Bliżej Źródła nr 60 wrzesień 2021

More documents

Recommendations

Info

C U D E U C H A R Y S T Y C Z N Y6Cuda eucharystyczne w Polsce cz.4.To niewiarygodne, że w małym kawałku chleba jest obecny nasz wszechmogący Bóg,który daje poznać się także poprzez wiele cudów eucharystycznych. Okazuje się, żew Polsce było ich aż 8, a ja osobiście słyszałam tylko o dwóch – w Sokółce i w Legnicy.Dlatego w kolejnych numerach przybliżę Państwu wszystkie cuda eucharystyczne, jakiemiały miejsce w naszym kraju.Sokółka 2008 – odpowiedź naznieważenieCuda eucharystyczne stanowią odpowiedźna niewiarę bądź też świętokradczepostawy czy zachowania sługCiała i Krwi Pańskiej. Nie inaczej stałosię w podlaskiej Sokółce.Przygotowując się do przedstawieniaPaństwu Cudu Eucharystycznego w Sokółcenatknęłam się na tekst franciszkaninao. Benedykta Huculaka, w którymprzeczytałam o nieznanych mi faktachdotyczących cudu w Sokółce. I choćtreści w nim przeczytane mogą okazaćsię niektórym nieco kontrowersyjne, tojednak postanowiłam je Państwuprzedstawić.Ojciec Huculak w swoim artykule pisze,że zaistniały w Sokółce wielki cud przemianyhos i przeistoczonej w postrzegalneciało ludzkie, a dokładniej –w mięsień serca, które jeszcze żyje, bardzocierpi i jest w stanie agonalnym,jakby przedzawałowym, to wydarzenienie tylko równające się z cudem w Lanciano,lecz pod pewnym względemnawet go przewyższające.Cud, który się wydarzył na Podlasiu, byłodpowiedzią na nieposzanowanieświętej hos i za sprawą tamtejszegoksiędza.Podczas udzielania Komunii hos a bezjego wiedzy, czyli z powodu niedbalstwa,spadła na stopień ołtarza. Zauważyłato klęcząca obok kobieta i wskazałaksiędzu. Co ten zrobił? Coś zupełnie innegoniż to, co powinien był uczynić.Podniósł wprawdzie hos ę, lecz jedyniepo to, by ją zanurzyć w wodzie, w naczynkustojącym obok tabernakulum,służącym jednak tylko do tego, bykapłan, udzieliwszy Komunii, zwilżyłkońce palców, a potem je wytarł, z oczywistegozałożenia, że osiadły na nichpyłki z dotykanych przezeń hos i.Ojciec Huculak pisze, że nie należy po-wielać kłamstwa, jakoby hos a, która upadła na ziemię, niemoże być już ze względów higienicznych podana wiernym, jeślido niedawna kromkę chleba, która spadła na ziemię, należałopodnieść, ucałować, a następnie spożyć. Tak samo należałopostąpić i w tym przypadku, zgodnie z zasadą:„Jeśli hos a przeistoczona lub jakaś jej część spadłaby na ziemię,to z szacunkiem należy ją podnieść, a na miejsce, gdzie upadła,polać trochę wody i wytrzeć puryfikaterzem” [1].Hos ę należy więc podnieść ze czcią po to, by ją spożyć, a nie –zanurzyć w wodzie, i to jeszcze w naczynku do zwilżania palców.To wykluczenie jest tak bezwzględne, jak wielka jest troska Kościołao to, by nawet miejsce, gdzie hos a upadła, zostało ze czciąprzemyte i wytarte lnianym płótnem od kielicha mszalnego.Niniejsze wykluczenie, a jednocześnie zaniedbanie księdza,dodatkowo jaśnieje na tle dwóch innych rozporządzeń Kościoła:„Gdyby do kielicha, po przeistoczeniu, wpadło coś trującego lubpowodującego wymioty, to wino przeistoczone należy przelaćdo innego kielicha napełnionego wodą, tak by postacie winarozpuściły się, a taką wodę – wylać do naczynia poświęconego.Do kielicha zaś należy wlać inne wino z wodą, by ponowniedokonać przeistoczenia.Gdyby coś trującego dotknęło hos i przeistoczonej, to wtedy(kapłan) niech przeistoczy inną i spożyje tak, jak powiedziano,a tamtą (zatrutą) niech włoży do kielicha pełnego wody, jakwyżej powiedziano o Krwi.” [2]Nie bez znaczenia wprawdzie jest, że w obydwu przypadkach
C U D E U C H A R Y S T Y C Z N Ymowa jest o kielichu mszalnym, a nie o naczynkudo maczania palców, lecz najważniejsze jest, żeniniejsze rozpuszczanie w wodzie dotyczy tylkohostii czymś zatrutej, a nie takiej, która spadła naziemię. Znalazła się ona zresztą, ściśle biorąc, niena ziemi czy na ziemistej podłodze jak w dawnychchatach – gdzie pobożny lud ze czcią podnosił icałował nawet kromkę chleba, a potem jąspożywał – lecz na stopniu ołtarza.Nawet zresztą gdyby wpadła w błoto, to i tak niewolno byłoby jej zanurzać w wodzie w celu rozpuszczenia,lecz ostrożnie oczyścić puryfikaterzem– może lekko nawilżonym – a potem zeczcią spożyć. Według wspomnianego rozporządzeniaKościoła hostię rozpuszcza się w wodzietylko wówczas, gdy dotknęło jej coś trującego,a tym przecież nie jest nawet błoto.Według o. Benedykta w Sokółce doszło więc doświętokradztwa, na które Pan Jezus odpowiedziałcudem. Świętokradztwo jest to zniewagaosób, miejsc lub rzeczy Bogu poświęconych. Przypadekpodlaski należy do kręgu trzeciego, gdziezbezczeszczenie hostii przeistoczonej stanowiprzypadek najcięższy. Nawet kościelne prawozreformowane, na ogół mniej wymagające odpoprzedniego, stanowi: „Kto postacie przeistoczonewyrzuca albo w celu świętokradczymzabiera lub przechowuje, ten podlega ekskomunicewiążącej mocą samego prawa, zastrzeżonejStolicy Apostolskiej; [a] duchowny może byćponadto ukarany inną karą, nie wykluczając wydaleniaze stanu duchownego (kan. 1367). Kodekstradycyjny, oparty na źródłach z całych dziejówKościoła, a zasadniczo obowiązujący aż do roku1983, orzekał bardziej stanowczo: Kto wyrzuciłbypostacie przeistoczone lub w złym celu zabrał albozatrzymał, jest podejrzany o herezję; popada w ekskomunikęwiążącą z samego prawa, która najściślejjest zastrzeżona Stolicy Apostolskiej; przez samczyn jest on zniesławiony (infamis), a duchowny mabyć wydalony ze stanu duchownego (kan. 2320).Sam biskup przyznał, że pewne jest jedno: hostianie została należycie uszanowana.Refleksja: skoro dzisiaj cuda eucharystyczne sięzdarzają, może to oznaczać, że Bóg chce ożywiaćnaszą wiarę w sakrament Eucharystii, a tym samym,że nasza wiara jest osłabiona. Niekonieczniemusi to oznaczać wyróżnienie lub przywilej, czasemwręcz może być ostrzeżeniem dla naszej niewiary.Cud jest raczej ostrzeżeniem i wezwaniem do nawrócenia.Być może cuda eucharystyczne są „wielkimdzwonem” i znakiem naszego niedowiarstwa./źródło: O. Benedykt Jacek Huculak, Cud w Sokółce to odpowiedź na znieważenie/Dorota Staniszewska[1] Kongregacja Kultu Bożego i Sakramentów, De defectibus in celebratione Missae occurrentibus, n. 45, w: Taż, Ordo Missae, ritus servandus incelebratione Missae et de defectibus in celebratione Missae occurrentibus, Watykan 1965, s. 67.[2] Tamże, nn. 36-37, ss. 65-66.Renata CzerwickaM A G D A C Z Y T AZ braku rodzi się lepsze…wywiad strumyk z księdzem Piotrem Pawlukiewiczem„Nie wiedziałam, jak zabrać się za układanie tekstu. Jak podejśćdo tej pierwszej w życiu księdza Piotra autobiografii. Do rozmowy,która okazała się tak inna… Inna, niż ja się spodziewałam,i inna, niż z pewnością wiele osób się spodziewa. Pozostały pytaniabez odpowiedzi, niedokończone wątki. Tajemnica człowieka,który od dawna postrzegany jest jako legenda. A do tego wszystkiegojeszcze pan Parkinson, który o wiele za często wtrącał sięw naszą rozmowę…”- tak we wstępie opisuje swoje doświadczenia Renata Czerwicka,która po ponad 3 latach uzyskała zgodę księdza Piotra naprzeprowadzenie z nim wywiadu. Jednak znany kaznodzieja odrazu zaznaczył, że to nie będzie wywiad-rzeka, ale wywiadstrumyk.I że będzie to pierwsza część wywiadu, po którymnastąpią kolejne. Jednak życie napisało inny scenariusz: dwa7
Page 1 and 2: NR 60, wrzesień 2021r.PISMO PARAFI
Page 3 and 4: Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C ADokł
Page 5: Q U I Z W I E D Z Y O K A R D Y N A
Page 9 and 10: przedstawia animowaną mapę, a na
Page 11 and 12: W Y D A R Z Y Ł O S I Ę . . .teks

Bliżej Źródła nr 60 wrzesień 2021

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?