2018-12 GrkDec

2 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

161-167 Peel St, North Melbourne 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Σάββατο 7-8μμ και Κυριακή 11- 

12:15μμ 

185 Warrigal Rd, Oakleigh 

Ελληνικά: Σάββατο 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ. 

147 Woodhouse Grove, Box Hill North 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ. 

ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΥ 

51-57 Kings Way, Kingsgrove 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

59 Tait St, Renown Park 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 10- 

11:15πμ και 6-7μμ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Ένα μήνυμα ζωής και αληθείας από το Λόγο 

του Θεού με ομιλητή τον Δρ. Γ. Ζερβόπουλο. 

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Ελληνικά: Δευτέρα 9-9:30μμ στο 3ΧΥ 

Αγγλικά: Δευτέρα 9:30-10μμ στο 3ΧΥ 

ΣΥΔΝΕΥ 

Ελληνικά: Τρίτη 7-7:30μμ και Πέμπτη 2- 

2:30μμ στο 1683 ΑΜ 

Αγγλικά: Τρίτη 7:30-8μμ στο 1683 ΑΜ 

ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

Ελληνικά: Στο ΡΑΔΙΟ ΕΝΑ Τετάρτη 9-10μμ. 

ΚΥΡΥΓΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ 

Εάν θέλετε να ακούσετε λίγα λόγια μέσα από 

τον Λόγο του Θεού, μπορείτε να τηλεφωνήσετε 

οποιαδήποτε ώρα. 

Στην Μελβούρνη (03) 9471 4964 

Στο Σύδνεϋ (02) 9503 0700 

Στην Αδελαΐδα (08) 8346 7476 

ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ 

• Αν έχεις απορίες, διανοητικές ή άλλου είδους 

πνευματικές δυσκολίες απέναντι 

στην αλήθεια περί Χριστού. 

• Αν χρειάζεσαι μια επαφή, κάποια επίσκεψη, 

ένα γράμμα. 

• Αν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας, για να 

το λαβαίνεις ανελλιπώς. 

• Αν έχεις να μας δώσεις την διεύθυνση κάποιου 

φίλου σου ή συγγενούς σου που 

θάθελες να το λαβαίνει. 

• Αν δεν το θέλεις, στείλτε το πίσω και μην 

σβήνεις την διεύθυνσή σου. 

Εάν θέλετε την Καινή Διαθήκη, γράψτε μας 

στις παρακάτω διευθύνσεις: 

VIC: 

Good News Magazine 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

NSW: PO Box 70, Kingsgrove, NSW 2208 

Συντηρείται από αυτοπροαιρέτους 

προσφοράς. 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

Εάν θέλετε να μας βρείτε στο INTERNET: 

www.GreekFreeChurch.org.au 

Το περιοδικό αυτό αποστέλλεται ΔΩΡΕΑΝ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμία σχέση 

με την οργάνωση των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. 

This magazine is Print Post Approved PP.340646/00009 

Printed by Good News Magazine, PO Box 17 Northcote, VIC 3070

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ, 2018 3 

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει μεγάλα 

πράγματα. Έλαβε από τον Ύψιστο 

Δημιουργό Του σπουδαία χαρίσματα 

και ικανότητες. Ανακαλύπτει 

τους νόμους και τις δυνάμεις της φύσης 

και τις μεταχειρίζεται, ώστε να τον 

υπηρετούν κατά την θέλησή του. 

Πραγματοποιεί θαύματα στην τέχνη 

και στις επιστήμες. Υψώνεται στους 

αιθέρες και ταχύτερος από το ταχύτερο 

πουλί διασχίζει 

τους ωκεανούς. Ο α- 

τμός, ο μαγνητισμός, ο 

ηλεκτρισμός, η ατομική 

ενέργεια και όλες σχεδόν 

οι δυνάμεις της φύσης 

του παράδωσαν 

τα κλειδιά και τα μυστικά 

τους, και τα μεταχειρίζεται 

κατά χίλιους 

τρόπους ο άνθρωπος. Είτε για να τον 

μεταφέρουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα 

από τη μια άκρη του κόσμου στην 

άλλη, είτε για να εκτελεί έργα, για τα 

οποία οι σωματικές του δυνάμεις δεν 

επαρκούν, είτε για να έχει την μεγαλύτερη, 

ταχύτερη και φθηνότερη απόδοση 

σε όλα. Κατέκτησε την κυριαρχία 

όλων των στοιχείων της φύσης, 

και υλικών, που ήταν πριν αχρησιμοποίητα, 

απρόσιτα ή ανυπότακτα. Δεν 

πετά μόνο πέρα από το γρηγορότερο 

πουλί, αλλά και σαν ψάρι κολυμπά 

στα βάθη των ωκεανών, με όλη του 

την άνεση. 

Ύψωσε τη σημαία του απάνω στο 

γλυκό φεγγάρι και προχωρεί ακατάσχετα 

στην κατάκτηση του διαστήματος. 

Σπουδάζει επισταμένα όλη τη 

σφαίρα της Γης και τις θάλασσες. 

Γνωρίζει τους κατοίκους 

των. Οι φυσικές 

επιστήμες του απεκάλυψαν 

τα θαυμάσια 

της δημιουργίας των 

ζώων, των φυτών και 

των ορυκτών. Έμαθε 

όχι μόνο να διασχίζει 

τις θάλασσες, κατά μήκος, 

πλάτος και βάθος 

μέχρι των πόλων, αλλά και να συγκρατεί 

τη δύναμή τους με φράγματα, 

να κατασκευάζει λίμνες, να κάνει γέφυρες 

επάνω από τους πλατείς ποταμούς, 

να ψάχνει τα βάθη της γης και 

να εξάγει από εκεί κάθε είδους 

πλούτο. Μπορεί να μεταβιβάζει τη 

φωνή του και να βλέπει με την τηλεόραση 

από τη μια άκρη της Γης στην 

άλλη. Πόσες σελίδες δεν θα μας 

χρειαζόταν για να απαριθμήσουμε τα


θαυμάσια του ανθρωπίνου πνεύματος!! 

Αλλά ας σταματήσουμε τώρα για 

να κοιτάξουμε και την άλλη όψη της εικόνας, 

που μας δίνει το θαυμαστό 

αυτό ον --ο άνθρωπος-- το τόσο εν 

τούτοις δυστυχισμένο μετά την 

«πτώση» του, και την απομάκρυνσή 

του από τον Θεό, παρ’ όλες τις ανακαλύψεις 

του. 

Λοιπόν, αυτός ο 

άνθρωπος που τόσα 

πολλά και θαυμαστά 

κατορθώνει, δεν 

μπορεί να ξαναφτιάξει 

ένα λεπτό ιστό α- 

ράχνης, που με μια ε- 

λαφριά κίνησή του κατέστρεψε! Δεν 

μπορεί να ξαναβάλει στη θέση του το 

μήλο, που έκοψε από την μηλιά, ούτε 

να ξαναστυλώσει το άνθος, που έ- 

σπασε το κοτσάνι του. Δεν μπορεί να 

ξαναβάλει στην όμορφη πεταλούδα, 

τη λεπτή και θαυμάσια φτερουγίτσα, 

που της έκοψε άθελα με τα χέρια του, 

ούτε να δώσει πάλι ζωή στο μυρμηγκάκι, 

που πάτησε απρόσεχτα με το 

πόδι του….. 

Και ένα πράγμα πιο σπουδαίο α- 

κόμη: Δεν μπορεί να ξαναρχίσει ούτε 

να ξανακάνει το ταξίδι του, διά μέσου 

της ζωής αυτής, και να ξαναβρεί τα ω- 

ραία χρόνια που σπατάλησε κυνηγώντας 

μάταια την ευτυχία του. Δεν μπορεί 

να εμποδίσει τις ρυτίδες να σκάψουν 

αυλάκια ανεπιθύμητα στο πρόσωπό 

του, ούτε τα μαλλιά της κεφαλής 

του να ασπρίσουν παράκαιρα. Δεν 

μπορεί να ανορθώσει το κορμί του, 

που γέρνει κυρτωμένο από το βάρος 

των ετών προς τη Γη, ούτε να απομακρύνει 

την ασθένεια, που τον προσβάλλει 

πολλές φορές ξαφνικά, όπως 

ο αετός την λεία του ή ύπουλα, χωρίς 

να ξέρει από πού 

τούρχεται, ούτε να νικήσει 

το θάνατο, το 

μελαγχολικό αυτό ταχυδρόμο, 

που του 

φέρνει την αναπόφευκτη 

μοιραία 

κλήση να αφήσει τη σκηνή της ευθύνης 

του στον κόσμο τούτο, και να εμφανισθεί 

ενώπιον του Θεού για να δώσει 

λόγο των πράξεών του. 

«Επαναφέρεις, Κύριε, τον άνθρωπο 

εις τον χουν (το χώμα), και λέγεις, 

επιστρέψατε υιοί των ανθρώπων» 

(Ψαλμ. 90:3). «Ο άνθρωπος υ- 

πάγει εις τον αιώνιον οίκον αυτού, και 

οι πενθούντες περικυλούσι τας ο- 

δούς» (Εκκλησ. Ιβ/5). 

Τέλος, δεν μπορεί να μονοιάσει με 

τον πλησίον του και να έχει ειρήνη, εξ 

αιτίας της αμαρτίας, που κατοικεί στην 

καρδιά του, και το Εγώ του, της αστείρευτης 

αυτής πηγής της αμαρτίας, 

από την οποία πηγάζουν όλες οι θλίψεις 

και στενοχώριες τω ατόμων, οι


τραγωδίες των οικογενειών, οι φοβερές 

πληγές των Εθνών, οι πόλεμοι, και 

όλα τα κακά. 

Το χειρότερο ακόμα, ο άνθρωπος, 

ο τόσο φρόνιμος και ικανός στα μάτια 

του, δεν μπορεί να σβήσει ούτε μια 

από τις αμαρτίες του, ούτε να λυτρώσει 

την ψυχή του από την αιώνια απώλεια» 

(Ψαλμ. μθ/7,8). 

Δεν μπορεί να εξαλείψει ούτε ένα 

λόγο απερίσκεπτον κακόν ή ελαφρόν, 

που ξεστόμισε για μια στιγμή από τα 

χείλη του, ή να εξαφανίσει μια του 

πράξη, για την οποία κοκκινίζει από 

ντροπή, για την οποία η θύμησή της 

ορθώνεται ανελέητη μπροστά του. 

Ας έχει όμως δόξα το όνομα του 

Θεού, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί ε- 

κείνο που ούτε συ, ούτε εγώ δεν μπορούμε 

να κάνουμε, ο Θεός ο Ευλογητός 

στους αιώνες, μέσα στην άπειρη 

αγάπη Του, και χάρη για σένα και για 

μένα, το κάνει δωρεάν, για τον καθένα, 

που δέχεται «εν πίστει» τον Λόγον 

Του, με μετάνοια και καρδιά ταπεινή. 

Εξαλείφει τις παραβάσεις του, 

παίρνει από πάνω του το βαρύ φορτίο 

των αμαρτιών του, τον ανακουφίζει, 

και του δίνει νέα καρδιά, νέο πνεύμα, 

με ένα λόγο τον ανακαινίζει εις «νέον 

κτίσμα» και νέα ζωή, άξια του ονόματός 

της, «ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ», «ΖΩΗ ΕΝ 

ΑΦΘΟΝΙΑ», διά Ιησού Χριστού του 

Σωτήρος ημών, και εις κληρονομία ε- 

κείνων, «τα οποία οφθαλμός δεν είδε, 

και ωτίον δεν ήκουσε, και επί καρδίαν 

ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία η- 

τοίμασεν ο Θεός εις τους αγαπώντας 

Αυτόν» (Ης. μδ/22, Ψαλμ.. νε/22, Β 

Κορινθ. ε/17, Ιωάν. ι/10, Α Κορινθ. 

β/9). 

Στον αιώνα μας τούτον ο κόσμος 

δίνει τόση σημασία στο υ- 

λικό και φυσικό τράβηγμα της ο- 

μορφιάς. Μια χριστιανή κοπέλα 

χρειάζεται φυσικά να στρέψει την 

προσοχή της στις αξίες της ομορφιάς 

της προσωπικότητας και 

του χαρακτήρα. 

Εκ φύσεως κάθε νέα έχει τον 

πόθο να αναγνωρίζεται ως άξια, 

να προσφέρει κάποια υπηρεσία 

και να είναι τύπος ευχάριστος. 

Συνήθως οι φυσικοί αυτοί πόθοι 

οδηγούν σε δύο αντίθετες ψυχικές 

καταστάσεις, είτε σε μια αλαζονική 

εκτίμηση της αξίας της, ό- 

ταν νομίζει ότι είναι πάρα πάνω 

από ότι στην πραγματικότητα είναι 

ή σε συναισθήματα κατωτερότητας 

και μελαγχολίας. Η κάθε 

μία από αυτές τις δύο ψυχικές καταστάσεις 

είναι από ένα εμπόδιο


για την τέλεια και χαριτωμένη έκφραση 

του ατόμου. 

Προ ολίγων ετών στην Αμερική 

μια πολύ ζωηρή κοσμική νέα 

ήρθε στον Χριστό κατά θαυμαστό 

τρόπο. Αμέσως άρχισε να υπηρετεί 

τον Κύριό 

της εκτός άλλων 

και με το 

να ψάλλει στη 

χορωδία της 

εκκλησίας. 

Καθισμένη 

στη θέση της 

χορωδίας είχε 

απέναντί της όλα τα πρόσωπα 

των ακροατών της εκκλησίας. 

Από εβδομάδα δε σε εβδομάδα έ- 

βλεπε ότι πολλά πρόσωπα των α- 

κροατών ωραία εξωτερικώς είχαν 

ασχήμιες που κατέστρεφαν την ε- 

ξωτερική ομορφιά τους. Οι ασχήμιες 

αυτές ήταν οι μορφασμοί της 

στενοχώριας, του θυμού, της α- 

πελπισίας, της δυσπιστίας ενώ 

άλλα πρόσωπα άσχημα εξωτερικώς 

έδειχναν γραμμές πολύ συμπαθητικές 

και ελκυστικές γιατί 

ακτινοβολούσαν ψυχική γαλήνη, 

χαρά και ικανοποίηση. 

Έκαμε λοιπόν τη σκέψη ότι η ε- 

ξωτερική ομορφιά, δηλαδή η αρμονική 

διάπλαση του σώματος 

και του προσώπου, είναι όλα 

αυτά προϊόντα προγονικής κληρονομικότητας, 

ενώ τα εσωτερικά 

συναισθήματα τα οποία 

μαύριζαν και αλλοίωναν τη σωματική 

ομορφιά ήσαν αποτελέσματα 

της ανώμαλης πνευματικής 

ζωής. Αντιθέτως η πνευματική 

χάρη και ομορφιά της ψυχής 

άλλων κοριτσιών, ακτινοβολούσε 

και σκέπαζε 

της κληρονομικές 

τους α- 

σχήμιες. 

Εκ της α- 

φορμής λοιπόν 

αυτής έ- 

γραψε μερικές 

συστάσεις 

της για την ομορφιά και την 

ασχήμια των κοριτσιών. 

Προς τις όμορφες: Μη υπερηφανεύεσαι, 

γιατί η ομορφιά σου 

δεν είναι φτιαγμένη από τον ε- 

αυτό σου αλλά είναι κληρονομική 

δηλαδή άσχετη από κάθε πρωτοβουλία 

σου. H εξωτερική σου 

αυτή ομορφιά ασχημαίνει και α- 

μαυρώνεται όταν φιλοξενείς στην 

καρδιά σου αμαρτωλές σκέψεις 

και ταπεινά αισθήματα. 

Προς τις άσχημες: Εάν είσαι ά- 

σχημη εξωτερικώς μη στενοχωριέσαι 

γιατί μπορεί κάλλιστα να 

σκεπαστεί από την ομορφιά της 

καρδιάς σου. Η καρδιά έρχεται 

στο πρόσωπο. Φρόντισε να φιλοξενείς 

μέσα σου αγνές σκέψεις, αισθήματα 

ταπεινοφροσύνης, αγάπης 

και χαράς Θεού και να είσαι 

βέβαιη ότι η φυσική σου ασχήμια


σκεπάστηκε 

κάτω από την ο- 

μορφιά της ψυχής 

σου. 

Δεν είναι η ε- 

πιδερμίδα ή το 

χρώμα των ματιών 

και των τριχών 

που κάνουν 

την πραγματική 

ομορφιά. Είναι 

οι γλυκείς και ευγενικοί τρόποι, 

το πνεύμα της υπηρεσίας και αυτοθυσίας 

για το 

θέλημα του Κυρίου 

σου, το α- 

γαθό, το ευάρεστο 

και το τέλειο. 

Άσχημες, φορέστε 

την ομορφιά 

της ψυχής!! 

«Το Πνεύμα του 

Χριστού» τη δίνει. 

Η ομορφιά σας είναι στα χέρια 

σας. 

«Και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των 

λαληθέντων υπό των ποιμένων προς αυτούς» 

(Λουκάς β/18) 

Δεν μπορούσαν να μην αισθανθούν 

θαυμασμό και απορία 

που ο Μεσσίας θα γεννιόταν σε 

ένα στάβλο και όχι σε ένα παλάτι, 

ότι οι άγγελοι έφεραν το μήνυμά 

τους στους φτωχούς βοσκούς και 

όχι στον αρχιερέα. Εθαύμασαν 

αλλά δεν φαίνεται να έδειξαν ενδιαφέρον, 

να ζητήσουν να μάθουν 

περισσότερα για τον Σωτήρα, 

για το καθήκον τους προς 

Αυτόν και για τις ευλογίες που θα 

έπαιρναν από Αυτόν. Θεώρησαν 

το πράγμα σαν κάτι το ασήμαντο. 

«Και είπε προς αυτούς ο άγγελος, 

μη φοβείσθε, διότι ιδού, 

ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, 

ήτις είναι εις πάντα τον 

λαόν» (Λουκάς β/10). 

Τί θαυμάσιο το μήνυμα από 

τους αγγέλους στους βοσκούς καθώς 

φύλαγαν τα κοπάδια τους ε- 

κείνη τη νύχτα. Πόσο θα ξαφνιάστηκαν 

όταν, από τους ουρανούς, 

ξεχύθηκαν οι τόνοι της ουράνιας 

μουσικής. Δεν είναι παράδοξο ότι 

φοβήθηκαν «φόβον μέγαν» μ’ 

αυτό το ασυνήθιστο γεγονός. 

Πόσο γλυκιά και ενθαρρυντική 

θα ήταν η φωνή που τους συνέστησε 

«μη φοβείσθε». Έτσι έγινε. 

Το μήνυμα του αγγέλου εκείνη τη


μοναδική νύχτα, εκείνη την άγια 

νύχτα, που ο στάβλος της Βηθλεέμ 

ελίκνισε ένα Βασιλιά. Τον 

Βασιλιά 

σου! Τον 


μου! Τον 

Βασιλιά ό- 

λου του κόσμου. 

Το 

θεόσταλτο 


που ήλθε 

από τα *ελεφάντινα παλάτια* σε 

έναν κόσμο πόνου και αμαρτίας, 

γιατί, «Τόσον αγάπησε ο Θεός!». 

Κάποτε ένας ομιλητής κηρύττοντας 

πάνω στο εδάφιο «Μη φοβείσθε» 

είπε: Οι δύο λέξεις «Μη 

φοβείσθε» αντηχούν μέσα στην 

Αγία Γραφή σαν το κελάηδημα 

της τσίχλας. Η τσίχλα κελαηδάει 

μέσα στα βάθη των δασών και το 

κελάηδημα της είναι τόσο μελωδικό 

που θεωρείται μοναδικό 

στον κόσμο των πτηνών. Είναι ε- 

ξαιρετικά γλυκό γι’ αυτό και η ανθρώπινη 

διανόηση πολλές φορές 

προσπάθησε να το περικλείσει 

μέσα στα όρια της μουσικής αλλά 

δεν το πέτυχε. Κάτι παρόμοιο θα 

πρέπει να ήταν και η μελωδία που 

βγήκε από 

τους αγγέλους, 

και 

που αυτοί 

άφησαν 

στην ταλαιπωρημένη 

γη τη νύχτα 

εκείνη. Ή- 

ταν ένα 

κομμάτι θείας μουσικής. Έχει ό- 

μως και για μας το ίδιο νόημα; Μιλάει 

στη ζωή του κάθε ανθρώπου 

και σε κάθε περίσταση της ζωής 

του; Αποτελεί μια βεβαιότητα 

κάτι το σίγουρο; Ναι, είναι μια θετική 

πραγματικότητα και πρέπει 

να αποτελεί μέρος της μουσικής 

της ζωής μας, το πιο μελωδικό 

τραγούδι μας. 

«Μη φοβείσθε».. 

*ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Α- 

ΦΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ 

ΦΑΤΝΗ, ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ*. 

«Τι θέλεις να σοι κάμω;» (Μάρκου ι/50-52).


Ο τυφλός Βαρτιμαίος ήταν έ- 

νας επαίτης εις την είσοδο της Ιεριχώ. 

Ενώ καθόταν εκεί άκουσε 

ότι ο Κύριος Ιησούς περνούσε, 

συνοδευόμενος από μεγάλο 

πλήθος ανθρώπων. Πρέπει να ε- 

πωφεληθεί της ευκαιρίας, να φωνάξει 

προς Αυτόν που έκανε 

τόσα θαύματα, να σταματήσει 

και να κάνει ακόμη ένα θαύμα για 

τον φτωχό τυφλό. Ο όχλος θέλει 

να τον κάνει να σιωπήσει, «αλλ’ 

εκείνος 

πολλώ μάλλον 

έκραζεν, 

Υιέ του Δαβίδ, 

ελέησόν με». 

Ας τον καλέσουν! 

Λέγει ο 

Κύριος και ο 

Βαρτιμαίος σπεύδει, απορρίπτει 

το ιμάτιόν του και έρχεται πλησίον 

Του. Μια στιγμή και ο τυφλός 

θα βλέπει! Αλλά γιατί, αντί 

να ενεργήσει αμέσως το θαύμα, 

ο Ιησούς περιμένει, του κάνει μια 

ερώτηση: «Τί θέλεις να σοι 

κάμω;»» 

Δεν είναι παράδοξο; 

Σαν να μην ήταν φανερή η 

τόσο οδυνηρή αρρώστιά του και 

σαν να μην την γνώριζε ο Ιησούς, 

ότι η μεγάλη επιθυμία του 

Βαρτιμαίου ήταν να ελευθερωθεί 

από αυτήν! 

Αλλά ο Κύριος θέλει όπως ο 

Βαρτιμαίος εκφράσει, ο ίδιος, αυτήν 

την επιθυμία, να δείξει όλη 

του την θλίψη και ταυτόχρονα να 

μαρτυρήσει την εμπιστοσύνη του 

στο Χριστό σαν Εκείνον που 

μπορεί και θέλει να τον θεραπεύσει. 

«Θέλεις να γίνης υγιής;» (Ιωάννου 

ε/6). 

Επί τριάντα οκτώ χρόνια αυτός 

ο άρρωστος συρόταν μέχρι 

την κολυμβήθρα 

της Βηθεσδά, 

περιμένοντας 

την «κίνηση του 

ύδατος» μετά 

την οποία ο 

πρώτος που ερρίπτετο 

εθεραπεύετο. 

Αλλά δεν είχε κανέναν 

για να τον ρίξει εκεί την κατάλληλη 

στιγμή. Φαίνεται παράδοξο 

να τον ρωτήσει κανείς: «Θέλεις 

να γίνεις υγιής;». Ο Ιησούς, μ’ 

αυτή την ερώτηση τον κάνει να 

εκθέσει την κατάστασή του και 

τον ετοιμάζει να υπακούσει όταν 

θα του ειπεί: «Εγέρθητι, σήκωσον 

τον κράββατόν σου και περιπάτει. 

Και ευθύς έγεινεν ο άνθρωπος 

υγιής». 

Αυτό το ερώτημα ο Κύριος Ιησούς 

το βάζει σε όλους τους ανθρώπους, 

επειδή τους ξέρει και


τους βλέπει ασθενείς και ανίατους, 

με την τρομερή αρρώστια 

της αμαρτίας. Τί του απαντούν οι 

άνθρωποι; Ιδού λοιπόν τι είναι το 

παραδοξότερο ακόμη, οι περισσότεροι 

απορρίπτουν αυτήν την 

θεραπεία. 

Οι μεν του λέγουν: 

*Να θεραπευθώ; 

Από τί; Δεν 

είμαι ασθενής! Να 

σωθώ; Αλλά δεν είμαι 

χαμένος!*. Αρνούνται 

την αμαρτία, 

λένε: Οι άνθρωποι 

δεν είναι τέλειοι, 

βέβαια, αλλά αυτό 

δεν είναι ούτε σοβαρό, ούτε ανίατο, 

ο άνθρωπος βελτιώνεται 

σύμφωνα με την υλική πρόοδό 

του, κατά βάθος είμεθα υγιείς και 

δεν έχουμε ανάγκη από θεραπευτή. 

Άλλοι δεν αισθάνονται την α- 

νάγκη να θεραπευθούν. Όχι 

μόνο συνηθίζουν στο κακό, αλλά 

και το αγαπούν. Βρίσκουν ικανοποιήσεις 

στην αμαρτία. Δεν θέλουν 

να απορρίψουν τις κακές 

συνήθειές τους. Φοβούνται μήπως 

απαλλαγούν από την αμαρτία! 

Άλλοι δεν θέλουν 

να τους θεραπεύσουν, 

εννοούν να 

θεραπεύσουν οι ί- 

διοι τους εαυτούς 

των και χειροτερεύουν 

την κατάστασή 

τους θέλοντας να 

κάνουν τον γιατρό. 

Προσπαθούν να κάνουν 

έργα, καυχώνται στην θρησκεία 

τους… αλλά όχι στον Σωτήρα. 

Ώ! Είθε ο αναγνώστης μας να 

είναι από εκείνους που αναγνωρίζουν 

ότι είναι ασθενείς και λέγουν: 

«Κύριε, θέλω να θεραπευθώ!». 

Κάθε ζωή και μια ιστορία. 

Κάθε αναγέννηση και ένα θαύμα του Θεού. 

Γεννήθηκα σε ένα όμορφο 

νησί, στην Κέρκυρα. Οι γονείς 

μου, άνθρωποι μάλλον απαίδευτοι, 

τυπικά θρησκευτικοί και μέσης 

οικονομικής αντοχής, μου έ- 

δωσαν την ευκαιρία να μάθω


γράμματα και να ζήσω στις πολλές 

και ποικίλες όψεις της, έτσι 

όπως την πρόσφερε ο μικρός 

αλλά πολύπλευρος πολιτισμός 

του ξακουστού νησιού μας. 

Μια περίεργη και αδάμαστη 

δίψα υπήρχε πάντα μέσα στην 

ψυχή μου. Μια δίψα που τη δημιουργούσε 

πιο πολύ το τεράστιο 

κενό που ένιωθα να υπάρχει πάντα 

μέσα μου, μια δίψα για απόχτηση 

γνώσεων, 

για απόχτηση 

χρήματος και μεγάλου 

ονόματος. 

Και για τί δεν διψούσα! 

Χωρίς συγκεκριμένο 

σκοπό 

στη ζωή, τρέχοντας διαρκώς και 

μη σταματώντας, κυνηγώντας 

σκιές που διαρκώς μου ξέφευγαν 

γρήγορα κουράστηκα και έπεσα 

σε μια φοβερή απαισιοδοξία. Τί 

να την κάνω πια μια τέτοια ζωή! 

Τί το θετικό και το χαρούμενο 

μέχρι στιγμή εκείνη μου είχε 

προσφέρει; Πώς μπόρεσαν τόσοι 

και την ανέχτηκαν για 50, 60, 70 

χρόνια, ενώ εγώ μόλις 18 χρονών 

την είχα πια βαρεθεί; 

Κλεισμένος στο δωμάτιό μου, 

άφηνα τον εαυτό μου να πελαγώνει 

σε τέτοιου είδους μεμψίμοιρες 

σκέψεις που πάντα κατέληγαν 

σε πικρά δάκρυα, και σε αισθήματα 

παραλυσίας. 

Ποιός θα μπορούσε να με 

βοηθήσει στην κατάστασή μου α- 

ναρωτιόμουνα. 

Ποιός θα έριχνε λίγο φως στο 

δρόμο μου, πριν αυτός τελειώσει 

με τη σκανδάλη ενός περιστρόφου, 

όπως σχεδίαζα. Ποιός άνθρωπος 

ή Θεός θα μπορούσε να 

γίνει ένας σωτήρας 

μου; 

Ώσπου μια 

μέρα, ο πιο στενός 

μου φίλος με τον 

οποίο τόσο πολύ 

ταυτιζόμασταν 

στις ιδέες και τα αισθήματα και 

με τον οποίον συχνά μοιραζόμασταν 

το βαρύ μας φορτίο, μου σύστησε 

να αγοράσω μια Καινή Διαθήκη 

να την διαβάζω. Κάτι στο 

μεταξύ αυτός είχε βρει μέσα στο 

βιβλίο αυτό. Και τον γέμιζε, που 

τον φώτιζε όπως μου έλεγε, κάτι 

που πουθενά αλλού δεν εύρισκε. 

Και αυτό το κάτι ήταν το Πρόσωπο 

του Ιησού Χριστού. 

Ήταν η κατοχή, 1943. Με δισταγμούς 

πολλούς να δεχθώ τις 

διαβεβαιώσεις του και εξ αιτίας 

μιας απέχθειας που ένιωθα για

12 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

τον Θεό και τα περί Αυτού, ά- 

νοιξα χωρίς καμία ευχαρίστηση 

αυτό το βιβλίο. Στην αρχή σαν σε 

ημίφως μετά κάτω από πιο πολύ 

φως διέκρινα το θαυματουργό 

Πρόσωπο. Το Πρόσωπο που ό- 

πως έλεγε, επιθυμούσε να αναγεννήσει 

τον άνθρωπο και να τον 

μεταμορφώσει στην δική Του ο- 

μοιότητα. Επέμενα διαβάζοντας. 

Όμως η ζωή μου 

συνέχιζε η ίδια. 

Σκλάβος σε 

πάθη, σε ανόητες 

επιθυμίες, σε 

διαδοχικές απαισιοδοξίες. 

Έ- 

πρεπε τώρα ή να εγκαταλείψω 

τις νέες μου ελπίδες ή να πειραματιζόμουνα 

πια εκείνα που ο 

Χριστός υπόσχεται στον κάθε 

άνθρωπο. Τί θα με ωφελούσε να 

πιστεύω σε έναν Χριστό που έχει 

και που είναι πολλά, όταν αυτά 

δεν μπορούσαν να φέρουν μια αλλαγή 

στη δική μου ζωή; 

Η πείνα, οι φόβοι, η αβεβαιότητα 

του μέλλοντος μάστιζαν την 

περίοδο εκείνη το όμορφο νησί 

μας. Ο Γερμανός σκόρπιζε τον 

θάνατο και την τρομοκρατία. Οι 

δρόμοι ήταν έρημοι σχεδόν όλη 

την ημέρα. Οι νύχτες οι σκοτεινές, 

γιομάτες απελπισία. Και η 

ζωή κυλούσε, και ο χρόνος αδιάφορος 

έτρεχε. Ώσπου ήρθε ο Ο- 

κτώβρης του 1943. Κρυφά από 

την Κομαντατούρ, σε ώρα που ο 

φόβος του θανάτου πλανιόταν α- 

πειλητικότερος πάνω από τα 

φτωχόσπιτα της πόλης μας, σε 

ένα από αυτά γινόταν κάθε 

βράδυ μια κρυφή συναναστροφή. 

Μερικά ρυτιδωμένα και ισχνά 

από την πείνα 

πρόσωπα, γύρω 

από ένα τραπέζι 

με μια λάμπα πετρελαίου 

στη 

μέση, μαζευόντουσαν 

για να α- 

κούσουν λίγα λόγια Θεού. Κήρυκας 

ένας πανύψηλος…. Γερμανός 

στρατιώτης. Όχι φυσικά από ε- 

κείνους που σκόρπιζαν τον θάνατο, 

αλλά ένα παιδί του Θεού 

που έδειχνε το δρόμο της αληθινής 

ζωής. Μα ήταν αλήθεια; Μήπως 

μας γελούσαν τα μάτια μας; 

Όχι. 

Βρέθηκα κι’ εγώ ένα βράδυ ε- 

κεί. Ήταν το τελευταίο βράδυ 

της παλιάς μου ζωής. Άκουσα με 

προσοχή τα λόγια του, που τα μετάφραζε 

κάποια κυρία. Η όλη του 

εμφάνιση μου μίλησε μέσα στην 

καρδιά μου. Ήταν πράγματι για 

μένα ο άνθρωπος που ο Θεός


τον έστειλε για να με βοηθήσει 

να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Και 

καθώς το φως τρεμόσβυνε και 

ενώ έκρυβα το πρόσωπό μου το 

ωχρό από το ποτάμι των δακρύων 

μου να μην το δουν οι άλλοι, 

η καρδιά μου μέσα της μετανοούσε 

για 

την παλιά, την 

άχρηστη, την 

άνομη ζωή 

μου, ενώ συγχρόνως 

εμπιστευόταν 

μια 

για πάντα τον 

Σωτήρα, που 

πέθανε στη 

θέση μου και που αναστημένος 

τόσα χρόνια με περίμενε να γυρίσω. 

Έκτοτε, όλα άλλαξαν. Τόσα 

χρόνια πορείας με τον Χριστό, 

μου άφησε πάνω μου και μέσα 

μου όσα ζυγαριά δεν μπορεί να 

ζυγίσει και στόμα δεν μπορεί να 

διηγηθεί. 

Φίλε, που διαβάζεις την ταπεινή 

μου ιστορία. Πίστεψε πως 

δεν γελάστηκα ερχόμενος στον 

Χριστό. Βρήκα 

όλα όσα χρειαζόμουνα 

για μια 

ζωή αληθινά 

σωστή και χαρούμενη. 

Έλα 

λοιπόν και συ 

και θα δεις….. 

«ΑΝΑΘΕΣ 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥ- 

ΡΙΟΝ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΣΟΥ, ΚΑΙ 

ΕΛΠΙΖΕ ΕΠ’ ΑΥΤΟΝ, ΚΑΙ 

ΑΥΤΟΣ ΘΕΛΕΙ ΕΝΕΡΓΗΣΕΙ» 

(ΨΑΛΜΟΣ ΛΖ/5). 

ΟΤΑΝ ο Λόγος του Θεού προτρέπει 

τον πιστό, δεν κάνει διάκριση 

εποχών. Το θέλημα του 

Θεού είναι απαραίτητο για τη 

ζωή μας όλες τις μέρες της εβδομάδος, 

του μηνός, του χρόνου. 

Μα τώρα, στην αρχή του χρόνου, 

μερικές προτροπές του Κυρίου 

έχουν μια ξεχωριστή ζωντάνια, 

και επικαιρότητα: 

1). Πραγματεύθητε εωσού 

έλθω (Λουκά ιθ/13). 

Είναι αλήθεια πως δεν γνωρίζουμε 

πότε θα έλθει ο Κύριός


μας. Μα θα έλθει. Και ίσως να είναι 

κάποια μέρα του καινούργιου 

χρόνου που θα έλθει. Ε- 

κείνο που έχει ξεχωριστή σημασία, 

είναι πως θα μας βρει ο Κύριος 

όταν έλθει. Η εντολή του είναι 

να μας βρει στο έργο Του, 

στη διακονία των αθανάτων ψυχών, 

στην υπηρεσία της αγάπης 

και όχι στην αδράνεια με σκοπό 

μοναδικό καλοπέραση. 

2). Αγρυπνείτε 

και προσεύχεσθε 

(Μάρκου ιγ/33). 

Το μυστικό της 

επιτυχίας στην 

πνευματική μας 

ζωή είναι οι δυο 

αυτές λέξεις. Η 

μεγάλη κατάρα 

που μαστίζει τις Εκκλησίες είναι 

ο ύπνος, ο πνευματικός ύπνος. 

Τότε βρίσκει αφορμή ο εχθρός 

και εργάζεται και προκαλεί τις 

μεγαλύτερες καταστροφές του. 

Άγρυπνοι με προσευχή, όπως λέγει 

και ο σχετικός ύμνος, να μας 

αξιώσει ο Θεός να περάσουμε 

τον καινούργιο χρόνο. 

3). Έχετε ένθερμον την εις αλλήλους 

αγάπην (Α. Πέτρου δ/8). 

Να κάτι που με ιδιαίτερη προσοχή 

θα πρέπει να το καλλιεργήσουμε 

τον καινούργιο χρόνο. 

Πριν από κάθε έργο, πριν από 

κάθε υπηρεσία, πριν από κάθε 

ενθουσιώδη προσφορά, ο Θεός 

να μας αξιώσει τον καινούργιο 

χρόνο να αυξηθεί η αγάπη μας 

για τους αδελφούς μας και για 

κάθε άνθρωπο που ο Κύριος θα 

φέρει κοντά μας. Η αγάπη ήτανε 

και πρέπει πάντοτε να είναι το 

κύριο γνώρισμα των παιδιών 

του Θεού. 

4). Νεκρώσατε 

λοιπόν τα μέλη 

σας τα επί της γης 

(Κολοσσαείς 

γ/5). 

Η ζωή της πίστης, 

η αγία ζωή 

πραγματοποιείται 

και ολοκληρώνεται 

όταν στα μέλη μας, 

πραγματοποιείται ο θάνατος 

του παλαιού ανθρώπου. Αν θέλουμε 

τον καινούργιο χρόνο να 

περπατήσουμε σε μια καινούργια 

ζωή, θα πρέπει, και αν το θελήσουμε, 

ο Κύριος μας το δίνει, 

να μη ζει ο παλαιός μας εαυτός 

με τις επιθυμίες του και τα ό- 

νειρά του. Τότε η ζωή της αναστάσεως 

του Χριστού θα εκδηλώνεται 

στη ζωή μας. 

5). Μείνατε εν τη αγάπη μου 

(Ιωάννου ιε/9).


Η γη που πατά ο πιστός, ο αέρας 

που αναπνέει, η τροφή που 

λαμβάνει, όλα είναι η αγάπη του 

Κυρίου μας. Αν και είναι μωρία 

και αφροσύνη να φύγει κανείς 

έξω από την αγάπη του Θεού, το 

φαινόμενο δεν είναι σπάνιο. 

Μείνατε στην αγκαλιά μου. Μείνατε 

στην αγάπη μου.!! 

«Το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου» 

«Ιδού η παρθένος θέλεις συλλάβει, και θέλει γεννήσει υιόν» 

Ματθαίου α/20, 23). 

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πόσοι κάθε 

που έρχονται Χριστούγεννα λογαριάζουν 

ή συναισθάνονται 

πως τούτη η γιορτή έχει γι’ αυτούς 

κάποιο νόημα. Είμαι σίγουρος, 

ως πολλοί δυσκολεύονται 

να συνειδητοποιήσουν ότι ένα 

γεγονός που έγινε πριν δύο χιλιάδες 

χρόνια, μπορεί να έχει ε- 

πίδραση σήμερα σε’ εμάς. Γιατί η 

συμπεριφορά των ανθρώπων 

σήμερα, και ο τρόπος που *γιορτάζουν* 

αυτή τη γιορτή, κάθε 

άλλο παρά αυτό υποδηλώνει. 

Η βασική απορία, που λες και 

πλανιέται πάνω από την κοινωνία 

που γιορτάζει τα Χριστούγεννα, 

είναι: «άραγε έγινε πράγματι 

τίποτε πριν δύο χιλιάδες 

χρόνια στη Βηθλεέμ; Κι’ αν ναι, 

αυτό που συνέβη, πόσο σημαντικό 

ήταν, ώστε να έχει τόση 

δύναμη σήμερα;» Μ’ άλλα λόγια, 

αν πεισθώ ότι αυτό που λέγεται, 

ότι ο Θεός σε μια δεδομένη 

στιγμή έγινε άνθρωπος και γεννήθηκε 

από το Πνεύμα το Άγιο 

διά της Παρθένου Μαρίας, τότε 

η απορία μου αν τα Χριστούγεννα 

έχουν καμιά σοβαρότερη 

σημασία σήμερα, λύνεται αυτόματα. 

Ένα τέτοιο γεγονός πρέπει 

οπωσδήποτε να έχει αιώνια 

σημασία.


Οι άνθρωποι σήμερα φαίνονται 

να έχουν αποξενωθεί από 

το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, 

για δύο σοβαρούς 

λόγους: 

Από τη μια μεριά δυσκολεύονται 

να καταλάβουν τους πολύπλοκους 

θεολογικούς όρους και 

συλλογισμούς που ιδιαίτερα τούτες 

τις μέρες περιβάλλουν το 

γεγονός της Γέννησης όπως π.χ. 

ενσάρκωση, εκ παρθένου γέννηση 

κλπ. 

Από την άλλη 

μεριά έχουν πελαγώσει 

μέσα σε 

ένα διάκοσμο κι’ 

ολόκληρο σύστημα 

εθίμων, 

συνηθειών και 

διασκεδάσεων 

που δεν τονίζουν τη σοβαρότητα 

ενός τέτοιου γεγονότος. 

Τί νόημα όμως έχει για τον 

συνειδητό πιστό και πνευματικά 

σκεπτόμενο άνθρωπο η γιορτή 

των Χριστουγέννων; Έχουν τα 

λόγια αυτά του αρχικού εδαφίου 

μας επίδραση σε εμάς; Επίδραση 

σε σημείο, που όταν καταλάβουμε 

το νόημά τους, η ζωή μας 

να μη μείνει η ίδια αλλά να αλλάξει; 

Τί έχει να πει σε μας ότι ο 

Χριστός «γεννήθηκε εκ Πνεύματος 

Αγίου;» 

Πρώτα από όλα σημαίνει πως 

ο Χριστός δεν έλκει την καταγωγή 

Του από ανθρώπινη ρίζα, 

αλλά ότι ο Ίδιος ο Θεός μπήκε 

μες στην Ιστορία διά του Χριστού. 

Τί σημαίνει αυτό; Ας ξεκινήσουμε 

από τον έξω κόσμο που 

ζει μακριά από κάθε σχέση με 

τον Θεό τραβώντας τον δικό του 

δρόμο. Αναφερθήκαμε και προηγουμένως 

σ’αυτούς 

που τους 

είδαμε να 

στροβιλίζονται 

μέσα 

στη δίνη 

των «αγίων 

ημερών» 

χωρίς σταματημό. Όμως όλη 

αυτή η «χριστουγεννιάτικη φαντασία» 

δεν είναι τίποτα άλλο 

παρά η εξωτερική όψη του κόσμου 

μας. Από μέσα υπάρχει η 

μοναξιά, το άγχος, η στενοχώρια, 

το αδιέξοδο. Και στο σημείο 

αυτό, ο κόσμος τούτος δεν έχει 

αλλάξει εδώ και δυο χιλιάδες 

χρόνια. 

Οι άνθρωποι ζούσαν και τότε 

τη ζωή τους, φύλαγαν τη νύχτα


τα πρόβατά τους, δούλευαν τη 

μέρα στα χωράφια τους ή στο ε- 

μπόριό τους. Είχαν τις κοινωνικές 

σχέσεις τους, και παράλληλα 

τις στενοχώριες τους, τους καημούς 

τους και τις απογοητεύσεις 

της ζωής. Υπέφεραν την nτυραννία 

του κατακτητή, και κρυφοπροσδοκούσαν 

τον ερχομό 

του Μεσσία, τη σωτηρία στο α- 

διέξοδο της ζωής τους. 

Όταν λέμε 

πως ο Γιος του 

Θεού μπήκε 

στην Ιστορία, 

εννοούμε, μαζί 

με όλα τα άλλα, 

ότι ήρθε σε ε- 

παφή με όλον 

αυτόν τον κόσμο, με εμάς. Συχνά 

όταν λέμε «Ιστορία» εννοούμε 

λ.χ. τις μεγάλες μετακινήσεις 

των λαών, ή την άνθηση και την 

καταστροφή των διαφόρων πολιτισμών, 

την ακμή και την παρακμή 

της φιλοσοφίας και της 

τέχνης. Ο Χριστός, λοιπόν, εμφανίσθηκε 

στην ιστορία και με 

αυτή την έννοια. Αυτό εννοούσε 

ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε 

πως «όταν ήλθε το πλήρωμα του 

χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός 

τον Υιόν αυτού….» (Γαλ. δ/4). 

Όλοι αυτοί οι παράγοντες συνετέλεσαν 

ώστε να διαμορφωθεί 

αυτό που λέγεται «πλήρωμα του 

χρόνου». 

Αλλά ο Χριστός δεν ήλθε 

στην Ιστορία μόνο μ’ αυτή την 

έννοια το εξωτερικού παράγοντα, 

του γεγονότος. Δηλαδή, η 

γέννησή Του δεν αποτελεί μονάχα 

ένα εξωτερικό ιστορικό γεγονός 

συμβάν. Έχει κύρια ένα 

άλλο, εντελώς 

διαφορετικό νόημα: 

υποδηλώνει 

την αγάπη 

και το ενδιαφέρον 

του Θεού 

για τον κάθε α- 

μαρτωλό άνθρωπο. 

Το μεγαλύτερο ποσοστό 

του πληθυσμού της γης, όπως 

σήμερα, έτσι και τότε, ζούσε 

στην καταπίεση, στη δυστυχία, 

στην φτώχεια, στην πείνα και 

στην γυμνότητα. Ο Χριστός, 

πρωτανοίγοντας τα μάτια Του 

στο φως αυτού του κόσμου, ήρθε 

να συμμετάσχει σ’ αυτόν ακριβώς 

τον κόσμο. Και σ’ αυτόν τον 

κόσμο, στον κάθε πολίτη αυτού 

του κόσμου απευθύνεται το μήνυμα 

του Θεού: «Σήμερα γεννήθηκε 

εις εσάς σωτήρας» (Λουκ.


β/11). Η φράση, λοιπόν, «εκ 

Πνεύματος Αγίου» σημαίνει ότι 

ο Θεός μας έστειλε κάτι εντελώς 

καινούργιο και παράλληλα 

θαυμαστό. Η καταγωγή του είναι 

από τον Ουρανό. 

Το γεγονός 

τώρα ότι γεννήθηκε 

από μια 

παρθένο, σημαίνει 

πως ήρθε να 

γίνει κοινωνός 

της ανθρώπινης 

φύσης, να γίνει 

άνθρωπος με 

όλα τα ανθρώπινα 

γνωρίσματα: 

ορισμένη, συγκεκριμένη 

φυλή, γενεαλογικό δένδρο, τόπο 

γεννήσεως. Το πρώτο σημείο, η 

εκ παρθένου γέννηση, έρχεται 

να διαβεβαιώσει πως ο Χριστός 

ήταν κάτι διαφορετικό από μας, 

το θείο εγώ. Και το δεύτερο σημείο, 

πως κατά ένας ασύλληπτο 

τρόπο, ήταν όπως εμείς, ντυμένος 

την ανθρώπινη φύση. Πώς 

να εξηγήσει ο άνθρωπος, το μυστήριο 

της ενσάρκωσης του 

Υιού; Μόνο να παρατηρήσει και 

να διαπιστώσει μπορεί. Όχι ό- 

μως να *αποδείξει* ή να ξεδιαλύνει. 

Όπως ο Μωϋσής ποτέ δεν 

κατάφερε να εξηγήσει πως η βάτος 

στο Σινά «εκαίετο αλλά δεν 

κατεκαίετο» (Έξοδος γ/1-3), 

μπορούσε όμως να το δει, να το 

«παρατηρήσει». Όπως και εμείς 

μπορούμε να το δούμε και να δοξάσουμε 

τον Θεό 

γι’ αυτό. Και κάτι 

περισσότερο να 

γευθούμε τα α- 

ποτελέσματα. 

Ο Λόγος του 

Θεού όμως, με 

αυτά τα λόγια 

που προαναφέραμε, 

στον 

Ματθ. α/20, έ- 

χει και κάτι άλλο σπουδαίο να 

πει. Όπως σε κάθε ενέργεια του 

Θεού, ο άνθρωπος δεν μπορεί 

ούτε να συμμετάσχει ούτε να 

βοηθήσει, έτσι και στην πρώτη 

έλευση του Χριστού στη γη, ο ανθρώπινος 

παράγοντας έμεινε 

απ’ έξω, αποκλεισμένος από 

κάθε σύμπραξη, ακόμα και στη 

σχετική με τη διαιώνιση του ανθρωπίνου 

είδους. Παράλληλα, ο 

ρόλος της παρθένου Μαρίας 

προβάλλεται σαν η υπακοή αποδοχή 

της ενέργειας του Θεού 

μέσα της, ώστε διά αυτής να έρθει 

στον κόσμο ο Χριστός. Έτσι


τα πάντα, στο πρώτο αυτό στάδιο 

της πραγμάτωσης του σχεδίου 

του Θεού για την σωτηρία 

του ανθρώπου, είναι κατ’ ευθείαν 

από Εκείνον, χωρίς ανθρώπινη 

συμμετοχή. 

Ξαναγυρνώντας 

όμως 

στο αρχικό και 

κύριο ερώτημα, 

αν όλα 

αυτά τα Χριστουγεννιάτικα 

γεγονότα έ- 

χουν καμιά σχέση με εμάς σήμερα, 

διαπιστώνουμε πως η γέννηση 

του Χριστού, όπως και όλα 

όσα σχετίζονται με τη ζωή ε- 

κείνη που πρωτόδε το φως αυτού 

του κόσμου στη Βηθλεέμ, 

δηλ. η Ναζαρέτ, η Γαλιλαία και η 

Ιερουσαλήμ έχουν κάποια σημασία. 

Και η σημασία αυτή εκδηλώνεται 

για μας, στο Γολγοθά. Η 

Βηθλεέμ συσχετίζεται με το 

Γολγοθά, με συσχετισμό που 

φαίνεται στη φράση του αγγελικού 

άσματος «γεννήθηκε σε ε- 

σάς Σωτήρας». Αλλά αν στο 

Γολγοθά αποκρυσταλλώνεται 

όλο το νόημα και ο σκοπός της 

φάτνης είναι τελικά η ανάσταση 

του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, 

που δίνει στη φυσική Του 

γέννηση στην επίγεια ζωή Του 

και στον θάνατό Του την ολοκληρωμένη 

τους σημασία. 

Με την ανάσταση 

του Χριστού, 

ο Θεός 

διακηρύττει 

προς όλες τις 

κατευθύνσεις 

ότι ο Υιός είναι 

πια ζωντανός. 

Ο σωτήρας, που γεννήθηκε δύο 

χιλιάδες χρόνια πριν, σήμερα 

ζει. Να, λοιπόν, ο κύκλος και η 

σύνδεση της σημερινής χριστουγεννιάτικης 

γιορτής με την Βηθλεέμ 

και με εμάς τους χριστιανούς 

του 21ου αιώνα. 

Ο Σωτήρας της Βηθλεέμ ζει, 

και προσκαλεί τον καθένα στην 

δική Του Ζ ωή, μια ζωή απαλλαγμένη 

από άγχη, αδιέξοδα, θάνατο. 

Μια ζωή όπου μπορούμε 

να ξέρουμε το νόημα της χριστουγεννιάτικης 

γιορτής. Και όχι 

μόνο μια φορά τον χρόνο, μα 

κάθε μέρα και κάθε στιγμή της 

ζωής μας.

2018-12 GrkDec

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?