2015 GrkOctV1

2 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

161-167 Peel St, North Melbourne 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Σάββατο 7-8μμ και Κυριακή 11- 

12:15μμ 

185 Warrigal Rd, Oakleigh 

Ελληνικά: Σάββατο 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ. 

147 Woodhouse Grove, Box Hill North 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ. 

ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΥ 

51-57 Kings Way, Kingsgrove 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

59 Tait St, Renown Park 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 10- 

11:15πμ και 6-7μμ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Ένα μήνυμα ζωής και αληθείας από το Λόγο 

του Θεού με ομιλητή τον Δρ. Γ. Ζερβόπουλο. 

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Ελληνικά: Δευτέρα 9-9:30μμ στο 3ΧΥ 

Αγγλικά: Δευτέρα 9:30-10μμ στο 3ΧΥ 

ΣΥΔΝΕΥ 

Ελληνικά: Τρίτη 7-7:30μμ και Πέμπτη 2- 

2:30μμ στο 1683 ΑΜ 

Αγγλικά: Τρίτη 7:30-8μμ στο 1683 ΑΜ 

ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

Ελληνικά: Στο ΡΑΔΙΟ ΕΝΑ Τετάρτη 9-10μμ. 

ΚΥΡΥΓΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ 

Εάν θέλετε να ακούσετε λίγα λόγια μέσα από 

τον Λόγο του Θεού, μπορείτε να τηλεφωνήσετε 

οποιαδήποτε ώρα. 

Στην Μελβούρνη (03) 9470 1523 

Στο Σύδνεϋ (02) 9503 0700 

Στην Αδελαΐδα (08) 8346 7476 

ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ 

Αν έχεις απορίες, διανοητικές ή άλλου 

είδους πνευματικές δυσκολίες απέναντι 

στην αλήθεια περί Χριστού. 

Αν χρειάζεσαι μια επαφή, κάποια επίσκεψη, 

ένα γράμμα. 

Αν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας, για να 

το λαβαίνεις ανελλιπώς. 

Αν έχεις να μας δώσεις την διεύθυνση 

κάποιου φίλου σου ή συγγενούς σου 

που θάθελες να το λαβαίνει. 

Αν δεν το θέλεις, στείλτε το πίσω και μην 

σβήνεις την διεύθυνσή σου. 

Εάν θέλετε την Καινή Διαθήκη, γράψτε μας 

στις παρακάτω διευθύνσεις: 

VIC: 

Good News Magazine 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

NSW: PO Box 70, Kingsgrove, NSW 2208 

Συντηρείται από αυτοπροαιρέτους 

προσφοράς. 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

Εάν θέλετε να μας βρείτε στο INTERNET: 

www.GreekFreeChurch.org.au 

Το περιοδικό αυτό αποστέλλεται ΔΩΡΕΑΝ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμία σχέση 

με την οργάνωση των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. 

This magazine is Print Post Approved PP.340646/00009 

Printed by Good News Magazine, PO Box 17 Northcote, VIC 3070

OKTΩΒΡΙΟΣ, 2015 3 

Υπάρχουν άνθρωποι που 

καυχώνται στη θρησκεία τους, 

στην εκκλησία των πατέρων 

τους, στα προνόμιά τους. Διακηρύττουν 

πως η εκκλησία η δική 

τους είναι καλλίτερη, πως έχει 

θαυμάσιους λειτουργούς, λαμπρές 

τελετές και ορθά δόγματα. 

Και είναι έτοιμη σε κάθε περίπτωση 

να προβάλλουν 

με πολύ υ- 

περηφάνεια την 

καταγωγή τους 

και τη θρησκευτική 

τους τοποθέτηση. 

Το πράγμα 

δεν είναι καινούργιο. 

Και στις μέρες 

τους αποστόλου Παύλου υπήρχαν 

πολλοί τέτοιοι. Από τη μια 

μεριά ήταν οι Ισραηλίτες και καυχιόταν 

στη θρησκεία τους κι’ από 

την άλλη μεριά οι Εθνικοί που 

πρόβαλλαν τη σοφία τους και την 

ένδοξη καταγωγή τους. Όμως ο 

Παύλος γράφοντας σε μια επιστολή 

του, τονίζει σε όλους, πως 

για κείνον που θέλει να γίνει του 

Χριστού, ούτε η θρησκευτικότητα 

των Ισραηλιτών, ούτε η σοφία 

των Εθνικών έχει καμία ισχύ, αλλά 

μονάχα η «ΝΕΑ ΚΤΙΣΙΣ». Και 

αλλού, πως «εάν τις είναι εν 

Χριστώ είναι ΝΕΟΝ ΚΤΙΣΜΑ». 

Νέα κτίση θα πει νέα δημιουργία, 

καινούργιο φτιάξιμο, νέος 

άνθρωπος, νέα φύση. Η ΝΕΑ 

ΚΤΙΣΙΣ έχει τα παρακάτω γνωρίσματα: 

Α). Δεν είναι απόκτηση γνώσεων. 

Για τον Θεό σημασία έχει 

όχι το τι ξέρεις, 

αλλά το τι είσαι. 

Δυνατόν να γνωρίζεις 

πολλά, αλλά 

αυτό δεν μεταβάλλει 

την πραγματικότητα 

ότι 

έχεις ανάγκη Νέας 

Κτίσης. Κάποιος 

πήγε στον Χριστό κάτι να τον ρωτήσει 

και του λέγει: «Εξεύρομεν 

ότι….», αλλά ο Κύριος του απάντησε: 

«Πρέπει να γεννηθείς ξανά». 

Β). Δεν είναι δημιούργημα 

της σάρκας, δηλ. των ανθρωπίνων 

προσπαθειών και ικανοτήτων. 

Το πολύ-πολύ η σάρκα θα 

μπορέσει να δώσει μεταρρύθμιση, 

κάποιο μπάλωμα στην παλιά 

ζωή. Η νέα κτίση δεν είναι μπάλωμα 

της παλιάς, ούτε μεταρρύθμιση, 

ούτε βελτίωση. Είναι


ένα καινούργιο φτιάξιμο ολοκλήρου 

του ανθρώπου. 

Γ). Η Νέα Κτίση γεννάται 

από το Άγιο Πνεύμα. Είναι μια 

ουράνια, θεία επέμβαση μέσα 

στην ανθρώπινη ύπαρξη, που 

δημιουργείται χωρίς καμιά ανθρώπινη 

ενέργεια. 

Δ). Η Νέα Κτίση αποκτάται 

διά της πίστεως στο 

aπολυτρωτικό έργο του Χριστού, 

πάνω στο Σταυρό. «Όσοι εδέχθησαν 

Αυτόν –τον Χριστό- εις 

αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γίνωσι 

τέκνα Θεού…. Εις τους πιστεύοντας 

εις το Όνομα Αυτού». 

Ε). Η βεβαιότητα της Νέας 

Κτίσης. Όταν ο άνθρωπος δεχθεί 

τον Χριστό σαν Σωτήρα του, έρχεται 

ο Θεός και δίνει δύο μάρτυρες, 

που τον βεβαιώνουν πως 

είναι ΝΕΑ ΚΤΙΣΗ. Η μία αντικειμενική: 

«εάν τις είναι εν Χριστώ 

είναι νέον κτίσμα». Η άλλη υποκειμενική: 

«Αυτό το Πνεύμα -το 

Άγιο Πνεύμα- συμμαρτυρεί με το 

πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα 

Θεού». 

Έχεις γίνει νέος άνθρωπος, 

Νέα Κτίση εν Χριστώ; Μην καυχάσαι 

ούτε στη θρησκεία σου, 

ούτε στην εκκλησία σου, ούτε 

στην καταγωγή σου, γιατί εν 

Χριστώ… ισχύει μόνον ΝΕΑ ΚΤΙ- 

ΣΙΣ.— 

*Πολλές φορές τα σχέδιά 

μας, μας απορροφούν σε τέτοιο 

βαθμό, που πριν ανοίξουμε τα 

πανιά μας δεν ρωτούμε τον ουρανό 

για το ταξίδι. Και όμως η 

ώρα της προσευχής, είναι η ώρα 

που σκοπό έχει να ακούσουμε 

εμείς τη φωνή του Θεού*. 

*Για να γνωρισθείς με τον 

Θεό, δεν φθάνουν τα βιαστικά 

πεντάλεπτα των προσευχών. Ποτέ 

ο Θεός δεν χορηγεί τους θησαυρούς 

του στους βιαστικούς 

συνομιλητές*. 

Κάποιος μύθος λέει ότι τα 

περιστέρια είχαν κάποτε μαζευτεί, 

για να διαλέξουν τον τόπο 

όπου θα έχτιζαν τις φωλιές τους. 

Κάποιο πρότεινε τα δάση, 

αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε, 

γιατί εκεί θα είχαν να αντιμετωπίσουν 

τα γεράκια και τα τόσο 

άγρια θηρία. Ύστερα είπαν για 

τις πολιτείες, αλλά και αυτό δεν 

γίνηκε δεκτό, γιατί κι’ εκεί υπήρχε 

ο φόβος από τις σφενδόνες 

των κακών παιδιών. Τελικά πρότειναν 

τις σχισμές των βράχων,


όπου θα έβρισκαν ασφάλεια από 

τους εχθρούς τους και τις καιρικές 

μεταβολές. Όλα συμφώνησαν 

στην τελευταία αυτή πρόταση. 

Η Βίβλος πάνω σ’ αυτό αναφέρει: 

Οι χοιρογρύλλιοι είναι λαός 

ανίσχυρος, αλλά κάνουν τα 

σπίτια τους πάνω στο βράχο. 

Και συ, χριστιανέ, είσαι ανίσχυρος. 

Αν χτίσεις τη φωλιά σου 

πάνω στα δάση της ζωής, εκεί 

που βρίσκεται ο κόσμος 

με τα θέλγητρα και τους 

πειρασμούς του, θα ‘ρθει 

η ώρα που θα κλάψεις 

πάνω στα χαλάσματα της 

γκρεμισμένης σου ζωής. 

Χτίσε λοιπόν στον 

βράχο που είναι ο Χριστός, 

και μάλιστα στη 

σχισμή του βράχου, που 

είναι η λογχισμένη πλευρά 

του Λυτρωτή σου. 

Εκεί ο Χριστός οραματίσθηκε 

την Εκκλησία του με το επιφώνημα: 

«ώ περιστέρι μου, που είσαι 

μέσα στις σχισμές του βράχου». 

Εκεί ακόμη τοποθέτησε ο Θεός 

τον Μωυσή με το: «Θα σε βάλω 

στη σχισμή της πέτρας και θα σε 

σκεπάσω με το χέρι μου». 

Ψάλε λοιπόν χαρούμενα 

πιστέ: 

Βράχε των αιώνων ναι, 

Συ εσχίσθεις για εμέ. 

Τώρα εντός σου ας κρυβώ, 

Ο αμαρτωλός εγώ.— 

«ΚΥΡΙΕ , ΠΡΟΣ ΤΙΝΑ ΘΕ- 

ΛΟΜΕΝ ΥΠΑΓΕΙ; ΛΟΓΟΥΣ 

ΖΩΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΕΧΕΙΣ» 

(Ιωάν. ς/68). 

Σε ποιον να πάμε για τη σωτηρία 

μας, για να μας διατηρεί 

στο σωστό δρόμο, για να μας δίνει 

θάρρος και υπομονή; Μέσα 

από την ομίχλη του παρελθόντος 

προβάλλει μια σκηνή που σιγάσιγά 

γίνεται καθαρότερη. Είναι το 

σκιαγράφημα ενός 

λόφου σε ένα θολό, 

μακρινό παρελθόν. 

Πάνω στο λόφο είναι 

τρεις σταυροί, 

και στο μεσαίο 

σταυρό κρέμεται 

Εκείνος που μετέβαλε 

την θλίψη και 

τον πόνο σε βωμό 

λατρείας, σε στέμμα 

βασιλικό και σε ευαγγέλιο χαράς. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως 

εκείνοι που έζησαν πριν έρθει ο 

Χριστός, έπαιρναν τη βοήθειά 

τους από τον Θεό. Με ποιο τρόπο, 

είναι δύσκολο να συλλάβουμε. 

Φαίνεται όμως, πως είχαν την 

έμπνευση να βλέπουν στο μέλλον, 

με πίστη σ’ Εκείνον, όπως κι’ 

εμείς Τον βλέπουμε στο παρελθόν 

με πίστη. 

Δεν υπάρχει κανένας άλλος, 

στον οποίο θα θέλαμε να πάμε. 

Ας πάμε σ’ Αυτόν ταπεινά κι’ ας 

σκεφθούμε, πρώτα, πως πέθανε


στο σκοτάδι, εγκαταλελειμμένος 

από τον Πατέρα. 

Δεύτερον, πέθανε αφορισμένος: 

το θρησκευτικό συναίσθημα 

της ανθρωπότητας δεν μπόρεσε 

να διακρίνει ποιος ήταν. Οι ιερείς 

τον καταδίκασαν. 

Τρίτον, ο λαός τον περιφρόνησε, 

και οι μαθητές Του Τον 

απαρνήθηκαν, Τον εγκατέλειψαν 

και Τον πρόδωσαν. Σήμερα ό- 

μως πιστεύουμε στην ανάστασή 

Του, πιστεύουμε πως υπάρχει 

σωτηρία για τον άνθρωπο, πιστεύουμε 

στην αγάπη του Θεού. 

Ας πάμε λοιπόν, στον αναστημένο 

Κύριό μας και ας προσευχηθούμε 

να μη εκλείψει η πίστη 

μας.! 

*Χωρίς Χριστό ο άνθρωπος 

μοιάζει σαν να βρίσκεται στη μέση 

ενός απύθμενου δίχως ακτή 

γιαλού, μέσα σε μια ακυβέρνητη 

χωρίς πυξίδα βάρκα*. 

Πολλές έρευνες και μελέτες 

πάνω στην πραγματική φυσιογνωμία 

του ανθρώπου, βροχή τα ερωτηματικά. 

Τι είναι ο άνθρωπος; Έχει 

σκοπό η ύπαρξή του; 

Από πού προσέρχεται; 

Πού κατατείνει; 

Ο μεγάλος Γάλλος 

στοχαστής, 

ΖΑΝ-ΡΟΣΤΑΝ, α- 

καδημαϊκός, κουρασμένος 

και αυτός 

από τις ανώφελες 

έρευνες πάνω στον 

άνθρωπο είπε: «Είναι 

ο άνθρωπος ένα θαύμα 

άνευ ενδιαφέροντος». 

Από τη μια μεριά είναι ένα 

θαύμα. Ένα μεγάλο θαύμα, που η 

άγνοια που καλλιεργείται με μια 

δήθεν επιστήμη, το κατεβάζει στο 

επίπεδο του κτήνους και το παρουσιάζει 

σαν δημιούργημα 

της τύχης, αλλά 

όπως ξέρουμε πολύ 

καλά, τύχη δεν υπάρχει. 

Ο άνθρωπος, η 

κορωνίδα της δημιουργίας 

όπως έλεγε ο 

Πασχάλ. 

Η ελεύθερη βούληση 

που δεν υπάρχει 

σε κανένα άλλο ον 

στην γη. Η συνείδηση 

του εγώ μας, το στοιχείο της αιώ-


νιας ζωής, που σαν πόθος υπάρχει 

μέσα μας, μα που είναι και προσφορά 

του Χριστού. 

Δυστυχώς αυτό το θαύμα παρουσιάζεται 

ξεπεσμένο, σήμερα, 

σε μια κατάσταση αθλιότητας, εξ 

αιτίας της αποκοπής του από τον 

Θεό, εξ αιτίας της αμαρτίας. Κυλιέται 

μεθυσμένος στην άκρη του 

δρόμου. Ουρλιάζει φανατισμένα, 

εκτός εαυτού, παρακολουθώντας 

το παιχνίδι μιας μπάλας, ενός 

κλοτσοσκουφιού γεμάτο αέρα. 

Ξευτελίζεται τρέχοντας από 

πίσω από κάθε θηλυκό, ξεχνώντας 

οικογένεια, παιδιά, σύζυγο. Και 

δεν λέμε τίποτα για την βία, για 

τσαντάκηδες, για σύριγγες, μια μολότοφ. 

Το κατάντημα λόγω της αμαρτίας 

είναι τραγικό. Ένας άλλος Άγγλος 

ηθοποιός ο σερ Λόρενς Όλιβιε 

έδωσε έναν ορισμό, μια παρομοίωση. 

Μοιάζει ο άνθρωπος με 

ένα τσιγάρο. Στην αρχή κάποια 

φλόγα δραστηριότητας, ύστερα 

κάποιοι καπνοί ματαιοδοξίας και 

στο τέλος λίγης στάχτη. 

Είναι όμορφος και αρκετά πετυχημένος 

αυτός ο χαρακτηρισμός 

του ανθρώπου. 

Μα πάντα το τέλος βαραίνει 

και στο προκείμενο είναι πως ο 

άνθρωπος καταλήγει σε λίγη στάχτη. 

Θα εννοεί το χώμα που μετατρέπεται 

το σώμα μέσα στον τάφο. 

Μα αυτός είναι ο άνθρωπος; Αυτό 

το σώμα που είναι από πατάτες και 

φασόλια είναι ο άνθρωπος, με τόσες 

πνευματικές ικανότητες, και 

τόσες ανησυχίες; 

Όχι. Χίλιες φορές όχι. Αυτό 

είναι το επένδυμα. Είναι το εξωτερικό 

ρούχο, σαν το σκάφανδρο που 

φορά ο δύτης. Εδώ κάτω στη γη 

έχουμε ανάγκη αυτό το επένδυμα. 

Μετά το αφήνουμε και πάμε σε 

ένα άλλο σώμα, άφθαρτο (εξ ουρανού) 

με στοιχεία άλλης κατηγορίας, 

άλλης τάξεως. 

Φυσικά αυτά είναι για τους 

πιστεύοντας. Αυτά είναι για όσους 

έδωσαν την καρδιά τους στον 

Χριστό και ζουν μαζί Του. Μακριά 

από τη ματαιότητα των γήινων 

πραγμάτων. 

Οι άλλοι, που σε όλη τους τη 

ζωή προσέχουν στο σαρκόσωμα 

και φοβούνται μην πάθει τίποτα, 

περνούν κάθε μέρα μέσα στην α- 

γωνία, μέσα σε ένα καθημερινό 

θάνατο, χωρίς φως και καμιά ελπίδα 

στη ζωή τους. 

Σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι 

ζουν μέσα στην ανησυχία, 

τη μέριμνα και την αγωνία. Γιατί 

προσπαθούν μόνοι τους να τακτοποιήσουν 

την ζωή τους χωρίς να 

κατορθώνουν τίποτα, και χωρίς να 

μάθουν τον πραγματικό προορισμό 

της ζωής. 

Φίλε μας, σήμερα στάσου και 

σκέψου σοβαρά. Τι κατόρθωσες 

μέχρι τώρα; Μπορεί να έχεις κάνει


μεγάλη περιουσία, ένα καλό όνομα, 

μια καλή οικογένεια. Όλα αυτά 

όμως δεν ικανοποίησαν την ψυχή 

σου. Είσαι φτιαγμένος για την αιωνιότητα 

και η ψυχή σου βρίσκει 

ικανοποίηση μόνον στον Θεό. 

Τρέξε με πίστη στον Ιησού Χριστό 

και δέξου Τον Σωτήρα σου. Θα 

γεμίσει την ψυχή σου με ειρήνη, 

και χαρά, και το μέλλον σου θα 

είναι στα δυνατά χέρια Του.— 

«Ότι αν ζητήσητε εν τω ονόματι μου» (Ιωάννης ιδ/ 13). 

Το τραίνο. 

Το επεισόδιο αυτό έγινε πριν 

από πολλά χρόνια. Εργαζόμουν 

τότε ως βοηθός τεχνίτης σε ένα 

στρατιωτικό εργοστάσιο στους 

Αγίους Αναργύρους. Τα βράδια, 

αυτοκίνητα φορτηγά μας μετέφεραν 

στην Αθήνα. Ένα βράδυ, 

ενώ το αυτοκίνητό μας κατέβαινε, 

η μηχανή του έσβησε ενώ 

βρισκόμασταν επάνω στις γραμμές 

του τραίνου, εκεί στις τρεις 

γέφυρες. Εκείνη τη στιγμή α- 

κούστηκε και το σφύριγμα του 

τραίνου που ερχότανε. Και εμείς 

όλοι ήμασταν κλεισμένοι μέσα 

στην κουκούλα του αυτοκινήτου. 

Όλοι προσπαθούσαν να πηδήσουν 

από πίσω, μα με τον συνωστισμό 

έκλεισε το μέρος. Και 

το τραίνο ζύγωνε και σφύριζε. 

Άλλοι με σουγιάδες σκίζανε την 

τέντα και ανοίξανε τρύπα να 

βγούνε. Εγώ βρέθηκα από τους 

τελευταίους. Είδα ότι δεν μπορούσα 

να βγω με κανέναν τρόπο. 

Έμεινα λοιπόν μέσα και περίμενα. 

Δεν έκανα τίποτα. Μα όχι. Κάτι 

έκανα. Είπα: «Κύριε, αν είναι η 

ώρα μου να με πάρεις κοντά σου,


δεν έχω καμιά αντίρρηση. Μα 

πάλι αν θέλεις να σταματήσεις 

το τραίνο, μπορείς να το κάνεις». 

Άκουγα όμως το βόγγο της μηχανής 

που πλησίαζε και τις φωνές 

των πανικόβλητων συναδέλφων 

μου. Έ…. λοιπόν το τραίνο 

έφτασε και σταμάτησε σε απόσταση 

ενός μέτρου μόνον. 

Ποιός λέτε να το σταμάτησε; 

Ίσως ο μηχανοδηγός. Εγώ 

λέω πως το σταμάτησε ο Θεός 

με την προσευχή μου και ίσως με 

την προσευχή κάποιου άλλου, 

που δεν γνώριζα. 

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι 

στα χέρια του Θεού. Πολύ περισσότερο 

του ανθρώπου που 

πιστεύει και στηρίζεται στην α- 

γάπη και στη δύναμη του Θεού. 

Μπορεί χίλιοι δυο 

κίνδυνοι να φαίνονται 

κάθε μέρα στη 

ζωή μας που μας α- 

πειλούν, μα τίποτα 

δεν μπορεί να μας 

βλάψει χωρίς τι δική 

Του άδεια. Και όταν 

καμιά πια ελπίδα δεν υπάρχει, ο 

Κύριος και πάλι έχει τον τελευταίο 

λόγο. 

Ο χαμένος φάκελος. 

Όπως γνωρίζετε, είμαι δημόσιος 

υπάλληλος. Σε μια μετακόμιση 

που έκανε το Υπουργείο 

μας, από το ένα κτήριο στο άλλο, 

ανακατεύτηκαν τα χαρτιά. Όταν 

όλα τακτοποιήθηκαν, ένας φάκελος, 

που είχε το θέμα ενός φτωχού 

ανθρώπου, δεν βρέθηκε. Κάναμε 

μεγάλο ψάξιμο μα χωρίς 

κανένα αποτέλεσμα. Είχαμε α- 

πελπιστεί και σταματήσαμε κάθε 

προσπάθεια για ανεύρεσή του. 

Μια μέρα πάλι ήλθε ο άνθρωπος 

αυτός και τον λυπήθηκα. *Πού 

να είναι ο φάκελός του*, σκέφθηκα. 

Μα σκέφθηκα και κάτι άλλο. 

Γιατί δεν το λέω στον Θεό; 

*Κύριε, λέω σε Σένα, που τίποτα 

δεν είναι κρυφό, έρχομαι να μου 

πεις πού είναι ο φάκελος αυτού 

του ανθρώπου*. Δεν απόσωσα 

την προσευχή μου και θυμήθηκα 

κάποιο ντουλάπι… 

Λέω λοιπόν σε έναν 

υπάλληλο. Πήγαινε 

να ψάξεις σε κείνο 

το ντουλάπι μέσα σε 

κείνα τα χαρτιά. 

Πράγματι πήγε ο 

υπάλληλος και αμέσως 

βρήκε τον χαμένο φάκελο, 

σε ένα μέρος που δεν είχε καμιά 

ελπίδα να βρεθεί.— 

Υπάρχουν και άλλα, που 

πολλές φορές είναι χαμένα για 

μας και κάθε προσπάθεια για την


ανεύρεσή τους είναι μάταιη. Ί- 

σως έχουμε αγαπητά μας πρόσωπα, 

που τα παρέσυρε το ποτάμι 

της αμαρτίας και του κόσμου 

και βρίσκονται μακριά από τη 

χάρη και την αγάπη του Κυρίου. 

Και όμως η προσευχή, πολλά 

μπορεί να κάνει εκεί που η δική 

μας αδυναμία καταθέτει τα όπλα 

και αδυνατεί. 

«Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων, διότι πάντες ζώσιν 

εν αυτώ» (Λουκ. κ/38). 

Η ΛΕΞΗ *ζωή* χαρακτηρίζει 

την αληθινή Χριστιανική πίστη. 

Το αντικείμενο της λατρείας της 

δεν είναι ένα πρόσωπο που κάποτε 

ζούσε, ήταν μεγάλος, σοφός, 

είχε οράματα, αλλά ένα 

πρόσωπο που είπε: «Εγώ είμαι…. 

ο ζων και 

έγινα νεκρός και 

ιδού είμαι ζων εις 

τους αιώνας των 

αιώνων». «Και 

έχω τα κλειδιά 

του άδου και του 

θανάτου». 

Οι ιδρυτές 

των άλλων θρησκειών, που είναι 

όλοι τους νεκροί, μπροστά σε μια 

θρηνούσα Μάρθα και Μαρία, μόνο 

συμπάθεια θα μπορούσαν να 

εκφράσουν. Ο Κύριός μας όμως, 

όχι μόνον μπορούσε να πει: «εγώ 

είμαι η ανάσταση και η ζωή», αλλά 

και να το αποδείξει καλώντας 

στη ζωή ένα νεκρό Λάζαρο που 

ήδη είχε αρχίσει να σήπεται. Στο 

λόγο Του υποχωρούσαν τα στοιχεία 

της φθοράς, η ασθένεια, ο 

θάνατος. Ο ίδιος λέγει: «ήλθον 

διά να έχητε ζωήν και να έχητε 

αυτήν εν αφθονία». 

«Ο Θεός είναι 

ζωή και δεν 

είναι Θεός νεκρών». 

Ο Αβραάμ, 

ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, 

ο Δαβίδ και όλοι 

οι άγιοι όλων των 

αιώνων δεν είναι νεκροί στην παρουσία 

του Θεού. Τα σώματά 

τους μεταβλήθηκαν σε σκόνη, 

αλλά η πνευματική τους προσωπικότητα 

ζει αιωνίως. Για τον Θεό 

η φυσική διάλυση του σώματος 

δεν θεωρείται θάνατος, επειδή


θάνατος λογίζεται μόνον ο αιώνιος 

αποχωρισμός του ανθρώπου 

από τον Θεό. Εάν δεν υπήρχε το 

έργο της Λύτρωσης, αιώνιος α- 

ποχωρισμός από τον Θεό περίμενε 

όλους τους ανθρώπους, διότι 

«πάντες ήμαρτον, και υστερούνται 

της δόξης του Θεού». 

Ο Χριστός ήλθε να ζωοποιήσει 

τους νεκρούς, για τα παραπτώματα 

και τις αμαρτίες. Τους 

χωρίς Θεό, χωρίς ελπίδα, και 

ζώντας για την αμαρτία, να τους 

κάνει ζωντανούς για τον Θεό. 

«Αυτή είναι η αιώνιος ζωή, το να 

γνωρίσωσι σε τον μόνον αληθινόν 

Θεόν και τον οποίον απέστειλας 

Ιησούν Χριστόν». Για να γίνει 

αυτό υπάρχει μόνον ένας τρόπος. 

Ο Λόγος του Θεού θα μας 

πει: «Εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν, 

δεν δύναται να ήδη την βασιλείαν 

του Θεού». Η άνωθεν 

γέννηση είναι δουλειά του Θεού. 

Το μέρος του ανθρώπου είναι να 

μετανοήσει και να δεχθεί την 

προσφερόμενη διά του αίματος 

του Χριστού άφεση των αμαρτιών. 

Η πρόνοια του Θεού προβλέπει 

ζωή για όλους. 

Ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν 

και να έλθουν σε επίγνωση 

της αλήθειας Του. Αυτό είναι το 

Ευαγγέλιο, και η ευθύνη της ε- 

ξαγγελίας του βαρύνει εκείνους 

που το δέχθηκαν. Αυτή είναι η 

διακονία της διαλλαγής που μας 

εμπιστεύεται ο Θεός, που φέρνει 

την ζωή σε αμαρτωλές ψυχές και 

αλλάζει καταστάσεις αιώνια. Υ- 

πάρχει ευκαιρία για όλες τις ψυχές 

που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος 

στη ζωή μας να ζήσουν «εν 

αυτώ». Ο αψευδής Λόγος του 

Θεού λέγει, ότι εν Χριστώ όλοι θα 

ζωοποιηθούν αλλά «οι μεν εις 

ζωήν αιώνιον, οι δε εις ονειδισμόν 

και εις καταισχύνην αιώνιον». 

(Δαν. Ιβ/2). 

Ώστε ο θάνατος δεν είναι το 

τέλος ούτε των αμαρτωλών ούτε 

των λυτρωμένων. Γι’ αυτό η α- 

νάγκη του κηρύγματος του Ευαγγελίου 

είναι επιτακτική, «επειδή 

ανάγκη επίκειται εις εμέ, ουαί δε 

είναι εάν δεν κηρύττω» (Α. Κορινθ. 

θ/16), λέγει ο απόστολος 

Παύλος. Και στην επιστολή προς 

Εφεσίους λέγει: «Προσέχετε λοιπόν 

πώς να περιπατείτε ακριβώς 

μη ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, 

εξαγοραζόμενοι τον καιρόν…» 

(Εφεσ. ε/15-16). 

*Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ 

ΤΟΥ ΘΕΟΥ* 

Ρώτησαν μια γυναίκα, που 

βρισκόταν κατάκοιτη στο κρεβάτι: 

-Τι προτιμάς να ζήσεις ή να πεθάνεις; 

-Ότι θέλει ο Θεός, απάντησε 

εκείνη. –Κι’ αν ο Θεός σε 

ρωτήσει, τι προτιμάς απ’ αυτά τα 

δύο; -Τότε θα τον ρωτήσω κι’ εγώ 

τι προτιμά Αυτός. Και ότι θέλει 

Αυτός, αυτό θα θέλω κι’ εγώ!!


Ασφαλώς σας φαίνεται πάρα 

πολύ περίεργος ο τίτλος του 

μικρού μας αυτού άρθρου. Λοιπόν, 

κάποιος αδελφός, που του 

έκανε μεγάλη εντύπωση μου το 

παρουσίασε. Και μου έδωσε και 

την ερμηνεία του. Εκείνος τον 

συνάντησε σε ένα εστιατόριο, 

πηγαίνοντας σε κάποια εργασία 

του. Και 

μπήκε μέσα 

και ρώτησε, 

για το 

κρυπτογραφικό 

νόημά 

του, που 

έχει πλούσιο 

περιεχόμενο. 

Είναι αλήθεια, πως είχα 

ξανακούσει γι’ αυτά τα τέσσερα 

Φ, που πάλι είχαν σχέση με εστιατόριο. 

Η δική μου ερμηνεία 

είναι τελείως διαφορετική και 

αν ήτανε για αυτή, δεν θα σας 

απασχολούσα καθόλου. Είναι 

ανάξια λόγου. Μα, μια και θα 

πούμε για την άλλη την καλή, ας 

πούμε και αυτή. Λοιπόν η ερμηνεία 

που γνώριζα εγώ λέγει: 

*Φίλε, Φέρε, Φάγε, Φύγε*. Με 

άλλα λόγια. Αν είσαι φίλος, έλα 

και φέρε τα λεφτά σου και γρήγορα, 

φάγε όσο μπορείς βιαστικά 

και μη καθυστερείς, μα φύγε 

το γρηγορότερο, να πάρει άλλος 

την καρέκλα σου. Δεν υπάρχει 

αμφιβολία πως αυτό είναι το 

πνεύμα πολλών ανθρώπων του 

κόσμου. Την 

φιλία την 

βλέπουμε 

σαν μέσο για 

την απόκτηση 

χρημάτων. 

Η άλλη 

ερμηνεία που μου δόθηκε είναι 

πιο καλή. *Φίλε, Φέρε, Φίλους, 

στο Φίλο*. Τώρα τα πράγματα 

αλλάζουν. «Εσύ που είσαι φίλος, 

έχεις και δικούς σου φίλους. 

Αυτούς τους άλλους φίλους, 

οδήγησέ τους στον φίλο σου 

τον ταβερνιάρη». Καλό είναι αυτό. 

Πολύ καλό. 

Παίρνοντας αφορμή από 

αυτό το τελευταίο η σκέψη μου 

πάει αλλού. Είναι κάτι, που ίσως


τα πράγματα της καθημερινής 

μας ζωής το κάνουμε. Έχουμε 

πρόσωπα που μας συνδέει μαζί 

τους κάποια γνωριμία, που ίσως 

φθάνει και στη φιλία. Είναι φίλοι 

μας. Εμείς γνωρίσαμε τον Χριστό 

και τώρα είμαστε δικοί του 

φίλοι. Έτσι μας ονομάζει. «Σεις 

είσθε φίλοι μου…» (Ιωάν ιε/14). 

Αλήθεια, αυτούς τους φίλους 

που έχουμε, που μας συνδέουν 

τόσα πολλά, που τους συμπαθούμε 

και τους αγαπούμε, δεν 

θα πρέπει να τους οδηγήσουμε 

στο φίλο μας τον Χριστό, που 

δεν είναι μονάχα ένας καλός 

φίλος, μα Σωτήρας μας και 

Λυτρωτής μας; Και οι φίλοι μας 

έχουν ανάγκη του Χριστού, όσο 

ανάγκη τον είχαμε και εμείς. 

Δεν θα είμαστε 

καλοί φίλοι 

αν δεν κάνουμε 

ότι μπορούμε για 

να οδηγήσουμε 

τους φίλους μας 

αυτούς στην α- 

γάπη του Χριστού. 

Δεν πρέπει να είμαστε διστακτικοί, 

να τους μιλήσουμε για 

τον Χριστό, από φόβο μη μας 

πουν καθυστερημένους και παλιοκαιρινούς. 

Μας γνώρισαν 

ίσως πριν να πιστέψουμε στον 

Χριστό και τώρα μας γνωρίζουν. 

Θα διακρίνουν τη διαφορά. Δεν 

θα πρέπει να φοβηθούμε, μήπως 

χαλάσει η φιλία μας. Γιατί 

να χαλάσει; Εμείς, και μάλιστα 

σαν χριστιανοί θα έχουμε πάντοτε 

τις καλλίτερες διαθέσεις, 

γι’ αυτούς. Μα θα έχουμε τις 

καλές διαθέσεις, που δεν θα 

οφείλονται στη δική μας κακή 

πρόθεση, μα στην προσπάθειά 

μας για την σωτηρία κάποιου 

φίλου μας. Και θα παραμείνουμε 

φίλοι τους, ίσως κάποτε τους 

επισκεφθεί το Πνεύμα του Θεού 

και μας δοθεί η ευκαιρία να 

τους φανούμε χρήσιμοι.-- 

*ΣΕ ΑΓΑΠΑ ΠΟΛΥ* 

Κάποιος άθεος βλασφημούσε 

τον Θεό σε κάποιο δημόσιο 

μέρος, και τον 

προσκαλούσε, αν 

πραγματικά είναι 

Θεός και υπάρχει, 

να τον θανατώσει 

σε 5 λεπτά. 

Τα 5 λεπτά 

περάσανε και ο 

άθεος είπε στο ακροατήριό του. 

-Βλέπετε, δεν σας είπα εγώ 

ότι δεν υπάρχει Θεός; Τότε μια 

γερόντισσα που στεκόταν δίπλα 

του τον ρώτησε: 

-Κύριε, έχετε παιδιά;


-Μάλιστα, απάντησε αυτός, 

αλλά γιατί με ρωτάς; 

-Καλά, του είπε η γερόντισσα, 

αν ένα από τα παιδιά σου 

έδιε ένα μαχαίρι και σού έλεγε: 

μπαμπά, σκότωσέ με! Θα το κάνατε; 

-Βέβαια, απάντησε ο άθεος, 

δεν θα το έκανα. Αγαπώ τα παιδιά 

μου τόσο πολύ που ποτέ 

δεν θα μπορούσα να το κάνω 

αυτό. 

-‘Ε, γι’ αυτόν ακριβώς τον 

λόγο και ο Θεός που βλασφημάς 

δεν σε θανάτωσε, *σε αγαπά 

τόσο πολύ, και γι’ αυτό δεν σε 

θανάτωσε. 

«Εάν, Κύριε, παρατηρήσεις 

ανομίας, Κύριε, τις θέλει δυνηθεί 

να σταθεί; Παρά σοι όμως 

είναι συγχώρησης, διά να σε 

φοβώνται» (Ψαλμ. ρλ/3-4). 

Η Προσευχή και ο Ευαγγελισμός 

«Λοιπόν προσεύχεσθε, α- 

δελφοί για μας, για να τρέχει και 

να δοξάζεται ο λόγος του Κυρίου 

καθώς γίνεται και σ’ εσάς» (Β. 

Θεσσαλονικείς γ/1). 

Είναι εντολή 

του Κυρίου μας να 

μοιραζόμαστε το 

μήνυμα του Ευαγγελίου 

με τους άλλους 

συνανθρώπους 

μας. Είναι κάτι που 

πρέπει καθημερινά να το κάνουμε 

με χαρά. Μας δίνονται συνεχώς 

ευκαιρίες στις καθημερινές 

επαφές μας να μιλήσουμε για τον 

Σωτήρα της ψυχής μας, τον Ιησού 

Χριστό. Επίσης με τις διακονίες 

της τοπικής εκκλησίας δίνονται 

ευκαιρίες να 

διακηρύξουμε τον 

Ιησού Χριστό στους 

συμπατριώτες μας. 

Και πρέπει κάθε 

εκκλησία να έχει 

συστηματική διακονία 

για τον ευαγγελισμό 

της περιοχής της. 

Το κλειδί για την αποτελεσματικότητα 

όλων των ευαγγελισ-


τικών δραστηριοτήτων δεν είναι 

ούτε η εξυπνάδα μας, ούτε η σοφία 

μας, αλλά η επίμονη προσευχή. 

Η συνεχής προσευχή στον 

Θεό είναι που θα χαρίσει κάθε 

μας ευαγγελιστική προσπάθεια 

έτσι ώστε να είναι καρποφόρα. Η 

διαρκής προσευχή είναι εκείνη 

που θα εμπιστευθεί απόλυτα τον 

Θεό για να φέρει θετικό αποτέλεσμα 

με τη δύναμη του Αγίου 

Πνεύματος. Μέσα από την προσευχή 

της πίστης, θα έρθει η ο- 

δηγία του Θεού για το πώς θα 

γίνει ο ευαγγελισμός είτε ατομικά 

είτε συλλογικά. Η προσευχή είναι 

που θα κινήσει δυναμικά το χέρι 

του Θεού έτσι ώστε να δούμε 

πολλές ψυχές να έρχονται στο 

Χριστό. 

«Όχι με δύναμη, ούτε με ισχύ, 

αλλά με το Πνεύμα μου, λέει ο 

Κύριος των δυνάμεων» (Ζαχαρίας 

δ/6). Ο Θεός δεν εργάζεται με 

την ανθρώπινη ισχύ, αλλά με το 

Πνεύμα Του για να εξαπλώσει τη 

βασιλεία Του μέσα στον κόσμο. 

Έτσι και εμείς οι χριστιανοί, στηριζόμενοι 

στην προσευχή και στο 

Άγιο Πνεύμα θα φέρουμε με επιτυχία 

το μήνυμα του Ευαγγελίου 

στους χαμένους. Ας πέσουμε στα 

γόνατα και εμπιστευόμενοι τον 

Θεό ας διακηρύξουμε την αλήθεια 

ότι ο Ιησούς Χριστός σώζει 

και σήμερα! 

Χαρτοπαιξία 

Κάποιος νέος στις Ινδίες, πιάστηκε 

σε ένα απαγορευμένο 

χαρτοπαίγνιο και αφού καταδικάστηκε 

τον έριξαν 

στη φυλακή. Η χήρα 

μητέρα του, άρχισε 

τότε να δουλεύει 

υπεράνθρωπα 

για να κερδίσει τα 

αναγκαία χρήματα 

για την αποφυλάκισή 

του. Μια μέρα, καθαρίζοντας 

με αφάνταστους πόνους ένα μεγάλο 

χωράφι σκεπασμένο με αγκάθια, 

κατόρθωσε 

να πλησιάσει στη 

φυλακή του γιου 

της. 

Όταν ο νεαρός 

χαρτοπαίκτης αντίκρισε 

από ένα 

παραθυράκι την


καταματωμένη μητέρα του η 

καρδιά του ταράχθηκε από τον 

πόνο, σκεπτόμενος τη μητρική 

στοργή που τόσο υπέφερε εξ αιτίας 

του. 

Τέλος συγκεντρώθηκε το α- 

ναγκαίο χρηματικό ποσό και ο 

παραβάτης νέος αποφυλακίσθηκε. 

Δεν πέρασαν πολλές ημέρες 

και ένας παλιός φίλος τον προσκάλεσε 

πάλι στα χαρτιά. Αλλά ο 

νέος απάντησε: 

-Όσο θυμάμαι τα ματωμένα 

χέρια της μητέρας μου, είναι α- 

δύνατο πια να αναμιχθώ στο 

χαρτοπαίγνιο. 

Και συ, αγαπητέ. Όταν η 

αμαρτία έλθει να σε προσκαλέσει 

και να σε δελεάσει θυμήσου τα 

ματωμένα χέρια του Κυρίου σου. 

Τραγικές Συνέπιες 

Η πιο αξιοθρήνητη κατηγορία 

ανθρώπων είναι όσοι αντί 

να θρηνούν γελούν και παίζουν 

με την αμαρτία. Το μόνο τους 

ελαφρυντικό είναι ότι δεν γνωρίζουν 

τι είναι αμαρτία, το αληθινό 

της περιεχόμενο, τις 

πραγματικές της διαστάσεις. 

Βολεμένοι πίσω από κάποια συφερτικά 

ψέματα, δεν θέλουν, 

δεν επιθυμούν να δουν την αλήθεια. 

Η ζωή γύρω μας είναι γεμάτη 

απ’ τα πικρά σταφύλια της 

αμαρτίας, της απομάκρυνσης 

από τον ζωντανό Θεό της αγάπης 

που τη ζούμε όλοι καθημερινά. 

Στόχος μας είναι να μην 

τρομάζουμε τους αναγνώστες 

μας, όμως κάποτε- κάποτε είναι 

συμφέρον να βλέπουμε τα 

πράγματα κατάματα, να τα λέμε 

με το όνομά τους. 

Το ποσοστό αποπλάνησης 

ανηλίκων παιδιών στις μέρες 

μας έχει φτάσει σε τρομακτικά 

ύψη. Αποπλάνηση σε συνδυασμό 

με σεξουαλική ασέλγεια και βιασμό 

πάνω στο σώμα μικρών 

αγοριών ή κοριτσιών. 

Αυτά τα παιδάκια, κάποτε 

έρχεται η ώρα να καταθέσουν 

στο δικαστήριο, να πουν μπροστά 

στη δικαιοσύνη τι τους συνέβη. 

Κάποιος δικαστής είπε πως


είναι τόσο σκληρή αυτή η εμπειρία, 

που στην ουσία είναι ένας 

δεύτερος βιασμός στην ψυχούλα 

τους. 

Κάποτε ένα μικρό παιδάκι 

πούχε παγώσει από το φόβο 

του ο δικαστής τόκρυψε πίσω 

από την έδρα, κάτω στα πόδια 

του για να αισθάνεται ασφάλεια. 

Σε πολλές πολιτείες τα παιδιά 

χρησιμοποιούν κούκλες για 

να περιγράψουν πράξεις και εγκλήματα 

που δεν ξέρουν καν το 

όνομά τους. 

Κλείσε τα μάτια σου και 

σκέψου. Αυτά τα παιδάκια, τις 

ψυχούλες τους τις πληγωμένες, 

της σεξουαλικής κακοποίησης 

που θα κουβαλούν σε όλη τους 

τη ζωή. 

Αμαρτία είναι να πεις όχι 

στον Θεό, να τον διώξεις, να 

τον διαγράψεις για να κάνεις το 

δικό σου, να ζήσεις όπως θέλεις, 

όπως νομίζεις. Συνέπειες 

της όσα ζούμε όλοι μας καθημερινά. 

Όποιος ειρωνεύεται την 

αμαρτία, δεν κοίταξε ποτέ τον 

ίδιο του τον εαυτό, ειρωνεύεται 

το αιώνιο μέλλον της ψυχής 

του. 

Ευχαριστούμε τον Θεό μας 

που με αγάπη έσκυψε να μας 

αποσπάσει από τα χέρια της 

αμαρτίας, και διά της θυσίας 

του Ιησού Χριστού να μας γλυτώσει 

από τη σκληρή παρουσία 

της μέσα μας και γύρω μας. 

Όσοι εδέχθησαν τον Ιησού 

είναι παιδιά του Θεού, και απολαμβάνουν 

τη λύτρωση, τη λευτεριά 

από τα δεσμά της αμαρτίας. 

Η αμαρτία όλο και περισσότερο 

πληθαίνει. Καθημερινά γίνονται 

χιλιάδες εγκλήματα σ’ 

όλο τον κόσμο, κλοπές, ληστείες, 

φόνοι, εμπρησμοί, πλαστογραφίες, 

συνομωσίες, απάτες και 

άλλα. Αν ανοίξεις το ραδιόφωνο 

ή την Τ/V ή τις εφημερίδες, όλο 

τέτοια θα ακούσεις και θα διαβάσεις. 

Οι σχέσεις μεταξύ των 

ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν. 

Χάθηκε η εμπιστοσύνη του 

ενός προς τον άλλον. Ο άνθρωπος 

πηγαίνει προς την καταστροφή. 

Ο Ιησούς έρχεται να 

μας πει ότι μόνο κοντά Του είμαστε 

ασφαλείς. 

Άφησε τον εαυτό σου στα 

χέρια Του. Εκείνος θα σε φυλάξει 

και θα σε οδηγήσει με ασφάλεια 

μέχρι τέλους.


Πριν από πολλά χρόνια ε- 

πισκέφθηκα την νοτιοαφρικανική 

πόλη Πορτ Ελίζαμπεθ, που βρέχει 

ο Ινδικός Ωκεανός. Επήγα σ' 

ένα εστιατόριο για να γευματίσω, 

και εκεί έκπληκτος είδα στο κέντρο 

του πολλές θαυμάσιες μαρμάρινες 

αψίδες. Ρώτησα το 

γνωστό μου καταστηματάρχη για 

να πληροφορηθώ πως έγιναν 

αυτές. Εκείνος μου απάντησε ότι 

πρόκειται περί μιας πρώην Ευαγγελικής 

Εκκλησίας την οποίαν 

αυτός αγόρασε και την μετέτρεψε 

σ' εστιατόριο. Η Ιστορία που μου 

διηγήθηκε μου προξένησε μεγάλη 

εντύπωση. Πριν από πολλά 

χρόνια, μια μεγάλη ομάδα εργατών 

προερχομένη από το Πόρτσμουθ 

της Αγγλίας, όλοι ευσεβείς 

χριστιανοί, εγκαταστάθηκαν στην 

πόλη εκείνη και με αιματηρές οικονομίες 

έκτισαν μίαν πολύ ωραία 

εκκλησία. Ύστερα από χρόνια, 

που ήρθε η δεύτερη γενεά, το 

θρησκευτικό ενδιαφέρον χαλάρωσε 

τρίτη γενεά, έκοψε σιγά - 

σιγά κάθε δεσμό με την εκκλησία, 

σε τέτοιον βαθμό πού οι εναπομείναντες 

ελάχιστοι χριστιανοί 

υπερήλικες την πούλησαν και τα 

χρήματά της τα διέθεσαν για φιλανθρωπικούς 

σκοπούς στο 

Πόρτσμουθ της Αγγλίας. 

Πρό ολίγων ετών συνέπεσε 

να γνωρίσω ένα διακεκριμένο 

άγγλο στοχαστή εις τον οποίον 

ανέφερα το παραπάνω περιστατικό. 

Μου απάντησε: η κατάσταση 

στην Αγγλία και ειδικά στο 

Λονδίνο, είναι πολύ λυπηρά διότι 

πωλούνται εκατοντάδες Εκκλησίες 

προς κατεδάφιση. 

Και το ερώτημα που γεννάται 

είναι, ποιό είναι το αίτιον της λυπηρής 

αυτής καταστάσεως. Δεν 

υπάρχει αμφιβολία ότι παιδιά 

που γεννήθηκαν μέσα σε οικογένειες 

πιστών, από τα εφηβικά 

τους χρόνια, όταν αφήνουν το 

Κυριακό Σχολείο, ρίχνονται στον 

κόσμο και εγκαταλείπουν την υ- 

γιαίνουσα διδασκαλία. Κατά την 

γνώμη μου τα παιδιά αυτά των 

χριστιανών γεννήθηκαν προνομιούχα. 

Και είναι προνομιούχα διότι 

γεννήθηκαν μέσα σε οικογένεια


όπου καθημερινά διδάσκονται 

τους θησαυρούς των ευαγγελικών 

αληθειών. 

Μπορεί κανείς να σκεφτεί τί 

θα πει να έχετε μεγαλώσει σε οικογένεια 

όπου κανείς δεν χαρτοπαίζει, 

δεν μεθάει, όπου η ειρήνη 

τού Χριστού κατοικεί; Όπου σε 

κάθε σπίτι υπάρχει η ανταύγεια 

του Ουρανού ; 

Υπ' αυτές τις συνθήκες ο έ- 

φηβος που εγκαταλείπει την πίστη 

στον Χριστό, και αποχαιρετίζει 

την Θεία δωρεά, εγκληματεί κατά 

του εαυτού του. Διότι «ο μισθός 

της αμαρτίας είναι θάνατος» και 

«ότι σπείρει ο άνθρωπος τούτο 

και θέλει θερίσει». 

Ρωτήσετε όλους αυτούς τους 

νέους που γράφουν οι εφημερίδες 

ότι κατά καιρούς διαπράττουν 

κάποιο έγκλημα, παρ' όλον ότι 

έχουν εκπαιδευτεί στο σχολείο 

του Χριστού και δεν ξετίμησαν τα 

προνόμιά τους• και θα ακούσετε 

λόγια μετανοίας, αλλά είναι πολύ 

αργά. 

Ο νέος που από μικρός δέχτηκε 

τη σωτηρία, και ζει μία αγία 

και καθαρή ζωή του Χριστού, έχει 

το προνόμιο να γλυτώνει από 

αναρίθμητες κακές έξεις. 

Υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν 

τον Χριστό σε μέση ηλικία. 

Αυτοί αρχίζουν και ζουν μία καθαρή 

ζωή αλλά όλα τα αμαρτήματα 

του παρελθόντος (οινοποσία, 

ναρκωτικά, χαρτοπαιξία, α- 

νήθικη ζωή) έχουν αφήσει την 

σφραγίδα τους επάνω τους, 

πράγμα που δεν συμβαίνει με 

τους εκ γενετής χριστιανούς. 

Σε συμπέρασμα, είμεθα υ- 

ποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε 

ότι μαζί με τον Χριστό υπάρχει η 

πραγματική ευτυχία, ενώ, έξω 

στον κόσμο οι ηδονές που 

προσφέρονται είναι απατηλές και 

δεν γεμίζουν την ψυχή του ανθρώπου. 

Πόσο θα ήθελα να βροντοφωνήσω 

και να με ακούσουν, αν 

είναι δυνατόν, όλοι οι νέοι της 

'Ελλάδος, ν' ακολουθήσουν την 

πίστη, συνεχώς, του Ιησού Χριστού. 

Αυτοί θα είναι οι κερδισμένοι 

και νικητές της ζωής. 

Τελειώνοντας κάνω θερμή 

έγκληση προς όλους τους γονείς 

και κηδεμόνες μικρών παιδιών 

συμπεριλαμβανομένης και της 

εφηβικής ηλικίας να διαβάσουν 

και να συζητήσουν με τα παιδιά 

τους την ουσία του άρθρου αυτού 

ώστε να καταλάβουν τα παιδιά 

ότι αυτοί είναι οι προνομιούχοι 

και όχι οι άλλοι οι έξω από τη 

πίστη.

2015 GrkOctV1

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?