Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
W miejsce Chrystusa za prawdziwą opokę uznano papieża. Zamiast wierzyć w
przebaczenie grzechów i zbawienie w Synu Bożym, lud wpatrywał się w papieża i
ustanowionych przez niego biskupów i kapłanów. Uczono, że papież jest ich ziemskim
pośrednikiem i nikt nie może zbliżyć się do Boga bez jego pomocy, oraz że papież stoi na
miejscu Boga i dlatego należy mu się bezwzględne posłuszeństwo. Uchylanie się od
wymagań papieża było wystarczającym powodem wymierzania winnym najsroższych kar
fizycznych i duchowych. W ten sposób umysły ludzi odwrócone zostały od Boga i
skierowane na ludzi błądzących, omylnych i okrutnych, a właściwie na samego księcia
ciemności, który przez nich sprawował władzę. Grzech przybrał szatę świętości. Gdy
usunięto Pismo Święte, a człowiek stał się jedynym autorytetem, nastał czas fałszu,
zwiedzenia i niesprawiedliwości. W wywyższeniu praw ludzkich i tradycji objawił się
upadek i zepsucie jako wynik odrzucenia prawa Bożego. {WB 32.1}
Były to niebezpieczne dni dla Kościoła Bożego. Prawdziwych chrześcijan, dzierżących
wysoko sztandar Chrystusa, było niewielu. Choć prawda miała swych nielicznych
obrońców, zdawało się, że błąd i bałwochwalstwo całkowicie zapanowały, a prawdziwa
religia została wytępiona. Zapomniano o ewangelii, rosła liczba rozmaitych praktyk
religijnych, ludzi zaś gnębiono ciężkimi i surowymi karami. {WB 32.2}
Uczono nie tylko tego, że papież jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, ale także,
że przez własne uczynki mogą dostąpić zbawienia. Dalekie pielgrzymki, akty pokuty, kult
relikwii, wznoszenie ołtarzy, kościołów, grobów świętych, składanie wielkich danin na
rzecz Kościoła — te i wiele innych rzeczy ustanowiono dla ułagodzenia gniewu Bożego i
zapewnienia sobie łask nieba, tak jak gdyby Boga — na wzór człowieka — można było
przebłagać darami i praktykami pokutnymi. {WB 32.3}
Mimo iż wśród przywódców Kościoła rzymskiego panoszyły się grzechy i zbrodnie,
jego wpływ stale wzrastał. Mniej więcej z końcem ósmego wieku zwolennicy papiestwa
starali się udowodnić, że biskupi rzymscy już w pierwszych wiekach istnienia Kościoła
posiadali taką samą władzę, jaką teraz sobie przypisują. W tym celu należało posłużyć się
środkiem, który by posiadał rangę autorytetu, i o to postarał się ojciec kłamstwa. Mnisi
fałszowali stare rękopisy, odkrywano nieznane dotąd uchwały soborów kościelnych, które
poświadczały panowanie papieża od najdawniejszych czasów. Kościół, odrzuciwszy
prawdę, chętnie korzystał z tych fałszerstw.4 {WB 32.4}
W owym czasie, gdy błędne nauki hamowały rozwój dzieła Bożego, mała liczba
wiernych, budujących na prawdziwym fundamencie wiary, była prześladowana. Jak
budowniczowie na murach Jerozolimy za dni Nehemiasza, tak niektórzy i wtedy byli gotowi
powiedzieć: „Zwątlała siła tragarza, a gruzu wiele, nie zdołamy sami odbudować
muru”. Nehemiasza 4,10. Zmęczeni prześladowaniami i stałą walką z fałszem,
niesprawiedliwością i trudnościami, jakie jedynie szatan mógł wymyślić, aby powstrzymać
30