ArsOvi No6

μας, πίσω από κάθε φρεσκοβαμμένο φράχτη, όμως για μας ήταν πολύ
μακριά. Πιστεύαμε πως η βρωμιά τους και οι μυρωδιές δεν ήταν απειλή, και
η άγνοιά μας, η άρνησή μας στην ύπαρξή τους, ήταν ο τρόπος μας να τα
κρατάμε μακριά.
Κι όλα έμοιαζαν με παραμύθι.
Κάποια στιγμή ένας από μας ήρθε να μας προειδοποιήσει. Με κατακόκκινα
μάτια, μιλούσε και δεν τον καταλάβαινε κανείς. Γελούσαμε μπερδεμένοι.
Εξαφανίστηκε μέσα στο δάσος σα σκιά. Ανησυχήσαμε λιγάκι στην αρχή,
βγήκαμε για να τον ψάξουμε, μα σύντομα τον ξεχάσαμε. Είχαμε τους
πολύχρωμους κήπους μας και δε θέλαμε καθόλου να σκεφτόμαστε σκοτεινά
και υγρά λασπωμένα εδάφη του δάσους.
Το σπίτι του άρχισε να καταρρέει. Τα λουλούδια στον κήπο μαράθηκαν
και τα αγριόχορτα ψήλωναν κι έπεφταν στους διπλανούς κήπους. Δε μας
ένοιαξε. Δε βλέπαμε καμία επικίνδυνη αλλαγή. Ο κόσμος μας ήταν ακόμα
ειδυλλιακός.
Και σιγά-σιγά, περισσότεροι άρχισαν να χάνονται, σχεδόν χωρίς να το
καταλάβει κανείς. Βλέπαμε κι άλλα σπίτια να ερημώνουν, κι άλλα αγριόχορτα
να σκεπάζουν τις αυλές. Δεν ήμασταν πια ενωμένοι. Ο καθένας μας φρόντιζε
μόνο το δικό του κήπο, κι ας γίνονταν οι ρίζες από τα παράσιτα γερές, κι ας
απλώνονταν ολόγυρά μας.
Οι λύκοι φαίνεται να πήραν θάρρος. Άρχισαν να τριγυρίζουν στους δρόμους
τις νύχτες, αφήνοντας πίσω τους λασπωμένα ίχνη. Κρυφοκοιτούσαμε
πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες, κλειδωμένοι στα σπίτια μας, κι
αναρωτιόμασταν ποιος θα είναι ο επόμενος. Όμως κανείς δεν έβγαινε να
βοηθήσει όταν ο διπλανός μας χανόταν στις σκιές.
Το δάσος έγινε πια απειλή. Τα ουρλιαχτά δυνάμωσαν, μα εμείς, χαμένοι στον
εγωισμό μας, είχαμε ξεχάσει να αγωνιζόμαστε κι έτσι οι λύκοι έρχονταν πια
και την ημέρα, κουβαλώντας μια μυρωδιά σαπίλας πάνω τους. Η βρωμερή
ανάσα τους έγινε ομίχλη και ο ήλιος μας σκοτείνιασε.
Κρυβόμασταν με σκυμμένα κεφάλια στη σιωπή.
Τώρα πια όλοι ζούμε στο δάσος. Είμαστε πολλοί μα αδύναμοι, απελπισμένοι.
Ξεπροβάλλουμε από τις σκιές, παγωμένοι, πεινασμένοι, εξευτελισμένοι,
προσπαθώντας να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τα δόντια τους. Πήραν
70 ArsOvi