Wojsko i Technika Historia 3/2021

More documents

Recommendations

Info

Władimir Bieszanow 32 2 Pierwsza rżewsko-wiaziemska operacja zaczepna: 8 stycznia-20 kwietnia 1942 r. Początkowo skutecznie rozwijało się natarcie wojsk lewego skrzydła Frontu Zachodniego – armie: 43., 49., 50. i 10. oraz grupa generała-majora Pawła Biełowa, które uderzało od południowego wschodu. Zadaniem ich była likwidacja juchnowsko-miedyńskiego zgrupowania wojsk przeciwnika, przecięcie linii kolejowej Wiaźma – Briańsk w rejonie miejscowości Kirow, Ludinowo, a następnie natarcie w ogólnym kierunku na Wiaźmę. Tu bowiem na początku stycznia w wyniku pomyślnego przeciwuderzenia wojsk sowieckich między skrzydłami niemieckich 4. Armii i 2. Armii Pancernej na odcinku Juchnow – Bielew został utworzony i stopniowo był powiększany wyłom operacyjny, w którym nie było ciągłej linii frontu. Po zajęciu Małojarosławca główny wysiłek 43. Armii – 17., 53. i 415. Dywizja Piechoty, 26. Brygada Pancerna i 5. Brygada Powietrzno-Desantowa – dowodzonej przez generała-majora Konstantina D. Gołubiewa skierowano na zdobycie Miedynia, ważnego punktu oporu na Drodze Warszawskiej. Po przełamaniu obrony 98. Dywizji Piechoty na rzece Łuza, 14 stycznia wojska sowieckie wyzwoliły miasto. Opanowanie Miedynia było wielkim sukcesem i pozwalało na rozwinięcie uderzenia na skrzydło juchnowskiego zgrupowania. Jednak Niemcy stawiali zaciekły opór wzdłuż Drogi Warszawskiej. Dopiero 29 stycznia dywizjom Gołubiewa udało się opanować Miatlewo i dotrzeć do rzeki Izwier. Na tym natarcie 43. Armii, związanej długotrwałymi walkami, praktycznie się zakończyło. Oskrzydlenie od północy juchnowskiego zgrupowania wojsk przeciwnika, liczącego około dziesięciu dywizji, okazało się dla niej zadaniem ponad siły. 49. Armia generała-lejtnanta Iwana G. Zacharkina w składzie: 5. Gwardyjska, 60., 133., 173., 194. i 238. DP, 19., 26., 30. i 34. BP, 18. i 23. BPanc – prowadziła natarcie w tworzącym się klinie w ogólnym kierunku na Kondrowo, Juchnow. Tu wszystko sprowadziło się do czołowego „wgryzania się” w dobrze przygotowaną obronę przeciwnika. W wyniku tego w dniach 8-31 stycznia armia Zacharkina pokonała odcinek 55-60 km w kierunku Drogi Warszawskiej i w rejonie położonym na północny wschód od Juchnowa zmuszona była zatrzymać się. 50. Armia generała-lejtnanta Iwana W. Bołdina – 154., 217., 258., 290., 340. i 413. DP, 31. DKaw, 112. i 32. BPanc – wykonywała uderzenie na Juchnow od południowego wschodu. Natarcie rozwijało się niemrawo, jedynie prawe skrzydło armii z powodzeniem parło do przodu wzdłuż południowego brzegu Ugry i jednocześnie z wojskami 49. Armii powoli zbliżało się do Juchnowa. Grupa generała Biełowa, w skład której wchodziły: 1. Gwardyjski Korpus Kawalerii (1. i 2. Gwardyjska Dywizja Kawalerii oraz 57. i 75. Dywizja Kawalerii), 239. i 325. Dywizja Piechoty i pięć batalionów narciarskich, na początku stycznia jako pierwsza wyszła w rejon Juchnowa i nie czekając na nadejście armii Bołdina, przystąpiła do walki na południowych podejściach do miasta. Szef sztabu 4. Armii, generał Günther Blumentritt, tak opisuje ten krytyczny dla Niemców moment: Zamiary Rosjan były jasne. Planowali podwójne okrążenie 4. Armii poprzez zadanie ciosów – od północy i od południa. Ich ostatecznym celem było okrążenie i całkowita likwidacja armii na jej pozycjach w rejonie na zachód od Moskwy. Dowództwo niemieckie utraciło już nadzieję na uniknięcie okrążenia i zniszczenia swego wielkiego południowego zgrupowania. Rosjanie stopniowo poszerzali
Tomasz Szulc 1 44 Radziecki czołg T-64 Radzieckie czołgi skonstruowane i produkowane po zakończeniu II wojny światowej nie bez podstaw uchodziły za najlepsze na świecie wśród swoich rówieśników. W ZSRR na podstawie doświadczeń z europejskiego frontu wschodniego uznano, że czołgi odgrywają kluczową rolę w działaniach lądowych, a ich osiągi w dużej mierze przesądzają o zwycięstwie bądź porażce. Dlatego po wojnie w prace nad nowymi czołgami, inaczej niż w krajach zachodnich, angażowano znaczne siły i środki, wykorzystując równolegle dwie drogi rozwoju: ewolucyjną i rewolucyjną. Droga ewolucyjna polegała na stopniowym doskonaleniu już istniejących pojazdów. W przypadku czołgów średnich podstawę stanowił T-44, którego głównym wyróżnikiem było poprzeczne ustawienie silnika w kadłubie. Dzięki temu przedział napędowy był krótki, co przy zachowaniu niewielkich rozmiarów kadłuba umożliwiło stworzenie przestronnego przedziału bojowego. Wynikiem ewolucyjnego rozwoju T-44 były: T-54, T-55, T-62 i w znacznej mierze również T-72 oraz T-90. W przypadku czołgów ciężkich bazą do ewolucyjnego rozwoju były JS-2 i JS-3 z udanym układem jezdnym, silnym opancerzeniem i opcją w postaci odlewanej, niemal półsferycznej wieży. Droga ewolucyjna miała oczywiste zalety w postaci niewielkiego ryzyka technicznego (zmianom poddawano poszczególne elementy konstrukcji, nie zmieniając pozostałych, sprawdzonych w produkcji i eksploatacji) i krótkiego czasu od projektu do wdrożenia. Istniała także zwykle możliwość modernizacji wcześniej wyprodukowanych czołgów z wykorzystaniem rozwiązań, opracowanych dla nowszej generacji. Wadami podejścia ewolucyjnego były: relatywnie niewielka poprawa osiągów w porównaniu z poprzednim pokoleniem oraz stopniowe wyczerpywanie się potencjału modernizacyjnego konstrukcji bazowej (np. większość zmian prowadziła do wzrostu masy konstrukcji i z czasem Wczesna makieta Obiektu 430. Zwraca uwagę płaska przednia płyta pancerna kadłuba ustawiona pod niewielkim kątem i brak okien obiektywów dalmierza.
Page 1 and 2: www.zbiam.pl 3/2021 Maj-Czerwiec ce
Page 3 and 4: Michał i Jacek Fiszer, Jerzy Grusz
Page 5: MONOGRAFIA LOTNICZA Marek J. Muraws
Page 9 and 10: Tomasz Szlagor 2 62 Operacja desant
Page 11 and 12: BROŃ RAKIETOWA 78 wiadomo, że cho

Wojsko i Technika Historia 3/2021

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?