Deus Ex Machina. Człowiek, który zniknął - fragment

To w oczywisty sposób coś osobistego. – Wychyliłem się
z siedzenia i spojrzałem mu prosto w oczy. – Ktoś z pana rodziny
prowadził spółkę przed panem, prawda? Pański ojciec? Wujek?
– Matka – odpowiedział niechętnie.
Ach, oczywiście. Więc stąd ta potrzeba udowodnienia, że
nadaje się na szefa.
– I to matka ewaporowała Quackera? Urocza kobieta, jak
mniemam.
– Moja matka zmarła przed czterema miesiącami – warknął,
pryskając śliną – więc okaż z łaski swojej nieco szacunku, Fingo!
– Przykro mi, ale nie. – Wzruszyłem ramionami, przez co
poczerwieniał o parę odcieni. – Proszę mnie źle nie zrozumieć,
to nie kwestia rozmyślnej złośliwości. Po prostu nie mam zbyt
wiele szacunku dla ludzi, którzy rozbijają innych na atomy
tylko dlatego, że mają taką moc, władzę nad żywiołami; którzy
uważają się za panów tego świata. Widzi pan tego kota?
Wskazałem na pupilka Luki, głaskanego odruchowo przez
Silnoręką.
– Widzę i co z tego? – odburknął.
– Wet-mech przesłał mi wczoraj jego skany. Przy użyciu bliźniaczej
technologii mają rozbić część jego chorej wątroby na
atomy i złożyć z tego nowy, zdrowy organ, warstwa za warstwą,
tkanka za tkanką. Aż mnie skręca na myśl o tym, że ktoś miałby
grzebać zwierzęciu w atomach, przestawiać mu wnętrzności
na swoją modłę… A co dopiero całe ludzkie ciało, wymazane
z istnienia dla zwykłego kaprysu! Więc nie, nie mogę okazać
szacunku pańskiej zmarłej matce. Ani trochę. Mogę tylko złożyć
moje serdeczne kondolencje i mieć nadzieję, że jej syn ma
w sobie choć iskierkę moralności. Że na jej miejscu nie zrujnowałby
geniusza teleportacji, nieważne ile mógłby na tym zarobić.
Że nie unicestwiłby człowieka za zadawanie pytań i walczenie
o swoje. Inaczej kontrakt, który podpisałem, może się okazać
najgorszym błędem w moim życiu. A to by dopiero było coś.
Lastövlar spoglądał na mnie wilkiem. Inteligentny, „oddychający”
materiał jego garnituru zdawał się wpadać w zadyszkę.
35