ARTEMİS OCAK 2018

Taş avluya açılan kapının arkasında asılı duran feracesine büründü, gecenin karanlığında
kaybolmak için en koyu renkli giysileri seçmişti .Sessizliğin içinde kendi nefesi bile ona
ürkütücü geliyordu, işte bu yüzden kesik kesik ,kısa kısa nefes alıp veriyordu. Süzülen siyah
bir gölge gibi taş avluyu geçti.Çıngırağın sesi duyulmasın diye , akşamdan aralık bıraktığı
sokak kapısındaydı artık ve bir adım sonra...
Narin ince zayıf bedenini sokağa bıraktı, adımlarını hızlandırmaya başladı. Sokaklar
çiğden ıslanmış otlar ve taşlarla doluydu, kayıp düşmemek için çabalıyordu. Dizlerinin
titremesine aldırmamaya çalışarak sırtını dikleştirdi, daha bir sağlam basarak yürümeye
devam etti. Henüz onüç yaşındaydı ardında bıraktığı şu eve gelin olarak girdiğinde. Ne de
çabuk büyümüştü sonra, her gün bir yaş atar gibi, günleri değil yılları devirir gibi, bir çok
insanın yılda öğreneceğini günde öğrenerek , hızla koşar adım ne de hızlı büyümüştü. Oysa o
ailesinin tek kızı tek nazıydı. Beş erkek kardeşten sonra gelen evin tatlı küçüğüydü, onbir
yaşındayken babasını savaşta kaybetmişti . Balkan savaşında. Hemen ardından annesini de
kaybedince, hayat bütün acımasızlığı ile yüzünü göstermeye başlamıştı. Abileri bir bir savaşa
gidiyordu, yaşadığı köy Balkan Savaşı ile birlikte boşalmaya başlamıştı. Anavatana göç asıl o
yıllarda baş göstermişti. Yaşanan baskınlar sonucu huzursuzlanan insanlar, bir bir Koçani’yi
terkediyordu. İşte öyle bir dönemde, konu komşu toplanıp karar vermişti gelin olmasına .
Ortalık böyle karışıkken, yalnız kalmasına kimsenin gönlü razı değildi.
Birkaç yıl süren yoğun göç zamanla azalmaya başladı, beş on yıl kadar bu sakinliğini
koruyan halk, şimdi yeniden hareketlenmişti.Anavatandan gelen güzel haberler herkesi
heyecanlandırıyordu. Bağımsızlık ilan edilmiş, Cumhuriyet yönetimine geçilmiş ve nihayet
savaş sona ermişti.
Aklında oluşan bütün bu düşüncelerle yol boyunca uzanan taş duvarın kenarından
yürürken, bu karanlığın ne kadar korkutucu olduğunu farketti. Bir ayı ile burun buruna gelmiş
gibi irkildi. Düşüncelerini dağıtmaya çalıştı fakat çok zordu, sabahın ilk ışıklarıyla İştip’e
ulaşması gerekiyordu. Korku düşüncesinin onu teslim almasına izin vermemek için,
çocukluğuna ve ailesine ait ne kadar anı varsa, hepsiyle vedalaşarak zihninden geçirmeye
başladı, anılarına bile elveda demenin burukluğu ile dalıp gitti o güzel günlere. Bir gün babası
onu Köprülü’ye götürmüştü, uzun boylu, geniş omuzlu o adamın omuzlarında saltanat
koltuğuna oturmuş kraliçe gibiydi. Bu yolu babasıyla geçişini anımsayarak güzelleştirdi.
Korku da neydi yürümeye başladığı yolun karanlığının yanında, bir bilinmeze doğru
ilerlerken sadece inancı vardı. İnanarak çıkılan bütün yollar muhakkak ki aydınlığa varırdı.
Bütün masallar kötü bitmezdi, bazıları Papati’nin masalı gibi ihtişamlı sonlarla bitebilirdi.
Umut etmek,hayal etmek tek gerçek dayanağıydı ve kendi yolunu kendi seçtiği taşlarla inşa
etmek en büyük arzusuydu.
Köyden ne kadar uzaklaştığını anlamak için ardına döndü. Silik , soluk sarımtırak bir ışık
hüzbesi farketti peşinde. Yakınındaki büyük kayanın dibine sokuldu hemen. Neler olduğunu
anlamaya çalışıyordu. Şaşkına dönmüştü. Dönüp tekrar ardına baktığında ışığın yoğunlaştığını
ve yaklaştığını fark etti. Derinden doğuk bir uğultu duymaya başladı, onu aramaya çıktıklarını
anlaması uzun sürmedi. Asla bekleyemezdi, yakalanması an meselesiydi. Koşar adım
uzaklaşmaya başladı. Ayakları birbirine dolanıyor, feracesi yol kenarındaki çalılara
takılıyordu. Aklına gelen bütün duaları sonlandıramadan, korku içinde yarım yamalak
okuyarak devam ediyordu.
Sayfa53