά κανείς.<br />
Ο καιρός μαλάκωσε. Ο ήλιος άρχισε<br />
να βγαίνει δειλά. Η Αγία Βαρβάρα, η<br />
πρώτη εκκλησία που συναντώ, είναι κι<br />
αυτή κλειδωμένη. Περπατώ μέσα στο<br />
χωριό μήπως και ακούσω κάπου ελληνικά.<br />
Ανακαλύπτω ότι περίπου δεκαπέντε<br />
Έλληνες ζουν εκεί. Περπατώ από<br />
την άλλη μεριά της πόλης. Δεν μου κάνει<br />
κάτι ιδιαίτερη εντύπωση και κατευθύνθηκα<br />
πάλι προς τα Αγρίδια.
Change language