Deus Ex Machina. Człowiek, który zniknął - fragment

zawiłości i odsłoni, być może, miejsce pobytu Jukki Kaplana
Juniora.
– Skondensowany? – Poczułem gorycz na końcu języka. –
Znaczy się… niekompletny?
– Skondensowany, sir – powtórzyła dyplomatycznie. – Nie
chcielibyśmy przecież, żeby przekopywał się pan przez setki
eksabajtów danych o Quackerze, jakie zgromadziliśmy przez
lata, prawda? Na to absolutnie nie mamy czasu.
Nie, oczywiście, że nie – pomyślałem z przekąsem. – Jeszcze
przypadkiem wpadłbym na trop tego, co z taką pieczołowitością
przede mną ukrywacie. Na cień wrzeszczącego mi w twarz przemilczenia,
którego postaci wciąż nie potrafię dojrzeć.
Westchnąłem, uznając, że nie ma o co kruszyć kopii.
– Niech będzie i briefing. Na neuro, proszę.
– Natychmiast, sir.
W samochodowym tempie i tak zapowiadała się dłuższa
podróż. Równie dobrze mogłem od razu zabrać się za lekturę.
Foldery, które spłynęły mi na Kontakt, ustawiły się w porządku
chronologicznym. Przejrzałem je pobieżnie mikroruchami gałek
ocznych, ale nie dostrzegłem żadnych oczywistych braków.
Podobnie jak w prawdziwym życiu, wszystko zaczynało się od
Fiodora Nikołajewicza Nemora, ćwierć wieku temu, gdzieś
w samotnym laboratorium Uniwersytetu Łotwy w Rydze…
– A więc Nemor jako pierwszy dodał dwa do dwóch – powiedziałem
wolno, przetwarzając ciągi surowych danych i skrótów
na język mówiony. Lepiej mi się myślało, gdy słyszałem własny
głos. – Zorientował się, że przy dzisiejszej technologii, takiej jak
spektroskopia magnetyczna z dokładnością do struktur komórkowych
czy wpływający na siły cząsteczkowe rezonator van
der Waalsa, zadanie przearanżowania siedmiu kwadryliardów
atomów zredukowane zostało do wyprodukowania tej samej
ilości nanomaszyn, z których każda miałaby władzę nad pojedynczą
molekułą. Co więcej, nie wszystkie musiały „wiedzieć”,
gdzie dokładnie pasują. Czasem wystarczyła pamięć o tym,
która cząstka stała obok; do którego sąsiada się podczepić.
27