Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Artyleria<br />
AUSA 2018 – przyszłość<br />
artylerii za Atlantykiem<br />
Propozycją spółki Raytheon w programie następcy pocisku ATacMS jest DeepStrike. Dobrze widoczny kontener mieszczący dwie rakiety.<br />
Bartłomiej Kucharski<br />
Mimo potęgi lotnictwa, na polu „bitwy<br />
wieloaspektowej” (a od niedawna „operacji<br />
wieloaspektowej”) wciąż ogromną rolę<br />
odgrywać będzie artyleria US Army,<br />
zarówno ta o mniejszym zasięgu,<br />
jak i systemy „strategiczne”. Warte są one<br />
odrębnego omówienia, tym bardziej,<br />
że w planach ich rozwoju pojawiają się<br />
też akcenty istotne z polskiego<br />
punktu widzenia.<br />
Ilustracje w artykule: US Army, US Marine Corps,<br />
SECARM, Raytheon, WB Group, BAE Systems,<br />
General Dynamics, Orbital ATK,<br />
Lockheed Martin/DARPA.<br />
Dziś podstawowym uzbrojeniem artylerii<br />
US Army są systemy wdrożone jeszcze<br />
w czasach zimnej wojny lub – nieliczne –<br />
– później. W klasycznej artylerii lufowej arsenał<br />
US Army stanowią: 105 mm lekka haubica holowana<br />
M119A1 (w służbie od 1989 r., w wyposażeniu<br />
IBCT Armii i Gwardii Narodowej, 10 th Mountain<br />
Division, 82 nd Airborne Division, 101 st Airborne<br />
Division i 173 rd Airborne Brigade Combat Team,<br />
często w kombinacji z innymi działami), 155 mm<br />
haubicoarmata holowana M198 (w służbie od<br />
1979 r., także w Marines), zastępująca ją sukcesywnie<br />
M777 tego samego kalibru różnych wersji<br />
(w służbie od 2005 r.) i samobieżna 155 mm haubicoarmata<br />
M109 (w służbie od 1962 r., obecnie są<br />
używane wersje A6 i A7, odpowiednio z nową<br />
wieżą i podwoziem – głównym użytkownikiem<br />
US Army jest jedną z ostatnich armii NATO, które używają haubic kalibru innego niż 155 mm (u młodszych członków<br />
NATO także 152 mm), jak lekka M119A1.<br />
są ABCT). W polowej artylerii rakietowej królują<br />
wyrzutnie M270 MLRS (na nośniku gąsienicowym,<br />
także wariant A1, w służbie od 1983 r.) i M142<br />
HIMARS (na podwoziu kołowym, w służbie od<br />
2005 r.), obydwie wykorzystujące standardowe<br />
pakiety rakiet kal. 227 mm (po sześć pocisków<br />
w pakiecie) lub pociski balistyczne (jeden pocisk<br />
w miejsce sześciu 227 mm), przy czym na M270<br />
załadować można dwa pakiety, zaś na M142 jeden.<br />
Bataliony MLRS-ów i HIMARS-ów stanowią<br />
element brygad artylerii polowej US Army (często<br />
łączą one artylerię lufową i rakietową).<br />
Wraz ze zmianami globalnego środowiska bezpieczeństwa,<br />
na co złożyło się powolne odzyskiwanie<br />
pozycji przez Rosję i (przede wszystkim)<br />
wzrost potęgi Chińskiej Republiki Ludowej, Pentagon<br />
dostrzegł konieczność wprowadzenia<br />
zmian w strukturze i uzbrojeniu także artylerii<br />
US Army. Były one konieczne tym bardziej, że<br />
możliwości wyżej wymienionych mocarstw w zakresie<br />
zdolności „antydostępowych” (A2/AD, Anti<br />
Access/Area Denial) wskazują według amerykańskich<br />
analityków, że przynajmniej w pierwszej fazie<br />
konfliktu niemożliwe będzie wywalczenie<br />
panowania w powietrzu, co ograniczy swobodę<br />
działania nie tylko własnego lotnictwa, ale także<br />
jednostek lądowych. Odpowiedzią Pentagonu<br />
jest program Long Range Precision Fires (LRPF),<br />
realizowany przez osobny zespół interdyscyplinarny<br />
(Cross-Functional Team LRPF), który przewartościował<br />
amerykańskie podejście do królowej<br />
pola walki. Początkowo nazwa ta odnosiła się<br />
wyłącznie do następcy pocisku balistycznego<br />
ATacMS, ale na ubiegłorocznym sympozjum AUSA<br />
Global Force Symposium 2018 (szerzej w <strong>WiT</strong><br />
4/2018) nazwa ta pojawiła się w odniesieniu do<br />
większości (choć nie wszystkich – o czym dalej)<br />
programów modernizacyjnych amerykańskiej<br />
28 Wojsko i Technika • Styczeń <strong>2019</strong><br />
www.zbiam.pl
Change language