zyta oryszyn historia choroby, historia żałoby

zniewadze, po takim bezprawiu? Przecież miała chustę pionierską na szyi. Czy to nie to samo,
co milicyjny pasek pod brodą? Dlaczego pionierzy nie mają pałek ani broni? Mogłaby wtedy
tego Achu, zaplutego reakcjonistę, zajść kiedyś od tylu, i raz dwa, po wszystkim. Od razu by
mu się przejaśniło w głowie. Jak temu przechodniowi, co to nie tak dawno temu śmiał się z
milicjanta, któremu omal nie spadla czapka z głowy, bo się potknął.
– Obywatel jak śmie się zaśmiewać z władzy? Obywatelowi się nie podoba, że się
formalnie kopłem w nogę? Dokumenty poproszę.
– Ha, ha – na to niepoprawny obywatel. A milicjant go na to bach pałą po głowie
zakutej. I doskonale. I gdyby tak teraz mieć pałę, to od razu by wszyscy wiedzieli, co i jak, i
gdzie, i w którą stronę. Wstała i wyszła. Z zabłoconymi kolanami.
Brnęła przez lutowe jeszcze błocko, podkurczając zawilgłe, przemoczone palce u nóg,
obmyślając zemstę. A może by tak powiedzieć komu trzeba, że słyszała jak Achu propagował
wśród młodzieży, wśród niezepsutych dzieci, niewiarę w Związek Radziecki? Lub że
opowiadał antypaństwowe dowcipy? Na przykład taki? W Polsce niedługo niepotrzebne już
będą łóżka. Bo po co. Górnik śpi na ścianie, robotnik na zmianie, chłop na sianie, partyjny na
zebraniu, ORMO czuwa, milicja śledzi, a reszta siedzi. W Związku Radzieckim natomiast
niepotrzebne będą niedługo wszystkie meble, nie tylko łóżka. Tam wystarczy jedynie
wiaderko na sranie i trzy kije na przetrwanie, jeden do podpierania, drugi do wilków
odganiania a trzeci na medale.
Satysfakcja–satysfakcja, a to ci się będzie miał z pyszna ten Achu. Ale satysfakcja szybko
minęła: czemu nie powiadomiła o znanych jej dowcipach, jeżeli można je nazwać dowcipami,
od razu? Obywatelka profesorka tylko spojrzy i domyśli się, że nosiła w sobie te bezeceństwa
przez czas dłuższy, zatajone, i że to nie Achu je propagował, bo on durny, do trzech nie zliczy
od czasu wymiany pieniędzy.
Wstyd–wstyd. Jak głód – coś bolesnego, ssącego. Jej Biograf przemykał teraz zaułkami i
nie dostrzegał jej, miała nadzieję.
A może to, co się z nią stało w szkolnej ubikacji, to było nic więcej, tylko podkreślana
przez książki owa przeciwność losu, która kształtuje charakter i umacnia człowieka w jego
słusznych dążeniach? Nie mogła mdleć jako ośmioletnie dziecko w warsztacie
wyzyskiwacza–krwiopijcy. Nie mogła pracować przez dzień cały za jedną jedyną bułkę. Nie
mogła sprzedawać gazet na rogu. Ani mieć licznego rachitycznego rodzeństwa. Ani matki
piorącej tłustą bieliznę u wypasionych na białym chlebie hrabianek. Nie mogła dzielić
zapałek na czworo. Nie mogła, bo takie rzeczy działy się wyłącznie przed wojną, za sanacji.
No i dobrze – tamte dzieci miały swoje cierpienie potrzebne do kształtowania charakteru a
ona ma swojego Achu. Zostanie jednak Bohaterką. Biografie! Wracaj!
Ogarnęła ją radość, postanowiła nawet powiedzieć Janeczce – dzień dobry. Ale Janeczki
nie było w domu. Musiała na nią czekać w zimnym, odrapanym, śmierdzącym korytarzyku.
Patrzeć na powybijane szyby w oknach klatki schodowej. Odwracać uwagę od rzygowin na
podłodze. Czekać i rozmazywać na rękawie smarki, bo Janeczka jej dzisiaj nie dała
chusteczki. – A dwa palce nie wystarczą? Skąd ja mam brać te chusteczki? Nie rodzą się na
polu.
Żeby mieć tę pałkę i tę Janeczkę po głowie, bach, bach, bach. Cicho. Janeczka wraca.
Janeczka wróciła obładowana KOTLETAMI SCHABOWYMI! Mamo–mamuniu–Polsko
Ludowa! KOTLETY! CUDOWNA Janeczka: – Przez pół nocy i pół dnia stałam ale
dostałam!
Każdy pionier o tym wie, że cudownie jest na świecie, kiedy się kotleta je.
Jednego kotleta.
Drugiego kotleta.
Trzeciego kotleta.
11