SINDI DOBI

1

2

Sindi Dobi
NËN LËKURË
roman
Onufri
3

© Autori, 2017
ISBN 978-9928-226-66-2
PRINTED AND BOUND IN ALBANIA BY ONUFRI
Rr. “Konferenca e Pezës”, Nr. 71, Kodi Postar 1027, Tiranë;
Tel & Fax 00355 42 220 017 / 270 399
www.onufri.com; E-mail: info@onufri.com
4

NËN LËKURË
5

6

Çdo ditë ndeshim qindra njerëz rrugëve. U flasim
dhjetërave prej tyre. U flasim fqinjëve sa mbyllim
derën, derisa zbresim poshtë. U flasim të njohurve
në lagje, u flasim të tjerëve që na ka lidhur jeta
disi. Qoftë nga një takim i rastësishëm në kafe
deri tek ata që kemi pasur miq të ngushtë. Sa herë
në ditë bëhet e njëjta përshëndetje, e njëjta bisedë?
“Ç’kemi, si jeni, mirë? Mirë jam, faleminderit, të
gjithë mirë.” Gjithmonë duke buzëqeshur përzemërsisht.
Aq sa dhe vetë lodhemi ndonjëherë.
Dhe ne e kuptojmë ndonjëherë se tjetri ka bërë
një buzëqeshje aq të shtirur saqë dukshëm nuk
është mirë. Dhe ne ndonjëherë e kuptojmë që
kjo bisedë dhe këto fjalë janë bërë aq automatike
sa dhe buzëqeshja ndodh vetë. Sa e vërtetë është
kjo buzëqeshje e jona kur mund të kemi në të
7

vërtetë aq shumë arsye për të mos qenë mirë?
Kur zgjohemi në mëngjes dhe ankohemi: ”Uff,
s’qenkam mirë sot!” Çfarë fshihet pas fjalëve
“jam mirë” të një adoleshenteje që është mësuar
të thotë të njëjtat fjalë gjatë gjithë jetës së saj.
Çfarë fshihet pas të qeshurave dhe fytyrës së
saj gjithmonë të buzëqeshur? Çfarë ndodh kur
gjithçka shëmbet për dikë që është mësuar të jetë
e fortë, e përmbajtur dhe mirë? Çfarë ndodh kur
lodhesh me fjalët “jam mirë” dhe nuk mund të
shtiresh më? Ajo zgjedh të rrëfehet në një dhomë
ku mund të thuhet gjithçka dhe të ngelet aty
midis dy personave. Një ditë ajo do jetë terapiste,
por tani ajo është një kliente.
8

Java e tridhjetë e një
U bënë kohë që vazhdojmë terapinë, por ajo akoma
nuk është e lirshme me mua. Më ka folur pak për veten
ose atë që ajo e quan “Dikur-i im”. Shoh që ka nevojë
të flasë. Nuk ndihet mirë mendërisht, por nuk flet,
vazhdon të ma rrotullojë bisedën dhe të mos shprehet
drejtpërdrejt për asgjë. Ajo duket më e lirshme. Më në
fund po krijon besim tek unë. Megjithatë e shkuara e
saj tregon që e ka të lehtë të besojë. Nuk është sepse unë
jam një psikologe. Ajo e njeh mënyrën si ne terapistët
punojmë e megjithatë vazhdon t’i ndjekë seancat.
-Jam mirë, më beson?
-Si mund të të besoj?! Ti nuk dukesh mirë.
-Pse? Sepse kam ende disa shenja në trup?
Apo sepse rrathët e syve të tregojnë që mund të
kem qarë?
-Po në fakt, ke qarë?
9

-Jo, nuk kam qarë. Jam mirë. Mirë do isha
edhe nëse do kisha qarë. Mirëpo nuk kam qarë.
S’gjej arsye. Sa shpejt harrojmë të merremi me
emocionet që s’u larguan kurrë apo jo?!
-Nuk gjen arsye? Po ti qaje pafund dhe thoshe
se e doje.
-Po dhe çfarë? Ishte e para herë që bija aq
poshtë. Ishte gabim, por besoj se të gjithë bëjmë
gabime të tilla kur dashurojmë. Duhet të kisha
hequr dorë nga dashuria për të, qëkur hoqa dorë
nga ai. Vite më parë.
-Nuk e kuptoj si...
-Nuk e kupton si mund të heqësh dorë e para
nga dikush që e dashuron dhe të dashuron po
njëlloj? Marrëzisht? Ti nuk ke qenë si unë prandaj.
Unë nuk jam mësuar të dashuroj verbërisht. As
veten, as familjen dhe padyshim as atë. Ai më
gënjeu. Dhe unë e dashuroja prej gënjeshtrave të
tij.
-Pra ti nuk e doje atë?
-Kurrsesi. Unë doja perfeksionin e tij. A e
di? Unë kurrë nuk kam pasur kërkesa, as nuk
kam menduar për princin e kaltër që do të gjeja.
Ai ishte perfekt. Ishte njeriu më i mirë që mund
të kërkoja në jetë. Të paktën për ca kohë. Unë e
dashurova atë perfeksion.
-Çfarë ndodhi me perfeksionin e tij?
-U venit. Shumë ngadalë. Ai filloi të tregonte
10

si ishte në të vërtetë. Dhe unë nuk e pranoja dot
më. M’u duk vetja e mashtruar pafundësisht.
Dreqi e mori!
-Çfarë ndodhi me ty? Aty ndalove së dashuruari?
-Jo, kurrsesi. Unë akoma e dua. Ndalova së
pranuari për shumë kohë. Ndihesha akoma njëlloj
për shumë kohë, përveç zhgënjimit.
-S’bëre asnjë përpjekje për ta anashkaluar?
-Zhgënjimin? Nuk do mundesha kurrë. Të
thashë. U dashurova me dikë perfekt, që ndihej,
dashuronte dhe vepronte si unë. U dashurova me
veten time si të thuash dhe..., nuk e kaloja dot këtë.
Sepse unë nuk e doja atë siç ishte në të vërtetë. Ai
meriton dikë të tillë.
-Por ti e përshkruan atë si njeri shumë negativ
për ty. Si mund të thuash që meriton dikë të tillë?
Dikë më të mirë se ty?
-Mos më keqkupto. Ai nuk do gjejë kurrë dikë
më të mirë se unë. Veç nëse e gjen me mashtrime,
siç më gjeti mua. Mirëpo meriton dikë që ta dojë
siç është në të vërtetë, me të mirat dhe të këqijat e
tij. Të gjithë e meritojnë. Vetëm se...
-Çfarë?
-Vetëm se mund të isha unë. Do të doja të më
paraqitej i sinqertë. Me të mirat dhe të këqijat e
tij. Ashtu mund të mos dashurohesha ndonjëherë
me të, ose do ta doja akoma. Po, e vërtetë. Mund
11

të isha unë dashuria e tij dhe ai e imja. Nuk kishim
pse të ishim për njëri-tjetrin zhgënjim.
-Po tani çfarë do të bësh?
-Ai më shkroi para disa ditësh. Pas disa
minutash më mori në telefon.
-U përgjigje?
-Jo, nuk u përgjigja në fakt, por doja. Në fakt,
në fillim nuk e besova. Mendova se ishte pjesë
e ëndrrës nga e cila sapo u zgjova, ose një nga
iluzionet e mia të zakonshme. Nuk i përgjigjesha
dot. Edhe po të doja, kishte shumë njerëz verdallë.
-Nuk ia ktheve telefonatën?
-Jo, sepse m’u duk absurde. Tipike e tij. Ai
vdes të jetë absurd. Prandaj gënjente besoj. Ty
të kujtohet apo jo? Herën e fundit që folëm më
shkroi se isha bërë e bezdisur me telefonata dhe
mesazhe dhe se nuk donte të më takonte më. Nuk
më tha t’i jepja pak kohë. Në këtë mënyrë, më tha
lamtumirë. Ndërsa tani... Tani bën të njëjtën gjë.
Nuk e kuptoj pse kthehet përsëri.
-Pse do të kthehej përsëri?
-Sepse ai më do dhe unë e dua. Ai e di këtë.
Mirëpo nuk e kuptoj pse mendoi se do ta prisja
prapë pas atyre mesazheve.
-Ti vetëm para disa muajve doje patjetër të
ishit bashkë!
-Doja. Eshtë e vërtetë. Por unë thashë se nuk
e dija nëse do ishim bashkë. Nëse do pranoja të
ishim bashkë kur të vinte momenti.
ISBN 978-9928-226-66-2
9 789928 226662
www.Onufri.com
12
Çmimi 500 lekë