Deus Ex Machina. Człowiek, który zniknął - fragment

Nie połączysz się z PlaNetem, żeby sprawdzić prognozy
Kontroli Pogody czy zamówić AutoAuto, ale przynajmniej
nikt cię nie wyśledzi.
W Jukce Kaplanie dostrzegałem cienie obu tych kategorii:
technoparanoika i przestępcy. Jasne, rozbiegane oczy zdradzały
głęboko zakorzenioną nerwowość, ale kryła się w nich
również determinacja – hart ducha, niemożliwy do osiągnięcia
poprzez wieczny konformizm i przytakiwanie Korporacji.
Miał odwagę powiedzieć „Nie”, ale jednocześnie bał się gniewu
bogów, którym się sprzeciwił; bogów, którzy wiedzieli wszystko
o wszystkich i którzy w każdej chwili mogli cisnąć piorunem
w twój najczulszy punkt.
– Więc to jakiś aktywista polityczny, który nagrał gniewny
filmik, tak? – zapytałem, udając znudzenie. – Co takiego zrobił,
narzekał na ceny biletów miesięcznych? Domagał się zniżki dla
wywrotowców?
– Cierpliwości, panie Fingo. Proszę oglądać.
Kaplan skończył wreszcie mówić i odsunął się od obiektywu,
szerokim gestem prezentując wnętrze za nim. Wyglądało
na stary magazyn budowlany, niezautomatyzowany, zawalony
plastikowymi skrzyniami i stertami złomu. Ostre słońce,
zdolne uprażyć żwir na popcorn, przeświecało przez otwory
pod sufitem, kładąc długie cienie budynków na brudne okna,
niby palce olbrzyma sięgające do środka.
A tam, gdzie kończyły się cienie, w plątaninie kabli równie
wymyślnej co fryzura Kaplana, stało cylindryczne urządzenie,
wyższe o parę dłoni od przeciętnego człowieka, zespolone
z pojedynczą konsoletą. Wyglądało prowizorycznie, jak jeden
z wynalazków mojego teścia, sklecone z tego, co było pod ręką.
W przeciwieństwie jednak do większości tworów szalonego
wynalazcy, nie miałem żadnych wątpliwości, do czego służyło.
– Teleporter – powiedziałem wolno, przykładając dłoń do
refleksiglasu. – Najprawdziwszy teleporter, bez ozdobników,
plastiku, neonów, bez korporacyjnych dodatków. Chałupniczy
akcelerator Transmat…
21