Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
codziennego. Małe dzieci uczono spoglądać z dziękczynieniem ku Bogu jako Dawcy<br />
wszelkich łask i radości. {WB 38.1}<br />
Rodzice, choć czule i serdecznie kochali swe dzieci, nie przyzwyczajali ich do wygód,<br />
było bowiem przed nimi życie pełne prób i trudności, a może nawet czekała ich męczeńska<br />
śmierć. Od dzieciństwa przyzwyczajano waldensów do znoszenia trudności, do<br />
posłuszeństwa, a zarazem do samodzielnego myślenia i działania. Wcześnie uczono dzieci<br />
ponoszenia odpowiedzialności, ostrożności w mowie i rozsądnego milczenia. Jedno<br />
nierozważne słowo wypowiedziane w obecności nieprzyjaciela mogło zagrozić życiu nie<br />
tylko jednej osoby, lecz setek braci, gdyż jak wilki goniące swą zdobycz, tak nieprzyjaciele<br />
prawdy prześladowali tych, którzy walczyli o wolność sumienia i wyznania. {WB 38.2}<br />
Waldensi, wyrzekłszy się ziemskich bogactw i dobrobytu, wytrwale pracowali na<br />
codzienny chleb. Uprawiano każdy skrawek urodzajnej ziemi, jaką można było znaleźć w<br />
dolinach i na zboczach gór. Oszczędność i samozaparcie stanowiły część wychowania, które<br />
dzieci otrzymywały jako jedyny spadek. Nauczono je, że Pan uczynił życie szkołą<br />
dyscypliny, i że swe potrzeby należy zaspokajać jedynie dzięki osobistej pracy, zaradności,<br />
troskliwości i wierze. Może taki sposób życia był trudny i męczący, ale był na pewno<br />
zdrowy i stanowił właśnie to, czego ludzie potrzebują w swym upadłym stanie, była to<br />
szkoła, jaką Pan przygotował dla wychowania i rozwoju człowieka. Młodzież waldensów,<br />
przyzwyczajona do trudów i ciężkiej pracy, nie zaniedbywała jednak kształcenia umysłu.<br />
Uczono, że wszelkie ich siły należą do Boga i wszystkie muszą być doskonale rozwijane dla<br />
Jego służby. {WB 38.3}<br />
Zbory waldensów w swej rzeczywistości i prostocie dorównywały zborom czasów<br />
apostolskich. Odrzuciwszy władzę papieża i prałatów, waldensi uważali Biblię za<br />
najwyższy i nieomylny autorytet. Ich duchowni poszli śladami Mistrza, który nie<br />
„przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służył”. Karmili trzodę Pańską prowadząc ją na<br />
zielone pastwiska i do życiodajnych wód świętego Słowa Bożego. Z dala od pomników<br />
światowej sławy i pychy lud ten nie zbierał się we wspaniałych Kościołach czy katedrach,<br />
lecz w cieniu gór, w dolinach Alp, a w czasie niebezpieczeństw w jakiejkolwiek twierdzy<br />
skalnej, by tam słuchać słów prawdy z ust sług Chrystusa. Duszpasterze nie tylko głosili<br />
ewangelię, lecz także odwiedzali chorych, nauczali dzieci, napominali błądzących, starali<br />
się łagodzić wzajemne nieporozumienia i wzmacniać braterską miłość. W czasie pokoju<br />
utrzymywali się z dobrowolnych darów ludu, lecz podobnie jak apostoł Paweł, który szył<br />
namioty, każdy z nich znał jakieś rzemiosło lub zawód, by móc w razie potrzeby samemu<br />
troszczyć się o swój byt. {WB 38.4}<br />
Duszpasterze uczyli młodzież. Nie lekceważąc innych nauk Biblię uważano za główny<br />
przedmiot studiów. Uczniowie, obok listów apostolskich, uczyli się na pamięć Ewangelii<br />
Mateusza i Jana, przepisywali również Pismo Święte. Niektóre rękopisy obejmowały całą<br />
38
Change language