Kahraman Tazeoğlu. Bukre. Roman

yalnızlıq insanların arasında, amma ağrı hər yerdə göstərər
özünü”.
Bukre xəyala daldı. Səlimin cavabı altında əzildiyini
hiss edirdi. Bu həyatda güvəndiyi yeganə dostu o idi. Yalnız
qalmamaq üçün insanlara güvənməkdənsə, öz yalnızlığına
arxasını dayayaraq yoluna davam edən insanlardan
idi o... Özünə belə bir yol seçməsinə baxmayaraq, həyatında
sadəcə Səlimə yer vermişdi. Bəlkə də yer verməmişdi.
O, həmişə həyatındaydı. Bəzi insanlar sonradan gəlməz;
Onlar həmişə varlar.
Zamanın necə keçdiyini anlamamışdı. Evə xəbər vermədiyini
xatırladı. Birdən qalxdı yerindən. Tələsik qapıya
doğru yönəldi.
“Nə oldu?” – deyə soruşdu Səlim qayğıyla.
“Evə getməliyəm. Yubandım. Bura gələcəyimi bilmirdim”,
– dedi.
Səlim onu qapıya qədər ötürmək üçün yanına gəldi:
“Səni yola salım?”
Başını yellədi Bukre. ”İki küçə o tərəfdə qalıram,
qorxma oğurlamazlar məni”. Gülümsədi və göz vurdu
Səlimə. “Səninlə birlikdə olanda zaman qolumdakı saatdan
fərqli işləyir. Vaxtın necə keçdiyini anlamadım. Ona
görə də tələsməliyəm. Evdə yolumu gözləyən yaraşıqlı
bir ata, gözəl bir ana və şıltaq bir qardaş var”.
“Yaxşı, yaxşı, tələs o zaman”, – dedi Səlim. “Evə çatar-çatmaz
mənə zəng elə. Fikrim səndə qalar. Düzdü, tini
burulana kimi eyvandan sənə baxacağam, amma...”
Qapıdan çıxanda arxaya döndü və “Yaxşı ki, varsan”,
– dedi Səlimə... Gözləri dolmuşdu bunu deyərkən.
19