Deus Ex Machina. Człowiek, który zniknął - fragment

Cholernie drogie femki jak na ochronę kawałka szkła… Nie
miałem jednak wątpliwości, że gdyby zechciały, mogłyby mnie
zabić jednym ciosem. Gdy wleciałem znienacka na refleksiglas,
biomechaniczna dłoń jednej z nich pomknęła ku mojej szyi
jak ostrze gilotyny i zatrzymała się na centymetr przed grdyką.
Gdybym zachował się agresywniej albo nosił za pazuchą prawdziwą
broń, a nie tylko paralizator, i gdyby wykryły tego gnata
programem skanującym, pewnie w tej chwili smakowałbym
po raz pierwszy i ostatni w życiu własnej zmiażdżonej krtani.
Zresztą, w swoich czarnych żakietach i lustrzanych okularach
obie bodyguardzice wyglądały, jakby wybierały się na pogrzeb.
Zezując z niepokojem na te smutne panie – niepocące się
w upale, nieoddychające – uchyliłem przed tłuściochem kapelusza.
– Najmocniej przepraszam. Zapatrzyłem się w odczyty. –
Uniosłem do góry niewielki wykrywacz zmontowany z ekranu
palmtopa, trzepaczki do jajek i podzespołów starego radia. –
Zazwyczaj nie wpadam tak na klientów.
I to akurat była święta prawda. W naszym biurze detektywistycznym
z całą pewnością nie potykamy się o interesantów.
No, chyba żeby wziąć pod uwagę niekończący się strumień
zgłoszeń o zaginionych, których „dorwał w ciemnej alejce
Likwidator”. Tak jakby nikt nigdy nie uciekał, nie ukrywał się
i nie gubił w naszym wielomiliardowym molochu – w rozciągniętym
na cały kontynent Gigalopolis!
Co jeszcze? Może porwała ich czarna wołga? Albo zadźgała
kobieta z rozciętymi ustami?
Dlaczego ludzie nie rozumieją najprostszych słów? Przecież
napisałem wyraźnie, w ogłoszeniu w PlaNecie, na wizytówce
i na drzwiach:
Valter Fingo i Spółka
Biuro detektywistyczne spraw niemożliwych
Właśnie tak – niemożliwych. Trudnych do wyjaśnienia. Osobliwych.
A nie „wysoce prawdopodobnych”.
11